บทที่ 8 เดสทรอยเยอร์
ถังเส้าหยางกำลังนอนหลับเหมือนท่อนไม้ที่ตายแล้ว การต่อสู้กับคลาวเลอร์นั้นทำให้เขาเหนื่อยมาก เขาตื่นขึ้นเมื่อเข็มยาวหยุดที่หมายเลขสิบสอง
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นและมองดูนาฬิกาที่ผนังข้างเตียง ถังเส้าหยางขมวดคิ้วขึ้นเมื่อกลิ่นเหม็นโชยเข้ามาในจมูกของเขา กลิ่นเหม็นนี้มาจากร่างกายของเขาเอง
กลิ่นเหม็นที่ไม่พึงประสงค์คละคลุ้งเต็มห้อง
“ เอ่อ…” เขาคร่ำครวญออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อตื่นจากเตียง ไม่เพียงแต่ร่างกายของเขามีกลิ่นเท่านั้น แต่มันยังเหนียวและทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอีกต่างหาก
“ ฉันต้องล้างตัว…” ถังเส้าหยางออกจากห้อง เขากลับไปที่ห้องโถงที่เขาและคลาวเลอร์ต่อสู้กันเมื่อคืนนี้
น่าแปลกที่ห้องโถงไม่เหม็นเหมือนในห้องนอน ไม่สิ อันที่จริงแล้วมันไม่มีกลิ่นในห้องโถงซึ่งนี่มันก็แปลกมาก
ร่างกายของเขาถูกสาดด้วยของเหลวสีเขียวและมีกลิ่นที่แทรกซึมเข้าไปในจมูกของเขา เขาคิดว่าห้องโถงแห่งนี้ก่าจะมีกลิ่นเหม็นเช่นเดียวกันกับในห้องนอนของเ เพราะท้ายี่สุดแล้วเขาก็ทิ้งศพของคลาวเลอร์ไว้ที่นี่
ถังเส้าหยางรีบรุดไปที่ที่เขาฆ่าคลาวเลอร์และพบว่าศพของคลาวเลอร์ได้หายไป
ในทางกลับกัน เขาก็เห็นกล่องไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่แทนที่ศพของคลาวเลอร์ เขาได้รับการแจ้งเตือนและตรวจสอบสภาพแวดล้อมในทันที เขากำลังมองหามีดและท่อเหล็กในขณะที่ตรวจสอบว่ามันมีคนอื่นอยู่อีกหรือไม่
เขาตรวจสอบห้องโถงที่มืดมิดอย่างระมัดระวังและพบว่าท่อเหล็กและมีดนั้นอยู่ใกล้ๆกล่องไม้
ขณะที่ตรวจสอบสภาพแวดล้อม ถังเส้าหยางก็ได้เดินเข้ามาใกล้กล่องไม้ อย่างไรก็ตาม เขาก็หยุดเดินที่ระยะห่างจากกล่องไม้ประมาณ 5 เมตร
เขาแน่ใจว่ากล่องไม้นี้ไม่ได้อยู่ที่นี่เมื่อคืนนี้ และนั่นจึงทำให้กล่องไม้นี้เป็นสิ่งที่น่าสงสัยที่สุด
“ มันจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ภายในกล่องไม้นี้รึเปล่านะ” ถังเส้าหยางพึมพำในขณะที่เขาจ้องมองไปที่กล่องไม้ด้วยความสงสัย
หากมีสิ่งมีชีวิตอยู่ภายในนั้นจริงๆ มันก็น่าจะอธิบายได้ว่าทำไมร่างคลาวเลอร์ถึงหายไป สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกล่องไม้อาจจะกินคลาวเลอร์เป็นอาหารไปแล้วก็ได้
“… หรือกล่องไม้จะเป็นสิ่งมีชีวิต? มันกลืนร่างของคลาวเลอร์?” จิตใจของถังเส้าหยางแทบกลายเป็นคลั่ง
เขาไม่แปลกใจเลยที่กล่องไม้นี้จะมีชีวิตจริงๆ ท้ายที่สุดแล้ว ซอมบี้, เสียงหุ่นยนต์ในหัว ,หน้าจอค่าสถานะ และทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเหนือจริงไปหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเลยที่มันจะมีกล่องไม้ที่มีชีวิต
ถังเส้าหยางค่อยๆเข้าไปใกล้ท่อเหล็กและมีด เขาหยิบอาวุธของเขาและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้อีกครั้ง
ถังเส้าหยางค่อยๆเข้าไปใกล้กล่องไม้ใหญ่ มันยาวสามเมตรและสูงหนึ่งเมตร อันที่จริง มันก็เหมือนโลงศพมากกว่าถ้าไม่ใช่เพราะส่วนบนที่โค้งขึ้นเหมือนกล่องสมบัติ
เขามาถึงที่กล่องไม้ แต่มันก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มันไม่มีเสียงจากภายในกล่องไม้ นอกจากนี้มันก็ยังไม่มีวี่แววว่ากล่องไม้จะเป็นสิ่งมีชีวิต มันไม่ได้เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย
ว้าว!
ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาใช้มีดในมือขวาของเขาแทงกองไม้ หากมันมีสิ่งมีชีวิตอยู่ภายในกล่องไม้ ถังเส้าหยางก็หวังว่ามันจะตายจากการแทงที่เขาส่งๆเข้าไป หรือถ้ากล่องไม้เป็นสิ่งมีชีวิต เขาก็หวังว่ามันจะตายด้วยการแทงของเขา
แกล็ก!
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ถังเส้าหยางตกใจก็คือ มีดก็เด้งกลับ เขารู้สึกชาที่มือ กล่องไม้นั้นแข็งกว่ามีดมาก มันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนกล่องไม้
โดยไม่ลังเล เขาทิ้งมีดไปและหยิบท่อเหล็กด้วยมือทั้งสองของเขา จากนั้นเขาก็ทุบกล่องไม้ด้วยท่อเหล็ก
ปัง ปัง ปัง ปัง
ห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงของท่อเหล็กฟาดกล่องไม้ของถังเส้าหยาง อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะพยายามมากสักแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถสร้างได้แม้แต่รอยบุบ ซ้ำร้ายท่อเหล็กของเขาก็ดูเหมือนจะบิ่นไปนิดนึง
ถังเส้าหยางยืนห่างจากกล่องไม้ เขาถือท่อเหล็กไว้ในมือซ้ายและมีดไว้ในมือขวา เขาสังเกตกล่องไม้เพื่อเฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของมัน
เขาตีกล่องไม้มาระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นหากมีสิ่งมีชีวิตอยู่ภายในกล่องไม้หรือถ้ากล่องไม้นั้นเป็นสิ่งมีชีวิต มันก็ควรจะมีปฏิกิริยาอะไรบางอย่างบ้างแล้ว
เขาจ้องไปที่กล่องไม้ที่แน่นหนาอย่างระแวดระวังอยู่ยี่สิบวินาที กระนั้นเขาก็ไม่สามารถตรวจจับปฏิกิริยาใดๆจากกล่องไม้ได้ มันไม่มีเสียงหรือการเคลื่อนไหวใดๆจากมัน
“ มันเป็นแค่กล่องไม้ธรรมดาหรอ? ฉันควรจะลองเปิดมันดีไหม?” ถังเส้าหยางพึมพำ ลึกลงไปในหัวใจของเขา เขาก็ต้องการที่จะเปิดกล่อง แต่เขาก็กังวลว่ามันจะมีอะไรอันตรายรออยู่ภายในนั้น
“ แล้วถ้าเป็นกับดักล่ะ?” เขาส่ายหัวและตัดสินใจที่จะรอดู มันเป็นการต่อสู้ของความอดทน
หนึ่งนาที… ไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
สิบนาที…. ไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
อีกยี่สิบนาที… ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถังเส้าหยางเริ่มหมดความอดทนและคิดว่าเขาคิดมากไปจริงๆ เรื่องทั้งหมดน่าจะเป็นเขาที่เพ้อเจ้อไปเอง
ถังเส้าหยางเดินไปที่ประตูทางออก เขายังไม่วางอาวุธในมือลง “ งั้นไปดีกว่า!”
เขายังคงคิดว่ามันน่าจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ภายในกล่องไม้และสันนิษฐานว่าสิ่งมีชีวิตนั้นคงจะระมัดระวังเป็นอย่างมาก มันจะไม่เคลื่อนไหวตราบใดที่เขาจับตาดูมัน ดังนั้นถังเส้าหยางจึงเล่นกลนี้
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังพบว่ากล่องไม้ยังคงปิดอยู่และอยู่ในตำแหน่งเดิม เขาหันกลับไปและเดินออกไปที่ทางออก หลังจากนั้นห้าก้าวเขาก็หันกลับมาอีกครั้ง กล่องไม้ยังคงนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น มันไม่เคลื่อนไหวและยังปิดอยู่
ถังเส้าหยางทำแบบนี้ห้าครั้ง แต่มันก็ไม่มีปฏิกิริยาหรือการเคลื่อนไหวใดจากกล่องไม้
เขาไม่สนใจกล่องไม้และหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาชุดหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็มองหาห้องน้ำ เขาอึดอัดกับร่างกายที่เหนียวและมีกลิ่นเหม็นมาก
ขณะที่เขามองหาห้องน้ำ เขาก็เหลือบมองกลับไปที่กล่องไม้ เขาไม่ได้ลดความระมัดระวังลง เขาเปิดห้องทีละห้อง มองหาห้องน้ำขณะเฝ้ามองดูกล่องไม้
อย่างไรก็ตาม หลังจากเปิดห้องที่สี่ ถังเส้าหยางก็หยุดจ้องกล่องไม้ ตอนนี้เขากำลังโกรธเพราะเขาไม่สามารถหาห้องน้ำเจอได้ มันมีห้องมากเกินไปและห้องที่เขาต้องการเขาก็หาไม่เจอ
ก่อนหน้านั้นเขาพบห้องสีชมพูที่ตกแต่งอย่างดี ผ้าคลุมเตียง วอลเปเปอร์ และแม้แต่เพดานและพรมก็เป็นสีชมพู ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเข้าไปในห้องของหญิงสาว
ห้องเรียบร้อยดี มันไม่มีคนเข้าห้องเลย และเนื่องจากห้องนี้นั้นแตกต่างจากห้องอื่นๆดังนั้นมันจึงต้องมีฝักบัวอยู่ข้างใน
” ห้องน้ำสำหรับคนรวยจริงๆ…” ยกเว้นอ่างล้างหน้า อ่างอาบน้ำสี่เหลี่ยมขนาด 5×5 ตร.ม. และฝักบัว ห้องน้ำก็ค่อนข้างใหญ่สำหรับห้องน้ำที่ขนาดใหญ่
ถังเส้าหยางไม่สนใจรายละเอียด เขาไปที่ห้องอาบน้ำและล้างของเหลวสีเขียวที่มีกลิ่นเหม็นบนร่างกายของเขา เขาล้างร่างกายสี่ครั้งในสิบนาทีเพื่อขจัดกลิ่นเหม็นบนร่างกายของเขา
หลังจากนั้นถังเส้าหยางก็สนุกกับการแช่ตัวของเขาในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ในขณะที่เขากำลังแช่ตัวในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เขาก็ตรวจสอบหน้าจอค่าสถานะของเขา เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาได้เลเวลอัพหลายครั้ง
—————————————–
ชื่อ: ถังเส้าหยาง
อายุ: 26
สังกัด: ไม่มี
เลเวล: 15
พรสวรรค์: ร่างกายศักดิ์สิทธิ์
คะแนนค่าคุณสมบัติ: 8
ความแข็งแกร่ง: 56
ความว่องไว: 23
พลังชีวิต: 26
สตามิน่า: 25
พลังเวทย์: 16
ประสาทสัมผัส: 6
สกิล: การตรวจสอบขั้นพื้นฐาน
————————————–
ถังเส้าหยางลูบคางของเขา เขากำลังคิดเกี่ยวกับวิธีการจัดสรรคะแนนค่าคุณสมบัติของเขา การต่อสู้เมื่อคืนนี้ทำให้เขามีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับซอมบี้
มันไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ แต่ซอมบี้เองก็สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยเช่นกัน เมื่อคืนนี้เป็นซอมบี้วิวัฒนาการที่เขาต่อสู้ด้วย มันแข็งแกร่งกว่าซอมบี้ทั่วไปมาก
นี่หมายความว่าซอมบี้ที่อยู่ข้างนอกนั้นสามารถวิวัฒนาการเป็นคลาวเลอร์นี้ได้ หรือบางทีมันก็อาจจะมีซอมบี้ประเภทอื่นๆอีกหลายประเภท
“ ฉันควรใส่ค่าคุณสมบัติของฉันลงในความว่องไวด้วยดีไหมนะ? ความว่องไวไม่ใช่ตัวเลือกที่แย่… ฉันจะสามารถจับทางความเร็วของคลาวเลอร์ได้โดยการลงทุนที่ค่าคุณสมบัติความว่องไวของฉัน…”
อย่างไรก็ตาม ภาพที่เขาทุบหัวคลาวเลอร์เป็นเวลายี่สิบนาทีและกล่องไม้ที่เขาไม่สามารถทำลายได้ก็ได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา
“ ฉันต้องการความแข็งแกร่งมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะทุกข์ใจมากขึ้นหากเจอซอมบี้หัวแข็ง…”
“ ไม่ ฉันจะใช้คะแนนค่าคุณสมบัติค่าความแข็งแกร่งและค่าพลังชีวิต มันเหมาะกับฉันที่สุด ร่างกายที่แข็งแรงและพลังพิเศษนั้นเหมาะสมที่สุดสำหรับวิธีการต่อสู้ของฉัน…”
ถังเส้าหยางตัดสินใจที่จะพุ่งเป้าไปที่ค่าความแข็งแกร่งและค่าพลังชีวิต และก็ประสาทสัมผัส ตั้งแต่จากเลเวล 1 จนถึงตอนนี้เลเวล 15 ค่าประสาทสัมผัสของเขาก็เพิ่มขึ้นมาเพียงแค่หนึ่งเท่านั้น
เขาพยายามเพิ่มคะแนนค่าคุณสมบัติที่เขาต้องใช้ และเสียงหุ่นยนต์ก็ดังก้องอยู่ในใจของเขา
[ คุณไม่สามารถจัดสรรค่าคุณสมบัติของคุณไปที่ประสาทสัมผัสได้ ]
“ ทำไมกัน?” ถังเส้าหยางประหลาดใจเมื่อเขาไม่สามารถเพิ่มคะแนนค่าคุณสมบัติไปที่ประสาทสัมผัสได้และโพล่งออกมาในทันที
อย่างไรก็ตาม เสียงหุ่นยนต์ในใจเขาก็ไม่สนใจเขา มันไม่ได้อธิบายอะไร
“ ประสาทสัมผัสนี้อาจจะเป็นคุณสมบัติที่สำคัญท่ามกลางคุณสมบัติอื่นๆ…” ถังเส้าหยางสรุป
“ ฉันจะต้องหาวิธีเพิ่มคุณสมบัติประสาทสัมผัสนี้…”
หลังจากนั้นถังเส้าหยางก็ได้จัดสรรคะแนนค่าคุณสมบัติของเขาไปที่ค่าคุณสมบัติความแข็งแกร่งและพลังชีวิต
…
หลังจากใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลายี่สิบนาที ถังเส้าหยางก็กลับไปที่ห้องโถงด้วยร่างกายที่สดชื่นและมีกลิ่นหอม
เขาตรวจสอบกล่องไม้ในทันทีและพบว่ามันยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ที่นี่เขาสรุปว่านี่เป็นเพียงกล่องไม้ธรรมดา
“ ได้เวลาเปิดแล้ว…”
ถังเส้าหยางอยากรู้เกี่ยวกับกล่องไม้และสงสัยว่ามันมีอะไรอยู่ข้างใน เขาหยิบมีดและเข้าไปใกล้กล่อง
ด้วยมีดในมือขวาของเขา เขาก็เปิดกล่องไม้ด้วยมือข้างซ้ายของเขา
ขณะที่เขาเปิดกล่อง กระสุนที่มองไม่เห็นก็พุ่งออกมาจากกล่อง
“ เชี่ย นี่มันกับดัก!” ถังเส้าหยางตะโกนด้วยความประหลาดใจ เขาหันกลับมาและวิ่งไปที่ห้องที่ใกล้ที่สุด
แบม!
เขาปิดประตู พร้อมกับเสียงหุ่นยนต์ที่ดังก้องอยู่ในใจของเขา
[ คุณได้เปิดกล่องสมบัติเลเวล 9 ยินดีด้วย! คุณได้รับเดสทรอยเยอร์! ]
ดวงตาของถังเส้าหยางเบิกกว้างในขณะที่เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย มันเปลี่ยนกล่องไม้ที่เขาสงสัยว่าเป็นขุมทรัพย์
“ บ้าจริง ไอ้หุ่นยนต์เวรนี่! ช่วยบอกหน่อยไม่ได้รึไงว่ามันเป็นสมบัติ?” เขาสาปแช่ง
มันทำให้เขาดูโง่มากที่ปฏิบัติต่อสมบัติเช่นศัตรู ไม่เพียงแค่นั้น เขาก็ยังพยายามทำลายสมบัติด้วยท่อเหล็กของเขาอีกด้วย โชคยังดีที่สมบัตินั้นไม่แตก
ถังเส้าหยางออกจากห้องและพบว่ากล่องสมบัติได้หายไปแล้ว ตอนนี้กล่องไม้ได้ถูกแทนที่ด้วยอาวุธ
มันดูเหมือนหอกที่มีด้ามยาวถึง 3 เมตร อย่างไรก็ตาม มันก็มีหัวหอกที่ดูแปลกออกไป ทางด้านขวาและซ้ายมีใบมีดรูปพระจันทร์เสี้ยวขนาดใหญ่สีแดง และปลายด้ามมีหัวหอกปกติ
มันดูเหมือนขวานสำหรับเขา แต่ด้ามยาวนี้ก็พิสูจน์ว่ามันเป็นอย่างอื่น ถังเส้าหยางเข้าไปใกล้อาวุธ เพียงแค่ชำเลืองมองเขาก็สามารถบอกได้ว่าอาวุธชิ้นนี้นั้นทำมาจากเหล็ก ใบมีดและด้ามของมันเป็นสีแดงวาววับ
ถังเส้าหยางหยิบอาวุธใหม่ของเขาขึ้นมา
“ อื้ม…”
อาวุธนั้นหนัก แต่เขาก็ยังยกได้ด้วยมือขวาของเขา อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่สามารถใช้มันเพื่อต่อสู้ด้วยมือเดียวเหมือนท่อเหล็กได้ เขาต้องเหวี่ยงมันด้วยมือทั้งสองข้าง ขณะที่เขายกอาวุธขึ้นและหน้าจอก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา
————————————
[เดสทรอยเยอร์]
คลาส: สีขาว (อัพเกรดได้)
คุณสมบัติโบนัส: +15 ความแข็งแกร่ง
น้ำหนัก: 212 กิโลกรัม
————————————
ถังเส้าหยางพยายามเหวี่ยงผู้ทำลายด้วยมือทั้งสองของเขาและสร้างเสียง “วุง วุง วุง” ริมฝีปากของเขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “ สมชื่อเดสทรอยเยอร์(ผู้ทำลาย)! มันเป็นอาวุธที่สมบูรณ์แบบที่จะทำลายทุกสิ่งที่ขวางทางของฉัน!”
ถังเส้าหยางวางเดสทรอยเยอร์ไว้บนไหล่ของเขาและเดินไปที่กระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา เขาหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังขึ้นมาและเดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ มันถึงเวลาที่เขาจะต้องเดินทางต่อไปแล้ว การเดินทางเพื่อสร้างจักรวรรดิของเขา จักรวรรดิถัง
