เวลาดำเนินไป
สามปีผ่านไปในพริบตา
ผู้เฒ่าหยานเห็นว่าสามปีไม่มีอะไรมากไปกว่าการดีดนิ้ว เขาดื่มชา ทำสวน และสอนอสูรน้อยทุกวัน
เขาแทบจะไม่ได้ใช้เวลาไปกับดูแลการบ่มเพาะของซูผิงเลย
ซูผิงมีความขยันหมั่นเพียรในขณะที่เขาบ่มเพาะอย่างสันโดษตลอดเวลา และจะออกมาก็ต่อเมื่อเขาต้องการท้าทายนักรบในอันดับราชาเทพ พวกเขาไม่ค่อยพูดถึงเรื่องใดเลย ยกเว้นวิชาดาบพันสายฝนและสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับวิถีดั้งเดิม
ผู้เฒ่าหยานได้เรียนรู้ว่านอกจากวิถีแห่งเวลาแล้ว ซูผิงยังเข้าใจวิถีแห่งการทำลายล้างด้วยตัวเขาเอง
บวกกับวิถีแห่งชีวิตที่อาจารย์ของเขาสอนเขา ซูผิงเรียนรู้กฎสูงสุดสามในสี่ข้อแล้ว
นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัว แม้แต่ในหมู่เจ้าดวงดาว
ความเข้าใจของซูผิงเกี่ยวกับกฎสูงสุดทั้งสามเพิ่มสูงขึ้นตลอดสามปีที่ผ่านมา เขายังสามารถเรียกตัวตนในอนาคตของเขาได้ เพียงแต่ตัวเขาในอนาคตยังมีการบ่มเพาะระดับเดียวกัน
เมื่อกลายเป็นยอดฝีมือแล้ว ซูผิงจึงเข้าใจการเรียกตัวเองในอนาคตได้ดีขึ้น เขาตระหนักว่าเทคนิคนี้มีข้อบกพร่องแม้ว่าจะดูน่ากลัวก็ตาม
อย่างแรกตัวตนที่เรียกจะไม่มีอสูร!
อย่างที่สองตัวตนในอนาคตจะอ่อนแอลงอย่างมากจากความผิดปกติจากกฎแห่งเวลา ตัวอย่างเช่นพวกเขาไม่สามารถใช้กฎแห่งเวลาในระดับที่ลึกซึ้งกว่านั้นได้
เว้นแต่เขาจะโชคดีและสามารถเรียกตัวเองในอนาคตในระดับที่สูงกว่าได้ จะไม่มีโอกาสที่ตัวตนที่เรียกออกมาจะแข็งแกร่งเหมือนตัวจริง
พูดได้เลยว่าแม้ว่าตัวตนในอนาคตทั้งสองที่พุทธองค์หกชีวิตเรียกมานั้นอยู่ในระดับดวงดาว แต่พวกเขาไม่ได้แสดงถึงพลังต่อสู้ที่แท้จริงของเขาระดับดวงดาว ตอนนี้เขาก้าวหน้าอย่างแท้จริงและกลายเป็นนักรบระดับดวงดาว เขาแข็งแกร่งกว่าตัวตนในอนาคตทั้งสองที่เขาเรียกออกมาในการต่อสู้ครั้งนั้นอย่างแน่นอน…
ความเข้าใจของฉันเกี่ยวกับวิถีแห่งเวลาไม่ลึกเท่าของเขา เขาต้องมีความก้าวหน้าอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ บางทีตอนนี้เขาอาจสามารถเรียกตัวตนในอนาคตที่อยู่ในสภาวะเจ้าดวงดาวออกมาได้แล้วก็ได้… ซูผิงคิด
ในช่วงสามปี—
ซูผิงมีความก้าวหน้าอย่างมากในวิถีแห่งการทำลายล้าง เพราะเขามักจะท้าทายหญิงชุดดำที่อยู่ในอันดับที่สิบของอันดับราชาเทพเขาได้เรียนรู้มากมายจากวิธีที่เธอใช้ในวิถีแห่งการทำลายล้าง สามารถพูดได้เลยว่าเธอเป็นอาจารย์ของซูผิง
ความก้าวหน้าของฉันในวิถีแห่งชีวิตนั้นยิ่งใหญ่ที่สุด ท้ายที่สุด อาจารย์ของฉันได้สอนความรู้ทั้งหมดที่ฉันต้องการ ฉันจะสามารถฟื้นฟูร่างกายของฉันจากความว่างเปล่าด้วยความเชี่ยวชาญในปัจจุบันของฉัน แม้ว่าร่างกายของฉันจะถูกทำลาย ตราบใดที่พลังจิตของฉันยังคงอยู่ ฉันเกือบจะเป็นอมตะเหมือนกับโครงกระดูกน้อย
นอกจากนี้วิถีแห่งชีวิตไม่เพียงแต่เพิ่มความสามารถในการเอาชีวิตรอดของฉันเท่านั้น แต่ยังเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฉันด้วย มันทำให้แน่ใจได้ว่าพลังดวงดาวของฉันไหลเวียนอยู่ในร่างกายของฉันอย่างไม่สิ้นสุด!
เมื่อเขาเข้าใจกฎดีแล้ว ในที่สุดซูผิงก็ตระหนักว่ากฎสูงสุดทั้งสี่นั้นน่ากลัวเพียงใด
เนื่องจากกฎดังกล่าวมุ่งเน้นไปที่การป้องกัน วิถีแห่งชีวิตจึงสามารถรักษาเขาได้อย่างรวดเร็วและให้ความแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อแก่เขา พูดง่ายๆ ก็คือ ตราบใดที่ศัตรูของเขาไม่สามารถฆ่าเขาได้ในทันที พวกเขาจะแพ้ในสงครามยืดเยื้อแน่
สามปีแล้วหรอ…
ภายในห้องฝึก—ซูผิงค่อยๆลืมตาขึ้นและมองห้องฝึกด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาอยู่ที่นี่เป็นเวลาหกปี เขาพักอยู่ในสภาเทพอมตะแค่สามปี แต่เขาชะลอการไหลของเวลาในห้องฝึก สองวันภายในห้องเท่ากับหนึ่งวันในโลกภายนอก
เขาบ่มเพาะทั้งหมดประมาณห้าปี
ซูผิงได้เกิดใหม่อย่างสมบูรณ์ในช่วงเวลานั้น
ระดับของเขาเพิ่มขึ้นจากระดับดวงดาวขั้นต้นเป็นขั้นสูง ตราบใดที่เขาเต็มใจ เขาก็สามารถเป็นเจ้าดวงดาวได้ทุกเมื่อ
นอกจากการควบคุมกฎสูงสุดทั้งสามแล้วซูผิงยังสะสมพลังดวงดาวมากขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขายังก้าวหน้าอย่างมากในแผนภูมิดวงดาวโกลาหล เขาได้ควบรวมภาพร่างดวงดาวอีกสองภาพ นั่นคือ ‘มิติแห่งสวรรค์’ และ ‘ ทะเลจักรวาล ‘!
ภาพร่างดวงดาวทั้งสองนำมาซึ่งความสามารถใหม่ที่เกี่ยวข้องกับความเร็วและมิติ!
ภาพร่างดวงดาวมิติแห่งสวรรค์เพิ่มความเร็วของเขาในทุก ๆ ด้าน รวมถึงจิตใจและการถ่ายทอดพลังดวงดาว ทุกด้านนั้นเร็วกว่าเมื่อก่อนมาก
สำหรับภาพร่างดวงดาวที่ห้า—ทะเลจักรวาล —มันทำให้วิถีแห่งมิติของซูผิงสมบูรณ์แบบ
แม้ว่าวิถีแห่งมิติไม่ได้ถูกระบุว่าเป็นหนึ่งในสี่กฎสูงสุด แต่ก็หายากและล้ำค่าเช่นกัน ซูผิงสามารถกลายเป็นเจ้าดวงดาวได้ทุกเมื่อด้วยความเข้าใจที่สมบูรณ์แบบของเขาเกี่ยวกับวิถีแห่งมิติ ตอนนี้เขาสามารถบุกเข้าไปในมิติชั้นเจ็ดได้ด้วยวิถีแห่งเวลา มันจะยากขึ้นมากถ้าเขาต้องใช้ความแข็งแกร่งทางกายภาพ ซึ่งอาจจบลงด้วยความล้มเหลว
ภาพร่างดวงดาวที่หกมีชื่อว่า ‘ ลูกตุ้ม ‘ ซึ่งเกี่ยวข้องกับเวลา ความเข้าใจของฉันเกี่ยวกับกฎแห่งเวลาจะสมบูรณ์แบบถ้าฉันจัดการควบรวมมันได้ สิ่งนี้จะช่วยให้ฉันควบคุมพลังแห่งเวลาได้ ฉันจะสามารถย้อนเวลากลับไปในอดีตได้ชั่วครู่… ซูผิงตั้งตารอภาพร่างดวงดาวที่หกที่เขากำลังจะฝึกฝน
ในเวลาเดียวกัน เขาได้ตระหนักอีกครั้งว่าแผนภูมิดวงดาวโกลาหลน่ากลัวเพียงใด
เขาจะเข้าใจวิถีแห่งเวลาโดยธรรมชาติตราบเท่าที่เขากลั่นกรองภาพร่างดวงดาวที่หก แม้ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน!
เทคนิคนั่นมีกฎแห่งเวลา!
นอกจากนี้ภาพร่างดวงดาวที่เจ็ดก็มีกฎแห่งเวลาด้วยเหมือนกัน!
ซูผิงพบว่ามันยากที่จะจินตนาการว่าสิ่งมีชีวิตประเภทใดสามารถสร้างเทคนิคที่น่ากลัวเช่นนี้ได้
น่าเสียดายที่การวาดภาพใหม่แต่ละภาพทำได้ยากกว่าเดิมถึงสองเท่า ฉันต้องควบแน่นดาวยี่สิบเจ็ดดวงเพื่อสร้างภาพร่างดวงดาวที่สาม ภาพที่สี่ต้องการดาวสามสิบหกดวง และภาพที่ห้าต้องการสี่สิบห้าดวง! ภาพร่างดวงดาวที่หกต้องการดาวมากเกือบเท่ากับภาพร่างดวงดาวก่อนหน้ารวมกัน… ซูผิงมีหลากหลายความรู้สุก
มันทำให้เขาต้องใช้เวลาเยอะขึ้น แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีทรัพยากรล้ำค่าที่ไม่รู้จักหมดสิ้น หากเป็นโลกภายนอกเขาอาจต้องใช้เวลาหลายร้อยปีกว่าที่เขาจะประสบความสำเร็จแบบนี้
ฉันต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามปีในการกลั่นกรองภาพร่างดวงดาวที่หก ถ้าฉันยังบ่มเพาะที่นี่ ผู้เฒ่าหยานบอกว่าฉันสามารถหาแหล่งฝึกในโลกภายนอกได้เช่นกัน หากฉันตัดสินใจออกไปข้างนอก ยกเว้นว่าพวกมันจะไม่มีประสิทธิภาพเท่ากับที่นี่ เนื่องจากไม่มีค่ายกลดวงดาวพิเศษ
ซูผิงมองห้องฝึกซ้อม เขาลังเลที่จะไป แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกลับไปที่ร้านของเขา
เพราะนั่นคือที่ที่เป็นของเขาอย่างแท้จริง
เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้เจอถังยู่หรานและโจแอนนา เขาสงสัยว่าพวกเธอบริหารร้านเป็นยังไงบ้าง
เขาห่างจากธุรกิจมานานกว่าสามปีแล้ว เขาเป็นเจ้านายที่ขาดความรับผิดชอบ
นอกจากนี้โจแอนนายังได้รับการจัดอันดับให้เป็นพนักงานดีเด่นมานานมากแล้ว คำสัญญาของเขาที่จะพาเธอไปที่แดนเทพอาเคี่ยนนั้นนานเกินกำหนดแล้ว มันเป็นความปรารถนาตลอดชีวิตของเธอ
ซูผิงส่ายหัวและยืนขึ้นขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้..
