ตอนที่ 1868-1
เอาเป็นว่าวันนี้ทั้งวันถือเป็นฝันร้ายของเขา แต่ตัวการแห่งความฝันร้ายก็คือยัยเสือน้อยนั่นเอง
ในเมื่อโดนเห็นจนหมดแล้ว ฉินมั่วจึงไม่แคร์ แค่ดึงผ้าขนหนูมาพันตัวเตรียมจะเดินออกไป เพราะมันอึดอัดน่าดู
ป๋อจิ่วตัวน้อยคอตก พยายามอธิบายอย่างตั้งใจ “มั่วมั่ว ฉันไม่เคยเข้าใจผิดมาก่อนนะ คงเพราะเธอสวยมาก แถมชื่อเธอฟังแล้วน่ารักด้วย”
เมื่อมีอะไรติดกาย ฉินมั่วจึงไม่เป็นฝ่ายตั้งรับเหมือนเมื่อตอนอยู่ในอ่างอาบน้ำอีก เขากระชากมืออีกฝ่ายมา เอียงคอหลุบตา ออกแรงลากตัวอักษรบนมือน้อยๆ ของเธอ แต่ท้ายที่สุดก็เสียแรงที่อุตส่าห์เขียนเสียสวย เพราะพอเขียนเสร็จ เจ้าหล่อนมองเขาตาโตเต็มไปด้วยความพิศวง “มั่วมั่ว เมื่อกี้เธอเขียนภาษาจีนเหรอ? ทำไมมีหลายขีดจัง”
ฉินมั่วจึงรู้ในที่สุดว่า ยัยเด็กนี่ไม่เพียงแต่จะโง่ แต่ยังอ่านหนังสือภาษาจีนไม่ออกด้วย เขาจึงลากตัวเธอไปที่โต๊ะหนังสือ ก่อนจะหยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง แล้วเขียนตัวอักษรลงไปสองตัว ‘ฉิน มั่ว’ เขาชี้ตัวอักษรนั่น หยดน้ำยังคงไหลจากเส้นผม “เธอจำไว้ให้ดีนะ นี่คือชื่อของฉัน มั่ว มาจากคำว่าทะเลทรายสุดกว้างใหญ่”
“เก่งจังเลย!” ป๋อจิ่วชมจากใจจริง เจ้าหญิงน้อยก็คือเจ้าหญิงน้อยอยู่วันยังค่ำ ลายมือยังสวยอีก ที่แท้ก็เป็น ‘มั่ว’ ตัวนี้นี่เอง เธอยื่นมือลูบบนกระดาษ ตัวอักษรนี้ขีดเยอะสุดๆ ยังดีที่เธอความทรงจำดีเยี่ยม เห็นรอบเดียวก็จำได้แม่น
ฉินมั่วมองดูยัยเสือน้อยที่ลูบชื่อเขาอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ชะงักนิ้ว ก่อนจะปิดหนังสือเล่มนั้น “ตอนนี้เธอคงรู้แล้วว่าผู้หญิงกับผู้ชายต่างกันที่ตรงไหน ฉะนั้น” ฉินมั่วชี้ไปที่โซฟาด้านหลังเธอ “ไปนอนตรงนั้นแล้วอย่าวิ่งมาอีก”
ป๋อจิ่วรู้ตัวว่าตนเองเป็นแขก ต้องทำตามความประสงค์ของเจ้าของบ้าน เมื่อได้ยินฉินมั่วพูดเช่นนั้น ก็วิ่งเตาะแตะไปทิ้งตัวที่โซฟาแล้วห่มผ้าห่ม โผล่แค่ดวงตาออกมา
ที่แท้ไม่ใช่มั่วมั่วที่เป็นตัวอักษรของผู้หญิง แต่เป็นมั่วมั่วที่เป็นตัวอักษรของชื่อผู้ชาย เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่หน้าตาสวยมากขนาดนี้มาก่อน แต่เมื่อผ่านเรื่องราวเมื่อครู่แล้ว มั่วมั่วต้องไม่ชอบเธอแน่ คิดมาถึงตรงนี้ ป๋อจิ่วอดลูบจมูกไม่ได้ กระทั่งหูเล็กๆ นั่นยังตกไปด้วย ดูน่าสงสารทีเดียว
กว่ายัยเสือน้อยจะไม่ก่อเรื่องอีกก็ไม่ง่ายเลย ฉินมั่วคิดจะปิดไฟนอน ตามปกติแล้วในเวลาอย่างนี้เขาต้องได้นอนอ่านหนังสือเรื่อง ‘เจ้าชายน้อย’ อยู่บนเตียงแล้ว แต่เมื่อเห็นผมยุ่งๆ ที่ยังมีไอน้ำเกาะของอีกฝ่าย จึงหยุดทันทีเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ตอนหลังก็บอกตัวเองว่า ช่างเถอะ จะเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้หรอก เขาไม่มีอารมณ์จะมาสนใจใคร
เสียงปิดสวิตช์ไฟดังขึ้น ไฟในห้องดับลง ป๋อจิ่วรู้ตัวว่าตัวเองทำผิดจึงไม่กล้าส่งเสียงอีก เอาแต่นอนบนโซฟา จากนั้นก็ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไร ทว่าคุณชายฉินตัวน้อยที่อยู่อีกฟากฝั่ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนในห้องหรือเพราะมีเรื่องคิดในใจ หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่เพียงแต่จะถูกคนหอม ถูกกอด ถูกเห็นในสภาพโป๊ทั้งตัว เรื่องราวอกสั่นขวัญแขวนที่เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน ทำให้เขาหลับตาลงก็เห็นภาพยัยตัวแสบลอยอยู่กลางหัวเขา ส่งผลให้นอนไม่หลับ เด็กน้อยจึงหันไปอีกทาง ประจันหน้ากับเธอพอดี จึงเห็นร่างเล็กๆ นั่นขดตัวกลม แม้ยัยเสือน้อยจะยังไม่โต แถมท่าทางน่าเอ็นดูแบบนี้ กลับกินคนได้ทั้งเป็น
……………………………………….
ตอนที่ 1868-2
ฉินมั่วมองเอาๆ จนน่าจะเหนื่อยแล้ว หนังตาถึงหย่อนลงสักที ตอนแรกเขานึกว่าจะฝันว่าตัวเองอยู่ในบ้านตระกูลฉินเพียงคนเดียว นอกจากแม่บ้านและผู้ช่วยของพ่อแล้วน่าจะไม่มีใครอีก เพราะคนในบ้านต่างยุ่งกันหมด การเล่นคนเดียวถือเป็นเรื่องปกติ ยิ่งตอนนี้ต้องมาอยู่ต่างประเทศแล้วด้วย
ทว่าคืนนั้นฉินมั่วกลับไม่ได้ฝันอย่างที่คิดไว้ บางทีด้วยเหตุที่ต้องใช้พลังกายและพลังสมองมาป้องกันยัยเสือน้อย ทำให้เขาหลับเสียสนิท
คืนหิมะตก ดวงจันทร์กระจ่างฟ้า เสียงนกเค้าแมวลอยเข้ามาจากด้านนอกเป็นระยะๆ นกชนิดนี้เห็นได้น้อยในประเทศจีนแล้ว ทว่ามันยังเห็นได้บ่อยในต่างประเทศ ราวกับมาอยู่ในโลกแห่งเวทมนตร์ กระทั่งยังเห็นป่านอกหน้าต่างได้ชัด
รุ่งอรุณมาเยือนได้กำลังดี แสงตะวันที่ส่องเข้ามาทำให้สว่างขึ้นเยอะ คฤหาสน์สไตล์ยุโรปสีขาวให้บรรยากาศต่างไปจากประเทศจีน คงเพราะเป็นเสน่ห์ของคนและสิ่งปลูกสร้าง ถนนหนทางสะอาดเป็นพิเศษ หิมะปูบนทางเดินเป็นชั้นๆ ด้วยเหตุที่ตกทั้งคืน ยังไม่ทันได้ปัดกวาด ทำให้เมื่อเหยียบลงไปก็เกิดเสียงขึ้น แต่รถตักหิมะมาแล้ว คนขับยังสวมหมวกที่มีขนหนานุ่ม ดูเข้ากับบรรยากาศมากด้วย
ฉินมั่วตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่มากับรถกวาดหิมะ เขายื่นมือบังแสงที่ส่องเข้ามา จากนั้นหันหน้าไปมอง และพบว่าไม่มีใครอยู่ที่โซฟาด้านซ้ายของตนแล้ว
ไม่น่าเชื่อว่ายัยเสือน้อยจะตื่นเช้ากว่าเขาเสียอีก ฉินมั่วเลิกคิ้ว ไม่อยากนึกถึงเรื่องเมื่อวานอีก เด็กน้อยในชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำ ตอนที่แปรงฟันแล้วเห็นอ่างอาบน้ำเข้าก็ขมวดคิ้วมุ่น บางครั้งการมีความจำแม่นยำก็ถือเป็นเรื่องที่ไม่น่ายินดีเช่นกัน เขากำลังคิดว่าจะพูดกับคุณตาดีไหมว่าอยากเปลี่ยนห้องนอน เพราะแค่เดินเข้าห้องน้ำ ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ปรากฏ
แต่หลังจากคิดๆ ดูแล้วก็เห็นว่าไม่จำเป็น เพราะต่อให้เขาไม่อยากเจอยัยเสือน้อยแค่ไหน ย่อมต้องได้เจออยู่ดี เมื่อเห็นใบหน้าของหล่อนแล้ว ต่อให้เปลี่ยนห้อง แต่หากนึกขึ้นมาก็ย่อมเห็นภาพนั่นแน่นอน อีกอย่างเขาเคยบอกแล้วว่าแค่เมื่อคืนเท่านั้น นับจากวันนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างจะกลับคืนเป็นปกติ
พอคิดมาถึงตรงนี้ ฉินมั่วใช้ผ้าขนหนูเช็ดมุมปาก ถึงแม้จะอายุยังน้อย แต่กิริยาท่าทางส่อให้เห็นถึงการอบรมมาอย่างดีจากทางบ้าน หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเองก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่าง ฉินมั่วเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องได้เจอกับยัยเสือน้อยแน่ เพราะเขายังไม่ลืมว่าเมื่อวานเธอมาที่นี่ทำไม ในเมื่อมาขอข้าวกิน จะขอมื้อเดียวหรือสองมื้อก็ล้วนแต่ขอเหมือนกัน ยิ่งเป็นอาหารเช้าแล้วด้วย เธอย่อมไม่น่าพลาด ทว่าฉินมั่วกลับคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะประเมินผิด เพราะไม่มีเงาของยัยเสือน้อยปรากฏบนโต๊ะอาหาร กระทั่งฝั่งที่วางขนมก็ไม่เห็น
มีเพียงคุณพ่อบ้านที่ยังหนุ่มเห็นเขาแล้วรีบถือถาดอาหารเข้ามาหาทันที “คุณชาย ตื่นแล้วเหรอครับ? ผมเตรียมขนมปังกับหมั่นโถวให้เป็นอาหารเช้า คุณอยากกินแบบไหนครับ?”
ฉินมั่วหันไปไปมองอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อไม่เห็นยัยเสือน้อยจึงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก “ขนมปัง”
………………………………………………
