ตอนที่ 1928
ความทรงอำนาจที่พลันปะทุขึ้นมาทำให้สมิธตะลึง พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว
ส่วนป๋อจิ่วมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง เป็นแวบสุดท้าย “ฉันไม่เคยขาวสะอาดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เราต่างกันชัดเจนมาก”
ความมืดโปรยตัวลงมา ป๋อจิ่วเปิดประตูรถแลมโบกินี่ มูร์เซียราโก เธอตั้งระบบเวลา ก่อนจะตบๆ หน้าต่าง “เสี่ยวเฮย ต้องให้นายช่วยแล้วล่ะ”
“ไม่มีปัญหา เจ้านายของผม” ระบบจีพีเอสส่งคลื่นกระเพื่อม พร้อมทั้งเพิ่มความเร็วในเวลาเดียวกัน
สมิธไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทุกอย่างมืดไปหมด ในขณะเดียวกันป๋อจิ่วหันไปขี่มอเตอร์ไซด์ จะต้องดึงขบวนรถตำรวจออกไปให้ได้
เร็วจริงแฮะ ป๋อจิ่วหัวเราะเสียงเบา เธอสวมหมวก ก้มตัวบึ่งเข้าสู่บริเวณที่ครึกครื้นที่สุด
รถมอเตอร์ไซด์ Dodge Tomahawk เข้าซ่อนตัวในความมืด จากนั้นเมื่อตัวเธอออกมาอีกครั้ง ก็เข้าไปอยู่กลางฝูงชนแล้ว
รายการแสดงของโรงละครเริ่มขึ้นแล้ว รถฟักทองคันใหญ่ปรากฏอยู่กลางถนน มีเจ้าชายสวมหมวก รวมถึงนักมายากลที่มีนกพิราบเกาะแขนอยู่
บรรยากาศเทศกาลคึกคักมาก เหมือนเฉลิมฉลองอะไรสักอย่าง ป๋อจิ่วที่สลัดตำรวจอออกไปถือตั๋วใบหนึ่งไว้ ราวกับกำลังรอตรวจตั๋วเข้าชม ยิ่งเป็นเวลาแบบนี้ เธอควรจะต้องเขาไปชมละครเวทีไม่ใช่เหรอ?
แต่กระนั้นเมื่อเธอจะเดินตรงไปข้างหน้า กลับเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในบริเวณที่เธออยู่
รถตำรวจบุกเข้ามา ไม่เพียงเท่านั้น ด้านหลังของเธอยังถูกกั้นเอาไว้ นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อป๋อจิ่วเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอ ร่างนั้นสวมชุดนักเรียน
ด้วยเหตุที่แสงตรงนั้นจ้ามาก จึงเห็นหน้าตาอีกฝ่ายไม่ชัด
สัญชาตญาณที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ทำให้เธอรับรู้ถึงอันตรายบางอย่าง จึงไม่ได้เดินหน้าต่อ เธอหละหลวมจริงๆ ทำไมถึงไม่ฉุกใจที่เห็นเด็กมัธยมปลายที่ติดตามเพื่อนเก่าอย่างอีริกมากัน
เห็นทีฝ่ายโน้นจะไม่ธรรมดา เธอฉวยโอกาสแหวกวงล้อมด้านทางขวา ฝีเท้าจึงเดินได้ช้าลง
และในเวลาเดียวกัน เธอเปิดอุปกรณ์ที่ติดอยู่หูซ้าย เป็นต่างหูสีดำส่องประกายนิดๆ ที่เชื่อมต่อกับแหล่งกระจายสัญญาณ ซึ่งก็คือกีตาร์ที่วางไว้ในร้านกาแฟนั่นเอง
ทว่าเวลานี้มันไม่ได้เป็นแค่กีตาร์ แต่เป็นแล็บท็อปที่ซ่อนรูปร่างเอาไว้ เมื่อเปิดออกมาก็จะไม่เหลือสภาพเดิมอีก และคนที่นั่งข้างๆ มันก็คือหนุ่มน้อยที่สวมสเวตเตอร์ตัวขาว
ไม่ผิด หนุ่มน้อยคนนั้นคือโฮชิโนะในวัย 19 นั่นเอง เมื่อเขายิ้มออกมาจะให้ความรู้สึกสดชื่น
ตอนนี้เขาถือกาแฟไว้ในมือ กดหูฟังบลูทูธทันทีที่เห็นหน้าจอสว่าง “Z”
“ทิศ 9 นาฬิกา มีคนใส่ชุดนักเรียน” ป๋อจิ่วหันไปคำนวณสภาพพื้นที่รอบด้าน “ช่วยกันเขาเอาไว้ด้วย”
นัยน์ตาโฮชิโนะกระตุก “เข้าใจแล้ว” เขารีบเดินไปยังเส้นทางสู่ถนนใหญ่ มีระเบิดเวลาซ่อนไว้ในแขนเสื้อสเวตเตอร์
ส่วนป๋อจิ่วกำลังเอาของวางไว้บนตัวโจ๊กเกอร์ เมื่อช้อนสายตามองอีกทีก็เห็นคนสวมชุดนักเรียนเดินเข้ามา
ฉลาดถึงกับดักเธอได้อย่างนี้ จะต้องหาเธอจากฝูงชนเจอแน่ ดังนั้นเมื่อร่างของเขาเดินมุ่งตรงมาหาเธอ เธอจึงไม่ประหลาดใจ แต่การจะจับเธอไว้ มันง่ายอยู่เหรอ?
……………………………………..
ตอนที่ 1929
“โฮชิโนะ” ป๋อจิ่วหันไปเคาะข้อมือ ในเวลาเดียวกันโฮชิโนะก็กดปุ่มระเบิดตั้งเวลาที่มือ พร้อมทั้งตะโกนอย่างรู้ใจ “ระเบิด!” ก่อนจะเข้าไปเอียงตัวแทรกกลางกลุ่มคนที่เดินออกันเข้ามา
เสียงร้องของเขาทำให้ทุกคนหยุดชะงัก ทั้งยังอลหม่านกันอีก!
อีริกรีบชูมือขึ้น “อยู่ในความสงบ อยู่ในความสงบ!”
ไม่มีใครสงบ เวลาอย่างนี้จะมีใครสงบได้อีก เกิดความอลหม่านในสถานที่ดังกล่าว หากไม่ใช่เพราะเด็กมัธยมปลายบางคนวิ่งไปแล้วใช้มือซ้ายกระชากตัวโจ๊กเกอร์ที่เดินผ่านใครบางคนมา ก็คงไม่มีใครรู้ว่า ‘ระเบิด’ อยู่ที่ไหนกันแน่
อีริกเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ก็เคร่งเครียดจนเหงื่อเจียนจะท่วม ที่นี่เป็นโรงละครนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาต้องบาดเจ็บกันไม่น้อยแน่ ทำยังไงดี! ทำยังไงดี!
และในระหว่างที่อีริกจะให้ผู้เชี่ยวชาญด้านแกะสลักระเบิดเข้าไปใกล้โจ๊กเกอร์ ก็พลันได้ยินเสียง ‘พลั่ก’ เป็นเสียงที่ฉินมั่วคว้าท่อนเหล็กฟาดเข้าที่รถฟักทอง ดังสนั่นจนทำให้ทุกคนเงียบสนิทและหันมามองเขา
แววตาของฉินมั่วยังคงเฉยชาดังเดิม เหมือนบุคลิกเขาเลยทีเดียว แม้จะยืนอยู่ตรงนั้นก็ยังทำทุกสิ่งได้ตามประสงค์ “ระเบิดปลอม Z แค่ใช้มันเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน”
อีริกชะงัก เขาเชื่อคำพูดของฉินมั่ว ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เชื่อ เพราะนับตั้งแต่ท่านเทพปรากฏตัวออกมา ก็สามารถคาดการณ์ได้ว่า Z จะทำอะไรบ้าง ราวกับรู้จักฝ่ายนั้นมานาน ทั้งยังเข้าใจเป็นอย่างดี
แต่นี่มันสถานการณ์ไหนกันแล้ว จะอาศัยการประเมินความคิดอีกฝ่ายไม่ได้หรอก เกิดเป็นของจริงขึ้นมาจะทำอย่างไร?
“เริ่มนับเวลาถอยหลังแล้วนะ” อีริกเหงื่อไหลมากขึ้นเรื่อยๆ ฉินมั่วโยนของนั่นไว้ในมือเขา “เชื่อผม มันไม่ระเบิดหรอก”
“เอาล่ะ เพื่อนยาก ถ้ามันไม่ใช่ระเบิด แล้วทำไมคุณถึงไม่ถือมันเองล่ะ” อีริกแทบจะตะโกนออกมา
แววตาฉินมั่วเปล่งประกาย “ผมต้องไปหาเธอ”
“เธอ?” พอพูดเป็นภาษาอังกฤษ อีริกจึงรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายจะไปหาผู้หญิง โธ่เอ๊ย ฉิน นี่มันเวลาไหนกัน คุณยังจะไปหาสาวสวยอีกเหรอ?
ฉินมั่วชี้ไปที่มัน “ดูระเบิดปลอมนี่ให้ดีๆ เถอะ”
“เฮ้? เดี๋ยวก่อน ถ้ามันเป็นของจริงขึ้นมา จะทำยังไง?” อีริกคุมตัวเองไม่อยู่ “แล้วมันกำลังนับเวลาถอยหลังอยู่นะ!
ฉินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าไม่นับเวลาถอยหลังแล้วจะหลอกพวกคุณได้ยังไง ถ้าเป็นเธอคนนั้นจริงๆ ก็จะถนัดเรื่องความทะเล้น แต่ผมเชื่อ ไม่ว่า Z จะเป็นเธอคนนั้นหรือเปล่า แต่จากนิสัยของเธอต้องไม่มีวันทำร้ายผู้บริสุทธิ์แน่ ฉะนั้นระเบิดนี่จะต้องเป็นของปลอมชัวร์”
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีความเป็นไปได้สูงว่าเธอคนนั้นจะเป็นยัยเสือน้อยที่เขาเคยเลี้ยงแน่ เพราะเป็นยัยเสือน้อย ฉะนั้นต่อให้เธอจะทำเรื่องร้ายแค่ไหนก็จะไม่กินคน
“เฮ้ย ฉิน ฉิน!” อีริกไม่คิดว่าหนุ่มน้อยคนนั้นจะยัดระเบิดใส่มือเขาแล้วก็ไม่สนอะไรอีกต่อไป เขาจึงสั่นไปทั้งตัว
ส่วนเด็กวัยรุ่นที่สวมหน้ากากขนนกสีดำอยู่ท่ามกลางฝูงชน ได้ยินคำสนทนาเหล่านั้นแล้วได้แต่สบถเบาๆ ทั้งยังเร่งความเร็วฝีเท้า ล้มเลิกความต้องการดู ‘รายการสนุกๆ’ ทันที ร่างในชุดกันลมสีดำก็เหมือนจะสะบัดสร้างลมได้
วันนี้ทุกอย่างดูจะไม่ราบรื่น นับตั้งแต่ที่เธอเห็นเด็กมัธยมปลายคนนั้น คนโบราณว่าไว้ไม่มีผิดเลย ความงามก่อให้เกิดความผิดพลาดเสมอ…
…………………………………………..
