Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2049-2050

ตอนที่ 2049
อาจารย์ท่านนั้นไม่เคยเห็นลูกศิษย์คนโปรดรีบร้อนขนาดนี้ จึงหัน
ไปหาอีกคน “รุ่นพี่เธอจะไปส่งใครเหรอ”
“ฉันก็ไม่ทราบค่ะ” หญิงสาวนัยน์ตาขรึม ก่อนจะหัวเราะ “น่าจะเป็น
เพื่อนร่วมทีมน่ะค่ะ ได้ยินว่าทีมเขามีคนลาออก อาจารย์ก็รู้นี่คะว่า
รุ่นพี่ดูแลลูกทีมทุกคนดีแค่ไหน”
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” อาจารย์หัวเราะ “รุ่นพี่เธอเป็นคนเข้าถึงยาก
ไม่เคยคิดเรื่องความรัก เธอก็อย่าใจร้อน ปล่อยให้เป็นไปตามวาระ
และโอกาส อาจารย์หวังว่าพวกเธอจะได้คบกันอยู่แล้ว แต่ขอเตือน
หน่อยว่าอย่าฝืนนะ”
หญิงสาวชะงัก จากนั้นจึงพยักหน้าบอก “อาจารย์ล่ะก็ คิดว่าฉันเป็น
คนแบบไหนแล้ว ฉันชอบรุ่นพี่ก็จริง แต่ไม่เคยจะฝืนใจเขา เดี๋ยวนี้
เขาเน้นกันที่เป็นฝ่ายรุกไม่ใช่เหรอคะ อาจารย์ก็รู้ สภาพอย่างรุ่นพี่
ถ้าไม่รุกเขาก็คงไม่สนใจใครตลอดชีวิต”
“เธอพูดถูก” อาจารย์ลุกขึ้นยืน “เอาละ รุ่นพี่เธอก็กลับไปแล้ว เราไป
ดูที่ห้องวิจัยดีกว่า”
หญิงสาวส่งเสียงตอบรับ สภาพที่ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
สาเหตุมาจากปฏิกิริยาของชายหนุ่มเมื่อครู่
เธอได้ข่าวมาว่าผู้หญิงคนนั้นจะไปวันนี้
ในความเห็นของเธอ ผู้หญิงบางคนก็ไม่เหมาะกับเขา แต่กลับได้อยู่
ข้างตัวเขาในสถานะพิเศษ แถมยังได้รับการดูแลจากเขา
คนแบบนั้นต้องรู้ตัวเสียบ้างว่า อย่าถือเอาความใส่ใจที่ได้รับมาเป็น
ความรัก
ตอนนี้เธอคนนั้นคงเข้าใจเสียที
เธอคอยสังเกตลูกทีมคนนั้นของรุ่นพี่เสมอ แม้จะไม่เกี่ยวข้องและอยู่
ไกลจากแวดวงชีวิตเธอ
แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอย่างไร เธอก็ยังได้รู้จากคำวิพากษ์วิจารณ์
ของคนพวกนั้น
ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในเส้นทางนี้อย่างบริสุทธ์ิสักเท่าไร การศึกษาก็
ไม่สูง แค่พอจะมีชื่อเสียงอยู่ในโลกออนไลน์บ้าง ก็คิดว่าตัวเองเป็น
นางฟ้าแล้ว
พอออกจากวงการ ทุกอย่างก็น่าจะหายไป เดี๋ยวก็ไม่มีชื่อเสียง ต้อง
กลายเป็นคนไร้ค่า ไม่เหมือนพวกผู้ชาย
แต่ยังดีที่ไม่หน้าด้าน ยังรู้ตัวว่าต้องจากไปเสียที
ทั้งหมดนี้คือความคิดของรุ่นน้องเซียวจิ่ง
สถานีรถไฟหัวจรวด ลั่วลั่วผ่านด่านตรวจเรียบร้อยแล้ว
หลายคนไม่รู้ว่าเธอผ่านอะไรมาบ้าง
จนถึงวันนี้ ป๋ อจิ่วเงยหน้าขึ้นก็ยังได้เห็นเธอยิ้ม
ลั่วลั่วเป็นคนใจกว้างเหมือนเดิม
ตอนนั้นหลายคนไม่กล้าออกมายืนข้างเธอ แต่ลั่วลั่วเป็นเกมเมอร์
อาชีพหญิงเพียงคนเดียวที่ออกมาช่วยเธอไว้คนแรก
ไม่ว่าเธอจะอยู่ในเพศไหนก็ตาม ลั่วลั่วมักเรียกเธอว่า ‘ไอดอลสุด
หล่อ’ ทั้งอ่อนหวานและสนิทสนม
ป๋ อจิ่วรับปากกับผู้กำกับหวงไว้ว่าเธอจะไม่ทำอะไรมั่วซั่วระหว่างที่
เขาอยู่ในตำแหน่ง
แต่เมื่อเห็นแผ่นหลังของลั่วลั่วก็อดไม่ได้ จึงคว้าข้อมือเธอ พูดกระซิบ
ริมหูว่า “อย่าไปเลย ฉันจะจัดการสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจ ฉันจะทำลาย
มันเอง”
“อันที่จริงมันไม่สำคัญหรอก” ลั่วลั่วคิด ๆ แล้วเอ่ย “มันทำให้คนเรา
เสียใจก็จริง แต่ไม่สำคัญ เพราะสิ่งสำคัญคือการที่ฉันเคยรู้จักพวก
เธอ ฉันไม่เคยเสียใจที่ได้เล่นลีกส์อาชีพ ถึงจะต้องเจออะไรมากมาย
จนรู้สึกว่าเดินต่อไปไม่ไหว แต่มันก็ทำให้ฉันรู้คุณค่าของตัวเองและ
ได้มาอยู่ตรงนี้ ได้รับความชอบจากผู้คนมากมาย ต่อไปถ้าทนไม่ไหว
ขึ้นมา ก็จะตามเธอมาเล่นด้วยสักยก ฉันรู้ว่าพวกเธอก็เหนื่อยมาก แต่
ก็หวังว่าจะได้เห็นเธอเล่นต่อไปนะ ถึงเวลานั้นฉันจะได้ชี้ที่หน้าจอ
คอมพิวเตอร์แล้วบอกว่า ดูสิ ฉันรู้สักคนเท่ ๆ คนนั้น แถมฉันยังเป็น
นางฟ้าของเขาด้วย”
ตอนที่ 1830
“เอาล่ะ ส่งแค่นี้เถอะ”
ลั่วลั่วพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป
ป๋อจิ่วมองดูด้วยนัยน์ตาที่ขรึมลง
ลั่วลั่วดีใจมากที่คนคนนี้มาส่งตัวเอง
มีหลายต่อหลายครั้งที่เหนื่อยมาก แต่ก็อยากยังสู้ต่อไป
เคยมีช่วงเวลาพักหนึ่งที่คิดว่าจะทิ้งวงการนี้ไปเลยดีไหม
สภาพดังกล่าวเป็นสิ่งที่ผู้เล่นอาชีพต่างได้เจอกันทั้งนั้น
บางครั้งถูกด่าว่าจนอยากจะปิดช่องทางสื่อสารทั้งหมด
เหนื่อยล้า ไม่อยากโดนชอบอีกแล้ว แบบนี้คุ้มหรือไม่คุ้ม
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับเธอมานานแล้ว
หากไม่ใช่เพราะผู้เล่นชุดใหม่ของทีมไดมอนด์ เธอคงพิจารณาเรื่อง
ลาออกตั้งแต่การแข่งขันในฤดูใบไม้ผลิแล้ว
คำว่าสภาพการณ์เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์มากสำหรับนักเล่นอาชีพ
หลายคนแทบกระอักเลือดจนเกิดความระแวงในหัวใจ จนขนาด
เวลาแข่งขันต้องกลัวว่าหากเล่นแบบจะแพ้ราบคาบหรือไม่
ยิ่งเป็นห่วงมาก ผลก็จะไม่ยิ่งได้ดั่งใจ
ลั่วลั่วเคยผ่านวันเวลาแบบนั้นมา ไม่รู้ว่าตอนหลังเคยชินไปแล้วหรือ
ว่าเฉยชากับมันไป
และในเวลานี้เอง เธอได้เห็นคนคนนั้น
พอรู้ว่าแบล็กพีช Z เป็นผู้หญิง ก็เหมือนมีพลังหนึ่งบอกเธอว่าผู้หญิง
ก็อาศัยความสามารถของตัวเองได้
ดังนั้นจึงหวังว่าเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็จะได้เห็นเธอคนนั้นข้ามป้อมฆ่าอีก
หลายคนไม่เข้าใจว่าความชอบคืออะไรกันแน่
ลั่วลั่วคิดว่าคงเป็นความปรารถนาที่จะให้คนคนนั้นได้ยืนในตำแหน่ง
นั้นตลอดกาล
หรือบางทีตอนหยุดกะทันหัน ก็ได้รู้ข่าวว่าพวกเขาได้รับการยอมรับ
สิ่งที่เธอทำไม่สำเร็จก็อยากให้คนอื่นทำให้สำเร็จ
ถึงไม่มีคนที่ชอบ แต่ก็ไม่เคยเสียใจที่ได้รู้จักกัน
ตอนที่ถูกพวกนั้นรุมล้อม ลั่วลั่วยังไม่รู้สึกอะไร
รอจนขบวนรถไฟเคลื่อนที่ เธอหันหน้าไปพิงกับหน้าต่าง ร้องไห้
โดยไม่มีเสียงออกมา
เธอดึงฮู้ดมาคลุมศีรษะไว้กันไม่ให้ใครเห็น
ผู้หญิงก็คงเป็นแบบนี้ แต่หากเป็นเกมเมอร์อาชีพกลับทำไม่ได้
เหมือนอย่างที่หลินเฟิงพูดไว้ มักจะมีคนมากมายมาดูพวกเขาแข่งขัน
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในชีวิตจริงเลยว่าจะแสดงออกมาอย่างไร
เมื่อลาออกจากวงการไปแล้ว จะต้องใช้เวลาช่วงหนึ่งกว่าจะทำใจได้
สำหรับลั่วลั่วแล้ว เธอไม่กลัวว่าจะถูกคนหลงลืม ทว่า…ก็ยังมีความรู้สึก
ประเภทนี้บ้าง ประเภทที่เราต้องแยกจากคนที่สนิทสนม ไม่อาจคุย
เรื่องเดียวกันได้อีก
เราอาจจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่หากเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง เขา
จะรู้จากปากคนอื่นหรือไม่ก็ไม่รู้
ด้วยสภาพชีวิตของแต่ละคนต่างกันไป พอไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมทีม
กันอีก ความสัมพันธ์ก็จะเหินห่างกัน ไม่รู้ว่าต่อไปจะอึดอัดบ้างไหม
เวลาเจอหน้ากัน
ลั่วลั่วเงยหน้ามองภาพที่สะท้อนบนกระจก เธอชอบคนคนหนึ่งมา
นานหลายปี แม้เธอมุ่งมั่นแต่กลับขลาดกลัวตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้ง ๆ ที่รู้
ว่าการกลับไปแบบนี้จะต้องเจอกับความคาดหวังของครอบครัว แต่
ลั่วลั่วยังคงเลือกเส้นทางนี้
หญิงสาวที่ขัดความต้องการของทางบ้านควรจะกลับไปได้แล้ว
ลั่วลั่วไม่รู้ว่าอีสปอร์ตได้เผาผลาญความกล้าหาญและความรักทั้งหมด
ของเธอไปหรือเปล่า
ไม่ว่าจะโดนเย้ยหยันอย่างไรก็ยังรั้งรออยู่ต่อ อยากแข่ง อยากบอกทุก
คนว่าเธอยังทำได้ แต่แค่ชอบคนอื่น เธอกลับไม่มีความกล้าหาญ
ต่อมาเธอคิด ๆ แล้ว ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มั่นใจในความรู้สึกที่มีต่อเธอว่า
คืออะไรกันแน่ เธอก็ยังอยากลิ้มรสกับความใส่ใจนั้น
ดูเหมือนจะหน้าไม่อายเท่าไร เพราะนั่นเป็นหัวหน้าทีมของเธอ
ถึงเป็นคนรักไม่ได้ แต่เขาก็ยังเป็นหัวหน้าเธออยู่ดี