ตอนที่ 1695-2
คิงส่งเสียงรับรู้ หันไปหาคนที่นั่งข้างตัว “ประธานหรง ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
“วิธีป้องกันของคุณ ทำให้ผมต้องเตรียมแผนสำรองไว้” ฉินมั่วช้อนสายตามอง “พวกคุณให้พวกเรามารับของในสถานที่แบบนี้ แต่กลับไม่ให้เรารับรู้ที่อยู่ คุณน่าจะรู้ดีนี่ว่า การค้าในวงการแบบนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือการฆ่ากันเอง ผมกลัวว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง แถมคนตระกูลผมนิยมวิธีแบบนี้ รอจนคุยกันลงตัวก่อน แล้วเราจะจ่ายเงินค่ามัดจำที่เหลือ”
ชายหนุ่มว่ามาก็มีเหตุผล คิงรู้ดีว่า คนที่อยู่ในวงการนนี้นานเข้าก็จะระมัดระวังมาก เพราะทุกคนต่างมีโอกาสพลิกเรือในลำน้ำมืดมิดให้คว่ำได้
ฉินมั่วลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อตัวนอกขึ้นอย่างสบายๆ “ในเมื่อสินค้าของคุณไม่มีปัญหา งั้นตอนนี้ก็แจ้งที่ปรึกษาได้เลย ให้เขาเอาเงินที่เหลือโอนเข้าบัญชีคิง”
เจ้าชายน้อยแทรกเข้ามาอย่างเหมาะสม “พี่ อย่าลืมสิว่าเราโทรออกไม่ได้ เมื่อกี้ฉันลองแล้ว แต่ที่นี่ไม่มีสัญญาณสักนิด”
“ขอโทษด้วยครับ” คิงพูดกลั้วหัวเราะ “คุณชายรองคงไม่ชิน แต่จะทำยังไงได้ เพราะพื้นที่ของผมก็มีแค่นี้ เอาไว้ทำการค้าเลี้ยงตัวเอง แต่ทางจีนกลับไล่ล่าผมไม่เลิก ผมจำเป็นต้องใช้วิธีนี้เพื่อป้องกันไว้” พูดมาถึงตรงนี้ คิงก็หยุดนิดหนึ่ง “ฝานเจีย เอาโทรศัพท์ของเธอมาให้ประธานหรงหน่อยซิ”
“ค่ะ” ฝานเจียส่งมือถือให้ ในเมื่อชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ฉินมั่ว จึงไม่น่าสนใจสำหรับเธออีกแล้ว ซึ่งฉินมั่วกลับไม่ขยับ เจ้าชายน้อยไม่รู้ว่าบอสเป็นอะไร แต่รู้ว่าหากไม่รับคงไม่ดีแน่ พวกเขาอุตส่าห์ทุ่มเทมาตั้งขนาดนี้ เพื่อมือถือนี้นี่แหละ หนุ่มน้อยจึงยื่นมือรับมือถือมาวางไว้ในอุ้งมือฉินมั่ว “พี่ ติดต่อทางบ้านเหอะ เพราะผมพูดอะไร ที่ปรึกษาไม่ยอมฟังหรอก”
แววตาของฉินมั่วลุ่มลึก เจ้าชายน้อยอ่านอารมณ์ไม่ออก รู้สึกเพียงว่ามันน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
“อ้อ ติดต่อไปที่บ้าน” ฉินมั่วว่าพลางกดหมายเลขโทรศัพท์
ตื้ด หากว่ากันตามหลัก ในห้องประชุมใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีวันที่จะไม่มีโทรศัพท์หรอก และมือถือเครื่องที่ดังขึ้น กลับเป็นสิ่งที่ทุกคนหวังให้หน้าจอสว่างสักทีเถอะ เพราะตามแผนเดิม ฉินมั่วติดต่อกับเบื้องบนที่เบอร์นี้ ทว่าหน้าจอไม่โชว์หมายเลข ท่านเสธฉินในชุดทหาร ยกมือกดปุ่มรับฟัง
“ฮัลโหล ที่ปรึกษาใช่ไหม?”
หลังจากที่เปิดลำโพง แต่ละคนในห้องประชุมต่างเงียบ เพื่อจะให้ท่านเสธได้คุยอย่างสะดวก เช่นเดียวกัน มีคนทำสัญญาณมือสื่อให้เสาะหาตำแหน่งของปลายสายว่าอยู่ที่ไหน!
ท่านเสธฉินตอบรับเสียงต่ำ “ผมเอง” ซึ่งเสียงนั่นทำให้ฉินมั่วได้สติ “สินค้าไม่มีปัญหา โอนเงินมาได้เลย”
“เบอร์บัญชีล่ะ?”
ใครๆ ก็รู้ว่าคำถามเหล่านี้ไม่สำคัญสักเท่าไร เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการหาตำแหน่งของกลุ่มปฏิบัติการณ์ให้เจอผ่านการพูดคุยกันในครั้งนี้ต่างหาก เพราะการจะอ่านตัวเลขบัญชี ย่อมต้องใช้เวลา ซึ่งอยู่ในแผนของฉินมั่วมาตั้งแต่แรก เพื่อจะได้ป้องกันฝ่ายตรงข้ามตัดสัญญาณ ส่งผลให้ติดตามตำแหน่งที่อยู่ไม่ได้
เวลานี้ พวกเขาได้เห็นแสงสว่างแล้ว แต่ใครๆ ต่างคิดไม่ถึงว่า แสงนั่นจะมาไวไปไว เพราะเสียงตัดสายดังขึ้น ตู้ดๆๆๆ
…………………………………………………
ตอนที่ 1695-3
“บ้าที่สุด!” ทหารฝ่ายเทคโนโลยีในห้องประชุมโยนหูฟังที่คาดทิ้งไป กำหมัดแน่น “อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะรู้ที่อยู่ของโทรศัพท์เครื่องโน้นแล้ว”
ประธานใหญ่ที่อยู่ในห้องประชุมมองมา ทุกคนล้วนกลัวว่าจะเป็นแบบนี้ “เป็นไงบ้าง?” ซึ่งทหารฝ่ายเทคโนโลยีส่ายหน้า
คนที่มีอำนาจสูงสุดจึงสั่ง “หาตำแหน่งต่อไป!”
ทหารคนนั้นพยายามหาตำแหน่ง แต่รู้ดีว่า เมื่อไม่มีสัญญาณแล้ว ย่อมเสาะหาตำแหน่งไม่ได้ เพราะฝ่ายนั้นไม่ได้แค่ตัดสายง่ายๆ แน่ ต้องโยนซิมการ์ดทิ้งชัวร์
ซึ่งมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ในระหว่างที่ฉินมั่วเอ่ยตัวเลขที่สองขึ้น คิงก็แย่งมือถือไป พูดยิ้มๆ ว่า “เดี๋ยวให้ฝานเจียส่งหมายเลขบัญชีให้ก็แล้วกัน” จากนั้นจึงโยนมือถือไปด้านหลัง โดยฝานเจียรับไว้ ก็แกะซิมการ์ดออกมา
นายพรานกับนักมายากลเห็นแล้ว นิ้วมือเกร็งขึ้นมาทันที พวกเขาไม่รู้ว่า ช่วงเวลาสั้นๆ นั้น จะเพียงพอต่อการให้คนของกองทัพหาตำแหน่งของที่นี่หรือไม่ แต่คุณหมอทหารกลับไม่กังวลปัญหาดังกล่าวสักนิด สำคัญที่สุดก็คือบอสต่างหาก
บอสอาจไม่รู้ตัวว่าแสงที่เปล่งประกายจากนัยน์ตาตัวเอง เริ่มจะเปลี่ยนไป บอส…กำลังคิดอะไรอยู่
ฉินมั่วไม่ได้คิดอะไร ฉากแต่ละฉากลอยในสมองเขา ทุกฉากล้วนแต่มีป๋อจิ่ว ภาพสุดท้ายคือภาพที่ป๋อจิ่วผลุบขึ้นผลุบลงอยู่ในน้ำ รวมถึงข้อมือของที่เขาคว้าไม่ทัน
เวลานี้ ทหารฝ่ายเทคโนโลยีที่อยู่นอกห้องประชุมกำลังหาวิธีอย่างสุดความสามารถ ในระหว่างที่เขากำลังรายงานต่อท่านเสธฉินอย่างหมดอาลัยว่า ไม่อาจเกาะตำแหน่งคุณชายได้
ทันใดนั้น! เครือข่ายอินเทอร์เน็ตของเขาก็ปรากฎจุดแดงขึ้น! อันเป็นที่อยู่ที่คุณชายโทรเข้ามาเมื่อครู่นี้
เดี๋ยว!
นี่มัน!
สัญญาเรดาร์!
มีคนเจาะระบบอินเทอร์เน็ตของฝ่ายนั้นได้ จะ จะเป็นไปได้ยังไง? แม้จะไม่กล้าเชื่อ แต่มันเป็นที่อยู่เมื่อครู่นี้จริงๆ ทหารฝ่ายเทคโนโลยีที่อยู่นอกห้องประชุมไม่ลังเล เมื่อเห็นจุดแดงชี้นำก็จับตำแหน่งได้โดยง่าย
ไม่ถึงหนึ่งนาที ทหารคนดังกล่าวร้องตะโกนขึ้น “ท่านครับ สะ…สำเร็จแล้วครับ ตำแหน่งละติจูดที่ 35 องศาเหนือ ละติจูดที่ 47 องศาใต้ครับ” โดยไม่รู้เลยว่า จุดแดงนั่นไม่เพียงแต่จะปรากฏในที่ของเขา คนที่ติดตามฉินมั่ว ล้วนแต่เห็นเช่นกัน เครื่องเจ้าอ้วนก็มี คุณชายถังก็ด้วย
แต่ในชั่วเวลานั้น ทหารสามเหล่าทัพอันได้แก่ ทัพเรือ ทัพบกและทัพอากาศ ล้วนแต่บุกไปยังที่แห่งนั้น
ภายในห้องควบคุมในเกาะดังกล่าว ป๋อจิ่วยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แว่นตายังค้างบนใบหน้า หากดูจากหน้าจอของเธอ จะเห็นว่าเป็นภาพรวมของระบบกล้องวงจรปิดที่นั่น อันที่จริงเธอซ่อนกรอบคำสั่งเอาไว้ โดยพิมพ์โค้ดอย่างไม่หยุดหย่อน เธอไม่ได้ทำการแฮกคอมพิวเตอร์ แต่ปล่อย IP Address ของห้องควบคุมให้ขยายกว้างที่สุด ซึ่งเดิมทีคอมพิวเตอร์ทุกตัวในห้องนั้นก็ใช้ IP Address อันเดียว ทว่าแชร์ได้ในถิ่นนี้เท่านั้น
ตอนนี้เธอขยายขอบเขตการใช้งาน โดยแกะรหัสลับ แล้วสร้างวงคุ้มปลอมเพื่อทำให้ขอบเขตสัญญาณอินเทอร์เน็ตเป็นไปอย่างปกติ ทั้งยังส่ง IP Address ออกไปอย่างเงียบๆ ทั้งนี้ป้อมรบกวนสัญญาณยังคงอยู่ มือถือจากข้างนอกจะใช้งานในนี้ไม่ได้
แต่ พวกเขาคิดว่ามันปลอดภัยแล้ว ไม่รู้ตัวเลยว่าตำแหน่งของที่นี่ถูกปล่อยออกไปเรียบร้อย
…………………………………………………
ตอนที่ 1695-4
วันนี้เป็นเพียงวันเดียวที่คิงไม่ได้ไปที่ห้องควบคุม เพราะต้องคุยเรื่องธุรกิจ ไม่นานนัก เขาก็ส่งฝานเจียออกไปดู และในเวลานี้ ป๋อจิ่วเริ่มปรับสภาพและกลบร่องรอย โดยให้การแชร์ IP Address กลับไปอยู่สภาพเดิม จากนั้นก็ลุกขึ้น ดันกรอบแว่นบนหน้า แล้วเดินไปยังห้องน้ำอย่างเป็นปกติ
เมื่อออกมาอีกครั้ง ก็เปลี่ยนไปสวมชุดทหารรับข้าง หิ้วปืนด้วยมือข้างหนึ่ง ป๋อจิ่วคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะได้ประจันหน้ากับฝานเจีย ยังดีที่หน้าเธอดำ แถมยังมีหนวดด้วย ซึ่งป๋อจิ่วไม่คิดจะหลบ แต่เดินหน้าไปหาอีกฝ่ายราวกับกำลังตรวจตรา
เมื่อทั้งสองเดินสวนกัน ฝานเจียพลันมองป๋อจิ่ว ก่อนจะหรี่ตาลง “เดี๋ยว” ส่งผลให้ป๋อจิ่วชะงักฝีเท้า หันกลับไปช้าๆ เธอกำลังคิดว่า แทงเข็มฉีดยาใส่อีกฝ่ายจะเร็วกว่าหรือยิงประชิดเจ้าหล่อนจะดีกว่า
ดูเหมือนเวลาจะถูกตรึงให้ช้าและนานขึ้น ฝานเจียมองหน้าป๋อจิ่ว ก่อนจะถาม “เห็นคนที่น่าสงสัยเดินมาทางนี้บ้างไหม?”
“ไม่มีครับ” ป๋อจิ่วพูด คลายเข็มฉีดยาในมือลง ทำให้เธอดูกลมกลืนมากขึ้น รอยสักบนหางตาก็เห็นชัดเช่นกัน และเนื่องด้วยฝานเจียมีเรื่องสำคัญกว่าต้องไปจัดการ จึงไม่เสียเวลากับทหารรับจ้างแค่คนเดียว เธอหมุนตัวผลักประตูกระจกให้เปิดออก ซึ่งแม้ป๋อจิ่วยืนข้างนอก แต่พอจะได้ยินเสียงของเจ้าหล่อนอยู่บ้าง
“มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นไหม”
“ไม่มีครับ”
“คนที่นั่งเครื่อง 2 ล่ะ หายไปไหน”
“เมื่อกี้ยังนั่งตรงนี้อยู่เลย สงสัยไปห้องน้ำครับ”
ฝานเจียได้ยินแล้ว เริ่มย่นหัวคิ้ว ก่อนจะเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์หมายเลข 2 ทันที เธอตรวจสอบว่าระบบอินเทอร์เน็ตถูกแฮกหรือไม่เป็นสิ่งแรก เช็คว่าระบบป้องกันการบุกรุกทางอินเทอร์เน็ตผิดปกติหรือเปล่า รวมถึงร่องรอยการทำงานของคอมพิวเตอร์ผิดปกติหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีปัญหาก็ลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่ถือว่าแฮบปี้สักเท่าไร “ต่อไปห้ามใครออกไปอีกนะ เข้าห้องน้ำก็ไม่ได้ เข้าใจไหม?”
“ครับ”
หลังจากที่ได้ยินคำตอบที่ตนต้องการ ฝานเจียก็ทดสอบระบบรบกวนสัญญาณ ซึ่งทุกอย่างอยู่ในภาวะปกติ เวลานั้นเธอยังไม่รู้ว่า ตัวเองพลาดอะไรไป
หากคิงเข้ามาเองอาจจะเห็นสิ่งปกติได้อย่างรวดเร็ว เพราะต่อให้ฝานเจียฉลาดแค่ไหนก็คิดไม่ถึงว่า ห้องควบคุมที่ดูปกติ กลับถูก ‘เล่น’ เรียบร้อย
และตัวการที่ก่อความอันตรายให้ เดินออกไปจากห้องดังกล่าวแล้ว ป๋อจิ่วดึงผ้าปิดหน้าให้กระชับ คงเพราะท่าเดินของพวกทหารรับจ้างดูดิบเถื่อน เดินหิ้วปืนด้วยแววตาอำมหิต ดังนั้นจึงไม่มีใครระแวงตัวเธอ
ป๋อจิ่วเดินต่อไปข้างหน้า ซุกมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋ากางเกง เดินผ่านรั้วไปเรื่อยๆ เป้าหมายของเธออยู่ที่กระท่อมไม้ริมแม่น้ำ เธอหันหน้าเท่ๆ ของตัวเองไปอีกทาง ภายใต้ผ้าปิดหน้าคือรอยยิ้มที่ผุดขึ้นอย่างกลั้นไม่ได้
พี่มั่ว เดี๋ยวฉันจะได้เจอพี่แล้ว ถึงเวลานั้น พี่ต้องลูบหัวฉัน แล้วต้องชมฉันด้วยนะ
…………………………………………………
