Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2070-2071

ตอนที่ 2070
คนที่เข้าใจเธอมากที่สุด ก็คือเขา
ตอนที่จ้าวซานพั่งเอ่ยประโยคนั้น เสียงเขาแหบนิด ๆ แต่เซียวจิ่งไม่ได้
พูดอะไรนอกจากยอมรับสั้น ๆ
มีหลายครั้งที่จ้าวซานพั่งอยากถามหัวหน้าว่าไม่ผิดหวังเหรอ?
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการกระทำเหล่านั้น เขาไม่ผิดหวังบ้างเลยหรือ
ไง แต่กลับพูดประโยคเหล่านั้นไม่ออก
ตอนที่หัวหน้าบอกว่าอย่าให้ความฝันของลั่วลั่วถูกทำลายจนหัวใจ
สลาย จ้าวซานพั่งถึงได้เข้าใจเหตุผลข้อหนึ่ง
ทำไมชายหนุ่มถึงได้ออกจากวงการ ก็เพื่อเธอคนนั้น
ทำไมออกจากวงการแล้วไม่บอกเธอ ก็เพื่อจะได้รักษาความตั้งใจ
เดิมของเธอเอาไว้
ทำให้เธอคนนั้นยังได้คิดถึงในวันต่อมาที่ตื่นขึ้น หลังจากต้องแบก
รับสิ่งเลวร้ายต่าง ๆ
เมื่อตื่นขึ้นมาเธอจะยังทำต่อไปได้
ไม่ว่าความเป็นจริงจะโหดร้ายอย่างไร พอหวนคิดถึงยามเยาว์วัยก็ยัง
ยิ้มออกมาได้
เขาไม่อยากให้พวกที่แข่งร่วมกันมา ไม่อยากให้ลั่วลั่วรู้ว่ามันไม่คุ้มค่า
นี่เหมือนกับเมื่อสามปีที่แล้ว แต่บางอย่างไม่พูดออกมา เพราะรู้ว่าไม่
อาจพูด
ไม่มีใครรู้ดีมากกว่าคนคนนี้ว่าเขากับลั่วลั่วคิดอะไรอยู่กันแน่
ไม่ว่าจะเป็นความชอบอย่างบริสุทธ์ิ หรือว่าความชอบที่สั่งสมมานาน
เขา…เป็นหัวหน้าของคนเหล่านั้น บางครั้งเขาก็มองว่าตัวเองสำคัญ
เกินไป ได้รับความชอบมากมาย คิดว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
อีกไม่ช้านานในยุคนี้ จะไม่มีใครจำได้ว่าพวกเขาเป็นใคร
การพลาดตำแหน่งแชมป์ เป็นเรื่องปกติมาก
ทางคลับเข้าใจดีว่าไม่อาจเรียกตัวหัวหน้ากลับไปได้ เริ่มเตรียมจะทิ้ง
ลูกทีมเก่า ๆ ปล่อยให้ลั่วลั่วไม่รู้จะดีกว่า
นักเวทคนใหม่ได้รับความชื่นชอบมาก
สิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้ แต่คนใหม่ทำได้
ดังนั้นจึงอยู่ในทีมต่อไปได้
แบบนี้ยิ่งจะให้ลั่วลั่วรู้เรื่องเหล่านี้ไม่ได้เข้าไปใหญ่ คนอื่นอาจไม่
เข้าใจ แต่จ้าวซานพั่งรู้ดีว่าทำไมหัวหน้าถึงทำแบบนี้
ตอนไปก็หวังจะพาเธอกลับมาเพราะอยากอยู่ด้วยกันอีก
ตอนนี้ คิดว่าให้เธออยู่ที่นั่นโดยมีเขาเป็นเพื่อนจะดีกว่า
ใช่! จะกลับมาอีกทำไม?
จ้าวซานพั่งช้อนสายตามองข่าวที่ทางคลับประกาศออกมา
รวมถึงคอมเมนต์ต่าง ๆ นานา “ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเทพเซียวทำ
แบบนี้?”
“เทพเซียวเสแสร้งจัง”
“จ้าวซานพั่งก็เหมือนกัน”
“คนเล่นเลนกลางคนใหม่กำลังปรับตัวให้เข้ากับทีมอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“เกินไปแล้ว ไม่ให้คำตอบอะไรกับแฟนคลับอย่างพวกเราเลย”
อ่านจนมาถึงตรงนี้ จ้าวซานพั่งก็หมดอารมณ์แล้ว เขาปิดคอมพิวเตอร์
แล้วลุกขึ้นมา ถามอีกฝั่งหนึ่งอย่างอดรนทนไม่ได้ “หัวหน้า เคยเสียใจ
ที่เล่นอีสปอร์ตไหม?”
เซียวจิ่งที่อยู่ปลายสายชะงัก ตอบเพียงว่า “เคย”
จ้าวซานพั่งได้ยินแล้วทรมานใจ ทรมานใจจริง ๆ
เซียวจิ่งหันไปมองท้องฟ้ามืดมิดด้านนอก “เคยเสียใจตอนที่ลั่วลั่ว
ลาออก ฉันเห็นคนพวกนั้นพูด เห็นทางคลับตัดสินใจ แล้วเห็นเขา
เดินจากไป ฉันเสียใจมาก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะอีสปอร์ต ฉันก็คงไม่ได้
เจอพวกนาย”
จ้าวซานพั่งนิ่ง เซียวจิ่งหัวเราะเสียงเบา “แค่นี้ก็พอแล้ว”
จ้าวซานพั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้คืออะไร
วันต่อมา ลั่วลั่วตื่นแต่เช้า เดิมคิดว่าจะไม่ได้เจอชายคนนั้นอีก แต่พอ
มาถึงลานบ้านก็เจอเขากำลังดูแลดอกไม้ของเธอ ทั้ง ๆ ที่พันผ้าพันแผล
ไว้บนมือ
ด้านนอกมีฝนตกลงมานิด ๆ โดนเส้นผมของเขา ชายหนุ่มในชุดขาว
ช่างไม่เหมาะกับโลกมนุษย์เลย
ลั่วลั่วมองออร่าความเป็นนักวิชาการจากตัวเขาก็คิดขึ้นมาได้เช่นนี้
“ฉันจะไปส่งเธอ” เขาเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรก
ลั่วลั่วหลุบตาลง “เป็นเพื่อนเก่าฉันทั้งนั้น”
“ฉันจะไม่เข้าไป แต่จะรออยู่ข้างนอก” เซียวจิ่งหันไปมอง เมื่อมือเขา
สัมผัสศีรษะเธอก็พบว่าวันนี้เธอแต่งหน้า จริง ๆ เครื่องหน้าเธอก็
สวยพออยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งโดดเด่นขึ้น เขากำมือก่อนจะลดมือลง หยิบ
ร่มที่วางด้านข้างมา “ไปกันเถอะ”
ตอนที่ 2071
โดนเข้าแล้ว
ทั้งสองอยู่ใต้ร่มคันเดียวกัน ไม่ได้เดินไปไกลนัก
ลั่วลั่วมีรถแต่ขับไม่เก่ง ตอนที่เธอขับรถบนถนนหวนเต่าครั้งแรก รถ
ก็ดับ
ตอนนั้นจ้าวซานพั่งยังหัวเราะตั้งนาน
ทว่าตอนนี้เธอยังขับไม่เก่งเหมือนเดิม โดยเฉพาะเมื่อมีคนคนนี้อยู่
ด้วย
เซียวจิ่งมองออก จึงหันหน้ามาพูดกับเธอ “เปลี่ยนที่กัน”
ลั่วลั่วถอยให้อย่างไม่ว่าอะไร และย้ายมายังที่นั่งข้างคนขับ คอยมอง
เขาเป็นระยะ ๆ
พอได้ยินเสียงเขาไอก็อดยื่นยาอมให้เขาไม่ได้
เซี่ยวจิ่งอมไปเม็ดหนึ่ง เขาต่างจากกับฉินมั่วอย่างสิ้นเชิง กระทั่งจ้าว
ซานพั่งยังบอกเลยว่า หัวหน้า ถ้าหัวหน้าหน้ามึนได้ครึ่งหนึ่งของฉิน
มั่ว รับรองจีบสาวได้อยู่หมัดแล้ว
แต่…คนเราไม่มีวันเหมือนกัน
เซียวจิ่งที่ลั่วลั่วชอบคือเซียวจิ่งที่เป็นแบบนี้
ตั้งแต่เป็นหนุ่มน้อยจนเป็นชายหนุ่ม เธอเคยเห็นมาหมดแล้ว พูดน้อย
หน้านิ่ง
“ที่อยู่?” เซียวจิ่งไอก่อนจะกดระบบจีพีเอส
ลั่วลั่วบอกที่อยู่ซึ่งอยู่ใกล้มาก ขับรถเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
เซียวจิ่งกลับไม่ได้รีบขับรถ แค่กวาดตามองเธอ ก่อนจะหันไปคาด
เข็มขัดนิรภัยให้
เธอหายใจติดขัด หัวใจก็เช่นกัน
ทว่าชายหนุ่มยังเป็นสุภาพบุรุษ พอคาดเข็มขัดให้ก็ผละออก
เสี้ยวหน้าเขาซีดขาวเกินไปบ้าง
จนเมื่อหญิงสาวเดินเข้าโรงแรมไป เธอก็ยังไม่อาจสลัดภาพเขาออก
จากหัวตัวเองได้
“ลั่วลั่ว” มีคนเข้ามาทัก เมื่อช้อนสายตามองก็เห็นเป็นเพื่อนแซ่เหลิ่ง
นั่นเอง
“มากันเกือบครบแล้ว เธอรีบเข้าไปเถอะ ฉันรอคนอื่น ๆ ก่อน” เขา
ยังคงยิ้มสดใส
ลั่วลั่วรับคำ “ได้”
อันที่จริงเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไร
รอจนเข้าไปด้านในก็มีคนทักทายเธอไม่ขาดสาย เธอต้องพยายามตั้ง
สติยิ้มให้
ทว่าการมาของลั่วลั่วกลับทำให้คนบางคนไม่พอใจ เช่นหลี่ซ่วนที่
ชอบเพื่อนแซ่เหลิ่ง เจ้าหล่อนมองชุดที่หญิงสาวสวม รวมถึงใบหน้า
แช่มช้อยที่ไม่มีริ้วรอยของวัย จากนั้นก็หยิบแก้วเหล้ามา พูดกลั้ว
เสียงหัวเราะเบา ๆ “ผ่านมาตั้งหลายปี ลั่วลั่วไม่เปลี่ยนเลยเนอะ น่า
อิจฉาจัง แต่ฉันคิดว่าเธอจะอยู่เมืองใหญ่แล้วไม่กลับมาเสียอีก ยังไง
ตอนแรกที่เธอไปก็ยังบอกว่าอยู่เมืองใหญ่ไม่ง่ายเลยนี่”
ลั่วลั่วหันไปมองพลางตอบรับสั้น ๆ “ก็ไม่ง่ายจริง ๆ”
“ฉันรู้จักหลายคนที่ไปอยู่เมืองใหญ่ไม่ไหว แล้วกะจะกลับมาอยู่
อย่างเฉิดฉายในที่แคบ ๆ อย่างบ้านเกิดพวกเรา” หลี่ซ่วนเอ่ยยิ้ม ๆ “ก็
เมืองเล็กข่าวมันมาไม่ถึงนี่นา”
โลกออนไลน์เป็นสังคมประหลาดมาก มันจะฝึกฝนคุณได้ดีว่าสังคม
จริงเสียอีก
ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมา ลั่วลั่วพลันเข้าใจทันทีว่าหล่อนต้องการ
พูดอะไร จึงลดมือวางแก้วเหล้าแล้วโคลงมันเล่นเบา ๆ “อยากพูด
อะไรก็ว่ามาตรง ๆ เลย”
“ฉันจะมีอะไรอยากพูด” หลี่ซ่วนขยับนิ้ว “แต่พูดแล้วคงเข้าใจลำบาก
เอาเรื่องของเธอแชร์ลงในกรุ๊ปวีแชทเลยดีกว่า เพื่อน ๆ จะได้รู้ว่าคน
เขาวิจารณ์ลั่วลั่วคนสวยว่ายังไง”
ลั่วลั่วยิ้ม “ตามสบาย”
หลี่ซ่วนไม่คิดว่าเธอจะไม่แคร์ ต้องรู้กันว่าเจ้าหล่อนอุตส่าห์ค้นหา
ข้อมูลของลั่วลั่วมาตั้งมากมายก่อนมางานนี้ จะได้ให้ทุกคนรู้ว่าผู้หญิง
คนนี้เป็นยังไง ทำไมถึงกลับมาอยู่ที่นี่ นั่นก็เพราะแม่คนนี้ไม่มีที่ไป
และได้ผลอยู่จริง ๆ เพราะไม่ถึงสามนาที หลายสายตาที่จ้องลั่วลั่วก็
เปลี่ยนไป…