ตอนที่ 1783-2
ความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันยากจะบรรยาย ตอนที่เขาได้รู้จักนายน้อย เธอยังเด็กมาก พอเกิดมาก็ไม่มีแม่เสียแล้ว ทุกหัวข้อการพูดคุย ล้วนแต่จะวนเวียนอยู่กับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยคนนั้น
ต่อมาเมื่อนายใหญ่เสียชีวิต นายน้อยก็กลายเป็นคนไม่ค่อยพูด ถึงขั้นที่เอ่ยถึงสัตว์เลี้ยงตัวน้อยลดลงไปเรื่อยๆ จนแทบจะลืมไปแล้วว่าเคยมีคนแบบนี้ในชีวิตตนเอง
เมื่ออยู่ใน The Fifth Avenue นายน้อยใช้ชีวิตตามอำเภอใจและอยู่อย่างลึกลับ ซึ่งไม่มีใครจับตัวเธอได้
เส้นทางการดำรงชีวิตของเธอไม่แน่นอน ชอบไปไหนมาไหนตัวคนเดียว มักจะเห็นเธอที่สวมชุดนักบิดสีดำอยู่ในคลับกลางคืนที่ครึกครื้น ซึ่งชีวิตแบบนี้สบายก็จริง แต่ไม่มีใครรู้ว่า เมื่อกลับไปถึงปราสาท นายน้อยมักกอดคีย์บอร์ดในอดีต นั่งดื่มเหล้าบนพื้นที่มีเครื่องทำความร้อน ทั้งงามสง่าและอ้างว้าง เธอชอบดูหนังเก่าๆ ตอนที่ดูเรื่อง The Interview of vampire แล้วเห็นเขาเข้ามา ก็เอ่ยพลางยิ้ม “ฉันยังไม่ได้กลายเป็นแวมไพร์ในตอนเช้า ฉันจำทุกอย่างเมื่อครั้งที่เห็นพระอาทิตย์ขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย แต่ลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นสู่ฟ้า ทิวทัศน์แสนอลังการที่ได้ชมเป็นครั้งสุดท้าย เหมือนกับที่เห็นเป็นครั้งแรก จากนั้นฉันก็ลาจากแสงอาทิตย์ตลอดกาล จนกลายเป็นฉันในเวลานี้”
“คุณตาขา หนูก็เหมือนกัน หนูลาขาดจากแสงอาทิตย์ กลายเป็นหนูในเวลานี้” ซึ่งตอนนั้นคุณตาถึงกับสาบานว่าจะต้องอยู่เป็นเพื่อนนายน้อยไปชั่วชีวิต
เวลานี้ ช่างดีเสียจริง ไม่เพียงแค่คุณตา ยังมีคนอีกมากมายที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ นี่แหละคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
มุมปากคุณตาแยกยิ้มบางๆ ไม่ได้รบกวนพวกเขาที่เตรียมเข้าแข่งขันอีสปอร์ตลีกส์อาชีพอีกต่อไป เขานำอาหารที่เตรียมพร้อมมาบรรจุใส่กล่อง แล้วนำไปไว้ข้างมือของทุกคน ในฐานะที่เป็นพ่อบ้านมืออาชีพ คุณตาจะละเลยรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไปได้อย่างไร แต่พวกเด็กๆ ก็สู้ตายกันเหลือเกิน หลังจากที่เห็นกล่องอาหาร ต่างเอ่ยแค่ขอบคุณ หลังจากนั้นก็กินพลางเล่นต่อไป พวกเขาเล่นกันสองนัด ถึงจะทานอาหารมื้อนี้จบ ลำบากกันจริงๆ
นาฬิกาที่อยู่บนผนังเคลื่อนที่ไปถึงสามตัวเลข เมื่ออวิ๋นหูลุกขึ้นยืนเพื่อจะสูบบุหรี่ ร่างข้างๆ ก็โงนเงนเอนศีรษะมาซบที่ไหล่ซ้ายพอดี
หลินเฟิงนั่นเอง คงเพราะช่วงสองวันนี้ฝึกกันจนเหนื่อย จนถึงกับหลับคาอากาศ
อวิ๋นหู่ชะงัก คีบบุหรี่ค้างไว้อย่างนั้นโดยไม่จุด ใช้มือข้างเดียวมาคุมเมาส์เพื่อฝึกความคล่องตัว
ท้องฟ้าด้านนอกมืดขึ้นเรื่อยๆ ทว่าภายในห้องคอมพิวเตอร์กลับอบอุ่นทุกที่ เซวียเหยาเย่านอนซบคีย์บอร์ด โดยมีเสื้อขนเป็ดของโคโค่คลุมบนร่าง รวมถึงความสว่างของหน้าจอที่เขาปรับให้ลดลง
ป๋อจิ่วยังคงอธิบายสกิลของตัวละครแต่ละตัวด้วยเสียงเบามาก เสมือนเป็นเสียงทรายล่องลอยเบาๆ ในห้องแห่งนี้ ส่งผลให้รู้สึกถึงความอบอุ่นเป็นพิเศษ ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ ฉินมั่วก็ยังรับรู้ถึงความเหนื่อยล้าผ่านน้ำเสียงเธอ จึงหันไปออกปาก “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว”
“ยิ่งพูด ก็จะยิ่งจำได้เร็ว” ป๋อจิ่วดื่มน้ำให้คอชุ่ม
ฉินมั่วละมือข้างหนึ่งมาเชยคางเธอ “อ้าปาก”
“เอ๋?” ท่านเทพจะจุ๊บเธอเหรอ ไม่ ไม่น่าเป็นไปได้ ถ้าจะจุ๊บ ต้องไม่ให้เธออ้าปากสิ แต่เป็นหลับตาต่างหาก แต่ครั้งที่แล้วที่ท่านเทพให้เธอหลับตา ก็บอกว่าให้เธอฝันไปเถอะนี่นา ช่างไม่มีชีวิตจิตใจเอาเสียเลย แฟนคู่อื่นก็หวานกันทั้งนั้น ส่วนของเธอคงจะฝึกสกิลการต่อต้านแรงยั่วล่ะมั้ง
“คิดอะไรอีกแล้ว” นั่นไง หน้าตาที่หล่อเหลาเหลือเกินก็ปรากฎรอยยิ้มที่เหมือนเมื่อก่อน ชอบแฝงแววเย้าๆ
ป๋อจิ่วกำลังอ้าปากบอกว่า เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะเชยคางจุ๊บเธอเสียหน่อย แต่เหมือนมีอะไรมาชนกลีบปาก ความนุ่มที่แฝงเย็นนิดๆ ราวกับไอศกรีมบางๆ ที่คลี่กระจายตามแนวฟัน
————————————
ตอนที่ 1784-1
ปลายนิ้วที่ควบคุมตัวละครของป๋อจิ่วถึงกับชะงัก เธอหันไปเห็นหน้าชายหนุ่ม ขนตาของเขาช่างยาวน่าหลงใหล กิริยาของชายหนุ่มกระทบบนใบหน้าเธอ ดูไม่เหมือนอยู่ในโลกความจริง
จูบในครั้งนี้ใช้เวลาไม่นาน ยังดีที่เพื่อนร่วมทีมต่างทุ่มเทความสนใจต่อการเล่นเกม จึงไม่มีใครเห็น อันที่จริงมีคนเห็น เพราะเหราหรงที่นั่งตรงข้ามเพิ่งเล่นเสร็จเงยหน้าขึ้นดูเวลา จึงบังเอิญเห็นฉากนี้พอดี แต่เขาไม่ใช่หลินเฟิง พอเห็นแล้วก็เบือนสายตาไปแอบยิ้ม ก่อนจะงับบุหรี่เริ่มเล่นนัดต่อมา
หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงคิดไม่ถึงว่าฉินมั่วที่สูงส่งยโส ความเย็นชาขจายทั่วร่างจะมีความรัก เพราะตอนที่ได้รู้จักชายหนุ่ม ฝ่ายนั้นเป็นเพียงหนุ่มน้อยที่ชอบทำอะไรตามความปรารถนาของตัวเอง ทั้งยังชืดชาจนทำให้คนปวดหัว จึงย่อมไม่มีความอดทน ไม่เคยแม้แต่จะแล ต่อเหล่าพิธีกรสาวไลฟ์สดหน้าตาดีที่ไม่ว่าจะยั่วเย้าแค่ไหน ถึงขั้นที่จะเปลือยร่างต่อหน้าเขา ชายหนุ่มก็ยังแค่หยักมุมปากเย้ยหยัน ยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม
เห็นทีในตอนนี้ พอมีความรักก็อ่อนโยนขึ้น
เหราหรงคลิกเมาส์เบาๆ เริ่มสู้อย่างจริงจัง ส่วนป๋อจิ่วได้ยินเสียงพิมพ์คีย์บอร์ด แล้วหันไปมองริมฝีปากของชายหนุ่มที่เปียกชื้นหลังจากที่จุ๊บเธอ หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
ทว่าท่านเทพก็สมกับที่เป็นท่านเทพ เวลาไม่พูดอะไรก็หล่อสง่าเหมือนเซียนบนสวรรค์ แต่พออ้าปาก ความร้ายกาจพลันปรากฏขึ้นทันที “วัดจากปฏิกิริยาของเธอ จุ๊บก็จุ๊บแล้ว งั้นตอนนี้ก็อ้าปากให้ดูหน่อย”
“ดูอะไร” แม้จะพูดอย่างนี้ แต่ป๋อจิ่วก็ยังทำตาม เธอมองดูสีหน้าชายหนุ่มที่สื่อว่า หากเธอไม่เชื่อฟังเขาจะโยนเธอลงจากหน้าต่าง
ฉินมั่วมองดูเธอ เห็นว่ากลางลำคอแดงก็หรี่ตาลง นั่นไง!
“พี่มั่ว?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว ตอนแรกไม่เข้าใจว่าเขาดูอะไร จนเมื่อเขาเดินดุ่มๆ ออกไป ไม่รู้ว่าไปขอลูกอมรสมินต์มาจากใคร เอามายัดเข้าปากเธอ เอ่ยเสียงคร้านๆ “ถ้ายังพูดอีก ฉันจะเลิกเล่นเกม”
ป๋อจิ่วถึงได้รู้สึกตัวว่า เขาเป็นห่วงลำคอเธอ มุมปากจึงยกยิ้มอย่างอดไม่อยู่ แต่จะให้แจ่มแจ้งเกินไปไม่ได้ ไม่งั้นท่านเทพจะหาว่าเธอได้ใจ จึงนั่งลง แล้วขยับเข้าไปกระซิบจุ๊บริมหูชายหนุ่ม “พี่มั่ว ขอบคุณนะ ลูกอมอร่อยมาก”
มือข้างที่เล่นเกมของฉินมั่วถึงกับชะงัก ลืมว่าจะต้องทำความเสียหาย จึงถูกบอสราชาฟาดจนตาย รอจนเมื่อกลิ่นไอของเธอถอยห่างออกไป หน้าจอก็มีจุดเป็นแถว
“นักฆ่าทีมฉันกำลังฝันอยู่หรือไง? โดนบอสราชาฆ่าเสียแล้ว”
“เป็นถึงนักฆ่า แต่กลับล่ามอนสเตอร์ไม่ได้ รู้สึกว่าเกมนัดนี้แพ้อีกแน่”
“เอาเหอะ ฉันหมดใจแล้ว จะเล่นกันยังไงต่อ?”
เมื่อรู้สึกได้ว่าทางนี้กำลังฆ่าอะไรอยู่ ป๋อจิ่วที่ยังไม่เข้าหน้าเกมก็หันมามอง แต่ฉินมั่วกลับยกมือกันไม่ให้เธอเอนตัวเข้ามา เอ่ยช้าๆ “เธอไปเอาน้ำมาให้ฉันที”
“ตรงนี้มีแล้วไม่ใช่เหรอ” ป๋อจิ่วชี้ไปยังแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างมือเขา
—————————————-
ตอนที่ 1784-2
นักฆ่าอันดับหนึ่งของเซิร์ฟประเทศกลับถูกบอสราชาฆ่าตาย กลับไม่แสดงสีหน้าแต่อย่างใด “เย็นแล้ว ฉันอยากได้ชาร้อนสักแก้ว จะได้ตื่นเสียหน่อย”
“ได้ ฉันจะไปหาคุณตา” หลังจากที่ป๋อจิ่วเดินออกไป ฉินมั่วฟื้นคืนชีพที่ข้างน้ำก็เหาะไปยังโซนป่าอีกครั้ง โดยเขาไม่เพียงฆ่าแค่บอสราชา แถมด้วยตัว ADC ของฝ่ายตรงข้ามไปด้วย
ห้วงเวลาดังกล่าว เกมพลิกฟอร์มเลยทีเดียว พวกเพื่อนร่วมทีมที่เอาชนะสบายๆ มาตลอดถึงกับงง ในเมื่อนักล่ามอนสเตอร์ของฝ่ายตนเก่งขนาดนี้ แล้วเมื่อกี้โดนบอสราชาฟาดเข้าไปได้ยังไง? ซึ่งไม่เพียงแต่คนทางนี้ กระทั่งฝ่ายตรงข้ามยังถาม
ฉินมั่วขยับนิ้วเล็กน้อย ตอบเพียง “เน็ตค้าง” ถึงได้บอกว่าคนเล่นเกมน่ะเหลี่ยมจัด ไม่ว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้น ก็หาข้ออ้างมาใช้เสมอแหละ อันได้แก่ เน็ตค้าง
แต่ฉินมั่วรู้ตัวดีว่า เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น เหยื่อส่งผลต่อเขามากขนาดนี้เชียวเหรอ? ฉินมั่วนัยน์ตาหนักอึ้ง แต่ไม่พูดอะไร จากนั้นเขาไม่ให้โอกาสใครบางคนได้พูดอีกต่อไป พอเจ้าหล่อนอ้าปาก ก็ป้อนลูกอมให้ทันที
พอเห็นแววตาเธอหวั่นไหว เขาก็ส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูก อีกฝ่ายอยากให้เขาป้อนตัวเองชัดๆ
เมื่อมีคนอยู่เป็นเพื่อน ย่อมไม่เหนื่อยเอาง่ายๆ พอมาถึงรุ่งสาง ไหล่ก็เริ่มล้าจนทนไม่ไหวแล้ว อากาศด้านนอกหนาวมาก ป๋อจิ่วเงยหน้ามองแวบหนึ่ง เอ่ยต่ออินอู๋เย่า “มีห้องนอนนะ ให้ทุกคนไปพักเถอะ?”
“นอนมันที่นี่แหละ” อินอู๋เย่าดีดเถ้าบุหรี่ “นั่งหน้าคอมแล้วรู้สึกว่าโอกาสชนะมีสูง ทุกคนคงคิดอย่างนี้ ฉันก็เหมือนกัน” พูดมาถึงตรงนี้ อินอู๋เย่าก็เอนหลัง “ดีจัง รู้สึกมั่นใจ”
ป๋อจิ่วเข้าใจความรู้สึกของเขา จึงแยกมุมปากยิ้มนิด ๆ
อินอู๋เย่าเอ่ยปากอีกครั้ง “หัวหน้าตัวเล็ก”
“หืม?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว
อินอู๋เย่ารู้ว่าเวลานี้คงจะนอนกันหมดแล้ว แต่ต่อให้ไม่นอนก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่พวกเขาพูดกันหรอก “เล่นต่อเถอะ ถ้าไม่ไหว ก็แค่ใส่ชุดผู้หญิง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย? จะเปลี่ยนกลับมาก็ได้”
“ฉันตกลงกับเฮ่อ เอ่อ ฉันจะบอกว่าฉันรับปากแม่ไว้ว่าจะไม่เล่นอีก” ป๋อจิ่วเอียงศีรษะ “แถมตอนนี้ก็ยังมีเหราหรง ถึงไม่มีฉัน ขอแค่ท่านเทพหาย ทีมไดมอนด์ก็คว้าแชมป์ได้อยู่ดี ส่วนเรื่องที่คนเค้าว่ากันในอินเทอร์เน็ต ฉันเห็นแล้ว ไม่ใช่ว่ามันจะส่งผลอะไรกับฉันหรอก แค่ไม่อยากพวกเราที่พยายามสู้เพื่อจะได้ชนะ ต้องมาทนดูคนต่อว่าเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ มันไม่ยุติธรรมกับคนแข่ง แล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ฉันไม่อยากให้ประวัติความสำเร็จของเขามีข้อด่างพร้อย เฮียเย่ารู้ไหมว่า เขาควรอยู่บนแท่นเทพอย่างขาวสะอาด”
ไม่ใช่แบบนี้ แบบที่คนไลฟ์สดตัวเล็กๆ ก็ออกมาดิสเครดิตเขา ชนิดที่พอเข้าสนามแข่งก็โดนกล่าวหาเขาเพราะคนโน้นคนนี้ก็แข่งไม่ไหวแล้ว แถมถูกคนทางฝั่งโน้นถือว่าเป็นบุคคลอันตรายสูงสุด
สิ่งเหล่านี้ เขาไม่ควรจะพบเจอ เขาควรถูกถนอมไว้ในอุ้งมือของเธอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ตาม
ป๋อจิ่วพูดจบ เสมองข้างนอกหน้าต่าง แสงไฟฟ้าของทั้งเมืองสะท้อนในดวงตา
ไม่มีใครรู้ว่าความสำเร็จมาได้อย่างไร บางทีอาจไม่มีใครสนใจว่า คนกลุ่มนี้เหนื่อยจนฟุบคาคีย์บอร์ด แค่หรี่ตาก็หลับ พวกเขาทำแบบนี้เพราะอะไร?
อยากจะชนะไง
อยากชนะมาก
อยากพิสูจน์ตัวเอง เพื่อนร่วมทีมและทีม แล้วเธอจะกลายเป็นหินถ่วงขาของทุกคนได้อย่างไร
———————————–
