ตอนที่ 1787
มีคนเคยว่าไว้ว่า โลกเรามีของสองสิ่งที่ไม่อาจมองตรงๆ หนึ่งคือดวงอาทิตย์ สองคือใจคน สิ่งที่สร้างด้วยใจมืดบอด ย่อมไม่เหมือนคนอื่น
เพื่อจะได้ยอดฟอลโล่จากคนอื่นแล้ว คนอย่างเฉวี่ยนไม่สนว่าวิธีของตนเองเลวร้ายแค่ไหน แค่คิดว่าทำได้ เขาเงื้อดาบจะตีบลูบัฟ[1]เพื่อเพิ่มสกิลตัวเอง และในขณะที่กำลังจะเชือดเป็นดาบสุดท้ายกลับพบว่าหนึ่งวินาทีก่อนหน้านั้นก็ถูกแย่งไป
โดนแย่งเรอะ? นิ้วของเฉวี่ยนถึงกับเกร็ง เดือดดาลขึ้นมา “แมร่ง” เดิมเพื่อนร่วมทีมเขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รอจนเมื่อเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นร่างชุดขาวของฝ่ายตรงข้าม จึงเข้าใจทันทีว่าถูกเทพฉินแย่งเอาไปหมดแล้ว
“ฮ่าๆ ๆ น่าสงสารนักฆ่าจัง อุตส่าห์ตีมาตั้งนาน ถูกเทพฉินซัดพลังแย่งเอาไปหมดเลย”
“โซนป่าของนายคือบ้านฉัน ไม่ได้มาเล่นๆ นะ”
“มาถึงก็แย่งบลูไปเลย สุดโหด สมกับที่เป็นวิธีเล่นของเทพฉิน”
ข้อความ 666[2] บนหน้าจอเสมือนตบหน้าเฉวี่ยนอย่างแรง เขายังอยากฆ่าฉินมั่ว แต่พอโดนแย่งบลูบัฟตั้งแต่เริ่มแข่ง ฟอร์มก็กลายเป็นโดนฆ่าเสียเอง
หลินเฟิงยังเซ็งนิดๆ ไหนว่าหัวหน้าสูญเสียความทรงจำจนเล่นเกมไม่ได้แล้วไง ทำไมถึงได้เล่นแย่งบลูบัฟล่ะ?
เกมระดับสูงแบบนี้ ทุกคนต่างรู้ดีว่าการแย่งบลูบัฟไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากคุณจะสามารถคำนวนปริมาณเลือดของบลูบัฟได้อย่างแม่นยำ แถมคู่แข่งเองก็ไม่โง่ ถ้าแย่งเขามาได้ง่ายๆ เหมือนปากว่า ก็นับว่ามโนเกินไปแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น?” หลินเฟิงถามป๋อจิ่ว “เจ้าแบล็ก เราไม่ได้หลอกทุกคนหรอกนะ หัวหน้ายังเล่นเกมได้เก่งนี่ แค่ไม่ทำตัวเด่นเท่านั้น เค้าเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ทั้งนี้ป๋อจิ่วไม่พูดอะไร แต่อวิ๋นหู่กลับเป็นฝ่ายพูดแทน “หลินเฟิง คุณเทพหลิน รบกวนช่วยดูตัว adc ที่เปราะบางอย่างฉันด้วย ตัวสนับสนุนอย่างนายไม่มาดูแลฉัน ไปดูแลนักฆ่าทำไมวะ?”
อวิ๋นหู่พูดจบก็ไล่ต้อนฝ่ายตรงข้ามที่พัฒนาตัวเองที่เลนบนตรงกำแพง โจมตีรัวจนอีกฝ่ายต้องหนีข้ามกลับไปยังป้อมตัวเอง
คนที่เข้ามาดูล้วนเลือกฝั่งทีมไดมอนด์ จึงได้ยินในสิ่งที่พวกเขาคุยกัน
หลินเฟิงเห็นแล้วถึงกับสูดปาก “นายเปราะบางที่ไหน แค่จริงจังหน่อย ก็ฆ่าคนที่เลนบนได้แล้ว”
“ใช่ ใช่ เทพอวิ๋นเปราะบางก็จริง แต่เล่นงานตัวเลนบนของฝั่งโน้นจนคนเริ่มงงกับชีวิตแล้วนะ” เหล่าแฟนคลับรีบคอมเมนต์
“พวกเธอจะไปเข้าใจอะไร เทพอวิ๋นกำลังอ้อนอยู่ ก็ adc จะอยู่ไกลจากตัวสนับสนุนได้ไง”
“หวานจัง เล่นเอาผู้ชายแท้อย่างฉันฟังจนเคลิ้มไปด้วย”
เซวียเหยาเย่าเห็นตัวอักษรบนจอ ก็อยากขำ พวกแฟนคลับน่ารักจัง เดาว่ามีแค่คนเดียวที่ขำไม่ออก นั่นก็คือโคโค่ เขารู้วิธีการเล่นของหัวหน้าดีที่สุด
เมื่อก่อนเวลาชายหนุ่มจะนั่งหน้าคอม สูบบุหรี่พลางบังคับตัวละครให้วิ่งไปข้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว ฆ่าผลาญหมดในทุกที่ที่ผ่าน ตีมอนสเตอร์เสร็จ ก็ละมือมานวดต้นคอ เดินตำแหน่งเจ๋งจนคนดูตาลาย แต่เวลานี้ถึงเขาจะแย่งมอนสเตอร์จากคู่แข่งได้ รวมถึงสร้างฐานะได้ไม่น้อย แต่ไม่ว่าจะเป็นการเดินตำแหน่งและฝีมือการเล่น เขาเล่นได้ช้ามาก…มากจนไม่เหมือนเป็นเขา คนอื่นในทีมอาจจะไม่สังเกตเห็นเพราะกำลังอยู่ในระหว่างการแข่ง
แต่ในฐานะที่เป็นผู้ชม สายตาของเขาจึงพุ่งจ้องไปแค่หัวหน้าเพียงหนึ่งเดียว ยิ่งดูก็ยิ่งกัดหูกระต่ายแน่น หัวใจสั่นเป็นพักๆ ลมหายใจพลอยเย็นยะเยือก
เจ้าแบล็กไม่ได้หลอก หัวหน้าลืมวิธีเล่นไปแล้วจริงๆ…
………………………………………
ตอนที่ 1788
โคโค่เอียงศีรษะมองป๋อจิ่ว เจ้าแบล็กรู้ถึงปัญหาแล้ว ทว่าทำไมถึงไม่แสดงอะไรออกมาทางสีหน้าเลยล่ะ
แต่นั่งยิ้มมุมปาก มองดูหัวหน้าควบคุมตัวละคร ซึ่งพอจะได้ยินในสิ่งที่ทั้งสองคุยกันอยู่บ้าง
“พลังของเจ้านี่คืออะไร?”
“เขาเหรอ ก็ล่อศัตรูได้ เป็นแทงก์ตัวหนึ่ง”
“เลือดเยอะสิ?”
“อื้อ”
“งั้นก็ไม่ฆ่าเขา ไปหาพวกลูกพลับนุ่ม[3]ที่บีบให้แหลกง่ายๆ ดีกว่า”
ประโยคสุดท้ายเป็นของหัวหน้า เสียงเรียบๆ ราวกับเรียนรู้จากสถานการณ์จริง ส่วนเจ้าแบล็กนั่งยันคาง เอออออย่างหน้าไม่อาย “ใช่ หาพลับนุ่มๆ มาบีบให้แหลก”
โคโค่…สองคนนี้ก็ช่าง…
หนุ่มน้อยคนนี้ไม่แสดงอาการเศร้าออกมา แค่โดนป้อนอาหารหมาจนด้านชา ส่วนเหราหรงที่เล่นเลนกลางนี่สิ แววตาถึงกับชะงัก ชายหนุ่มขยายแผนที่ดู เก็บทุกรายละเอียดของโซนป่าไว้ในสายตา เพราะต้องสู้กับคู่แข่ง เขาจึงไม่ได้ดูการเล่นของฉินมั่วอย่างละเอียดนัก ทว่าความเร็วในการล่ามอนสเตอร์ของฉินมั่วที่เชื่องช้า ทำให้เหราหรงถึงกับเกร็งมือ
ตามปกติแล้ว นักฆ่าระดับลีกส์อาชีพทุกคนควรจะกวาดต้อนมอนสเตอร์จนหมดโซนป่าของตัวเองตั้งนานแล้ว ยิ่งไม่พูดถึงฉินมั่ว เขาตีมอนสเตอร์ได้เร็วกว่าใครเพื่อน ไม่เพียงแค่ตำแหน่งการเดิน ช่วงระยะห่างของเวลาที่มอนสเตอร์จะออกมา รวมถึงระยะเวลาในการฟื้นพลัง เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มรู้ดีกว่าใคร ทั้งนี้การใช้ประโยชน์จากพวกมันอย่างคล่องแคล่วเหมาะสม ทั้งวงการ มีเขาคนเดียวที่ทำได้
เกมเมอร์ MVP ไม่ได้เป็นเพียงคำร่ำลือมั่วๆ เวลาล่ามอนสเตอร์ เขาใช้การเดินตำแหน่งพร้อมกับสกิล ซึ่งคนที่เล่นเกมต่างรู้ว่าฐานะเป็นตัวตัดสินไอเทม ไอเทมคือแสนยานุภาพ ใครได้เงินก่อน แสนยานุภาพของคนนั้นก็ยิ่งสูง เวลาที่สู้กัน จะใช้สกิลเดียวฆ่าอีกฝ่ายได้ ดังนั้นเวลาถือเป็นสิ่งสำคัญในเกม
ตอนนี้ความเร็วในการตีมอนสเตอร์ของฉินมั่วเร็วกว่าเกมเมอร์ธรรมดาก็จริง แต่เล่นระดับสูงอย่างนี้แล้ว เขากลับทำได้ไม่ถึงหนึ่งในสิบของเมื่อก่อน กระทั่งการเดินตำแหน่งยังไม่เด็ดขาด บางทีความสามารถแท้จริงที่สถิตอยู่อาจทำให้เขาไม่ตกต่ำถึงขั้นใช้เมาส์ไม่เป็น แต่เห็นได้ชัดว่าเขาลืมเซนส์ของการล่ามอนสเตอร์
เวลาอย่างนี้นักฆ่าต้องทำอะไร? เขาไม่รู้
จะว่าไป เซนส์ถือเป็นสิ่งพิเศษ แต่ละคนล้วนมีวิธีฆ่ามอนสเตอร์แตกต่างกัน
แบล็กพีชก็เล่นตำแหน่งนักฆ่ามอนสเตอร์ ทั้งสองถือว่าเก่งมาก เรียกว่าฆ่าเรียบในทุกที่ที่ผ่านไป แต่ก็ยังให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน
ประโยคหนึ่งว่าไว้ดี การที่นักฆ่าไล่ฆ่า ไม่ได้ดูที่ว่าใครฆ่าดะยังไง แต่อยู่ที่เซ้นต์ หากมีเซนส์ดี แม้จะเป็นรอง ก็ยังคุมการสู้รบด้วยการนำฟอร์มจนเอาชนะได้ แต่หากเซนส์ไม่ดี ฆ่าใครไม่ได้ ก็เล่นอย่างเป็นฝ่ายรับ โดยเฉพาะการเล่นระดับสูง
เหราหรงคิดได้เช่นนี้ก็เห็นร่างหนึ่งปรากฏที่แม่น้ำตรงโซนป่า เป็นนักฆ่าของฝ่ายนั้นนั่นเอง! นิ้วของเขาถึงกับชะงัก เดิมที่คิดจะเข้าไปช่วย การรบบนเลนกลางอันดีเยี่ยม จะต้องสู้แบบร่วมมือกันระหว่างนักฆ่ากับตัวสนับสนุน ยิ่งเหราหรงเป็นตัว CC ที่ลดความสามารถคู่แข่งทั้งทีมได้ด้วย
ทว่าราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงหยุดอยู่ที่เดิมไม่เคลื่อนไหว จับจ้องตำแหน่งของตัวละครชุดขาวด้วยตาเป็นประกาย
ฉินมั่ว ให้ฉันพิสูจน์ว่า นายรู้ไหมว่าการเป็นนักฆ่าล่ามอนสเตอร์ต้องทำอะไรบ้าง แค่ตีมอนสเตอร์ มันจะไปพออะไร…
………………………………………..
[1] บัฟ เป็นสัตว์ที่หากถูกฆ่า ผู้ฆ่าจะได้ความสามารถหรือสกิลบางอย่างเพิ่ม
[2] หมายเลข 6 ในภาษาจีน สื่อความหมายว่า เก่ง เจ๋งมาก
[3] ลูกพลับนุ่ม หมายถึงคนที่อ่อนแอกว่า กลั่นแกล้งได้ง่าย
