ตอนที่ 1789-1
เมื่อพวกเราอยู่ด้วยกัน มันจะกลายเป็นคบเพลิงยักษ์
หลังจากที่คลิปให้สัมภาษณ์ถูกเผยแพร่ออกไป ราวกับจะได้รับการตอบรับทันที ไม่ว่าจะเป็นการแชร์ต่อ ให้ความเห็น และแชร์ต่อเรื่อยๆ จากโลกออนไลน์มาถึงชีวิตจริง ทุกคนเริ่มช่วยป่าวประกาศให้ทีม ขนาดแฟนคลับที่มีฐานะยังจ้างขบวนรถวิ่งเชียร์จนกลายเป็นสีสันของเมืองเจียงเฉิง
หลายๆ คนบอกว่าการแข่งชิงแชมป์เอเชียในปี 2018 ยิ่งใหญ่กว่าทุกครั้ง เพราะหนึ่ง จีนถูกเลือกให้เป็นที่จัดได้อย่างไม่ง่าย สอง เพราะทีมไดมอนด์สร้างกระแส ซึ่งไม่ธรรมดาแน่นอน
ณ สถานที่จัด ตั๋วที่เกี่ยวกับทีมไดมอนด์ล้วนขายออกหมดจนไม่เหลือ หลายๆ คนมาถึงเมืองเจียงเฉิงตั้งแต่ก่อนเริ่มแข่งขัน ทั้งนี้พวกเขาไม่ได้บังคับให้ใครต่อใครมาชอบทีมนี้
หากเมื่อนักข่าวยื่นไมโครโฟนถามพวกเขา “ทำไมถึงมาล่วงหน้าล่ะ? ตอนนี้อุณหภูมิในเมืองเจียงเฉิงต่ำมาก ไม่หนาวหรือ?”
“หนาวจะตาย แต่คุ้ม” หญิงสาวคนหนึ่งยิ้มร่าพลางสะบัดตั๋วเข้าสนามของตัวเอง “แฟนฉันให้มาค่ะ เพราะทีมไดมอนด์ เราถึงได้รู้จักกันค่ะ”
นักข่าวตะลึง “รู้จักกันเพราะทีมไดมอนด์?”
“ใช่ค่ะ ตอนนั้นเขายังเล่นเป็นนักฆ่าเลียนแบบเทพฉินอยู่เลยค่ะ แถมยังเอาแต่หึงเพราะฉันชอบแบล็กพีช Z ค่ะ พอแบล็กพีชกับเทพฉินอยู่ด้วยกัน เขาก็พูดกับฉันว่า เธอดูสิ เทพไอดอลของเธออยู่ด้วยกันกับเทพไอดอลของฉันแล้ว งั้นพวกเราก็อยู่ด้วยกันเถอะ” เธอยิ้ม “ฉันเล่นเกมห่วยมากค่ะ ตอนเล่นเป็นตัวยิงไกลก็เล็งไม่แม่นสักครั้ง วิ่งก็ช้า ยิ่งไม่รู้ว่าจะเดินตำแหน่งยังไง เอาแต่ถูกคนฆ่าอยู่นั่นแหละ แล้วเขาชอบวิ่งออกมาแก้แค้นแทนฉันในเวลาที่ฉันตาย ถึงฉันจะเล่นไม่เอาไหน แต่คุณพอจะเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ไหม แบบคนที่ชอบทีมไดมอนด์เสมอมา หัวใจเขาไม่ชั่วร้ายอะไรหรอกค่ะ แถมยังเป็นผู้ใหญ่กว่าคนอื่นอีกต่างหาก เวลาอยู่ด้วยกัน ถึงจะไม่ค่อยคุยกันก็ยังรู้สึกว่าได้รับการดูแล อย่างตอนที่แบล็กพีชใช้อีกไอดีหนึ่งบอกว่า แฟนฉันกำลังหึง ฉันต้องไปโอ๋เขาก่อน ตอนนั้นฉันถึงนึกได้ว่า มีแต่เขาโอ๋ฉัน ฉันไม่เคยโอ๋เขาเลย ตอนนี้เราใกล้จบมหาวิทยาลัยแล้ว ฉันกังวลอยู่นั่นแหละว่าต่อไปเราจะอยู่ด้วยกันได้ไหม ไม่คิดว่าวันนั้นเขาจะขอฉันแต่งงานค่ะ เขาบอกว่า เทพ Z ยังโอ๋แฟนตัวเองให้แฮปปี้ได้ เขาก็โอ๋ฉันให้แฮบปี้ได้เหมือนกัน ไม่ถึงกับจะไม่เคยทะเลาะกันหรอกนะคะ แต่บางครั้งเราทะเลาะกันก็หันไปดูคนกลุ่มนั้น แล้วหวนถึงตอนที่เราหวานกัน”
นักข่าวไม่คิดเลยว่าจะได้สัมภาษณ์คนแบบนี้ แต่ด้วยความกลัวว่าจะเป็นการโอ้อวด จึงไม่ได้พูดอะไรมาก ถึงจะรู้ว่าหากคลิปนี้ถูกถ่ายทอดออกไป ยอดวิวก็ไม่น่าจะย่ำแย่ แต่เพื่อป้องกันคำครหา จึงย้ายไมโครโฟนไปให้คนต่อไป แต่แล้วก็ถึงกับตะลึง เพราะคนต่อไปกลับเป็นคุณป้าที่อุ้มถาดขายของโดยมัดไว้กับสายสะพายบนไหล่ เธอเริ่มจะมีผมหงอก หลังโก้งโค้ง แต่แต่งตัวสะอาดสะอ้าน ราวกับรอคอยวันนี้มาโดยเฉพาะ ทว่าเธอยังคงต้องดำรงชีวิตต่อไป ดังนั้นจึงหอบของเข้ามาขายด้วย เป็นบุหรี่นิดหน่อยและขวดน้ำจำนวนหนึ่ง เธอถือตั๋วไว้ในมือ ถามคนแถวๆ นั้น “อันนี้เป็นตั๋วแข่งของทีมไดมอนด์ใช่ไหม? ถึงเวลาก็เข้าไปดูในนี้ใช่รึเปล่า?”
————————————–
ตอนที่ 1789-2
นักข่าวเห็นภาพตรงหน้า แววตาช็อกหน่อยๆ เพราะคนอายุปาเข้าไปปูนนี้แล้ว ไม่น่าจะมาดูการแข่งอีสปอร์ต และการที่มีคนรุ่นป้าเข้ามาชม ยิ่งดูไม่เข้ากันเอาเสียเลย
เมื่อกล้องแพนไปจับภาพเธอ ไม่ว่าจะเป็นนักข่าวหรือช่างกล้อง ก็ล้วนแต่รู้สึกว่านีคือประเด็นร้อน จึงยื่นไมโครโฟนให้ “คุณป้า รบกวนนิดหนึ่ง พวกเราอยากรู้มากๆ เลยว่า คนที่มาดูการแข่งขันกีฬาแบบนี้ ถ้าไม่เป็นพวกสาวๆ ก็ต้องเป็นผู้ชายที่ชอบเล่นเกม แต่นี่กลับมีคนค่อนข้างมีอายุอย่างคุณป้าตั้งหนึ่งคน ถ้าสะดวกล่ะก็ พอจะบอกพวกเราได้ไหมว่า ทำไมคุณป้าถึงได้ซื้อตั๋วเข้าชมการแข่งขันล่ะ หรือว่าซื้อให้ลูกหลานที่บ้าน?”
ไม่คิดว่าคุณป้ารีบโบกมือปฏิเสธ “เปล่า ป้าซื้อมาดูของป้าเอง รอมาตั้งนานแล้ว จะได้เชียร์ลูกๆ ในทีมนี้สักที ป้าดีใจมาก”
“ซื้อให้ตัวเองเหรอ? เอ่อ แล้วคุณป้า…” พูดมาถึงตรงนี้ นักข่าวก็สะดุด “รู้จักใครในทีมหรือเปล่า?” เพราะเรียก ‘ลูก’ เสียเต็มปาก
คุณป้าตื่นตระหนกเล็กน้อย เพราะกล้องแพนมาจับภาพเธอ แต่จากนั้นดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหยุดนิ่ง “ไม่ได้รู้จักหรอกค่ะ แต่พวกเขาช่วยป้าไว้เยอะ ป้าอยากมาขอบคุณพวกเขาที่ช่วยหาทนายมาว่าความเรื่องคดีลูกสาวป้า” พูดมาถึงตรงนี้ เธอก็ชะงัก “คุณพิธีกร ป้าขอยืมช่องทางของคุณคุยกับพวกเขาหน่อยได้ไหม”
นักข่าวถึงกับนิ้วเกร็ง “เชิญเลย คุณป้า” เพียงแต่เขาไม่แน่ใจว่าทีมไดมอนด์จะเห็นหรือเปล่า
“ป้าเห็นการแข่งของพวกลูกบนทีวีแล้วนะ ป้าแก่แล้วดูไม่รู้เรื่องหรอก แต่พอเห็นพวกลูกชนะก็รู้สึกดีใจมากเป็นพิเศษ มาคราวนี้ ป้าขายของได้เงินมาไม่น้อยก็เลยซื้อตั๋วเพื่อจะได้มาดูลูกแข่ง”
นักว่าไม่รู้ว่าจะไปต่ออย่างไร เพราะไม่ว่าจะเลือกสัมภาษณ์ใคร ก็ล้วนแต่มีซึ้งใจต่อทีมดังกล่าว
เขารู้ดีว่า ทำไมพวกเขาถึงมายืนตรงนี้ ยิ้มซื้อบัตร ไม่บังคับให้คุณชอบทีมที่พวกเขาสนับสนุน แต่พอถามถึง ก็ล้วนแต่พูดสบายๆ หรือยิ้มให้อย่างเขินอาย ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ไหน พวกเขาไม่แม้แต่จากเดินจากไป ราวกับทุ่มพลังทั้งหมดมาพูด คุณคิดว่าพวกเราเป็นเพียงแสงจากหิ่งห้อยที่ไม่ประจักษ์ตา แต่เมื่อพวกเรารวมตัวกัน มันจะกลายเป็นคบเพลิง คบเพลิงที่คอยพิทักษ์ทีมนี้
“พวกเราจะไปสัมภาษณ์อีกไหม?” ช่างกล้องถามอยู่ข้างๆ เดิมพวกเขาอยากจะขยายปัญหาร้อนแรงในปัจจุบันให้เป็นประเด็น แต่ เห็นได้ชัดว่า พวกเขาดูจะล้มเหลว
นักข่าวก็เล่นเกมเหมือนกัน เล่นมานานแล้ว ตั้งแต่ยังไม่มีทีมไดมอนด์ พวกเขาไม่ได้ชอบมาก มันก็แค่เกมที่โผล่เข้ามาในชีวิตเรา ตั้งแต่เกม The King of Fighters Super Mario Audition Online Crossfire World of Warcraft Zhuxian Online จนมาถึงเกมเลเจนด์ ทั้งหมดล้วนแต่เป็นชื่อที่คุ้นหูคุณ ราวกับจะทำให้คุณระลึกถึงอดีตว่าเราเป็นยังไง มีเพื่อนแบบไหนอยู่ข้างตัวที่สนิทเสียยิ่งกว่าคนรักเสียอีก
พวกคุณไม่มีอะไรที่พูดกันไม่ได้ กระทั่งยังไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน เสมือนเป็นความลับระหว่างเพื่อนหญิง พวกเราปีนกำแพงด้วยกัน เรียนรู้ที่จะสูบบุหรี่ แล้วกลัวพ่อแม่จะรู้เข้า จึงเปิดพัดลมแล้วสูบกันไม่หยุด จนสูบกันไม่เรียบร้อย ก็ทะเลาะกันขึ้นมา อ้างว่าเป็นการสู้กันระหว่างลูกผู้ชาย ทั้งที่จริงตอนนั้นพวกเราจะโตกันไม่เต็มที่เลย
นักข่าวก้มหน้า มองดูกระดาษพับที่คนมอบไว้ให้ตั้งแต่แรก ก่อนจะยกขึ้นฉีกเป็นชิ้นๆ “ก็ต้องสัมภาษณ์ต่อสิ แต่ต้องว่ากันตามจริง”
“แต่เบื้องบน…”
“ฉันรับผิดชอบเอง” คำตอบสั้นๆ จบทุกอย่าง ไม่มีใครคิดว่า พวกเขาจะเปลี่ยนแนวทางการสัมภาษณ์…
————————————-
ตอนที่ 1790-1
ฝานเจียเห็นข่าวนี้แล้ว ถึงกับกำมือแน่น เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าตัวเองควบคุมอะไรไม่ได้ เดิมคิดว่าต่อให้ Z อยู่ด้วยก็ควบคุมจิตใจคนไม่ได้ เพราะเธอรู้ดีว่าพวกเขาว่าคนเหล่านั้นคิดอย่างไร ไม่คิดว่าจะมีคนกล้าลุกขึ้นมายืนหยัดช่วยเหลือ ทำให้แววตาของเธอถึงกับหนักอึ้ง แต่ก็จนปัญญา ตอนแรกคิดจะเข้าใกล้กับคนเหล่านั้นจากมุมของแฟนคลับ เข้าไปใกล้ชิดเขา แล้วค่อยแยกพวกมันมาเป็นของตน ไม่คิดว่าจนในที่สุด เธอกลับแย่งได้ไม่กี่คน ซึ่งคนที่เธอแย่งมาได้ก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี แถมเฟิงอี้ก็เก่งใช่ย่อย ย่อมควบคุมด้านประชาสัมพันธ์ได้ยอดเยี่ยม
ฝานเจียรู้ตัวว่าแผนตัวเองอาจล้มเหลว จึงร้อนรนจนถึงขีดสุด
ทางด้านป๋อจิ่วในเวลานี้ก็เริ่มลงมือ เมื่อถึงเวลาที่ควรติดต่อคุณชายถัง เธอย่อมไม่ออมมือ แน่ล่ะ การคุยโทรศัพท์ในครั้งนี้ไม่อาจทำต่อหน้าคนอื่น
เธอหาข้ออ้างเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู จากนั้นเมื่อโทรติด ก็เอ่ยทันทีโดยไม่ปล่อยให้เสียเวลา “ฝานเจียอยู่ที่เจียงเฉิง ครั้งล่าสุดที่ปรากฏตัว เขาอยู่ที่ซอยเก่าแก่ติดถนนเส้นใหญ่ของเมือง ที่นั่นมีโรงแรมกับร้านอินเทอร์เน็ตเล็กๆ เยอะมาก แล้วกล้องวงจรปิดก็เยอะเหมือนกัน”
ปลายสายหัวเราะ “แค่จะบอกตำแหน่งฝานเจียให้ผมรู้เหรอ? แล้วไม่บอกให้รู้ด้วยล่ะว่าคุณอยู่ที่ไหน? หรือพูดอีกทีก็คือคุณเอาฉินมั่วไปซ่อนไว้ที่ไหน? พวกเราจะได้ตามหาเขาง่ายหน่อย แล้วพวกคุณยังต้องแข่งนี่นา?”
“พูดถูก ไม่งั้นคุณชายถังลองทำอะไรสักอย่างกับคณะกรรมการให้ท่านเทพลงแข่งสิ พวกคุณจะได้มาจับเขาไปไง ดีไหม?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้วเล็กน้อย เคาะนิ้วลงบนตัวเครื่องเป็นพัก ราวกับกำลังตอรองเงื่อนไข
“Z คุณคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณมีเจตนาอะไรงั้นเหรอ คุณเดาได้แต่แรกว่าพวกเราไม่กล้าจับเขาในสถานที่สาธารณะแน่ ถึงได้พาเขามาที่เจียงเฉิง ไม่ใช่เหรอ? การจะจับตัวเขาน่ะยุ่งยากจริงๆ ต้องหาข้ออ้าง แต่จะหาข้ออ้างยังไง ประชาชนทั่วไปไม่ยอมรับหรอก” คุณชายถังพูดถึงเรื่องนี้ก็ขยับเนคไท “ส่วนเรื่องหลัง ผมจะพูดในที่ประชุม มันยากเหมือนกันนะที่จะกล่อมพวกเขา”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้ว มีท่าทีสบายๆ “คุณชายถังก็ถ่อมตัวเกินไป แค่กล่อมคนระดับนี้ สำหรับคุณแล้ว มันง่ายจะตายไป”
ปลายสายไม่รับลูกต่อ แต่เปลี่ยนไปเอ่ยเนิบๆ “ขอแค่คุณรับประกันได้ว่าฉินมั่วจะไม่ทำอะไร พวกเราก็จะไม่ลงมือ แต่ถ้าเขามีท่าที คุณต้องเตรียมใจไว้นะ”
“วันๆ แฟนฉันก็ยุ่งแต่จะหวานกับฉันเท่านั้นแหละ จะว่างไปทำอะไรได้” ป๋อจิ่วพูดไปเรื่อย อันที่จริงเธอรู้สถานการณ์ดี “ส่วนพวกคุณ ถ้าจับตัวยัยนั่นไม่ได้ ฉันไม่รังเกียจที่จับเองนะ”
“คุณจะจับเอง? หาเรื่องใส่ตัวเหรอ? Z ที่นี่คือประเทศจีนนะ ไม่ใช่ The Fifth Avenue คุณจะจับเขาหรือฆ่าเขากันแน่? คุณไปแข่งเถอะ ส่วนเรื่องอื่น ทางนี้จะจัดการให้เรียบร้อย อยู่ให้มันสงบเสงี่ยมบ้าง มันจะดีต่อคุณแล้วก็ดีต่อผู้ชายของคุณด้วย ผมพูดแค่นี้ คุณคงเข้าใจนะ”
ป๋อจิ่วเข้าใจอยู่แล้ว และเพราะเข้าใจ ถึงไม่ได้แฮกเครือข่ายอินเทอร์เน็ตขนานใหญ่เพื่อตามหาร่องรอยของฝานเจียอย่างไรล่ะ เพราะหากเธอทำอะไรลงไป ในระหว่างที่คุมความประพฤติ มันจะกลายเป็นความผิดของเขา ดังนั้นเธอจะทำไม่ได้
“ถ้าไม่เหนือความคาดหมาย คืนนี้คงหาเขาเจอ” นี่คือคำพูดท้ายที่สุดของชายหนุ่ม เขาคนนั้นพูดได้ทำได้เสมอมา ในเมื่อบอกว่าคืนนี้ ย่อมไม่มีเลยเที่ยงคืน ป๋อจิ่วจึงสงบใจขึ้นมา หลังจากที่วางสาย ก็มีอีกสายโทรเข้ามา เป็นสายจากเฟิงอี้นั่นเอง
ป๋อจิ่วกดปุ่มรับสาย เสียงจากปลายสายดังขึ้น ราวอยู่อยู่ที่ไหนสักแห่งที่มีเสียงดังวุ่นวาย “บอกให้เจ้าพวกนั้นสบายใจได้”
———————————
