ตอนที่ 1797
ทั้งที่อยู่คนละฟากฝั่งคอมพิวเตอร์ ทว่าการฆ่าที่แสงสีเงินกระจาย ทำให้เฉวี่ยนรู้สึกเจ็บสะเทือนทั่วมือขวา! เขากำลังคิดว่าจะถอยหลังหรือเดินหน้าดี แต่ความลังเลเพียงหนึ่งวินาที ส่งผลให้เกิดเสียงเอฟเฟกต์ดังตามมา
KO!
เฉวี่ยนมองตัวละครของตัวเองที่นอนกองจมเลือด นอนชักหมดหนทางจะพลิกสถานการณ์
ส่วนที่พุ่มไม้ ฉินมั่วยืนสง่า มือขวาถือดาบยาว ชายเสื้อตัวขาวสะบัด เสี้ยวหน้าหล่อสะอาด แสงเงินที่สว่างทั่วจอเสมือนเป็นพื้นหลังให้ภาพเขา ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงคอมเมนต์ที่ถูกส่งเข้ามากระจายเต็มบอร์ด
ฆ่ากลับในสภาพเลือดแทบหมดตัว
นี่แหละที่เรียกว่าการฆ่ากลับในสภาพที่เลือดเกือบหมดตัว
“อุว้าว เท่มากเทพฉินไม่ได้มาแข่งนะ เขามาโชว์สกิลการเล่นต่างหาก โชว์เสียจนคู่แข่งหมดอาลัยตายอยากเลย”
“อุ๊ๆ เงียบเงียบกันหน่อย เทพฉินไม่อยากสู้ตรงกับคนไลฟ์สด พวกเธอดูสิว่าเขาเล่นยังไง พอเขาเล่น ก็เล่นจนอีกฝ่ายกลับบ้านเก่าไปเลย ในฐานะที่เป็นเกมเมอร์ลีกส์อาชีพ จะทำให้เกมเมอร์ธรรมดารู้สึกว่าเกมมันน่าเบื่อไม่ได้ เดี๋ยวชื่อเสียงหดหาย นี่แหละของจริง”
“ดูจนฉันเลือดกำเดาไหลเลย เล่นแบบนี้อีกได้ไหมอ่ะ อ๊าๆ”
เสียงกรี๊ดมากมายบินว่อนทั่วบอร์ดสนทนารวม มีเพียงประโยคเดียวที่อยู่มุมขวาล่าง อันเป็นของฉินมั่ว “จะฆ่าทุกครั้งที่ออกมา ฆ่าไม่ได้ ถือว่าคนเป็นแฟนอย่างฉันแพ้”
แค่นี้ก็เท่ากับป่าวประกาศให้รู้กันทั่วว่าฉันเหยียบหน้านาย ไม่ใช่เพราะนายมาท้าทายฉัน แต่เพราะนายหาเรื่องแฟนฉันต่างหาก
หากจะบอกว่า ก่อนหน้านี้เฉวี่ยนยังออกมาได้ ตอนนี้เขากลับไม่มีหน้าออกมาแล้ว การฆ่ากลับจนเลือดหมดตัว เท่ากับบอกเขาตรงว่า คนสองคนเล่นตัวละครบทบาทเดียวกันก็จริง แต่ห่างชั้นกันขนาดไหน
4 ครั้งเชียวนะ
เขาตายมา 4 ครั้งแล้ว ยอดตายนั่นเหมือนฝ่ามือที่ตบเปรี้ยงบนหน้าเขาเอง ทว่านัดนี้ เขายังไม่ยอมเล่นเงียบดันมาไลฟ์สด ย่อมยอมแพ้ไม่ได้ แต่เมื่อไม่ยอมแพ้ การจะให้เขาออกไปก็รังแต่จะตายมากขึ้น จนในที่สุด ร่างนั้นก็สกัดเขาไว้บ้าน หมายมาดจะฆ่าเขาให้ได้
เฉวี่ยนรู้ดีว่าตัวเองหน้าแตกแค่ไหน ต่อไปเวลาเขาไลฟ์สด คงไม่มีใครมาดูอีก ความฮอตที่เขาเอาชนะฉินมั่วมาได้เมื่อครู่ ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว
ไม่ยอม!
เขาไม่ยอมแล้วยังรู้สึกอดสู ทั้งยังกลัวว่าจะถูกคนจำได้ อุตส่าห์สู้จนป้อมคริสตัลสลาย แล้วรีบถอนตัวจากเกม กระทั่งทางแพลตฟอร์มไลฟ์สดที่กำหนดว่าจะต้องไลฟ์สดให้ได้ถึงสองชั่วโมงทุกวัน ก็ยังทำไม่ได้
เมื่อลุกขึ้นยืน ก็อาละวาดระบายอารมณ์ออกมา
ในระหว่างที่เขาคิดจะทำใจ แอคเคาท์แปลกหน้าในโปรแกรมคิวคิวก็เอ่ยขึ้น “แพ้แบบนี้แล้ว นายจะยอมรึ?”
ไม่ยอมอยู่แล้ว ทีแรกเฉวี่ยนไม่คิดจะตอบ แต่เมื่อเห็นประโยคถัดมา เขาก็เปลี่ยนความคิด
“ฉันช่วยนายได้นะ ฉันรู้เรื่องของฉินมั่วทั้งหมด แล้วนายก็เดาไม่ผิดที่ว่าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ไม่ได้เป็นเพราะมือเจ็บ ถ้านายสนใจก็ตอบกลับมา พวกเราจะได้คุยกัน”
เหมือนถูกผีดลใจ แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่เฉวี่ยนก็นั่งลงทันที แค่ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์ตอบ “คุยเรื่องอะไร”
ฝ่ายนั้นก็ตอบเร็ว ไม่รู้ว่ามาแอดเขาเป็นเพื่อนได้อย่างไร “ฉันเดาว่าตอนนี้นายคงรับไม่ได้อย่างแรง อยากจะอาละวาดแต่ก็กลัว เพราะการแข่งตาเมื่อกี้ ใครก็ดูออกว่า นายใช้เทคนิคการเล่นของฉินมั่วก็จริง แต่กลับเรียนรู้ถึงแก่นแท้ของเขาไม่ได้”
……………………………………….
ตอนที่ 1798
คำพูดของอีกฝ่ายเหมือนฉีกผ้าคลุมความละอายในใจเฉวี่ยน ทำให้เขาพิมพ์คีย์บอร์ดดังสนั่น “มีเป้าหมายอะไรกันแน่ จะมาช่วยหรือจะเยาะเย้ยฉันกันแน่!”
คนแปลกหน้าพิมพ์ “น้องชาย นายอย่าเพิ่งใจร้อนสิ ฉันพูดก็เพื่อจะบอกนายว่า นายจะแสดงออกอย่างนั้นไม่ได้ พวกคนในโลกออนไลน์น่ะนะ แค่เราทำตัวน่าสงสาร ไม่ว่าจะทำอะไรมาก่อน พวกเขาก็จะยกโทษให้ทั้งนั้นแหละ นายก็แค่เอาของของคนอื่นมานิดเดียว จะเป็นไรไป? ตอนไลฟ์สดก็ทำตัวน่าสงสารสักนิด ขอโทษเสียหน่อย คนบางกลุ่มก็ให้อภัยแล้ว แถมยังมีคนคิดว่าพวกผู้เล่นลีกส์อาชีพพวกนั้นอาจรังแกนายก็ได้ เพราะวิธีการเล่นเมื่อกี้ ฉันรู้สึกว่ามันเปิดฉากแจ่มแจ้งไปหน่อย ลองคิดดูให้ดีนะว่าเป็นอย่างที่ฉันพูดไหม”
เฉวี่ยนเห็นข้อความแล้วก็รู้สึกสบายใจทันที “ก็ข่มหน้าใหม่ไง ผู้ชายคนนั้นน่ะกลัวว่าคนอื่นจะเก่งกว่าตัว เป็นเทพภาษาอะไรวะ ตอนนี้สงสัยว่ามือจะพิการไปแล้วมั้ง เดี๋ยว เมื่อกี้ที่พูดว่าเขามีปัญหา ไม่ได้มาจากมือของเขา เป็นเพราะเหตุอื่น? งั้นเพราะอะไร?”
“ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็ เขาสูญเสียความทรงจำ ลืมกระทั่งทุกเรื่องที่ในอดีต รวมถึงคุณสมบัติพิเศษของตัวละคร นายว่านักกีฬาแบบนั้น ทางคณะกรรมการจะไว้วางใจให้เขาเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งชิงแชมป์เอเชียเหรอ? ถึงเขาจะเป็นท่านเทพที่มีมูลค่าทางธุรกิจ แต่การแข่งครั้งนี้ไม่ได้วัดกันที่มูลค่าทางธุรกิจ แต่อยู่ที่ว่าใครจะรับประกันผลการแข่งได้มากที่สุด…”
สูญเสียความทรงจำ? ฉินมั่วสูญเสียความทรงจำงั้นเหรอ
เฉวี่ยนรู้สึกเหลือเชื่อ จากนั้นก็อ่านข้อความสนทนาครั้งแล้วครั้งเล่า จนก้นบึ้งนัยน์ตาดำทะมึน จ้องดูที่เดิมอยู่นานสองนาน
ส่วนที่คอมพิวเตอร์อีกด้านหนึ่ง เธอไม่กล้าโผล่หน้าออกมา เพราะกลัวว่าระบบตรวจจับจะจับได้ เธอเช่าห้องไว้หลังจากที่มาถึงเมืองเจียงเฉิง ไม่กล้าออกนอกประตูด้วยซ้ำ ด้วยรู้ดีว่าหากเธอออกไปอาจเสี่ยงถูกจับได้
พวกทหารหน่วยพิเศษพวกนั้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้แต่ไล่ล่าเธอไม่หยุดไม่หย่อนอยู่นั่นแหละ ไม่งั้นเธอก็คงไม่ต้องซุกหัวตามมุมอย่างนี้หรอก แต่อีกไม่นานเธอก็ไม่ต้องหัวซุกหัวซุนอย่างนี้แล้ว
เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอกำไว้ในมือ จะดึงตัวเขาให้อยู่ข้างตัวเธอได้ เขาที่ได้รับการปลุกคำสั่งที่ฝังทางจิตจนสำเร็จแล้ว จะเสียเวลากับการเล่นเกมไปทำไม
เขาในเวลานี้ ควรจะอยู่ฝั่งเธอเสียมากกว่า
ฝานเจียรู้ดีโดยไม่ต้องคิดให้มากความว่า เวลาที่เห็นคนพวกนี้ ความอยากฆ่าคนจะปะทุในหัวใจเขามากแค่ไหน อัจฉริยะเช่นเขาควรจะอยู่กับเธอ แล้วสร้างขบวนการใหม่ขึ้นมา
หากเขาเป็นนักสะกดจิตเสียเอง ฝานเจียเชื่อ ไม่ว่าจะคนเก่งแต่ไหน ก็ไขคดีที่เขาสร้างไม่ได้แน่ อีกไม่ช้า เธอก็จะคว้าเขากลับมาได้
อย่างแรก จะปล่อยให้เขาแข่งการแข่งระดับเอเชียไม่ได้ แล้วพวกสมาชิกในทีมเขาต้องไม่ให้ติดต่อกัน หากข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป จะต้องสร้างความแตกร้าวนิดไม่ว่าจะเป็นด้านไหนก็ตาม
ฝานเจียรู้ฤทธิ์ของทีมประชาสัมพันธ์ของคลับตระกูลฉินดีว่าเก่งแค่ไหน แต่เรื่องแบบนี้ พวกเขาจะแก้เกมอย่างไร?
ตอนแรกเธอคิดจะประกาศข่าวนี้เมื่อมาถึงเจียงเฉิง แต่ฝานเจียรู้ดีว่าต้องมีคนช่วยขยายข่าวออกไป ตอนนี้กำลังดีเลยที่มีคนแบบนี้ เธอเชื่อว่า ฝ่ายนั้นต้องพูดออกไปแน่ สำหรับข่าวที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองอย่างนี้ เจ้านั่นจะไม่ทำอะไรได้ยังไง…
…………………………………………
