ตอนที่ 1804-1
หัวหน้าเดินไปแล้ว คนอื่นๆ ในทีมอาทิตย์อุทัยย่อมเดินตาม วาตานาเบะมองดูแผ่นหลังยูกิชินแล้วหันมาดูทางนี้ “รองหัวหน้า…”
“พวกนายไปกันก่อน ฉันขอดูต่อ” เรียวปากบางของโฮชิโนะแยกยิ้ม ยิ้มที่ทำให้คนยากจะปฏิเสธ
วาตานาเบะรู้สึกว่า รองหัวหน้าตัวเองสนใจแบล็กพีช Z มากเกินไปแล้ว! มันมากเกินไปจริงๆ ว่ากันว่ากีฬาอีสปอร์ตไม่มีความรัก แต่ดูจากท่าทางของรองหัวหน้าแล้ว… วาตานาเบะได้แต่ส่ายหน้าด้วยความพิศวงนิด ๆ
โฮชิโนะเหมือนจะไม่สนใจว่าเพื่อนร่วมทีมจะเข้าใจผิด สายตาจับจ้องที่เธอคนนั้นตลอดเวลา
การสู้กันบนหน้าจอเริ่มรุนแรงขึ้น ทว่าเมื่อภาพตัดมาฉายตัวป๋อจิ่ว ผู้คนก็เห็นการโต้ตอบที่หลักแหลม การวางแผนสู้หลายครั้ง รวมถึงการประเมินเส้นทางการสู้ของทีมธีโอ ทั้งยังให้ความช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่จะชี้นำการสู้ ทั้งยังตัดทัพหลังของฝ่ายตรงข้าม แถมยังเอาชีวิตคู่แข่งมาได้ด้วย
แต่ทีมธีโอก็ไม่อ่อน การรวมทีมสู้ทุกครั้ง ไม่เคยเสียเปรียบ เมื่อฝั่งแบล็กพีช Z เอาชีวิตหนึ่งจากพวกเขาไปได้ พวกเขาก็จะเอาชีวิตหนึ่งของฝั่งนั้นมาเหมือนกัน การสู้กันในประเภททีมดำเนินมาถึง 50 กว่านาที จนมาถึงการรวมทีมสู้ในครั้งสุดท้าย ทีมธีโอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับความสามารถในการประเมินสถานการณ์ของป๋อจิ่วดี
แต่พวกเขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า ครั้งนี้ป๋อจิ่วจะไม่ประเมินอะไรทั้งสิ้น แต่เล่นด้วยความชำนาญของตัวเอง ด้วยการมุดเข้าไปล่าตัวทำดาเมจของฝ่ายตรงข้ามทั้งหมด แลกหนึ่งชีวิตของตัวเองกับฝ่ายตรงข้ามอีกสาม
หลังจากที่ทำความเสียหายอย่างร้ายแรง ทีมธีโอก็หมดตัว ACD นักเวทและตัวละครที่เจริญเติบโตที่เลนบนทันที แล้วพวกเขาจะเล่นต่อไปอย่างไร?
ทีมไดมอนด์ผลักมาทางด้านบน ทำลายป้อมคริสตัลของทีมธีโอแล้ว!
ภาพถูกดึงกลับมา ทุกคนที่เธอคนนั้นดึงหูฟังออก เธอในชุดกระโปรง และถือขวดน้ำ
ชนะแล้ว! ไม่เพียงแต่อยู่ในฐานะนักฆ่าที่ลอบสังหาร แต่ยังเป็นผู้นำทีมไดมอนด์อีกด้วย ทุกคนต่างรู้ดีว่า การต่อสู้ในครั้งสุดท้ายที่แลกหนึ่งชีวิตต่อสาม เป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่ามาก อันเป็นวิธีคิดของเทพฉินเลยทีเดียว!
ไม่นานหน้าจอก็โชว์คะแนนของแต่ละคนออกมา โดยผู้เล่น MVP คือ แบล็กพีช Z นั่นเอง!
พวกแอนตี้แฟนเงียบทันตาเห็น ด้วยเหตุที่ว่า นอกจากฉินมั่วแล้ว ยังไม่มีผู้เล่นคนไหนในประเทศจีนที่ทำคะแนนได้ดีขนาดนี้ ซึ่งแบล็กพีช Z ถือเป็นคนแรก!
ไม่ว่าจะเป็นข้างในหรือข้างนอกสนาม ล้วนแต่เกิดเสียงกรีดร้องโหมกระหน่ำ
3 ปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่ประเทศจีนได้อยู่ใกล้กับคำว่าแชมป์ เหล่านักข่าวต่างทนไม่ไหว อยากจะสัมภาษณ์ป๋อจิ่วทันที เหล่าผู้ชมก็ร้องตะโกน โดยนอกจากเซวียเหยาเย่าที่อยู่ข้างตัวป๋อจิ่วแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าสีหน้าของเธอซีดเซียวแค่ไหน
เมื่อครู่ตอนที่ป๋อจิ่วกำกับการเล่นอยู่ เซวียเหยาเย่าบังเอิญสัมผัสโดนมืออีกฝ่ายเข้า ถึงกับตะลึงเลยทีเดียว เพราะความร้อนที่สัมผัสได้มันระอุจนทำให้แววตาของเธอสับสน
ฝ่าบาทจิ่วกำลังไข้ขึ้น นี่คือสิ่งที่เธอรับรู้เป็นสิ่งแรก ทว่ายังไม่ทำอะไร เสียงจากก็ดังขึ้น ‘อย่าไปจากเลนกลาง เหยาเย่า อย่าใจลอย’
เซวียเหยาเย่าได้แต่รวมรวมสมาธิ เพราะเธอเข้าใจดีว่ายิ่งจบการเล่นได้เร็วเท่าไร เธอคนนั้นก็จะได้พักเสียที
บางทีนอกจากเพื่อนร่วมทีมด้วยกันแล้ว อาจจะไม่มีใครรู้ว่าการเดินเกมครั้งนี้อยู่ภายใต้สถานการณ์ใด
…………………………………………..
ตอนที่ 1804-2
เซวียเหยาเย่ามองดูคนที่มากขึ้นเรื่อยๆ สลับกับที่เธอคนนั้นผงกศีรษะดื่มน้ำ และมือที่ห้อยลงมา จึงเบี่ยงตัวกันตัวเพื่อนไว้ ส่วนป๋อจิ่วรู้ตัวเช่นกันว่าตัวเองมีไข้ เพราะลมหายใจที่พ่นออกมาอุ่นร้อน ดังนั้นเธอถึงได้เอาแต่ดื่มน้ำ เมื่อเห็นกิริยาของเซวียเหยาเย่าแล้ว มุมปากก็เหยียดยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันยังไหว”
“เรื่องนักข่าวให้ผู้จัดการเฟิงจัดการเถอะ” เซวียเหยาเย่าคิดแล้วเติมอีกประโยค “เธอเดินไปทางด้านหลัง โคโค่จะเดินตามไป”
โคโค่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อชนะแล้วก็ดีใจเหลือหลาย หน้ายิ้มออกมาเชียว ฝ่ายเซวียเหยาเย่าส่งข่าวให้เฟิงอี้ ซึ่งเมื่อฝ่ายหลังได้มาเห็น รีบส่งสัญญาณมือให้ผู้ช่วยทันที ก่อนจะรั้งกระแสผู้คนที่ทะลักเข้ามา “เพื่อนๆ นักข่าวทุกท่านครับ ผมรู้ว่าทุกท่านอยากสัมภาษณ์ อย่าเพิ่งใจร้อนครับ มีโอกาสแน่ แต่ขอให้มาทีละคนนะครับ” ว่าแล้วก็ส่งสัญญาณมือให้ด้านหลังว่า พาตัวเธอไปได้แล้ว
เซวียเหยาเย่าไม่ปล่อยให้เสียเวลา เธอกับโคโค่ช่วยกันขนาบซ้ายขวา ฉวยจังหวะพาป๋อจิ่วเดินมาหลังเวทีซึ่งเป็นห้องพักของทีมไดมอนด์
“ไข้ขึ้นเหรอ?” สีหน้าหล่อเหลาของโคโค่เปลี่ยนไป “ทำไมถึงไข้ขึ้นได้ล่ะ?”
ป๋อจิ่วไม่ได้บอกสาเหตุ นอกจากยิ้มให้ เธอเปิดตู้เสื้อผ้า ถอดชุดทีมออก ราวกับจะเอาเสื้อขนเป็ดตัวดำของหลินเฟิงไป
“เฮ้ย แบล็กตัวร้อนขนาดนี้ จะไปไหน?” โคโค่รั้งร่างเธอไว้ด้วยสีหน้าดุดัน “ห้ามไปไหนเด็ดขาด รอให้จิ้งจอกเฟิงจัดการเสร็จ แล้วพานายไปฉีดยาที่โรงพยาบาล”
ป๋อจิ่วปลดมืออีกฝ่ายออก “แค่หวัดนิดหน่อย ฉันยังมีธุระที่ต้องจัดการ”
“นายจะไปมีธุระอะไร?” สีหน้าของโคโค่บ่งบอกว่าจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหน พูดเป็นเล่น ขนาดมีเสื้อผ้ากันเอาไว้ เขายังรู้สึกถึงความร้อนจากตัวเธอเลย “เมื่อคืนนายไปไหนมา ทำไมปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้?”
ป๋อจิ่วจิบน้ำ เพื่อให้ตัวเองตื่นตัว “ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นแหละ”
อันที่จริงโคโค่รู้ดีว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น เริ่มจากหัวหน้าบอกว่าจะไปซื้อลูกอมให้เจ้าแบล็ก จากนั้นหัวหน้าก็หายตัวไป ไม่กลับมาทั้งคืน พอมาปรากฏตัวอีกทีก็เหลือเพียงเจ้าแบล็กเท่านั้น โคโค่ไม่ได้ถามว่า ‘แล้วหัวหน้าล่ะ?’ เพราะกลัวว่าหากเอ่ยออกไป เธอจะเสียใจ แต่ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้? หรือว่า?
“นายไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่ไหม” แววตาของโคโค่เบิกกว้าง
ป๋อจิ่วอึ้งเล็กน้อย ไม่ตอบ เกี่ยวผ้าปิดปากสีดำเตรียมจะสวมบนหน้า หากเดินออกไปเช่นนี้ ย่อมไม่มีใครจำได้
โคโค่มองเธอ รู้ดีว่าตัวเองเดาถูก ตาเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ แต่กระนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองเดาถูกเพียงครึ่งเดียว ป๋อจิ่วไม่เพียงไม่ได้นอนทั้งคืน เธอยืนอยู่ใต้ตึกถึงชั่วโมงหนึ่ง เพื่อให้ฉินมั่วเห็นตัวเอง ทั้งนี้เธอถึงกับสวมกระโปรงยาวที่ไม่ให้ความอบอุ่นสักนิด เพื่อไม่ให้การแข่งเกิดข้อครหา
…………………………………………
