ในห้องโถงใหญ่ของสำนักงานสิทธิบัตร
“ แน่ใจนะว่าไม่อยากไป? ไฮร์แลนนั่นคือตั๋วที่นั่งวีไอพี ข้าได้ยินมาว่ามีราคามากกว่าหนึ่งพันเหรียญ นั่นคือเงินเดือนมากกว่าสองเดือนของข้าเลยนะ”
ซานซ่าเพื่อนร่วมชั้นของไฮร์แลนทำงานกะเช้าเสร็จแล้ว และกำลังคุยกันเงียบ ๆ กับเพื่อนที่มุมห้องโถงใหญ่
“ เจ้าเพิ่งเริ่มทำงานที่นี่ นอกจากนี้ข้าไม่ได้สนใจโรงละครห่านดำจริงๆ”
ข้าไม่ได้สนใจงานละครทั่วไปอีกต่อไปแล้ว ไฮร์แลนคิดในใจ
แทนที่จะดูละครสด นางอยากดู“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ซ้ำอีกครั้งมากกว่า
เดี๋ยวนะ…ถ้าขอดูใหม่จะได้ไหมนะ?
ไฮร์แลนได้รับการเตือนอย่างรุนแรงถึงความจริงที่ว่า ภาพยนตร์เรื่องนี้กำลังฉายอย่างเป็นทางการในวันนี้
นางอาจจะไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการแสดง แต่นางรู้สึกว่า“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” นั้นมีเสน่ห์มากกว่าการแสดงบนเวทีที่น่าเบื่อ ในความเป็นจริงภาพยนตร์เรื่องนี้น่าจะเคลื่อนไหวได้มากกว่าการแสดงในโรงละครอื่น ๆ ในประวัติศาสตร์
การจดจำฉากที่ปีศาจตายในอ้อมแขนของเบลล์ ทำให้จมูกของนางแดงขึ้นมาอีกครั้ง
ความจริงที่เรียบง่าย แต่โหดร้ายนำเสนอต่อไฮร์แลน เมื่อโรงละครไวเซนาสเช่เริ่มโปรโมตภาพยนตร์ โอกาสที่นางจะหาตั๋วได้…
แทบเป็นศูนย์!
จากวิธีที่ชาวเมืองนอร์แลนด์แย่งตั๋วราคาแพงเพื่อเพลิดเพลินกับการแสดงของโรงละครห่านดำนั่น เห็นได้ชัดว่าผู้คนเต็มใจที่จะใช้จ่ายเพื่อดื่มด่ำกับสิ่งเหล่านี้
หากคน ๆ หนึ่งอยากจะได้ตั๋วคือต้องโชคดีหรือมากกว่านั้นคือต้องมีฐานะและรู้จักคนที่หาตั๋วได้เพียงเพื่อรับตั๋วปกติสำหรับการแสดงของโรงละครห่านดำ…
ไฮร์แลนไม่ได้มาจากครอบครัวใหญ่โต นางเป็นเพียงนักเรียนในสถาบันธรรมดา แม้ว่านางจะมีผลการเรียนดีก็ตาม
“ซานซ่าข้ารู้จักโรงละครแห่งหนึ่งที่แสดงอะไรบางอย่างที่น่าตกใจยิ่งกว่าที่บริษัทห่านดำนำเสนอ เจ้าสนใจที่จะเข้าร่วมกับข้าไหม?”
ไฮร์แลนไม่สามารถนึกถึงคำที่ดีกว่านี้เพื่ออธิบายภาพยนตร์ได้ ภาพยนตร์เรื่องนั้นได้สัมผัสและเขย่าหัวใจของนางเป็นอย่างมาก
“ โรงละครอื่น? ไวเซนาสเช่…โรงละครแห่งนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวมานานแล้วไม่ใช่หรอ?”
ซานซ่าติดตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโลกของโรงละครอย่างใกล้ชิด
“ ข้ากลัวว่าข้อมูลของเจ้าจะล้าสมัยไปแล้วซานซ่า”
ในตอนนั้นโจชัวกลับมาที่ห้องโถงใหญ่ และเขาก็คอยฟังบทสนทนาของพวกนางจากด้านข้างอย่างเงียบ ๆ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมที่จะเข้าไปขัดจังหวะ
“ เจ้าคือ…เพื่อนของไฮร์แลน เจ้าเป็นผู้ชายของนาง -”
ก่อนที่ซานซ่าจะพูดจบไฮร์แลนก็เอามือปิดปาก และมองไปที่ซิริน้องสาวของนาง
หลังสังเกตเห็นพี่สาวของนางแวบหนึ่ง และรู้ทันทีว่าไฮร์แลนกำลังคิดถึงความรู้สึกของนาง ซิริก็ส่ายหัวทันทีเพื่อระบุว่าไม่มีอะไรระหว่างนางกับโจชัว
“ ความสัมพันธ์ของข้ากับลอยด์เป็นเรื่องของธุรกิจ ในทางกลับกันซานซ่า โรงละครไวเซนาสเช่ได้เปิดตัวการแสดงใหม่เมื่อวานนี้ ลองไปดูถ้าเจ้าสนใจ”
ก่อนที่การโปรโมตอย่างเป็นทางการจะเริ่มขึ้น โจชัวทำได้เพียงแค่บอกปากต่อปาก ซานซ่าเพื่อนของไฮร์แลนดูเหมือนจะเหมาะกับงานนี้
จากการสังเกตของเขา ซานซ่าดูเหมือนคนประเภทที่จะอวดเมื่อมีโอกาส หากมีบางอย่างเช่นเว่ยป๋อหรือวีแชทอยู่ในโลกนี้ ซานซ่าก็อาจจะเผยแพร่ภาพอาหารกลางวันของนางด้วยซ้ำ
มันจะเป็นการสูญเปล่าถ้าโจชัวไม่ฉวยโอกาสนี่ไว้
“ รูปแบบใหม่? เรียกว่าอะไรและเป็นบริษัทแบบไหน?” ความสนใจของนางพุ่งปรี๊ด
“ เรียกว่า ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ สำหรับบริษัทผู้ผลิตข้ายังไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องนี้”
ในโลกที่ไม่มีภาพยนตร์ โจชัวพบว่าเป็นการยากที่จะอธิบายแนวคิดของภาพยนตร์ให้ผู้คนได้รับรู้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่จะเชิญพวกเขามาดู
“ ข้าจะไปแน่ ๆ แล้วเจ้าล่ะ?”
นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของไฮร์แลนที่จะได้ชมภาพยนตร์ก่อนที่นางจะต้องเข้าคิวและอาจพลาดชมได้
“ ตั๋วของริคาร์ดมีไว้สำหรับการแสดงตอนกลางคืน ดังนั้นข้าคิดว่าคงไม่เป็นไร”
ซานซ่าไม่สนใจความลึกลับของโจชัว นอกจากนี้นางยังมีเวลาไม่กี่ชั่วโมงในการฆ่าเวลาก่อนการแสดงของโรงละคนห่านดำ
โดยปกติแล้วการแสดงจะถูกกำหนดไว้ทุกๆสองสามวัน ดังนั้นโรงภาพยนตร์จะสลับกันระหว่างการแสดงสองสามรายการในแต่ละสัปดาห์ อย่างไรก็ตามผู้คนในนอร์แลนด์กำลังหมกมุ่นอยู่กับกับโรงละครห่านดำ การแสดงอื่น ๆ ทั้งหมดจะแสดงก่อนดอกไม้แห่งฟารัคซี่
“ ได้โปรดมาทางนี้
ถึงคราวที่โจชัวจะมาเป็นไกด์พาผู้ชมไปที่โรงละครไวเซนาสเช่
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมาโจชัวก็มาถึงทางเข้าอาคารโรงละคร
ทางเข้าร้างเล็กน้อย แต่มีอักษรรูนเรืองแสงอยู่ข้างในประตู จอมเวทย์สองสามคนในชุดคลุมสีน้ำตาลกำลังใช้หุ่นโกเลมเพื่อสร้างฉากหลังสำหรับโปสเตอร์โปรโมต
โจชัวเดินเข้ามาในโรงละครและเห็นเซอร์ไวเซนาสเช่รายล้อมไปด้วยผู้หญิงกลุ่มเล็ก ๆ ในชุดฟูฟ่อง
“ เซอร์ไวส์เซนาสเช่! ทำไมปีศาจถึงตาย?!”
“ สาวน้อยน่าสงสาร โถ่เบลล์…”
“ ชาวบ้านงี่เง่าพวกนั้นมาจากไหน?”
“ ท่านหญิงโปรดใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ …มันเป็นแค่ภาพยนตร์ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง”
เซอร์ไวเซนาสเช่เช็ดหน้าผากของเขาด้วยผ้าเช็ดหน้า และอธิบายให้สุภาพสตรีชั้นสูงฟังอย่างอดทน ในฐานะแฟนตัวยงของโรงละครไวเซนาสเช่ พวกนางได้รับเชิญเป็นการส่วนตัวจากเซอร์ไวเซนาสเช่ให้มาเข้าร่วมรอบปฐมทัศน์ของ“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” เมื่อหนังจบลงหญิงเหล่านี้ก็เริ่มร้องไห้กับการถูกปฏิบัติที่ไม่ยุติธรรมของปีศาจ
“ ปีศาจ? ทำไมพวกนางต้องเสียใจเพราะการตายของปีศาจ?”
ซานซ่าได้ยินความวุ่นวาย เมื่อนางได้ยินชื่อภาพยนตร์ครั้งแรก การคาดเดาครั้งแรกของนางคือมันมีโครงเรื่องช่วยเหลือเจ้าหญิงจากปีศาจ
“ อืม…เจ้าจะรู้ทันทีที่ดู”ไฮร์แลนอธิบาน
“ ไม่ต้องกังวลข้าจะไม่สงสารปีศาจ แม้หลังจากดูการแสดงเพราะข้าเชื่อในเทพเจ้าแห่งความยุติธรรม และแสงศักดิ์สิทธิ์โมนิการ์ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเกิดในรัฐศักดิ์สิทธิ์แห่งเมสซา?”
มือของซานซ่าเปล่งแสงจาง ๆ ด้วยอักษรรูนสีทองเพื่อเน้นคำพูดของนาง
โจชัวไม่ได้คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นพาลาดิน! แสงที่เปล่งประกายจากมือของนางเป็นแสงศักดิ์สิทธิ์ที่มีผลในการชำระล้างเครื่องหมายที่ดยุคแห่งกระดูกทิ้งไว้ตอบสนองต่อแสง แต่เพียงเล็กน้อยมากๆ แสงเล็ก ๆ แทบจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อพลังที่ดยุคแห่งกระดูกใช้
“ กองทัพพาลาดินของเมสซาเป็นแนวหน้าเมื่อปีศาจบุกเข้ามา ในฐานะพลเมืองของประเทศของข้า ข้าเชื่อมั่นอย่างมั่นคงว่าข้าไม่มีทางที่จะสงสารปีศาจ”ซานซ่ากล่าวอย่างไม่พอใจ
