เมื่อโจชัวออกจากโรงละคร ท้องฟ้าก็เริ่มเป็นสีส้ม
เมลิน่าวาดแผนที่ด้วยรายมือให้โจชัวก่อนที่นางจะจากไป โจชัวดูแผนที่และเดินเตร่ไปตามถนนการค้าของนอร์แลนด์เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงจนพบที่พักอาศัยชั่วคราวของเมลิน่า
บังเอิญสถานที่ของเมลิน่าอยู่ห่างจากโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์ไปเพียงสองซอย โจชัวจึงได้เห็นแสงไฟของโรงละครอย่างเป็นทางการในนอร์แลนด์
โรงละครกำลังจะจัดรายการการเล่นโรงละครห่านดำในคืนนี้ เหมือนชื่อมัน คณะละครได้กลายเป็นห่านดำที่น่าตื่นเต้นที่สุดในทะเลสาบนอร์แลนด์
“ไฮร์แลน…ข้าได้ตั๋วแล้ว…”
ซานซ่าโบกตั๋ววีไอพีสองใบเพื่อเข้าชม“ โลกแห่งเสียงหัวเราะ” ซึ่งเป็นผลงานล่าสุดของโรงละครห่านดำ
ซานซ่าได้รับตั๋วจากเพื่อนร่วมชั้นชายคนหนึ่งชื่อริคาร์ดพร้อมคำสัญญาว่า“ ข้าจะพาไฮร์แลนเข้าดูการแสดงอย่างแน่นอน” หรืออะไรทำนองนั้น
ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนการแสดงจะเริ่ม ตั๋ววีไอพีที่เดิมมีราคาประมาณห้าร้อยเหรียญทองจะมีราคาเพิ่มขึ้นสองเท่า
แม้ซานซ่าจะเคยรู้สึกตื่นเต้นกับการได้เห็นดอกไม้แห่งฟารัคซี่ในตำนาน แต่ตอนนี้ความตื่นเต้นของนางกลับลดลงหลังจากที่นางดู“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” นอกจากนี้นางยังเห็นอกเห็นใจเพื่อนของนางไฮร์แลนที่สูญเสียความหลงใหลในการแสดงละครสด
“ อย่าสนใจข้ากับซิริ ยังไงซะนี่เป็นโอกาสเดียวที่เจ้าจะได้เห็นดอกไม้แห่งฟารัคซี่ในตำนานใช่ไหม?”โจชัวกล่าว
“ เออ…ไฮร์แลนมันจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ไปดูด้วยกันเถอะน้า”
ซานซ่าไม่ต้องการเสียตั๋ววีไอพีราคาแพงสองใบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางจะได้เห็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก โชคดีแค่ไหนที่นางไม่ต้องจ่ายค่าตั๋วเหล่านี้ด้วยตัวเอง
ในท้ายที่สุดไฮร์แลนก็ยอมรับคำแนะนำจากทั้งสามคนและไปที่โรงละคร
“ เจ้าไม่อยากเห็นดอกไม้แห่งฟารัคซี่หรอ?”
ซิริถามโจชัว ขณะที่เคี้ยวขนมปังที่นางซื้อมาจากข้างถนนเพื่อเป็นอาหารค่ำ
“ สำหรับข้า ข้าคิดว่าแทนที่จะเป็นผู้หญิงที่ดูสวยจากการแต่งหน้า ข้าอยากได้คนที่ทำอาหารได้มากกว่า”
แน่นอนว่าผู้ชายทุกคนมีแนวโน้มที่จะเลือกผู้หญิงหน้าตาดี แต่ถ้าเลือกระหว่างความสวยกับความสามารถแล้ว โจชัวก็ชอบอย่างหลังมากกว่า
อย่างไรก็ตามโจชัวไม่มีเวลาพิจารณาเรื่องของหัวใจ และเขาก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษเช่นกัน
“ใช่แล้ว สตรีสูงศักดิ์เหล่านั้นส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจอยู่แล้ว”
ซิริเกลียดผู้หญิงชนชั้นสูงเหล่านั้น นางห่างหายไปจากงานปาร์ตี้เต้นรำทางสังคม เมื่อก่อนนางเองก็เคยเป็นเหมือนพวกนั้นเช่นกัน นางใช้ชีวิตอย่างสมถะเหมือนขุนนางตอนที่แม่ของนางยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็เป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์ที่นางไม่อยากจะทำ
ซิริชอบที่จะอยู่กับวิถีชีวิตปัจจุบันของนางมากกว่าอยู่เหมือนดอกไม้ในเรือนกระจก แต่นางก็ยังคิดถึงแม่ของนาง
โจชัวไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ ผู้วิเศษอย่างซิริที่กล้าเผชิญหน้ากับหมีสีน้ำตาลในการต่อสู้จะน่าเสียดายถ้าต้องมาใช้ชีวิตเต้นรำทางสังคมในห้องสี่เหลี่ยม
เขาเดินตามแผนที่ที่วาดด้วยมือของเมลิน่า และมาถึงอาคารรกร้างบนถนนการค้า เป็นอาคารเดียวที่ไม่มีป้ายอักษรรูนเรืองแสง
อาคารสามชั้นดูกว้างขวางเพียงพอ โจชัวกำลังจะเคาะประตูแต่มันก็เปิดออกโดยไม่มีสัญญาณเตือน
“ ฝ่า…ฝ่าบาท”
อินอร์รู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของโจชัวทันทีที่เขาเดินเข้ามาในอาคาร ด้วยรู้สึกเคารพและกังวล ซัคคิวบัสจึงเดินไปที่ประตูและเปิดให้เขา
“ แม่เจ้าอยู่ไหน?”
โจชัวไม่ได้เรียกนางว่า“ เมลิน่าแม่ค้ามนุษย์” นับตั้งแต่ที่เมลิน่ายอมรับอินอร์
“ ทางนี้ คุณแอนเนอร์ลาวด์ ข้าไม่คาดคิดว่าท่านจะมาเยี่ยมเราเร็วขนาดนี้”
เมลิน่าลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ ขณะที่โจชัวก้าวเข้าไปในอาคาร ชั้นล่างส่วนใหญ่ว่างเปล่ายกเว้นเฟอร์นิเจอร์บางชิ้น เช่นตู้โชว์ สินค้าที่ควรจะอยู่ในตู้เหล่านั้นได้ถูกเผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
“ เจ้าเป็นแม่ค้าคนเดียวที่ข้ารู้จักในเมืองนี้ ท่านหญิง ในฐานะคนนอกข้าต้องพึ่งความเชี่ยวชาญของท่าน”
โจชัวนั่งลงที่โต๊ะและซิริก็นั่งข้างๆเขา หลังจากที่โจชัวพยักหน้า อินอร์ก็นั่งลงตรงข้าม
“ ท่านสนใจธุรกิจประเภทไหนโจชัว? ข้าจะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยเหลือท่าน”
เมลิน่าหยิบกาน้ำชาออกมาจากตู้ และของที่ดูเหมือนตะเกียง อย่างไรก็ตามตะเกียงใช้เวทมนตร์เป็นเชื้อเพลิงแทนแอลกอฮอล์ ในโลกแห่งเวทมนตร์ แม้แต่แม่ค้าอย่างเมลิน่าก็สามารถใช้เวทมนต์เช่นนี้ได้
“ ข้าอยากจะเปลี่ยนชั้นล่างให้เป็นโรงเตี๊ยม”
โจชัวกวาดสายตาไปที่บริเวณชั้นล่างอีกครั้ง สถานที่นี่เหมาะสม
“ โรงเตี๊ยม… แต่โจชัว…มีร้านเหล้ามากมายในนอร์แลนด์”
ในฐานะแม่ค้าที่มีความสามารถ เมลิน่ามีความรู้ทางธุรกิจที่เฉียบคม จากมาตรฐาน ผู้ที่อาศัยในนอร์แลนด์ส่วนใหญ่เป็นมนุษย์และคนแคระ สำหรับคนแคระที่ทำงานใต้ดิน การดื่มเป็นงานอดิเรกที่ชื่นชอบหลังเลิกงาน
ด้วยเหตุนี้พ่อค้าจึงเดินทางมาที่นอร์แลนด์ด้วยความหวังที่จะหากำไรจากคนในท้องถิ่น ล่อลูกค้าด้วยสุราฝีมือมนุษย์และเนื้อย่าง อย่างไรก็ตามคนแคระไม่ได้เลือกใช้จ่ายแบบนั้น และมีแนวโน้มที่จะยึดติดกับร้านเหล้าเพียงไม่กี่แห่งที่เหมาะกับรสนิยมของพวกเขา
ในทางกลับกันผู้วิเศษมักจะอยู่ห่างจากสารต่างๆอย่างเช่นเหล้า ที่อาจทำให้จิตใจขุ่นมัว
การทำโรงเตี๊ยมอาจเป็นธุรกิจที่มีกำไรในนอร์แลนด์ แต่ความเสี่ยงก็สูงเช่นกัน
“ ข้าต้องการสร้างโรงเตี๊ยมพิเศษที่มีเมนูดึงดูดเพื่อนใต้ดินของเรา และแม้แต่ผู้วิเศษในเมืองนี้ ข้าจะให้เงินทุนสำหรับงานโครงสร้าง ในขณะที่ท่านหญิงสามารถช่วยข้าหาผู้จำหน่ายสุราและผู้รับเหมาสำหรับงานปรับปรุง ตามการคาดการณ์ของข้ามันจะใช้เวลาครึ่งปีในการเปิดโรงเตี๊ยมแห่งใหม่”
โจชัวคิดว่าโรงเตี๊ยมใจหินเป็นโครงการระยะยาวที่สามารถนำผลกำไรจาก“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” มาใช้ประโยชน์ได้ ท้ายที่สุดเขาต้องการเงินเพียงเล็กน้อยในการสร้างภาพยนตร์เรื่องต่อไป
“ ในกรณีนี้…โจชัว ท่านวางแผนจะทำอะไรกับชั้นหนึ่งและชั้นสอง”
เมลิน่าเหลือเวลาอีกไม่นาน และอนาคตของนางต้องพึ่งพาการลงทุนของโจชัว
