บทที่ 234 – ของขวัญล้ําค่า
ลอร่ารีบออกจากรถหลังจากที่เธอได้เห็นเผ่าหมูป่า และรีบทักทายพวกเขาว่า “เผ่าหมูป่า พวกเราเป็นตระกูลพ่อค้า เราไม่ใช่คนที่เป็นอันตราย ดังนั้นโปรดให้สุนัขที่ซื่อสัตย์ของคุณกลับไปยังด้านข้างของพวกคุณเถอะ”
เผ่าหมูป่าที่เห็นลอร่ายืนอยู่ข้างกลุ่มของเจ่าไห่ หนึ่งคนในเผ่าหมูป่า เมื่อเห็นลอร่าเขาก็วางหัวของแกะลงและเขารีบทักทายลอร่ากลับ “นักธุรกิจที่รัก โปรดยกโทษความหยาบคายของเรา ดังที่คุณอาจทราบที่นี่ในทุ่งหญ้า ฉันต้องมั่นใจในความปลอดภัยของชนเผ่าของฉัน”
หลังจากที่เขาพูดเสร็จ เขาตะโกนสองครั้งและสุนัขที่ซื่อสัตย์ของเขากลับไปด้านข้าง
ลอร่ากําลังออกจากรถเมื่อชนเผ่าหมูบางคนกระโดดขึ้นจากม้าของพวกเขาและเดินไปหาลอร่า เมื่อระยะห่างระหว่างสองเมตร และเหลือเพียงไม่กี่เมตร ลอร่าก็ทักทายชนเผ่าหมูอย่างเป็นทางการและพูดว่า “สมาคมธุรกิจเถาหยวน ประธานลอร่าได้เห็นนักรบที่กล้าหาญของชนเผ่าหมู”
เผ่าหมูเป็นมิตรมากในขณะที่เขาโค้งคํานับต่อลอร่าพูดว่า ” หัวหน้าของชนเผ่าหมูได้เห็นหญิงสาวที่สวยงามลอร่า”
พวกเขามีหอกที่มีขนาดหอกสูงประมาณ 2 เมตร ทําให้ลอร่าที่สูงไม่มากนักดูเหมือนเด็กไปเลย เขาเป็นคนสุภาพมากและดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคนที่ดีมาอีกด้วย
ลอร่ายิ้ม “หัวหน้าเผ่าผู้ทรงเกียรติ ฉันและกลุ่มของฉันปรารถนาจะค้างคืนที่ค่ายของคุณ คุณจะยอมให้เราพักที่นหรือไม่?”
หัวหน้าชนเผ่าหมูป่าหัวเราะและพูดว่า “ได้เลยลอร่า ได้โปรดให้พวกคุณพักอยู่ที่นี่เถอะ พวกเราจะให้ความบันเทิงกับอาหารที่ดีที่สุดที่เรามี”
ลอร่ายิ้มและพูดว่า “ขอบคุณหัวหน้ามากๆเลย โปรดไปพักเถอะ”
หัวหน้าเผ่าทักทายลอร่าและหมุนตัวเข้าไปในค่ายของเขา ลอร่าและคนอื่นๆกลับไปที่รถของพวกเขา
เจ่าไห่ดูเผ่าหมูจากที่ไกลๆ ก่อนที่จะหันไปหาลอร่า” พวกเขาจะฆ่าหมูและให้พวกเราจริงงั้นหรอ?”
ลอร่ายิ้ม ” พวกเขาจะให้ทุ่งหญ้าแห่งนี้ ต้อนรับร้านค้าอย่างของเราอย่างอบอุ่น ตราบใดที่คนใดคนหนึ่งไม่มีเจตนาไม่ดีพวกเขาก็จะเป็นคนใจดีมาก พี่ไห่เอาผักออกมา สิ่งที่ดีที่สุดที่จะให้พวกเขาก็คือผัก”
เจ่าไห่พยักหน้าและเอาผักออกมาวางไว้บนรถม้า ผักมาจากมิติ ดังนั้นพวกผักจึงสดใหม่ราวกับว่าพวกมันเพิ่งเก็บเกี่ยว
หลังจากเตรียมการลอร่าและกลุ่มเดินช้าๆ ไปยังค่ายของเผ่าหมูป่า ชื่อที่แปลกประหลาดของค่ายของเผ่าหมูป่า, ลอร่าไม่แปลกใจเลย ภายในทุ่งหญ้าของสัตว์มีชื่อแปลกๆมากมายเช่นนี้ ไม่แม้แต่จะพูดเกี่ยวกับค่ายของเผ่าหมูป่า ก็มีกลุ่มคนหนึ่งชื่อ เผ่าแกะ ลอร่าไม่ได้รู้สึกแปลกที่พวกเขาไม่ต้องรอนานก่อนที่เด็กของเผ่าหมูป่าหลายคนออกมาจากที่ตั้งแคมป์ของกลุ่มชนเผ่าเด็กๆพวกนี้เติบโตด้วยตัวเอง เด็กๆทุกคนน่าจะอายุ10ปีแล้ว พวกเด็กๆใส่เสื้อผ้าหนัง พวกเขาดูน่ารัก
เด็กๆวิ่งไปหารถของลอร่า พวกเขามองซึ้งที่ลอร่าและเข่าไฟ ผู้สวมเสื้อคลุมเวทย์ของเขา จากนั้นเด็กที่สูงที่สุดก็ไปที่รถและบอกกับลอร่าว่า “นักธุรกิจที่มีเกียรติพ่อของฉันขอให้ฉันพาคุณไป” เห็นได้ชัดว่านี่เป็นลูกของฮ็อกหัวหน้าเผ่าหมูผ่า
ลอร่ายิ้มและตอบทันทีว่า “นักรบหนุ่มที่น่ารักโปรดนําทาง”
บางที่อาจเป็นเพราะลอร่าเรียกพวกเขาว่า “นักรบหนุ่ม” เด็กน้อยมีความสุขมาก สําหรับนักรบสัตว์นักรบมีความสําคัญมาก เมื่อได้รับการยกย่องจากพรรคอื่นและถูกเรียกว่าเป็นนักรบก็จะทําให้พวกเขามีความสุขมาก นี่เป็นการติดต่อครั้งแรกของลอร่ากับเด็กๆ ดังนั้นเธอจึงพยายามทํา เช่นนี้กับเด็กๆ ดูเหมือนว่าแนวคิดนี้มีประสิทธิภาพมาก
ลอร่าเฝ้าดูเด็กๆ แล้วหันไปหาเจ่าไห่และพูดว่า “พี่สามารถลองชมพวกเขาว่าเป็นนักรบได้ แต่ไม่ว่าพี่จะน่ารักขนาดไหน พี่ก็ไม่สามารถแตะต้องหัวได้ ถ้าทําเช่นนั้นพวกเขาจะโกรธ นอกจากนี้ เมื่อพี่ได้รับการเสนอให้ดื่มไวน์จากพวกเขา พี่จะไม่สามารถบอกว่าไม่มี ถือเป็นการไม่สุภาพต่อฮ็อก นอกจากนี้หากพวกเขามอบของขวัญให้พี่แล้ว ไม่ว่าพี่จะต้องยอมรับอะไรก็ตาม มิฉะนั้นฮ็อกจะคิดว่าพี่กําลังมองลงมาบนเขา”
เจ่าไห่พยักหน้า เรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่อาจถือได้ว่าเป็นข้อห้ามในกลุ่ม ดังนั้นพวกเขาต้องจดจําสิ่งนี้ พวกเขาไม่ต้องการเรื่องเล็กๆน้อยๆที่จะกลายเป็นความขัดแย้ง
ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงค่าย ฮ็อกยืนรอพวกเขา ข้างๆฮ็อก มีหญิงสาวยืนอยู่สามคน พวกเขาถือชามเหล้าไว้ในมือ
นี่เป็นครั้งแรกที่เล่าให้ได้เห็นเด็กสาวชาวเป่าหมู เด็กสาวเหล่านี้มีรูปร่างที่ไม่แตกต่างจากลอร่ามากนัก แต่ร่างกายของพวกเขาอวบและพวกเขาสวมกระโปรงหนัง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีหัวหมู แต่เมื่อเทียบกับฮ็อกก็มีขนาดเล็ก พวกเขาดูน่ารักมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผมที่ยาวของพวกเขา ผมของพวกเขามีอุปกรณ์บางอย่างอยู่ในตัวและถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีหัวหมู แต่ก็ดูไม่น่ารังเกียจ
ลอร่าลงจากรถ ขณะที่พวกเขาออกจากรถและยืนอยู่หน้าฮ็อก ฮ็อกยิ้มและพูดว่า “สาวสวย โปรดดื่มไวน์นี้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพระหว่างคุณกับเผ่าของเรา” หลังจากที่พูดจบ หญิงสาวทั้งสามคนเดินมากด้าหน้าพวกเขา
ลอร่าไม่กล้าที่จะไม่สุภาพและทันทีที่ได้รับชามไวน์จากมือเด็กสาว เธอดื่มเหล้าองุ่น นี่เป็นหนึ่งในห้องพักพิเศษของทุ่งหญ้าของสัตว์สําหรับผู้หญิง ผู้หญิงคนหนึ่งต้องดื่มไวน์จากชามแล้วยกชามและโรยบนพื้น ในทางกลับกันผู้ชายคนหนึ่งต้องยกชามเหล้าองุ่นและดื่มมันทั้งหมด
หลังจากดื่มเหล้าจากสามชามแล้ว หน้าของลอร่าก็เป็นสีแดงเข้ม นี้เพื่อเล่าไร่ทําให้เธอดูงดงาม ฮ็อกและชนเผ่าหมูคนอื่นไม่เข้าใจว่าควรจะชื่นชมกับสายตาอย่างไร ในสายตาพวกเขาทุกคนมองเหมือนกัน แม้ว่าออกได้เรียกลอร่าว่าเป็นสุภาพสตรีที่สวยงาม แต่ก็เป็นเพียงรูปแบบของความอนุเคราะห์เท่านั้น
สัตว์ป่าเสนอขนมปังให้กับผู้ที่สมควรได้รับความเคารพและอาจนําไปสู่
ส่วนอื่นๆก็ไม่มีที่พักเช่นนี้ ดังนั้นเจ่าไห่จึงไม่ได้ดื่มเหล้าองุ่นมาก่อน
หลังจากดื่มเหล้าแล้วลอร่าหันไปหาฮ็อกและพูดว่า ” หัวหน้าผู้มีเกียรติโปรดอนุญาตให้พวกของฉันสร้างเต็นท์ นอกจากนี้โปรดอย่าเตรียมอาหารให้มากพอๆกับคนรับใช้ของข้าคือซอมบี้ทั้งหมด พวกเขาไม่จําเป็นต้องกินอะไรเลย”
ออกงงและมองไปที่ซอมบี้ที่ยืนอยู่ข้างรถ เร็วๆนี้เขาพบว่าซอมบี้เหล่านี้มีความแตกต่างกันมาก เขาไม่สนใจอะไรมากนัก แต่เมื่อเขาพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะแล้ว หญิงสาวที่สวยงามได้โปรดเถอะ”
ลอร่าหันมามองเท่าไห่ซึ่งพยักหน้าและโบกมือให้เขา ทันทีหลังจากที่พวกซอมบี้เหล่านี้เริ่มสร้างค่ายของตัวเอง พวกมันทําค่ายใกล้กับค่ายของเผ่าหมูป่า คนที่ไม่ได้รับการยกย่องคือเจ่าไห่ นํามาซึ่งเป็นคนแรกที่นําโดยอโลเดีย อโลเดียก็เป็นหนึ่งในซอมบี้ พวกมันไม่ค่อยคุ้นเคยกับการสร้างค่าย ดังนั้นภายใต้คําสั่งของเจ่าไห้พวกมันจึงมีช่วงเวลาที่ดี
ฮ็อกเห็นเจ่าไห่คลื่นมือของเขา ฮ็อกไม่ได้รับความประทับใจอย่างแรกจากเจ่าไห่ เนื่องจากเจ่าไห่สวมเสื้อคลุมสีดําเขารู้สึกว่าเจ่าไห้โผล่ออกมาเป็นแสงที่มืดมนซึ่งทําให้ฮ็อกไม่พอใจ
ในเวลานี้ซอมบี้หลายตัวได้นําผักสดบางส่วนมา ลอร่ายิ้มและพูดว่า ” หัวหน้าผู้มีเกียรติโปรดยอมรับของขวัญชิ้นเล็กๆของฉัน”
ผักสด นอกจากนี้ยังพบว่ามีตะกร้าหลากหลายชนิด พวกเขาดูอ่อนนุ่มและอ่อนโยนและดวงตาของฮ็อกก็ส่องลง เกี่ยวกับสัตว์ป่าเช่นสินค้าสีเขียวเป็นสินค้าที่หายากมาก
ฮ็อกไม่สุภาพขณะที่เขายิ้มและพูดกับลอร่าว่า “ขอบคุณสาวสวยและใจดี ผักเหล่านี้มีราคาแพงจริงๆ โปรดมาที่เต็นท์ของฉัน ภรรยาผมทําชานมหอม”
ลอร่าไม่สุภาพขณะที่เธอเดินไปที่เต็นท์ที่ใหญ่ที่สุดในช่วงกลางของค่าย ผักในทางกลับกันได้รับโดยฮ็อก เจ่าไห่ต้องการหัวเราะ ผักเหล่านั้นเป็นผักธรรมดาและไม่คุ้มค่ามากนัก
เขารู้ว่าคนเลี้ยงวัวอาศัยอยู่ในทุ่งหญ้า ดังนั้นการเพิ่มความจริงที่ว่าทุ่งหญ้าเพียงอย่างเดียวครอบครองที่ดินพวกเขาไม่สามารถปลูกผักใดๆ เช่นผักส่วนใหญ่นํามาจากพ่อค้า เนื่องจากไม่สามารถรักษาได้ดีพวกเขาจึงไม่สามารถเห็นผักได้ตลอดทั้งปี บางครั้งหากพวกเขาโชคดีพวกเขาก็สามารถขุดสมุนไพรป่าบางอย่างไว้ในทุ่งหญ้าได้ เช่นนี้ผลิตผลเหล่านี้กลายเป็นอาหารที่หายากสําหรับพวกเขา
ลอร่าได้ให้ผักมากมายกับฮ็อกนี้เป็นสิ่งล้ําค่าจริงๆ ดังนั้นความเคารพของเขาสําหรับลอร่าเพิ่มขึ้นเป็นจํานวนมาก
ฮ็อกนํากลุ่มคนเข้าเต็นท์ ภายในเต็นท์มีหญิงชาวสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ขณะที่พวกเขาขยับไปรอบๆ เมื่อผู้หญิงสองคนเห็นฮ็อกเข้ามาพวกเขาก็ทักทายกลุ่มอย่างเร่งรีบ เจ่าไห่และคนอื่นๆก็ทักทายกลับและค่อยๆมองไปรอบๆเต็นท์
มีเสาอยู่ตรงกลางเต็นท์รองรับหลังคา ผนังถูกสร้างด้วยหนังสัตว์และผ้าห่มขนสัตว์ที่ล้อมรอบด้วยเนื้อไม้และกระดูกสัตว์เพื่อช่วยรักษาความอบอุ่นภายใน พื้นปูด้วยพรม ที่กลางเต็นท์เป็นที่ซึ่งมีเปลวไฟอยู่ข้างใน ด้านบนเป็นหม้อทองแดงที่ถูกให้ความร้อนกลิ่นของชานมออกมาจากหม้อ
ฮ็อกถามผู้เยี่ยมชมของเขาและให้นั่งลง ผู้เข้าชมแต่ละคนได้รับชามชานมร้อนๆ เจ่าไห่และคนอื่นๆ ดื่มเหล้าและพบว่ามันมีกลิ่นหอมมาก ชาไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นชนิดเดียวกันของชา เจ่าไห่รู้ แต่ถูกแทนจากสิ่งที่เขาไม่ทราบเกี่ยวกับ รสชาติไม่เหมือนกับใบชา แต่ชานมก็อร่อยจริงๆ ไม่มีกลิ่นคาวจากมันเลยดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่เพิ่มเข้ามา มีรสเค็มเล็กน้อยและมีกลิ่นหอมหนา มันราบรื่นและลิ้มรสดี
