ในกระโจมของประเทศอู่ เทียนถูกจุดไว้สว่างไสว
ในฐานะของหนึ่งในประเทศที่แข็งแกร่งในดินแดนแถบนี้ ข่าวของอู่เฉียนคุนนั้นย่อมมีรายละเอียดมากกว่าที่ประเทศเซี่ยได้รับ
“องค์ชายใหญ่โจมตีเผ่าตะวันดับและยกองค์หญิงจื่อเมิ่งให้องค์ราชา เขายินดีมาก เขาเรียกนางเข้าไปในห้องบรรทมก่อนที่จะสิ้นพระชนม์ไปในเวลาเพียงครู่เดียว องค์หญิงจื่อเมิ่งหายตัวไปยังหาไม่พบ… นี่คือแผนการแก้แค้นของทหารพ่ายศึกใช่หรือไม่?”
อู่เฉียนคุนกำกระดาษส่งสารไว้ท่าทางไม่อยากเชื่อ “องค์ราชาของพวกเขาใช้เวลากว่าครึ่งชีวิตในสนามรบและสร้างชื่อเสียงขึ้นมาด้วยตนเอง ใครจะคาดคิดว่าในที่สุดแล้ว กลับต้องจบชีวิตลงภายใต้เงื้อมมือของสตรี…”
“เขาสมควรแล้ว!”
“เจ้าโจรเฒ่า ในที่สุดก็ตายตกจนได้!”
ในฐานะราชา เขาต้องระวังคำพูดและสีหน้าของตน แต่ว่า อู่อู๋เต๋าและแม่ทัพเฟยหลงไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องนี้ และพวกเขาทั้งคู่ก็เผยสีหน้ายินดีออกมา
ราชาหยวนนั้นเป็นผู้เหี้ยมโหด เขายังพยายามรุกล้ำประเทศทางใต้อยู่หลายครั้งและไม่เคยมีการหักห้ามใจในสิ่งที่ต้องการ มือของเขานั้นชุ่มไปด้วยเลือดจากผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน และกระทั่งประเทศอู่ครั้งหนึ่งก็เคยถูกโจมตีและ 18 เมืองถูกประเทศหยวนยึดไปได้ และสูญเสียชีวิตของไพร่พลไปเป็นจำนวนมาก
ที่สำคัญที่สุด คนผู้นี้นั้นเจ้าเล่ห์มากและยังไม่เคยเชื่อใจผู้ใด เขามันงูพิษ!
เพราะการตายตกลงอย่างง่ายดายทำให้อู่เฉียนคุนรู้สึกเหมือนเขากำลังฝันไป
“ถ้าไม่เพราะเก่อรื่อถูนำกองทัพกลับไปแก้ไขปัญหานี้โดยใช้กำลังทหาร ข้าคงคิดว่านี่เป็นแผนการทำให้พวกเราสับสน…”
มองผู้ใต้บัญชาที่ด้านล่าง เขาก็ยิ้มขื่น
“องค์ราชา! นี่เป็นโอกาสอันดี! และยังเป็นโอกาสอันหาได้ยากด้วย!”
ดวงตาของแม่ทัพเฟยหลงลุกโพลงอย่างตื่นเต้น “เกิดความขัดแย้งภายในเช่นนี้ ถ้าพวกเรารวมกองทัพและสร้างปัญหาให้พวกเขาในเมืองหลวง… ต่อให้พวกเราไม่สามารถทำลายประเทศหยวนได้โดยสมบูรณ์ พวกเราอย่างน้อยก็ทำให้พวกเขาเสียหายอย่างรุนแรง…”
ตอนที่เขาพูด เสียงของเขาก็ค่อย ๆ นุ่มลง
“เหอเหอ… ด้วยประเทศอื่น ๆ ที่ด้านนอกนั่น เหตุใดพวกเราจึงต้องเป็นฝ่ายลงมือก่อนเล่า?”
อู่อู๋เต๋ายิ้มเย็น “ข้าเข้าใจแล้วตอนนี้ ดินแดนแห่งนี้ ทุกประเทศนั้นล้วนเป็นฝ่ายตั้งรับ ผู้ที่ลงมือก่อนไม่น่ารอด! นอกจากนี้… พวกเราจะได้สิ่งใดจากการทำลายประเทศหยวน? เจ้าคิดว่าพวกเราสามารถเปลี่ยนดินแดนทุ่งหญ้าเป็นไร่นาเรือกสวนแล้วมอบเป็นรางวัลให้แก่ทหารหรือไร? ถ้าพวกเขาตัดสินใจจะตั้งกองกำลังรักษาการณ์ เช่นนั้นก็ต้องใช้เงินและความพยายามอย่างมากจึงจะสยบพวกเขาลงได้ และยังอาจจะมีอันตรายตามมาอีก และทั้งหมดนี่ก็เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วในประวัติศาสตร์!”
“เช่นนั้นพวกเราควรรอและไม่ต้องทำอะไรงั้นรึ?”
แม่ทัพเฟยหลงถามกลับอย่างไม่มั่นใจ
“แน่นอนว่าไม่!”
อู่อู๋เต๋ากำหมัดและคารวะแก่อู่เฉียนคุน “องค์ราชา! ความวุ่นวายในประเทศหยวนและความจริงที่พวกเขายังไม่มีผู้นำในตอนนี้หมายความว่าท่านสามารถชิงตำแหน่งผู้นำภาคี กองกำลังร่วมของดินแดนทางใต้ได้! หลังจากนั้น ท่านสามารถรวบรวมหลายประเทศเข้าด้วยกันและเข้ายึดเมืองหลวงและสนับสนุนองค์ชายใหญ่ขึ้นเป็นราชาองค์ใหม่!”
“นี่…”
อู่เฉียนคุนดวงตาเป็นประกาย
ผู้นำกองกำลังร่วมนั้นเป็นผู้นำในนามเพื่อนำทหารเข้ารวมกันเป็นกองกำลังร่วม! มันจะสร้างความกดดันให้แก่ประเทศหยวนได้อย่างคาดไม่ถึงและยังมีส่วนในการเลือกราชาองค์ใหม่ของประเทศหยวน!
“ถูกต้อง!”
แม่ทัพเฟยหลงตอบรับเสียงดัง “พวกเรายังได้ประโยชน์จากเรื่องนี้! อย่างแรก พวกเราสามารถกดดันให้หลายประเทศมายืนอยู่ฝ่ายเดียวกับเรา รวบรวมกองกำลัง พวกเราก็จะกลายเป็นกองกำลังอันน่ากลัว! หลังจากนั้น องค์ชายที่ต้องการขึ้นเป็นรัชทายาทย่อมต้องสร้างความสัมพันธ์กับพวกเรา! ประเทศของเราได้รับประโยชน์ทั้งขึ้นและล่อง!”
“และนี่ยังเป็นแค่ประโยชน์ในระยะแรกเท่านั้น!”
อู่อู๋เต๋าลูบเคราตัวเอง “ขึ้นกับพลังที่พวกเราสามารถรวบรวมมาได้ ความจริงก็คือพวกเรายังไม่สามารถทำลายประเทศหยวนให้สิ้นไปได้ การสนับสนุนองค์ชายใหญ่นั้นเป็นการเตรียมการเผื่อเอาไว้”
“พูดได้ดี ท่านราชครู!”
อู่เฉียนคุนรู้สึกว่ายังมีเรื่องต้องตรึกตรองอยู่มาก
การเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับการขัดแย้งภายในของประเทศหยวน ต่อไปประเทศอู่ย่อมต้องคิดเผื่อ ดินแดนทุ่งหญ้านั้นมีแนวโน้มจะถูกรุกรานในไม่ช้านี้ และสิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือการแต่งตั้งผู้รักษาการ ถ้าเตรียมตัวได้ดี ผู้นำกองกำลังร่วมรุ่นต่อจากประเทศอู่ย่อมกลายมาเป็นราชาแห่งดินแดนทุ่งหญ้า และย่อมได้รับการปกปักษ์อย่างดี!
ไม่เพียงแค่นั้น ทุกคนยังได้รับประโยชน์อย่างต่อเนื่อง!
เมื่อประเทศหยวนถูกยึดครองโดยสมบูรณ์ และด้วยกำลังตอนนี้ของประเทศอู่ เมื่อรวมกองกำลังแล้วย่อมแข็งแกร่งขึ้นเป็นหลายเท่าตัว! ประเทศอู่จะกลายมาเป็นประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดในแถบนี้ และยังห่างจากการเป็นผู้นำของดินแดนทางใต้เพียงแค่ก้าวเดียว!
แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้ต้องลงมือทำอย่างช้า ๆ และอาจจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วคน
แต่ว่า ถ้าพวกเขาอดทน พวกเขาในที่สุดก็จะมีพลังอำนาจอันเกินผู้ใดเทียบเทียม! ที่สำคัญที่สุดก็คือแผนการของพวกเขานั้นค่อยเป็นค่อยไปและน่าจะไม่มีการต่อต้านมากนัก
“นี่คือ… แผนการรวมดินแดนทั้งหมดนี้เป็นหนึ่งเดียว!”
อู่เฉียนคุนตื่นเต้นมากขึ้น “ต่อให้ต้องใช้ชีวิตข้า ข้าก็จะทำขั้นตอนแรกให้สำเร็จ เป็นพื้นฐานให้แก่คนรุ่นต่อไป!”
“พวกเรายอมสละชีวิตเพื่อประเทศอู่!”
อู่อู๋เต๋าและแม่ทัพเฟยหลงคุกเข่าลงคารวะอย่างเต็มไปด้วยความจงรักและภักดีต่อประเทศ
…
วันที่สอง
“อะไรนะ? เปิดการประชุมขึ้นอีกครั้ง? เร็วถึงเพียงนี้?”
ในค่ายของประเทศเซี่ย ฟางหยวนและพวกได้รับข่าว
เป็นผู้ส่งสารจากประเทศอู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี “จากสภาพของประเทศหยวน องค์ราชาของข้าได้รับข่าวมาแล้ว และตั้งใจจะปรึกษากับทุกประเทศผ่านการประชุม”
หลังจากผู้ส่งสารกลับไปแล้ว เซี่ยหลิงอวิ๋นและคนที่เหลือล้วนตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง
“ความวุ่นวายในประเทศหยวนนั้นเป็นเรื่องปกติ ดูเหมือนว่าประเทศอู่ต้องการลงมือแล้วตอนนี้!”
หลานเซียวเฉิงหุบพัดและเคาะกับฝ่ามืออีกข้างเป็นจังหวะ “องค์หญิงกับฟางหยวน พวกท่านวางแผนไว้อย่างไร?”
“พวกเราค่อยไหลไปตามน้ำ ไปดูกันเถอะ!”
ฟางหยวนมองไปทางเมืองหลวงของประเทศหยวน เขารู้สึกถึงความไม่สบายใจขึ้นมา
เขาคิดถึงองค์ชายแปดจากประเทศหยวน คิดถึงอิทธิพลและอำนาจอันประเมินมิได้ของเขา แม้จะมีพลังถึงเพียงนั้นเขาก็ยังกังวลในตอนที่เห็นสัญญาณควัน
ปรเทศอู่นั้นมีแผนการแอบแฝงในการประชุมครั้งนี้ ฟางหยวนจะปล่อยให้พวกเขาฉวยโอกาสไปได้ง่าย ๆ?
เห็นผู้คนเรียงแถวกันขึ้นไปบนยกพื้น เซี่ยหลิงอวิ๋นและหลานเซียวเฉิงก็เปลือกตากระตุกโดยไม่รู้ตัว
มีธงมากมายปักเอาไว้รอบ ๆ ยกพื้น และอู่เฉียนคุนก็สวมมงกุฎ เขาสวมเสื้อคลุมมังกรและนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้นำ ผู้รับใช้หลายคนรายล้อมรอบเขาอยู่ และภาพนี้ก็ดูสง่างามเกินบรรรยาย
“นั่นเป็นตำแหน่งที่นั่งของผู้นำกองกำลังร่วม!”
เซี่ยหลิงอวิ๋นส่ายหน้า “ประเทศอู่ไม่กระทั่งรอผลความคิดเห็นจากประเทศอื่น ๆ และยึดตำแหน่งนั้นมาเป็นของตนแล้วรึ?”
“อย่าพูดเช่นนั้นเลย องค์หญิงเซี่ย!”
อู่อู๋เต๋าเดินขึ้นมาจากด้านข้างและหัวเราะ “ราชาแห่งประเทศหยวนเพิ่งสิ้นพระชนม์ไป ราชาของประเทศข้านั้นก็ได้รับตำแหน่งผู้นำจากการเห็นด้วยของประเทศฉี ประเทศจู และประเทศคุน มันไม่ถูกต้องตรงที่ใดกัน?”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อคืนนี้!”
อู่อู๋เต๋ายิ้มและรู้สึกว่าความกดดันบนตัวเขาหลายวันก่อนหน้านี้ถูกยกออกไปแล้ว
“ราชาแห่งประเทศเซี่ย ท่านช้าแล้ว รีบขึ้นไปขออภัยท่านผู้นำเถอะ!”
หนึ่งในประเทศเล็ก ๆ ก้าวออกมา ผลักประเทศเซี่ยออกไปยืนโดดเดี่ยว
พวกเขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าความวุ่นวายในประเทศหยวนนั้นนำไปสู่การผงาดขึ้นมาของประเทศอู่อย่างเลี่ยงไม่ได้ หนทางเดียวก็คือต้องรักษาความสัมพันธ์ที่ดีเอาไว้และยืนอยู่ฝ่ายเดียวกัน
“ข้า… ข้า…”
ราชาของประเทศเซี่ยนั้นเป็นเพียงหุ่นเชิด เขาไม่สามารถพูดจบประโยคได้เองด้วยซ้ำในตอนนี้
เซี่ยหลิงอวิ๋นรีบขึ้นมาและทำสัญญาณมือ ทันใดนั้น คนรับใช้ทั้งสองที่พยุงราชาแห่งประเทศเซี่ยอยู่ก็ทักทายอู่เฉียนคุนอย่างเคารพ “คารวะท่านผู้นำกองกำลังร่วม!”
“ไม่ต้องมากพิธี!”
อู่เฉียนคุนโบกมือ
“หลังจากที่หลายประเทศสนับสนุนข้าขึ้นเป็นหัวหน้ากองกำลังร่วม ข้าก็กังวลนัก ข้าจะทำให้ดีที่สุดและไม่ทำให้ทุกท่านต้องผิดหวัง!”
ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนและมองไปทางเมืองหลวงของประเทศหยวน “ประเทศหยวนตอนนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังเช่นกัน แต่ว่า พวกเขากำลังวุ่นวายอยู่เพราะการสิ้นพระชนม์ขององค์ราชา หลังจากการประชุมนี้ ข้าจะนำทุกประเทศในกองกำลังร่วมมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงเพื่อนำสันติสุขไปสู่พวกเขาและปกป้องราชวงศ์ เพื่อรักษาชีวิตของผู้สืบราชบัลลังก์!”
สำคัญเสมอที่ต้องพูดให้ฟังดูเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว
ขณะที่อู่เฉียนคุนแสดงความประสงค์อันสมควร ตัวแทนของประเทศต่าง ๆ ก็เห็นด้วยเป็นเสียงเดียวกัน
“ท่านผู้นำกองกำลัง ท่านช่างเมตตานัก!”
“นี่เป็นสิ่งที่สมควรทำ!”
อันที่จริง ทุกคนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเข้าสู่ประเทศหยวน
“ดี!”
อู่เฉียนคุนยินดีมาก “วันนี้พวกเราจะดื่มเลือดสาบานเป็นกองกำลังร่วมอย่างเป็นทางการ พวกเราจะดูแลกันและผ่านช่วงเวลาดี ๆ ไปด้วยกัน ผู้ใดทรยศ พวกเราจะจัดการคนผู้นั้นด้วยกัน!”
เพียงแค่พยักหน้า เจ้าหน้าที่ก็แบกหัววัวหัวหนึ่งขึ้นมาบนยกพื้น
ในฐานะผู้นำ อู่เฉียนคุนย่อมไม่ต้องฆ่าสัตว์ด้วยตัวเอง เขาเพียงแค่ทำท่าสังหารมันเท่านั้น
ไม่นานนัก เลือดหลายจอกก็ถูกส่งไปให้แต่ละประเทศ
ฟางหยวนจับตามองจากด้างข้าง
ตัวแทนจากประเทศจู คุน และฉีล้วนมีใบหน้าซีด แต่พวกมันก็ไม่ลังเลที่จะยกจอกเลือดขึ้นดื่มหมดในครั้งเดียว พวกมันหวาดกลัวว่าอู่เฉียนคุนจะลงมือกับพวกมัน
‘ทุกอย่างประกาศเป็นทางการแล้ว!”
ฟางหยวนมองไปด้วยสายตาเย็นชา “ต่อไป… พวกมันย่อมต้องสังหารคนสักผู้หนึ่งเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ใช่หรือไม่?”
ครู่ต่อมา สายตาของอู่เฉียนคุนก็กวาดผ่านฝูงชนอย่างเคร่งขรึม
“ท่านผู้นำกองกำลัง!”
ในตอนนี้เอง ตัวแทนประเทศฉีก็ก้าวออกมา “สิ่งสำคัญของการร่วมมือกันคือความเชื่อใจ วันนี้ ในการประชุม พวกเรามีประเทศที่ไร้ความน่าเชื่อถือ! ประเทศเซี่ย ในเมื่อท่านตกลงการแต่งงานกับประเทศอู่ เหตุใดจึงกลับคำ? และยังมี การกบฏในอี้ซานฝู เหตุใดท่านจึงปกป้องผู้ก่อการเอาไว้? พวกท่านตั้งใจจะทำอะไร?”
“นี่…”
เมื่อเผชิญกับความกดดันจากทุกคน กระทั่งเซี่ยหลิงอวิ๋นก็พบว่ามันยากที่จะรับมือ
“นี่เป็นเรื่องภายในของประเทศเซี่ย! คนนอกอย่างท่านมีสิทธิ์อะไรเข้ามายุ่งเกี่ยว?”
ฟางหยวนก้าวออกมาจากแถว ไม่สนใจสายตาจากทุกคนรอบ ๆ เขาพูดต่ออย่างสงบ “โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกท่านทุกประเทศ! วันนี้ประเทศอู่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในของประเทศหยวนได้ และพรุ่งนี้พวกท่านทุกคนก็จะเป็นเช่นเดียวกัน เมื่อทำเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ ก็จะเป็นภยันตรายใหญ่หลวงแล้ว! จดจำสิ่งที่เกิดขึ้นกับประเทศหยวนวันนี้ไว้! ประเทศของท่านก็จะจบลงแบบเดียวกับประเทศหยวนและประเทศเซี่ยในสักวันหนึ่ง!”
“เจ้ากล้า!!!”
อู่เฉียนคุนเกรี้ยวกราด “เจ้ากล้าดูหมิ่นข้าซึ่งหน้ารึ?!”
อันที่จริง มันก็เป็นแค่ข้ออ้าง
จุดประสงค์หลักก็คือการที่ฟางหยวนอธิบายทุกอย่างที่เขาทำและทุกอย่างที่เขาวางแผนจะทำออกมา
“ท่านผู้นำ ฟางหยวนคือผู้ที่ลงมือต่อทหารของพวกเรา เขาสมควรตาย! วันนี้ เขายังกำแหงใส่ท่าน และยังก้าวร้าว! ได้โปรดลงโทษเขา!”
อู่อู๋เต๋ายืนขึ้นพูดอย่างเย็นชา
“ถูกต้อง ต่อหน้ากองทัพทั้งหมดนี้ การลงโทษและคำสั่งคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ได้โปรดลงโทษเขา!”
แม่ทัพเฟยหลงคุกเข่าลงและร้องขอต่ออู่เฉียนคุนเช่นกัน
‘คุณธรรมคือข้ออ้างที่ดีที่สุดในการสังหารใครสักคน! ถ้าพวกเราเป็นคนธรรมดาทั่วไป และข้าต้องมาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ข้าคงต้องตายตกลงเป็นแน่!’
ฟางหยวนคิดกับตัวเองเงียบ ๆ
ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไรเมื่อทุกคนตัดสินว่าเขาเป็นฝ่ายผิด เขาก็เป็นฝ่ายผิด!
ตัวแทนของทุกประเทศอยู่ตรงนี้แล้ว มีคนตั้งมากกล่าวโทษเขาเป็นเสียงเดียวกัน มันก็น่ากลัวจริง ๆ
แน่นอนว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือทหารที่ค่อย ๆ ขยับเข้ามาล้อมเขาเอาไว้ช้า ๆ พร้อมกับหัวหน้าคือแม่ทัพเฟยหลงและอู่อู๋เต๋า
“ท่านหัวหน้ากองกำลังมีคำสั่ง นี่ไม่ใช่การฝึก ระวังคนผู้นี้และปกป้องตัวแทนของแต่ละประเทศ…”
ใบหน้าของอู่อู๋เต๋าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาตื่นเต้นที่กำลังจะได้แก้แค้น
“เจ้ากล้า! เจ้าตั้งใจจะทำอะไรกับราชครูของข้า?”
เซี่ยหลิงอวิ๋นยืนขึ้นสีหน้าจริงจัง
ส่วนหลานเซียวเฉิง? เขาถอยออกไปและหายตัวไปที่ใดไม่รู้เรียบร้อยแล้ว
“ฮ่าฮ่า… หลิงอวิ๋น เจ้าและประเทศของเจ้าตัดสินใจถูกจริง ๆ!”
ฟางหยวนยืนอยู่ตรงกลาง กวาดตามองรอบ ๆ และจู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา
