Carefree Path of Dreams Chapter 199: ช่องเขาน้ําแข็ง
สายลมเหนือพัด สภาพอากาศหนาวเย็น
มองไปเห็นแต่ภาพขาวโพลน น้ําแข็งตัวเป็นน้ําแข็ง และหิมะที่ปลิวตกลงมาก็คมราวกับมีดเป็นนรกแห่งพายุหิมะ!
“นี่คือสายลมเยือกแข็ง? ใครจะคิดว่าทางเหนือสุดของดินแดนทุ่งหญ้าจะเป็นเช่นนี้!”
ฟางหยวนนั้นนอนอยู่บนหลังตู้เงี่ยวโฉ่วอย่างเกียจคร้านพร้อมกับจื่อเมง พอเขาหายใจเข้าเขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวจื่อเพิ่ง เชือกผูกบนชุดคลุมของนางหลายเส้นปลิวตามลมมาเคลียอยู่บนใบหน้าของเขาอย่างมีชีวิตชีวา
เกิดอะไรขึ้นกับม้าสีขาว? มันแข็งตายในสายลมเยือกแข็งนี่ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน สัต ว์ธรรมดาย่อมไม่สามารถรับมือกับสภาพอากาศร้ายแรงเช่นที่นี่ได้
กระทั่งตู้เงี่ยวโฉ่วของจื่อเพิ่งเองก็ยังปล่อยแสงสีขาวออกจากเขาของมัน ประกายแสงนั่นครอบคลุมร่างของมันเอาไว้
ไม่เพียงแค่นั้น ขนเหนือกีบเท้าของมันก็ชี้ชัน เกิดเป็นสภาวะสุญญากาศที่ใต้กีบ เพราะอย่างนี้มันจึงเดินไปบนหิมะได้โดยไม่ลําบาก
สามารถทําเช่นนี้ได้แปลว่ามันย่อมสามารถเดินบนน้ําได้เช่นกัน มีข่าวลือในประเทศเซี่ ยว่าครั้งหนึ่งเคยมีแม่ทัพผู้โดดเด่นผู้หนึ่งมีสัตว์เลี้ยงที่สามารถเดินบนน้ําได้ หลายครั้งที่มันช่วยชีวิตแม่ทัพผู้นี้จากอันตราย และเป็นที่รู้จักกันในนามสัตว์นําโชค
และท้ายที่สุด การเดินทางพร้อมกับสาวงามนั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ฟางหยวนรู้สึกถึงความแตกต่างเล็กน้อยอยู่ในใจ
จื่อเพิ่งยังไม่ง่วง ทันใดนั้น นางก็หันกลับมาและพูดด้วยเสียงอันกระจ่างใส “นี่เป็นเพียงอบนอกของสายลมเยือกแข็งเท่านั้น เพื่อที่จะไปให้ถึงอาณาจักรต้าเฉียน พวกเราจําเป็นต้องผ่านใจกลางของเขตแดนเหนือสุด ข้านําท่านมาที่รอบนอกของพายุหิมะแล้ว แต่ว่า ท่านต้องพึ่งพาตัวเองในการเดินทางลึกเข้าไปในที่ราบ รับมือกับสัตว์ร้ายพวกนั้น”
“ท่าน ท่านจะไม่ไปตามหานายท่านของท่านที่ต้าเฉียนหรอกหรือ?”
ฟางหยวนฟังความตั้งใจของจื่อเพิ่งจากน้ําเสียงของนางและถามขึ้น
“นายท่าน ท่านกําลังพูดถึงบิดาผู้สร้างของข้าหรือ?”
จื่อเพิ่งหัวเราะอย่างน่าสงสาร “ท่านไม่มีวันทําสิ่งที่เขาทําสําเร็จได้หรอก ข้าภาวนาให้เขาและบอกเขาถึงความเป็นห่วงทั้งหมดของข้า เขาอยู่กับข้าเสมอมา!”
ฟางหยวนยังเงียบ
เขารู้สึกว่าแม่นางตรงหน้าเขานี้มีท่าทีของสาวกนิกายผู้คลั่งไคล้
“จ้าวแห่งฝันสุดท้ายแล้วเป็นเทพเจ้า?”
เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง มันอาจจะเป็นเพราะจ้าวแห่งฝันผู้นั้นได้จากไปแล้ว ซึ่งทําให้จื่อเพิ่งมีความคิดเช่นนั้น
“ซู่! ซู!”
สายลมเหนือนั้นรุนแรงมาก
เงาหนึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านหน้า มันค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นอย่างช้า ๆ และในที่สุด ก็ปรากฏเป็นรูปร่างของช่องเขาขนาดยักษ์
ไม่!
นี่ไม่ใช่ช่องเขาตามปกติ มันเป็นประตูสู่สวรรค์!
ผาน้ําแข็งตั้งอยู่สองฟากข้าง สูงชันจนปิดบังท้องฟ้าไปครึ่งหนึ่ง เขามองไม่เห็นยอดหน้า ผาด้วยซ้ํา
“ท่านต้องระวังตัว ในช่องเขาน้ําแข็งนี่มีอันตรายมากมาย ข้าควรจะพูดว่า มันเป็นโลกใหม่ที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง…”
จื่อเพิ่งลงจากหลังตู้เงี่ยวโฉ่วและก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ข้ามาส่งท่านได้เพียงเท่านี้!”
“ขอบคุณมาก!”
ฟางหยวนถูจมูกตัวเอง
หากจื่อเพิ่งไม่ช่วยเขา เขาคงจะต้องสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงในการพยายามเดินอ้อมพายุน้ําแข็งมาถึงที่นี่
“ข้าหวังว่าท่านจะได้พบสิ่งที่ท่านตามหา!”
จื่อเพิ่งยิ้ม หันหลังกลับกระโดดขึ้นหลังตูเจียวโฉ่ว เพียงพริบตาเดียว นางก็หายลับไปกับหิมะ
“คนตระกูลเพิ่ง… พวกเขาน่าสนใจนัก!”
ฟางหยวนมองไปในทิศทางที่นางไป ยิ้ม และหันกลับมาเผชิญหน้ากับหุบเขาน้ําแข็ง
ขณะสายลมเยือกแข็งพัดไป ภายในช่องเขาก็เย็นยะเยือกจากหน้าผาน้ําแข็งที่สองฟากข้าง
ฟางหยวนเกือบจะปลิวไปกับสายลมแรงแล้ว โชคดี เขาเตรียมตัวมาก่อนและส่งพลังไปที่ขาทงสองข้างจึงสามารถยืนหยัดอยู่บนพื้นได้ราวกับงอกรากเอาไว้
ทันใดนั้น ก็มีเงาสีดําเงาหนึ่งโฉบผ่านเขาไปเหมือนถูกยิงออกมาจากธนูที่รั้งสายไว้จนสุด 20ลง
“อืม?”
เขาจับของสิ่งนั้นเอาไว้ด้วยมือขวา ทันใดนั้น ก็มีเสียง “แกรก และเกล็ดน้ําแข็งก็แตกออกทั้งหมดที่เหลืออยู่ในมือของเขาก็คือหิมะ
ที่ทางเข้าหุบเขา สายลมรุนแรงนั้นพัดเอาแท่งน้ําแข็งมาด้วยราวกับเป็นลูกธนู มันน่ากลัวเสียยิ่งกว่ากับดักใด ๆ!
“แท่งน้ําแข็ง?! ที่ระดับนี้ กระทั่งผู้ฝึกยุทธ์ระดับ 4 ประตูสวรรค์ก็ยังไม่สามารถหลบได้เลย!”
ฟางหยวนมองมือตัวเองแล้วก็ผ่อนลมหายใจเย็น ๆ ออกมา
ปฏิกิริยาของเขา การป้องกันตัว และความเร็วของมือเขานั้นอยู่ในระดับที่อู่จงยังได้เพียงแค่ ฝันถึง
มันเป็นเพียงแห่งน้ําแข็งแห่งเดียวเท่านั้น ถ้าหากมันมีหลาย ๆ แท่งลอยมาพร้อม ๆ กัน กระทั่งอู่จงก็ยังต้องลําบาก และอาจจะถูกมันแทงเข้าใส่จนถึงตายได้
เมื่อมาถึงที่นี่ การได้รับบาดเจ็บใด ๆ จะนําไปสู่การสูญเสียความสามารถในเชิงยุทธ์และกระทั่งเลือดที่ไหลออกจากแผลก็อาจจะแข็งตัวไปด้วยได้!
“ข้าโชคดีที่ได้ฝึกความแข็งแกร่งของร่างกายมาก่อนที่จะมาที่นี่ ความสําเร็จในการฝึกฝนระดับที่หนึ่งนั้นก็แข็งแกร่งกว่าอู่จงทั่วไปหลายเท่าแล้ว!”
มีประกายแสงสีขาววูบมา!
ทันใดนั้น ในมือของฟางหยวนก็มีโซ่เหล็กหลายเส้น ที่ปลายโซ่นั้นเป็นกรงเล็บหนา ของสิ่งนี้นั้นดูหนักและสะท้อนสีเงินดํา
ทั้งชิ้นนี้หลอมขึ้นจากเหล็กร้อยชนิด สําหรับคนทั่วไปแล้ว มันสามารถเอามาสร้างอาวุธเวทย์ได้ แต่สําหรับฟางหยวน มันเป็นเพียงเครื่องมือชิ้นหนึ่ง
“ฮ่า! ไป!”
ขณะที่เขายกมือขวาขึ้น เขาก็ใส่พลังมหาศาลลงไป โซ่ซึ่งหนักหลายร้อยชั่ง ก็หมุนวนเป็นลําแสงสีดํา เมื่อเขาสะบัดมันไปด้านหน้า มันก็ทะลวงผ่านผิวน้ําแข็งและติดแน่นอยู่บนกําแพงหิน
“ไป!”
เมื่อเขามองไปที่ทางเข้าช่องเขา เขาก็เดินตรงเข้าไปโดยไม่ลังเล
“ฝูบ! ฝูบ!”
สายลมเยือกแข็งราวกับเข็มทิ่มแทง! นอกจากนี้ ยังมีแท่งน้ําแข็งหลายร้อยพันปลิวมากับสายลมด้วย!
ยิ่งใกล้ทางเข้า แท่งน้ําแข็งยิ่งมาก และมันก็ปลิวมาด้วยความเร็วอันน่าตระหนก
“เพี้ยะ! ผลัวะ!”
ฟางหยวนดึงโล่เหล็กขนาดยักษ์ออกมาจากไข่มุกภูผานที่เพื่อป้องกันตัวเอง เพียงพริบตาเดียวเขาก็ได้ยินเสียงแท่งน้ําแข็งกระทบเข้ากับโล่ของเขา ราวกับเม็ดฝนตกลงกระทบใบไม้
เมื่อแท่งน้ําแข็งกระทบถูกโล่ของเขา มันก็แตกออกและไม่ช้า น้ําแข็งก็ก่อตัวขึ้นบนโล่เป็นชั้น
ความเย็นอันเสียดกระดูกของน้ําแข็งกระจายไปทั่วโล่เหล็กอย่างช้า ๆ
กระทั่งอู่จงยังอาจจะแข็งตายได้ด้วยความเย็นรุนแรงเช่นนี้
“ร่างกายของข้าจะต้านทานความหนาวเย็นไม่ไหวไปอย่างช้า ๆ”
เขาเพ่งพลัง ชีพจรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามก็ปรากฏขึ้นบนร่างของเขา พวกมันเปลี่ยนไปอยู่ในรูปของเกราะห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้ชั้นหนึ่ง
“วิ่ง!”
พร้อมกับประกายแสงนี้ ความหนาวเย็นก่อนหน้าที่เขารู้สึกก็เบาบางลง
ไม่เพียงเท่านั้น ฝ่ามือของเขาก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นราวกับเป็นเตาไฟ ขณะที่โล่ก็ได้รับความร้อนจากฝ่ามือของเขา มีไอน้ําลอยขึ้นจากหน้าโล่ขณะที่น้ําแข็งเริ่มละลายและระเหยเป็นไอ
“อีก!”
ฟางหยวนเดินไปยังจุดที่เขาสะบัดกรงเล็บปักเอาไว้ก่อนหน้านี้ ดึงกรงเล็บเหล็กออกมาและ เหวี่ยงโซ่ออกไปอีกครั้ง
“ฝูบ!”
แสงสีดํานั้นราวกับมังกรดํา และเป็นอีกครั้งหนึ่งที่โซ่เหล็กติดตรึงกับกําแพงหิน
“ถึงระดับนี้ กระทั่งอู่จงระดับเปิดชีพจรก็คงไม่สามารถผ่านที่นี่ไปได้โดยไร้รอยขีดข่วน!”
ที่ทางเขาช่องเขาน้ําแข็งมีสายลมพัดตลอดเวลา กระแสลมนั้นรุนแรงและอากาศก็หยาวเย็นฟางหยวนกัดฟัน “นี่เป็นเพียงระยะแรกของการเดินทางสู่อาณาจักรต้าเฉียนของข้าเท่านั้น ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าทําไมหลายคนถึงได้เสียชีวิตลงที่นี่ อย่างแรก ไม่มีใครอยู่แถวนี้ให้ขอความช่วยเหลือ อย่างที่สอง ไม่ใช่ทุกคนที่จะผ่านอุปสรรคถึงตายเช่นนี้ไปได้สําเร็จ!”
อาจารย์ของเขาและหยางฟานทั้งคู่เป็นจ้าวแห่งฝันที่ระดับสวรรค์มายาและยังมีความสามารถสูงส่ง
กระทั่งเนี่ยควงยังทําไม่ได้ ด้วยร่างทองคําร้อยพิษที่ระดับการฝึกฝนที่สิบเขายังทําได้เพียงใช้กําลังฝ่ามาตลอดทาง
คนอื่นนอกจากสามคนนี้ อู่จงที่ระดับเบิดชีพจรทั่วไป หรือนักรบศักดิ์สิทธิ์ระดับแยกธาตุล้วนถอยกลับอย่างหวาดกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับธรรมชาติอันโหดร้ายนี้
“ครืน! ครืน!”
กระแสลมยะเยือกรุนแรงอีกลูกพัดมา โล่เหล็กรับความกดดันอันรุนแรงต่อเนื่อง ในที่ สุดก็มีรอยแตกปรากฏขึ้น!
“ลมบ้าอะไรกันเนี่ย!”
ฟางหยวนตั้งสมาธิ เขาสะบัดปล่อยโซ่และเก็บโซ่เหล็กกลับอย่างรวดเร็ว เขาเดินทางไปแบบนี้
กระทั่งโล่เหล็กที่หลอมสร้างจากเหล็กร้อยชนิดยังไม่สามารถต้านทานลมเช่นนี้ได้ ต่อให้เขามั่นใจในร่างกายของตัวเอง เขาก็เดาว่าเขาคงจะทนได้ไม่นานไปกว่านี้
“บึง!”
หลังจากเดินหน้าไปได้อีกหลายหลา ก็มีแท่งน้ําแข็งจํานวนมหาศาล ก้อนน้ําแข็งและก้อนหินหล่นลงมาใส่เขา
“ตึง!”
ฟางหยวนยกโล่เหล็กของเขาขึ้น กระแทกก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งออกไป แขนซ้ายของเขาปวดหนึบ เขารีบใช้พลังธาตุฟื้นฟูแขนของตัวเอง
“วิ่ง!”
ดวงตาของเขาเปล่งประกาย เขาเริ่มใช้วิชาตัวเบาและก้าวมายา หลบหลีกก้อนหินขนาดใหญ่การเดินทางเข้าช่องเขาน้ําแข็งนั้นเป็นเรื่องยากลําบากจริง ๆ
บางครั้ง เขาก็เจอกับก้อนหินใหญ่ที่ไม่สามารถหลบได้ และก็ใช้โล่เหล็กกระแทกมันด้วยกําลังตรง ๆ ส่วนแท่งน้ําแข็งที่ลอยมานั้น เขาไม่สนใจพวกมันอีกต่อไปแล้ว และใช้ร่างกายของเขาต้านรับเอาไว้ตรง ๆ
โชคดี ที่เขามีร่างกายแข็งแกร่ง เคล็ดกายาเหล็กรวมกับร่างหลอมพิษระดับแรกนั้นช่วยเสริมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ถ้าหากผู้ที่มาเป็นอู่จงธรรมดา ร่างกายก็คงจะถูกแทงทะลุเป็นหลุมเลือดไปแล้ว
“หากการป้องกันไม่ดีพอ ต่อให้เป็นอู่จงที่ใช้พลังธาตุได้ก็ยังไม่พอจะรอดไปได้เช่นกัน!”
ฟางหยวนถอนหายใจ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกขนลุก เขารู้สึกได้ว่ากําลังจะมีอันตรายเกิดขึ้นและทันใดนั้น ศูนย์รวมจิตของเขาสั่นไหว
“ครืน!”
ที่ยอดหน้าผา หน้าผาน้ําแข็งมหึมาส่วนหนึ่งเริ่มสั่นสะเทือน ส่วนฐานเริ่มมีรอยแตก และที่สุดมันก็ถล่มลงมาราวกับเสาค้ําแท่งมหึมา ปิดท้องฟ้ามืดมิดระหว่างที่มันทิ้งตัวลงมา
“บ้าชะมัด!”
ดวงตาของฟางหยวนเบิกกว้าง มองเงาที่ครอบคลุมลงมาเหนือตัวเขา เขารีบเก็บโล่ลงไปและวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด
“ถ้าข้าถูกเขาน้ําแข็งถล่มทับ ข้าคงไม่มีโอกาสที่จะมีชีวิตรอดไปได้!?
ขณะที่มือของเขายังถือโซ่เหล็กเอาไว้ เขาก็รีบพุ่งไป เขาเริ่มใช้เคล็ดลมปราณอย่างหยาบเท่าที่ทําได้ขณะที่ไม่สนใจแท่งน้ําแข็งที่กระทบกับร่างไม่ได้เช่นกัน ภายใต้การปกป้องด้วยพลังธาตุของตนเอง แท่งน้ําแข็งส่วนมากล้วนแตกไปในทันที
“ซูบ”
ขณะที่เงานั่นใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ กระแสลมที่พัดอยู่เดิมก็เริ่มติดขัดเช่นกัน
“ตลกนัก! ข้าไม่อยากกลายเป็นมนุษย์น้ําแข็ง! ก้าวมายา!”
ด้วยความสามารถทั้งหมด ฟางหยวนเหวี่ยงโซ่เหล็กและพุ่งออกไปหลายหลาในครั้งเดียว ใบหน้าของเขาขึ้นสีเรื่อดวงตาแดงก่ํา
“โครม!”
ตอนที่เขากระโดดออกมา มันเหมือนกับเขาได้หลบเข้าไปในอาณาเขตอื่น กระแสลมรุนแรงตอนนี้นั้นเบาลงกว่าก่อนหน้า
“เพราะที่กลางหุบเขานั้นกว้างกว่าทางเข้าหุบเขามาก ความแรงของลมย่อมลดลงตามธรรมชาติ
เป็นโอกาสที่ดีที่สุด! โดยไม่ลังเล ฟางหยวนใช้ก้าวมายา และทิ้งรอยเท้าลึกเอาไว้บนชั้นน้ําแข็ง ในทุกก้าว
“ครื่น!”
ภูเขาน้ําแข็งกระแทกเข้ากับพื้นโดยไม่ผ่อนแรงลง ทําให้เกิดแผ่นดินไหวเบา ๆ ขึ้นที่รอบ ๆ น้ําแข็งและก้อนหินที่แตกออกปลิวไปทุกทิศทาง
“ฝูบ!”
ก้าวมายาไกลผ่าน
ร่างของฟางหยวนหลุดออกจากบริเวณที่ภูเขาน้ําแข็งถล่มลงใส่ แต่ว่า เขาก็ยังถูกน้ําแข็งที่แตกออกหลายชิ้นกระแทกใส่ และตอนที่เกราะพลังธาตุของเขาอ่อนแรงลง แท่งน้ําแข็งคมกริบหลายอันก็แทงเข้าที่แผ่นหลังของเขา
“อึก!”
เขาคํารามออกมา แต่ว่า เขาก็ยังเดินหน้าต่อไปและใช้แรงจากการกระแทกของแท่งน้ําแข็งแหลมคมผลักเขาไปข้างหน้ามากขึ้น ในที่สุด เขาก็ไปถึงจุดที่ปลอดภัย
หลังจากข้ามพื้นดินที่แตกออกมาได้ ฟางหยวนก็หันไปมองกองดินพูนที่ด้านหลังเขาด้วยความรู้สึกโล่งอก
“นี่.. นี่คือด้านในของหุบเขาน้ําแข็งหรือ?”
หลังจากเข้ามาในหุบเขาน้ําแข็งเต็มตัว ก็พบว่าตรงหน้าเขานั้นเป็นโลกใบใหม่โดยสิ้นเชิง
แม้ว่าสภาพรอบ ๆ และพื้นดินยังคงปกคลุมด้วยน้ําแข็งและหิมะ และยังแห้งแล้งอย่างที่สุดแต่มันก็เป็นอีกโลกไปเลย สายลมรุนแรงนั้นอ่อนลง และที่ไม่ไกลจากเขานัก เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ของสิ่งมีชีวิต
“มีโลกใบใหม่หลังผ่านนรกมาได้จริง ๆ ด้วย!”
ฟางหยวนถอนหายใจอย่างพึงพอใจ ดวงตาเป็นประกาย “อาณาจักรต้าเฉียนข้ามาแล้ว!”
