Chapter 200: เสือยักษ์
ภายในช่องเขาน้ําแข็งนั้นเหมือนเป็นอีกโลกหนึ่ง
ฟางหยวนวิ่งตะบึงไปข้างหน้ากว่าสิบล้ําจนกระทั่งไม่เห็นหน้าผาน้ําแข็งยักษ์อีกต่อไป เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ส่องแสงสว่างไสว
รอบด้านนั้นเป็นโลกน้ําแข็งอันงดงาม สายลมเย็นเยือกนั้นไม่มีแล้ว
บนพื้นไม่มีชั้นน้ําแข็งหนา หรือว่าน้ําแข็งที่ทําลายไม่ได้ แต่กลับเป็นดินสีขาวชนิดหนึ่งผู้
มีตะไคร่และหญ้ากระจายอยู่ทั่วไป แม้ว่ามันจะดูแคระแกร็นและอ่อนแอ แต่อันที่จริง มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ดํารงชีวิตที่นี่ได้
“เป็นโลกแบบไหนกันนี่ที่กลางช่องเขาน้ําแข็งเช่นนี้”
ฟางหยวนถอนหายใจ เขาเข้าใจแล้วตอนนี้
แม้ว่ามันจะมองไม่เห็นจากตรงที่เขาอยู่นี้ หากเขาเดินไปที่ด้านข้างของช่องเขา เขาย่อมสามารถมองเห็นกําแพงหน้าผาที่พุ่งผ่านก้อนเมฆขึ้นไป!
ช่องเขาน้ําแข็งมหึมานี้คล้ายกับขวดสุรา ที่ปลายด้านหนึ่งนั้นเล็ก แต่ตรงกลางนั้นกว้างขวางที่สุด เพราะอย่างนั้น ที่ด้านในจึงเกิดเป็นธรรมชาติในแบบเฉพาะ
“ข้าต้องผ่านช่องเขาเยือกแข็งนี่เพื่อไปให้ถึงอาณาจักรต้าเฉียน หากข้าเดิ นวนอ้อมด้านนอกของช่องเขาเยือกแข็ง ไม่เพียงข้าจะเสียแรงมากเกินไป แต่กระแสลมเยือกแข็งนั้นยังทําให้นักรบศักดิ์สิทธิ์ระดับแยกธาตุที่แข็งแกร่งที่สุดหมดเรี่ยวแรงไปได้!”
ช่องเขาน้ําแข็งนี้ลึกเกินไป ฟางหยวนเดินไปข้างหน้าเป็นระยะทางช่วงหนึ่งแล้ว
กลางวันดูยาวนาน ในที่สุด พระอาทิตย์ก็ตกและยามกลางคืนก็มาถึง แต่มันกลับสั้นอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากเดินทางลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ก็ดูจะมีสิ่งมีชีวิตหลายรูปแบบมากขึ้น มีต้นไม้อยู่หลายหย่อมและมีมดที่มีสีขาวใสปรากฏตัวขึ้น
“เป็นความมหัศจรรย์ของชีวิต!”
ฟางหยวนนั่งลงไปสํารวจดูมดนั่น เขาดูเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
เพียงแค่พลิกนิ้ว พลังสายหนึ่งก็ถูกปล่อยออกมา พื้นดินแตกออกเป็นรู มีแมงปองขนาดประมาณฝ่ามือคลานออกมา
ร่างของแมงปองนี้ราวกับหยก มันเปล่งประกายออกมาและยกก้ามทั้งคู่ของมันขึ้น มันยังขยับหางไปมาขณะมองจ้องฟางหยวน
“แมงปองหยกน้ําแข็ง?”
ฟางหยวนยิ้มขณะจําแนกชนิดของมัน
เพื่อที่จะฝึกร่างทองคําร้อยพิษ เขาต้องการพิษหลายชนิด โดยไม่รีรอ เขาพลิกนิ้วอีกครั้ง ครั้งนี้กดลงกลางหลังของแมงปอง
แม้ว่าพิษจะรุนแรง แต่เจ้าแมงปองก็ทําอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าฟางหยวน ทันใดนั้น มันก็แผ่ลงไปกับพื้นและไม่ขยับอีก
ประกายแสงสีขาวปรากฏขึ้น ไข่มุกภูผานที่เก็บสัตว์มีพิษตัวนี้เข้าไปโดยไม่เกรงว่าพิษจะกระจายอยู่ด้านใน
นนาความสะดวกสบายมาโหฟางหยวน เขาสา
สิ่งของวิเศษนี้ที่สามารถเก็บสิ่งของต่าง ๆ ได้นั้นนําความสะดวกสบายมาให้ฟางหยวน เขาสามารถออกเดินทางเมื่อใดก็ได้ตามต้องการ
เห็นท้องฟ้ามืดลงอย่างช้า ๆ เขาดึงกระโจมและอุปกรณ์ทําอาหารออกมา และเริ่มหุงข้าววิญญาณเพื่อชดเชยพลังงานที่เสียไปในวันนี้
ช่องเขาน้ําแข็งนั้นกว้างขวาง มันกว้างใหญ่มหึมา
ความถูกทนของฟางหยวนนั้นสูงยิ่งกว่าม้าพันล้ําเสียอีก แต่ว่า เขาก็เดินมาเป็นเวลาเจ็ดวันติดแล้วโดยที่ยังมองไม่เห็นปลายทาง
นอกจากนี้ เขายังหลงทางอยู่เป็นระยะเพราะความขาดประสบการณ์
“กระทั่งตําแหน่งของพระอาทิตย์ยังผิดไปรึ?”
ฟางหยวนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ เขาเริ่มสงสัยในพระอาทิตย์นี้ว่ายังเป็นดวงเดียวกับที่ด้านนอกหรือไม่
ในตอนนี้ เขาเดินเข้าไปในปาแล้ว ต้นไม้ที่นี่นั้นไม่สูงมาก และที่ด้านนอกนั้นมีสีขาวบริสุทธ์มีกระทั่งน้ําแข็งเกาะอยู่บนใบชั้นหนึ่ง แต่ว่า ไม่มีพลังเวทย์อยู่รอบ ๆ ซึ่งหมายความว่าพืชเหล่านี้เป็นพืชธรรมดาที่กลายพันธุ์
“ฝูบ!”
ในพงหญ้า มีเงาสีเข้มชะงักไปก่อนจะพุ่งออกมาราวกับลูกศร
ฟางหยวนโยนก้อนหินจากในมือออกไป
“ฝูบ!”
ก้อนหินมีประกายไฟแลบวูบหลังจากเสียดสีกับอากาศ มันพุ่งตรงออกไปราวกับลูกศรและกระทบเข้ากับเงานั่น
“ฉัวะ!”
เลือดพุ่งออกมาขณะเงาดําล้มลงกับพื้น เป็นกระต่ายหิมะ
“ฮิฮิ”
ฟางหยวนดีใจ “ไม่เลวเลย! พวกเรามีเนื้อกระต่ายย่างเป็นอาหารเย็นแล้ว!”
กระต่ายหิมะนี้เป็นสัตว์พื้นถิ่นของช่องเขาน้ําแข็ง มีร่องรอยของพลังเวทย์อยู่ในตัวมันและมันไม่ใช่พันธุ์ทั่วไป เมื่อมันเคลื่อนที่นั้นไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ และเนื้อยังอร่อย
เขารู้ได้อย่างไรน่ะหรือ? เขาเคยเจอกระต่ายหิมะนี้มาก่อนแล้ว
“ยิ่งขาเข้ามาลึก ก็ยิ่งมีพืชมากขึ้น และขนาดของสัตว์ก็ดูจะใหญ่ขึ้น…”
ฟางหยวนถู ๆ จมูกและเริ่มคิด “เป็นไปได้ไหมว่าข้าเดินทางผ่านขั้วโลกมา? และหลังจาก สภาพอากาศเลวร้ายที่สุด รูปแบบของสิ่งมีชีวิตก็พลิกกลับ? ที่นี่อาจจะเป็นขั้วโลกมีสิ่งใดยืนยัน ได้หรือไม่? ไม่… ข้าไม่รู้ด้วยซ้ําว่าโลกนี้ใบนี้เป็นทรงกลมหรือไม่… นี่น่าจะเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้น ตามธรรมชาติเท่านั้นแหละ!”
ความรู้ทางด้านภูมิศาสตร์ของเขานั้นไม่ลึกพอในชีวิตก่อนหน้า และเขาก็คร้านเกินกว่าใคร่ครวญปัญหานี้ เขาตั้งกระโจมและย่างเนื้อกระต่ายอย่างไม่คิดมาก
เพราะว่าเขาเอาเกลือและเครื่องเทศติดมาด้วย กระต่ายย่างจึงหอมอย่างที่สุด ผู้ใดที่ได้กลิ่นอาจจะน้ําลายไหลได้
หลังจากย่างแล้ว ฟางหยวนก็ฉีกขาข้างหนึ่งออกมา จมูกของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกระต่ายย่าง น้ํามันและเครื่องเทศนั้นซึมซาบเข้าสู่เนื้ออย่างเต็มที่ หนังถูกย่างอย่างพอดีเนื้อด้านในก็ชุ่มฉ่ํา เมื่อรวมกับที่เนื้อของกระต่ายหิมะนั้นดีงามอยู่ตั้งแต่แรก มันก็กลายเป็นอาหารที่อร่อยอย่างลืมไม่ลง
ฟางหยวนนั้นมีความอยากอาหารสูง เขากินกระต่ายย่างไปได้ครึ่งตัวแล้ว
ตอนที่เขากินครึ่งตัวแรกหมด และเริ่มมองอีกครึ่งที่เหลือ ก็มีเสียงคํารามของเสือดังมาจากใน
เป็นกฎธรรมชาติของโลกอยู่แล้วที่จะมีผู้ล่าอยู่ในป่า
พร้อมกับเสียงคํารามของเสือ สายลมรุนแรงก็พัดผ่าน หญ้าและต้นไม้ไหวตามลม เป็นความรู้สึกถูกคุกคามตามธรรมชาติ
“นี่มัน…”
ฟางหยวนมองไปรอบ ๆ และเห็นผู้ร้ายเบื้องหลังทั้งหมดนี้ เป็นเสือตัวใหญ่ยักษ์
แต่ว่า เสือตัวนี้มีขนขาวบริสุทธิ์ ผิวหนังของมันมีประกาย และมีขนาดใหญ่กว่าเสือทั่วไปสองงสามเท่าตัว มีลายสีดําพาดผ่านผิวหนังสีขาว มันงดงาม แน่นอนว่า ส่วนที่สําคัญที่สุดก็คือเขี้ยวคมกริบทั้งคู่ที่มีรูปร่างแบบเดียวกับแท่งน้ําแข็ง มันยื่นออกมาจากปากของเจ้าเสือและมองเห็นได้อย่างชัดเจนจากด้านนอก
“เสือเขี้ยวดาบ? ไม่! เสือหิมะเขี้ยวดาบ!”
ฟางหยวนเริ่มตั้งชื่อให้มัน “เป็นสัตว์วิญญาณ! ดูสิ มันเกือบจะบรรลุสู่ระดับอู่จงแล้ว! ถ้าเป็นที่ดินแดนทางใต้ ราชานกหงเอี่ยนป่ายก็ยังไม่สามารถจัดการล้มมันได้!”
ดวงตาสีแดงเลือดของเสือขาวจ้องมาที่กระต่ายย่างครึ่งตัวในมือฟางหยวน มันเริ่มมีน้ําลายไหล เห็นได้ชัดว่ามันถูกกระต่ายย่างดึงดูดมา
“พูดจริงน่ะ”
ฟางหยวนเริ่มหัวเราะ มองขนาดตัวของเสือยักษ์ เขาลูบคาง “เอาเถอะ! ข้ากําลังมีปัญหาอยู่ว่าข้าไม่มีพาหนะ แล้วเจ้าก็มาพอดี!”
“โฮก!”
เสือขาวไม่เข้าใจว่าฟางหยวนกําลังพูดอะไร แต่ในเมื่อมันมีเจตจํานงเวทย์ มันสามารถรับรู้ความตั้งใจของเขาได้จากท่าทีของเขา
เห็นใบหน้าขําขันของฟางหยวน มันก็โมโหและพุ่งเข้าใส่ฟางหยวน!
“โครม!”
กรงเล็บของเสือปะทะกับกรงเล็บของฟางหยวน แต่มีผลลัพธ์เพียงอย่างเดียว
“โฮก!”
ร่างของมันสะบัด หางราวกับโซ่
“ฉัวะ!”
ที่กลางอากาศ มีเงาร่างหนึ่งปลิวออกไปอีกครั้ง
“ฮ่าฮ่า
ข้าเชื่อว่านี่เป็นทั้งหมดที่เจ้ามีแล้ว!”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะ เงาร่างหนึ่งลอยตามไปกลางอากาศ ร่างของฟางหยวนเผยออกมา มือขวาของเขาคว้าไปกลางอากาศ จับหางของเจ้าเสือเอาไว้ได้ “ไปซะ!”
ฟางหยวนใช้เพียงพลังของอู่จงในร่างของเขา หลังจากคํารามออกไป เสือขาวก็กลิ้งไปบนพื้นและดูน่าขายหน้า
“โฮก! โฮก!”
มันสะบัดหางและพลิกตัวยืนขึ้น มันถูกกระตุ้นเร้าและเปลี่ยนเป็นโหดร้ายขึ้นกว่าก่อนหน้า ขณะที่มันพ่นลมหายใจเป็นน้ําแข็งออกมา เท้าของมันก็ตวัดมาข้างหน้าจงใจใช้ท่าสังหาร
“ข้าไม่กลัวกระทั่งพายุที่ทางเข้าช่องเขาน้ําแข็ง อะไรทําให้เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวน้ําแข็งของเจ้า?”
ฟางหยวนมีประกายเยาะเย้ยในสายตาขณะยื่นมือทั้งสองข้างออกไป
“โครม!”
ตอนที่น้ําแข็งกระทบกับร่างกายของเขา พลังรอบตัวของเขาก็เบียงทิศทางของมันไป เขาไม่มีร่องรอยบาดเจ็บใด
กรงเล็บที่กําลังพุ่งเข้ามานั้นถูกมือของเขาตะปบเอาไว้ได้อย่างแน่นหนา
เจ้าเสือตัวสั่น มีความกลัวแฝงในดวงตาของมัน
แม้ว่ามนุษย์ตรงหน้ามันจะตัวเล็ก แต่กลับมีความแข็งแกร่งและเหี้ยมโหดของสัตว์ร้าย!
“นอนลงไป!”
ฟางหยวนเริ่มสนุกและใช้กระบวนท่าเหวี่ยงจากด้านหลัง ตอนที่เขาพลิกข้อมือ เขาก็ตวัดเอาเสือขาวข้ามหัวไป และมันก็กระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง
“โครม!”
เกิดเป็นหลุมใหญ่บนพื้น ดินปลิวไปทั่วทุกทิศทาง
เป็นภาพอันน่าตระหนกเกินรับมือ
มนุษย์เล็ก ๆ กลับสามารถจัดการกับราชาแห่งผืนป่าได้อย่างง่ายดาย! ความแข็งแกร่งและพลังระดับไหนกัน!
“โฮก!”
เสือขาวพลิกตัวขึ้นและวิ่งเข้าไปไหนป่าหลังจากคํารามออกมาอย่างโกรธแค้น
มันหวาดกลัวแล้ว และเลือกที่จะหนี!
แต่ฟางหยวนจะปล่อยพาหนะของตนหลุดมือไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?
“เจ้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
ตอนที่เขาคํารามออกมา เขาก็กระโดดขึ้นและไปหล่นบนหลังของเจ้าเสือ มือของเขาเปลี่ยนเป็นกรงเล็บปักเข้าไปในหนังของมัน
“ฉีก!”
“โฮก! โฮก!”
เจ้าเสือขาวคลั่งแล้ว มันเริ่มวิ่งและกลิ้งไปบนพื้นตั้งใจจะสะบัดคนที่อยู่บนหลังของมันออกไป
แต่ว่า มันก็เหมือนฟางหยวนกําลังฝึกม้า เขานั่งอยู่บนหลังของมันอย่างมั่นคง ได้ยินเสียงลมพัดผ่านหู เขารู้ว่าเจ้าสัตว์ร้ายนี่กําลังพาเขาไปข้างหน้า
หลังจากดิ้นรนอยู่ครึ่งวัน เสือขาวก็หมดแรง มันเริ่มหอบ
“นี่หมายความว่ามันยอมแพ้แล้วใช่ไหม?”
ฟางหยวนตบ ๆ หัวมัน ผลก็คือมันหันกลับมา อ้าปากกว้าง ดวงตาดุร้าย
“โอ้ ข้ารู้แล้ว…”
เขาถอนหายใจและเริ่มจริงจังขึ้น เขายื่นนิ้วออกมา หมอกสะกดปรากฏขึ้น เข้าล้อมรอบเจ้าเสือขาวเอาไว้
เสือขาวหมดแรงแล้วจริง ๆ เมื่อมันถูกหมอกสะกดล้อม มันก็นอนลงไปบนพื้นและหลับลึกไป
จากที่ด้านนอก ฟางหยวนเรียกใช้วิชาของจ้าวแห่งฝันของเขาและเข้าสู่ความฝันของเจ้าเสือยักษ์ และก็เข้าไปดูชีวิตของมันได้
จากลูกเสืออ่อนแอมีแม่เลี้ยงดูจนถึงความทุกข์ทรมานที่มันได้รับเมื่อถูกไล่ออกจากถ้ํา จนถึงความลําบากที่มันต้องทนพยายามล่าด้วยตัวเอง ในที่สุด ความสุขที่มันได้รับจากการขึ้นครองปาและกลายเป็นราชา…
“เดี๋ยวก่อนนะ!”
ฟางหยวนพบบางอย่างที่ต่างออกไปในความฝัน “มีมนุษย์! เจ้าเสือขาวนี่เคยพบมนุษย์มาก่อน! มีร่องรอยของมนุษย์อาศัยอยู่ในช่องเขาน้ําแข็งนี่!”
เขามีความตื่นเต้นในดวงตาเมื่อลืมตาขึ้นมา
จื่อเพิ่งเพียงรู้วิธีการมาที่ช่องเขาน้ําแข็ง การเดินทางไปอาณาจักรต้าเฉียนนั้น ฟางหยวนต้อง สํารวจเส้นทางที่เหลือด้วยตนเอง
ดังนั้น การมีอยู่ของมนุษย์คนอื่น ๆ นั้นจะช่วยเขาได้มาก
“ฮ่า!”
ถึงตอนนี้ เจ้าเสือขาวที่ใต้ร่างเขาก็ลืมตาของมันขึ้นช้า ๆ มองมาที่ฟางหยวน ไม่มีความดุร้ายอ ยู่ในดวงตาอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยมี อันที่จริง มันพยายามทําให้ฟางหยวนพึงพอใจ
“ไปกันเถอะ! ไปตามทิศที่เคยมีมนุษย์ไปมาก่อน!”
ฟางหยวนสั่งมันโดยไม่รั้งรอ “ตราบใดที่เราไปถึงที่นั่นได้ ข้าจะย่างเนื้ออะไรก็ได้ให้เจ้ากินให้อร่อย!”
ด้วยคํารับรองนี้ เสือขาวตื่นเต้นเป็นที่สุด มันคํารามและพุ่งเข้าไปในปา
