Chaotic sword god เทพกระบี่มรณะ – ตอนที่ 531

ตอนที่ 531 – การพบกับเถี่ยต้าอีกครั้ง (2)

หมิงตงยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไปที่กาดิหยุน แต่เขาไม่ได้เคลื่อนไหวอาวุธของเขา “เพื่อที่เจ้าจะไม่บอกว่า ข้ารังแกเด็กมากเกินไป ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้โดยไม่เคลื่อนย้ายไปไหนและจะไม่โจมตีกลับ หากว่าเจ้าสามารถทำให้ข้าโจมตีกลับ หรือบังคับให้ข้าต้องถอยได้แม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดี” หมิงตงกล่าวด้วยเสียงที่ไม่ได้ใส่ใจนัก ด้วยตัวเขาเป็นเซียนปฐพี เขาไม่ได้มองเซียนผู้เชี่ยวชาญตัวเล็ก ๆ เป็นฝ่ายตรงข้ามในสายตา ต่อให้มันใช้ทักษะการต่อสู้ มันก็ไม่ได้เกิดภัยคุกคามต่อเขาเลยแม้แต่น้อย มันนับว่าเป็นความแตกต่างที่กว้างมากนัก

หมิงตงกล่าวออกมาด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ทว่าทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น กลับได้ยินเสียงของเขาอย่างชัดเจน บางคนต่างก็คิดว่าหมิงตงนั้นไม่ต่างกับคนบ้า นักเรียนบางส่วนที่หัวรุนแรงอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งออกมา

เจ้าเด็กคนนี้เป็นใครกัน ถึงได้กล้าที่จะพูดด้วยวาจาเช่นนี้…

“เขาไม่ได้ดูแตกต่างไปจากกาดิหยุนในเรื่องอายุ หากเขาพูดเช่นนั้นจริง ๆ ไม่ใช่แค่ความตายเท่านั้นหรือที่เขาจะได้รับ..”

“เขากล้าที่จะคิดเช่นนั้นได้อย่างไร แม้กระทั่งอาจารย์บางคนในสำนักก็ยังไม่กล้าที่จะพูดเช่นนี้กับผู้ที่มีทักษะการต่อสู้เช่นกาดิหยุน”

ทั้งเวทีด้านล่างต่างก็เต็มไปด้วยคำสาปแช่งร้อนแรงมากมาย ขณะที่เริ่มที่จะดูถูกหมิงตง ขณะที่กาดิเหลียงและกาดิซิ่วหลีจ้องมองไปแล้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พวกเขาก็แทบจะมองไม่เห็นสิ่งใด นอกจากความโกรธ

“สิ่งใดที่ทำให้เด็กคนนั้นกล้าที่จะพูดกับพี่ใหญ่ ด้วยคำพูดที่โอหัง พี่ใหญ่มีทักษะการต่อสู้ ที่คนระดับเดียวกันของเขาก็ไม่อาจที่จะป้องกันได้ เว้นแต่ว่าเขาจะเป็นเซียนปฐพี” หลังจากนั้นดวงตาของกาดิเหลียงเปิดเผยลักษณะของดูถูก

ก่อนที่พวกเขาจะส่งเสียงขึ้นจมูก แต่ที่เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ดูแตกต่างกันในด้านอายุเมื่อเปรียบเทียบกับพี่ใหญ่ ถ้าเขาแข็งแกร่งกว่าพี่ใหญ่ ข้าจะไม่สงสัย แต่ไม่มีทางที่เขาจะเป็นเซียนปฐพี

กาดิซิ่วหลีพึมพำออกมา ด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน นางจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของหมิงตง ความรู้สึกไม่สงบเกิดขึ้นภายในจิตใจ นางไม่สามารถช่วยได้แต่พูดขึ้นอย่างเป็นกังวล “พี่รอง ท่านเห็นหรือไม่ว่าเขานั้นดูผ่อนคลายมากเพียงใด ท่านคิดว่าเขามั่นใจเช่นนั้นได้อย่างไร”

“น้องสอง เจ้ากังวลมากเกินไป แม้ว่าเขาจะมี อะไรกันที่เขาจะสามารถใช้โจมตีพี่ใหญ่ ไม่มีอันใดเลย ข้านั้นเพียงเห็นว่า เขาเป็นคนภายนอกที่เข้ามาเพื่อท้าท้ายเขาเท่านั้น หลังจากนี้ ข้ามั่นใจว่าจะตรวจสอบภูมิหลังของเขาอย่างละเอียดรวมถึงประวัติของเขา ถ้าเขาจะพยายามสร้างปัญหาให้กับตระกูลกาดิของเรา กาดิเหลียงกล่าวขึ้นด้วยเสียงเข้ม

ที่ด้านบนของเวที กาดิหยุนหันหน้าของเขามองลึกไปที่หมิงตง “พี่ชาย ดูเหมือนท่านจะยโสโอหังไม่น้อย”

มันเป็น เพราะข้านั้นมีความสามารถมากพอที่จะยโสโอหังได้ หมิงตงยังคงยิ้ม

ใบหน้าของกาดิหยุนเริ่มเข้มขึ้น ด้วยสิ่งที่เขาได้ยิน คำพูดของหมิงตงนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังท้าทาย

ดีแล้ว อนุญาตให้ข้าดูความสามารถของเจ้าเสียหน่อยเถิด กาดิหยุนพูดด้วยความโกรธ ไม่มีคำอื่น เขาผลักดาบยักษ์ในมือของเขา บินไปทางหมิงตงเพื่อตัดเขา

ดาบยักษ์ดำเนินการด้วยจำนวนพลังงานเซียนที่แข็งแกร่ง ขณะที่มันลอยไปทางหมิงตงด้วยแสงสีแดงจาง ๆ และความเร็วมหาศาล

การกระทำก่อนหน้านี้มันชัดเจนว่าหมิงตงนั้นสร้างความโกรธแค้นให้กับกาดิหยุนยิ่งนัก และรวมกับความจริงที่ว่าเขาเป็นคนนอกและไม่ใช่นักเรียนของสำนักคากัต กาดิหยุนจึงไม่รอช้าที่จะโจมตีหรือยั้งมือ

หมิงตงเผยรอยยิ้มเย็นบนใบหน้าของเขา ยังคงเป็นเขาที่จ้องมองการโจมตีของดาบยักษ์ เขายังคงมีท่าทีผ่อนคลายนัก เนื่องจากการโจมตีดังกล่าวไม่ใช่สิ่งที่เขาจะมองว่ามันเป็นภัยคุกคามแต่อย่างใด

เป็นดาบยักษ์ที่กำลังจะตวัดลงเอง หมิงตงยกมือขวาของเขาขึ้น แม้ว่าการเคลื่อนไหวนี้จะทำโดยไม่ได้ระวังนัก แต่ทว่ามันก็รวดเร็วอย่างเหลือเชื่อกับคนที่สังเกตการณ์อยู่รอบนอก

มือขวาของหมิงตงถูกห่อหุ้มด้วยด้วยพลังงานเซียนธาตุลมจาง ๆ ในเสี้ยววินาทีที่นิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของเขาบีบเข้าหากัน ขณะที่ดาบเล่มยักษ์ได้ถูกจับ

ดวงตาของกาดิหยุนเบิกกว้างขึ้น เขาไม่อาจยอมรับได้ว่าหมิงตงได้ใช้สองนิ้วเพื่อหยุดดาบของเขา หัวใจของเขาเริ่มที่จะสั่นไหว ด้วยอารมณ์ที่อยู่ในอันตราย

จะ-เจ้า…เจ้าจับอาวุธเซียนของข้าด้วยสองนิ้ว ! กาดิหยุนไม่สามารถช่วยได้แต่ร้องออกมา เมื่อใบหน้าของเขาซีดเผือด ด้วยท่าทีของความตกตะลึง

หมิงตงเผยรอยยิ้มเย็นชา “มันน่ากลัวอันใดกันกับสิ่งที่ทำให้เด็กอย่างเจ้ากล้าที่จะบอกว่าข้ายโสโอหังกัน”

ใบหน้าของกาดิหยุนซีดเผือดและเขียว ด้วยกับดวงตาที่เป็นอันตราย “เจ้าเป็นใครกัน แล้วทำไมเจ้าถึงกล้าที่จะสร้างปัญหาให้กับข้า”

ข้านั้นไม่ได้มีความขัดแย้งอันใดกับเจ้า ข้าแค่อยากเล่นกับเจ้าและดูทักษะของบุคคลที่กล้าท้าทายน้องชายของข้าในอดีต หากเจ้าเอาชนะข้า ข้าจะบอกกับเจ้า หมิงตงแสดงท่าทีหยิ่งผยองบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาปล่อยดาบ ด้วยมือที่บีบของเขา โจมตีเข้ามา โจมตีให้เต็มกำลังของเจ้า หลังจากนั้นใช้ทักษะของเจ้า เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่กลั่นแกล้งเด็ก ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บ

เวลานี้กาดิหยุนเต็มไปด้วยความโกรธแค้นจากคำพูดเหล่านั้น และท่าทีของหมิงตง หลังจากโจมตีออกไป เขานั้นได้ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของหมิงตง ยามเมื่อเปรียบเทียบกับเขา

มือของกาดิหยุนกำดาบยักษ์ของเขาแน่น จ้องเขม็งไปที่หมิงตงราวกับดวงตาของอสรพิษ พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง ใช้ทักษะการต่อสู้ของเขา คลื่นดาบของเขาถูกยิงออกไปทางหมิงตงอีกครั้ง การที่เซียนสามารถใช้ทักษะการต่อสู้ หมายความว่ามันคือทักษะการต่อสู้ระดับมนุษย์ แม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษก็ไม่อาจที่จะรับมือไหว

หมิงตงขยับมือ ด้วยพลังเซียนธาตุลมที่ไหลออกจากมือของเขาเป็นจำนวนมากขึ้น ตอนนี้ ดาบยักษ์ของกาดิหยุนกำลังจะฟันลงใส่ หมิงตงวาดมือออกและตวัดลงบนใบดาบด้วยความแม่นยำที่หาที่เปรียบมิได้

ป้าบ สามารถได้ยินเสียงของฝ่ามือที่โดดเด่นและคมชัด ที่ด้านหน้าของหมิงตง ปริมาณพลังงานสะสมในดาบนั้นก็เป็นเช่นมด ด้วยการที่เขาสามารถรับมันได้อย่างง่ายดาย สามารถพร้อมหยุดการโจมตีด้วยฝ่ามือเดียว นอกจากนั้น พลังนั้นยังสะท้อนกลับ บังคับให้กาดิหยุนต้องถอยกลับไปหลายเมตร ในขณะที่ดาบในมือของเขาเริ่มสั่นไหวและมันเต็มไปด้วยเหงื่อ

กาดิหยุนนั้นทำได้เพียงจ้องมองไปที่หมิงตงและเบิกตามองด้วยความตกตะลึง คลื่นภายในหัวใจกระแทกออกมาอย่างบ้าคลั่งยากที่จะสงบได้ ในสายตาของเขา เขาแทบไม่อาจเชื่อสายตาของเขาได้ ในการโจมตีคราแรก หมิงตงได้หยุดดาบด้วยนิ้วเพียงสองนิ้ว แม้กาดิหยุนใช้พลังทั้งหมดของเขาแล้ว แม้หลังจากที่ทักษะการต่อสู้เพื่อประสิทธิภาพสูงสุด ฝ่ายตรงข้ามของเขา ทำเพียงแค่การตบลงบนมันเพียงครั้งเดียว ก่อนที่พลังงานในดาบนั้นจะกระจายออก ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้มันสร้างความตกตะลึงให้กับกาดิหยุนยิ่งนัก

กาดิหยุนไม่ได้เป็นคนเดียวที่จะตกตะลึงกับฉากเบื้องหน้าของพวกเขา ผู้เข้าชมทั้งหมดหายไปไหนเงียบ เพียงจ้องเวทีโดยมีนักเรียนที่ยืนนิ่ง หลายคนได้แสดงไม่อาจเชื่อบนใบหน้า ขณะนี้เจี้ยนเฉินเป็นเพียงคนเดียวรักษาความสงบบนใบหน้าของเขาได้จากหลายพันคน แม้กระทั่งเขาก็ไม่อาจที่จะยิ้มออกมา

หมิงตงปรบมือของเขา มองไปที่กาดิหยุนด้วยรอยยิ้ม นิ้วของเขากระดิกขึ้น เขาพูด “มาตอนนี้ มาลองดู มาใช้ความพยายามเพื่อที่จะโจมตีข้าอีกครั้งสิ”

กาดิหยุนแทบไม่สามารถปิดบังความมืดครึ้มบนสีหน้าของเขา เขาจ้องมองหมิงตงด้วยจิตใจที่ถูกรบกวน หมิงตงนั้นอายุไม่น่าเกิน 30 ปี ซึ่งนั่นหมายความว่า พวกเขามีอายุประมาณที่เท่ากัน ยกเว้นความแข็งแกร่งที่เขาถือครองนั้นน่ากลัวยิ่ง แม้หลังจากที่ใช้ทักษะการต่อสู้ของเขาอย่างเต็มไปที่หมิงตง แล้วไม่สามารถที่จะโจมตีหมิงตงได้ นี่คือสิ่งที่ยากมากจะยอมรับสำหรับกาดิหยุน

“ขออภัย สำนักคากัตเป็นสถานที่ที่บุคคลภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป และเจ้ายังได้แทรกแซงการแข่งขันระหว่างนักเรียนของเรา ผู้ฝ่าฝืนกฎระเบียบของสำนักคากัตของเรา เตรียมตัวรับโทษมัน ขณะที่เสียงเข้มงวด อาจจะได้ยินเสียงดังและชัดเจนของพื้นที่ ในเวลาเดียวกันอาจจะได้ยินเสียง ขณะที่ร่างหนึ่งปรากฏในชั่วพริบตาก่อนที่จะปรากฏอยู่หน้าหมิงตง

มันเป็นคนวัยกลางคนที่มีหน้าตาที่ค่อนข้างธรรมดา อย่างไรก็ตาม ดวงไฟได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ที่ซึ่งทำให้นักเรียนแต่ละคนไม่กล้าที่จะสบตากับเขาโดยตรง

เป็นรองอาจารย์ใหญ่ เขามา…

ตามรูปลักษณ์ของชายวัยกลางคนผู้นี้ ผู้เข้าชมทั้งหมดเริ่มทำลายความเงียบเป็นเสียงต้อนรับ

ท่าทีของรองอาจารย์ใหญ่อนุญาตให้กาดิหยุนแสดงความรู้สึกผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา กลายเป็นความยินดีในความคิดของความเจ็บปวด ก่อนที่จะมองไปที่หมิงตงและหันมองไปที่รองอาจารย์ใหญ่ เขาพูดว่า รองอาจารย์ใหญ่ เขาไม่ได้เป็นนักเรียนของสำนักคากัตของเรา ไม่เพียงเขาได้แอบเข้าไปในบริเวณโรงเรียนของเรา เขาได้แทรกแซงการแข่งขันภายในสำนักของเรา

ข้าจะดูแลเรื่องนี้ เจ้าลงไป ไป่เอินได้พูดคุยกับกาดิหยุน ที่อยู่ด้านหลังของเขา ขณะที่เขามองอย่างดุดันไปที่หมิงตง

กาดิหยุนไม่ได้พูดคำอื่น มองไปที่ไป่เอินด้วยดวงตาที่เป็นปริศนา ก่อนที่จะเผยใบหน้าอึดอัดใจที่ไม่สามารถลบออกไปได้ ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงเดินลงไปจากเวทีการประลอง

ดังนั้น เจ้าเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของสำนักคากัต ข้านั้นก็อยากรู้จักท่าน หมิงตงยิ้มออกมาและป้องมือขึ้นเพื่อคารวะและด้วยความสุภาพต่อไป่เอิน

ไป่เอินไม่ผ่อนคลายท่าทีของเขา ขณะที่จ้องมองไปที่หมิงตง เขาพูดด้วยเสียงอันแข็งกร้าว “เจ้าได้ละเมิดกฏของสำนักคากัตของเรา มากับข้าไปหาอาจารย์ใหญ่และยอมรับการลงโทษของเจ้า”

อาจารย์ใหญ่ หรือเจ้าหมายถึงคาเฟอร์ หมิงตงหัวเราะ เขารู้สึกไม่กดดันเลยเนื่องจากเขาและคาเฟอร์นั้นมีความคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

การเอ่ยถึงชื่อของคาเฟอร์แบบผ่อนคลายต่อหน้าไป่เอิน ทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือดลง ขณะที่ตะโกนออก เขาพูด “บังอาจ เหตุใด เจ้าจึงกล่าวชื่ออาจารย์ใหญ่ของเรา ทันทีที่สิ้นคำพูดของเขา ไป่เอินเริ่มที่จะเคลื่อนย้ายไปหาหมิงตง ด้วยดาบที่พร้อมจะโจมตี