ตอนที่ 632: การเปลี่ยนแปลงของเจ้าอ้วนน้อย(3)
นายท่าน พลังบรรพกาลสามารถทำลายโลกได้ถ้ามีมากพอ ความสามารถของนายท่านกับพลังบรรพกาลถือได้ว่าเป็นสุดยอด แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่สิ่งที่จะจัดการกับเซียนผู้คุมกฎได้ จนกว่านายท่านจะยกระดับความสามารถให้สูงขึ้นด้วยพลังบรรพกาลหรืออาจใช้กระบี่สีม่วง-ฟ้า การจัดการกับเซียนผู้คุมกฎที่สามารถใช้พลังมิตินั้นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ จือหยิงพูด
คิ้วของเจี้ยนเฉินร่นเข้าด้วยกัน กล่าวอีกทางคือ ข้าไม่มีวิธีจัดการกับเซียนผู้คุมกฎที่สามารถใช้พลังมิติได้
นั่นอาจจะไม่ใช่อย่างนั้น นายท่าน ท่านลืมความสามารถในการเคลื่อนไหวที่ท่านมีไปแล้วหรือ ทักษะมายาพริบตาเป็นทักษะการเคลื่อนไหวที่สะท้อนถึงกฎแห่งมิติ ถ้านายท่านเข้าใจแล้ว ท่านจะสามารถเข้าใจกฎแห่งมิติได้ในระดับหนึ่ง เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้วแม้แต่เซียนผู้คุมกฎก็สามารถจัดการได้ ฉิงโซวอธิบาย
นั่นไม่ได้หมายความว่าข้าจะก้าวไปสู่การเป็นเซียนผู้คุมกฎ ? เจี้ยนเฉินถามแม้ว่าเขาจะเป็นผู้มีอำนาจในฐานะเซียนผู้คุมกฎ เขาไม่ได้อยู่ในสถานะหรืออำนาจที่แท้จริง พลังในฐานะเซียนผู้คุมกฎไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทำได้
คราวนี้ จือหยิงและฉิงโซวลังเลที่จะตอบสักครู่ ในที่สุดก็มีฉิงโซวเป็นผู้กล่าวว่า นายท่าน การวิเคราะห์ของเราเกี่ยวกับเซียนผู้คุมกฎ แสดงให้เห็นว่า ความเข้าใจเกี่ยวกับมิติของพวกเขานั้นครอบคลุมมากขึ้น ทักษะมายาพริบตานั้นมุ่งเน้นไปที่ความเร็วและไม่คำนึงถึงแง่มุมอื่น ๆ ของพื้นที่ เซียนผู้คุมกฎกำลังใช้สิ่งที่อาจเป็นพลังของโลกเอง และม่านพลังที่พวกเขามักใช้มีแนวโน้มว่าสร้างมาจากพลังของโลก
“ฉิงโซวกล่าวถูกต้องแล้ว นายท่าน ตามสิ่งที่เรารู้จากทักษะมายาพริบตาสามารถยกระดับความเร็วของท่าน มันขึ้นอยู่กับกฎของมิติ และไม่มีอะไรอื่น จือหยิงพูด
เจี้ยนเฉินครุ่นคิด สิ่งที่พวกเขาพูดอะไรสักสองสามนาที ก่อนที่จะพูดว่า ดูเหมือนว่าข้าจะต้องพยายามเข้าใจทักษะมายาพริบตา ด้วยการหยุดชั่วขณะ เจี้ยนเฉินกล่าวต่อว่า จือหยิง ฉิงโซว ข้าถึงขอบเขตความสำเร็จเล็กน้อยกับร่างบรรพกาล มันห่างไกลจากขอบเขตแห่งความสำเร็จหลักแค่ไหน ? ถ้าข้าไปถึงขอบเขตนั้น ข้าจะเปรียบได้กับพลังของเซียนจักรพรรดิหรือไม่ ?
จือหยิงและฉิงโซว ทั้งคู่พากันหัวเราะออกมาเพื่อตอบสนองต่อคำถามเจี้ยนเฉิน นายท่าน ท่านดูถูกร่างบรรพกาลมากเกินไป ท่านพึ่งจะอยู่ที่ทางเข้าของร่างบรรพกาลเท่านั้น และเส้นทางที่เดินไปข้างหน้าของนายท่านนั้นยังอีกยาวไกล ไม่ต้องข้อสงสัยเลยว่า ขอบเขตหลักจะยิ่งใหญ่กว่าเซียนจักรพรรดิ”
นายท่าน ขอบเขตแห่งร่างบรรพกาลไม่แบ่งแยกกันได้อย่างชัดเจน มีคนน้อยมากที่บ่มเพาะด้วยร่างบรรพกาล พวกเขาสามารถนับได้บนมือทั้งสิบสองนิ้ว นอกจากนี้ ยังไม่มีใครสำเร็จมัน แต่เพื่อประโยชน์ในการอธิบายร่างบรรพกาลที่สมบูรณ์นั้น เราจะแบ่งออกเป็น 8 ขั้น ตอนนี้ นายท่านอยู่ที่ขั้นแรกเท่านั้น จือหยิงอธิบาย
เจี้ยนเฉินรู้สึกประหลาดใจที่ได้ทราบว่าขั้นแรกของร่างบรรพกาลนั้นเพียงพอที่จะจับคู่กับเซียนผู้คุมกฏได้ นั่นหมายความว่าเมื่อเขามาถึงขั้นสูงของร่างบรรพกาล ระดับความแข็งแกร่งของเขาจะอยู่ในระดับน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ ความคิดนี้ทำให้เจี้ยนเฉินนั้นเต็มไปด้วยความสุขไม่น้อย
หลังจากนั้นทั้งจือหยิงและฉิงโซวเริ่มอธิบายถึงจุดสำคัญต่าง ๆ ของร่างบรรพกาล เจี้ยนเฉินนั้นก็ไม่ต่างกับคนโง่ กับพลังบรรพกาล เท่าที่เขาเคยรู้มา แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ว่าร่างบรรพกาลแข็งแกร่ง
เจี้ยนเฉินใช้เวลาในวันต่อมาในหุบเขายั่งยืน ในระหว่างวันเขาจะไปที่ป่าและฝึกทักษะมายาพริบตา ในเวลากลางคืนเขาจะอยู่ภายในห้องของเขาและพยายามเข้าใจความลับของทักษะมายาพริบตา เขาหวังว่าวันหนึ่งเขาจะประสบความสำเร็จและมีความชำนาญพอที่จะสู้กับเซียนผู้คุมกฏได้
ลูกเสือนั้นไม่เคยหยุดนิ่ง วันแล้ววันเล่า มันก็จะกินและย่อยสลายสมบัติสวรรค์ที่เจี้ยนเฉินได้รับจากผู้อาวุโสของเมืองทหารรับจ้างเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง หลังจากนั้นก็จะนอนบนเตียงและย่อยอาหาร
ในพริบตา เจี้ยนเฉินอาศัยอยู่ที่หุบเขายั่งยืนตลอดทั้งเดือน ในช่วงหนึ่งเดือนนี้ เขาได้รับความคืบหน้าในการศึกษาทักษะมายาพริบตา แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในระดับที่เขาสามารถรับมือกับเซียนผู้คุมกฎได้ เขาก็ยังคงอยู่ในระดับที่สูงขึ้น
ในช่วงหนึ่งเดือนนี้ ลูกเสือขาวได้สร้างความก้าวหน้าในการกลายเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 ด้วยความช่วยเหลือจากสมบัติสวรรค์
การยกระดับในด้านกำลังของมัน ทำให้ลักษณะภายนอกของเสือน้อยเปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน มันยังคงสามารถควบคุมขนาดของร่างกายได้อย่างอิสระและยังคงขนาดที่เล็กกว่าเดิม ด้วยลักษณะที่น่ารักของแมว ดวงตาบริสุทธิ์ของมันยังคงเต็มไปด้วยแสงสว่างที่ดูเหมือนจะมีชีวิตของตัวเอง
นอกจากนี้ปีกบนหลังของมันได้เติบโตขึ้นมากยิ่งขึ้น ทำให้เสือดูนุ่มนวลกว่าก่อน ยามสัมผัสเสือน้อย มันรู้สึกอบอุ่นและน่ารื่นรมย์
ซ่อนตัวอยู่ภายในป่าที่อยู่เบื้องหลังหุบเขายั่งยืน ภาพพร่ามัวสีขาวเดินทางด้วยความรวดเร็ว ความเร็วของร่างนั้นยิ่งใหญ่มากจนดูราวกับว่าร่างของมันเป็นภาพสะท้อนที่ผสมผสานกันและกันทำให้ยากที่จะมองเห็นโครงร่างของร่างกาย
มันเกือบจะเหมือนกับว่า คนนี้เป็นคนเดียวในโลกที่ร่างกายเคลื่อนที่ไปโดยไม่ทำให้เกิดลมแรงเดินทางไปอย่างรวดเร็วและเงียบ ๆ เช่นภูตพราย
ในขณะนั้นภาพพร่ามัวก็หยุดนิ่ง ทันทีที่ร่างหยุดพักแล้ว ชายหนุ่มอายุยี่สิบปีที่สวมเสื้อผ้าหยาบก็จะเห็นได้ มันคือเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินหันหลังให้มือเพื่อเผยให้เห็นวัตถุ ในนั้นเป็นชิ้นหยกสีขาวชิ้นเดียวที่แตกออกเป็น 2 ส่วน
เมื่อเจี้ยนเฉินเห็นว่าหยกได้แยกออกเป็น 2 ส่วนสีขาว ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้น หันมือหยิบของขึ้น เขาหยิบเศษชิ้นส่วนที่เหลือเป็นหยกลงไปในฝุ่นและปล่อยให้พวกมันลอยขึ้นไปในอากาศ เมื่อฝุ่นหายไป เจี้ยนเฉินก็หันกลับและหายตัวไปจากป่าด้วยความเร็วดังกล่าว ทำให้ยากที่จะมองเห็นที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าไป
หลังจากกลับไปยังหุบเขายั่งยืน เขาก็กลับเข้าไปในห้องที่ลูกเสือกำลังหลับอยู่ หลังจากออกจากบ้านเขามุ่งตรงไปยังทุ่งนาที่เซี่ยมี่กำลังทำงานอยู่
ทันทีที่เขาก้าวเข้าสู่ทุ่งนา สีหน้าของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขารีบหันศีรษะไปที่ปากทางเข้าหุบเขา เขามองเห็นภาพพร่ามัวสีขาวที่กำลังเดินทางไปหาเขา จากที่ไกล ๆ แม้จะห่างไกลสายตาของเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉินก็สามารถทำให้ภาพพร่ามัวได้ชัดเจน มันเป็นรูปร่างที่แตกต่างกันของชายหนุ่มและชายชราที่เดินทางผ่านอากาศ
“เฮ้! เจี้ยนเฉิน ข้ากลับมาแล้ว ! เจ้าอยู่ที่นี่ในหุบเขาด้วย ดีมาก ! เสียงดังออกมาจากอากาศด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก เสียงของเขาดังมากจนหุบเขาทั้งสองได้ยินมันทำให้ทุกคนคิดว่าใครเป็นคนที่กลับมา
นั่นแหละเจ้าอ้วนน้อย เขากลับมาแล้ว ! ชาวนาวัยกลางคนร้องตะโกนออกมาก่อนที่จะโยนจอบทิ้งและวิ่งไปบอกคนอื่น ๆ ในหมู่บ้าน
เสียงของเจ้าอ้วนน้อยนั่นแหละ ผู้อาวุโสของหมู่บ้านต้องกลับมาด้วยเช่นกัน ! จากทุ่งนา หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งหยุดการกระทำของนางและมองขึ้นไปในอากาศ เมื่อนางเห็นร่างสองร่างพุ่งลงมาจากฟากฟ้าเหนือศีรษะเล็กน้อยปรากฏตัวขึ้น
ร่างในท้องฟ้าค่อย ๆ หยุดลงที่พื้นตรงหน้าเจี้ยนเฉิน ทั้งสองคนหนึ่งเป็นผู้เฒ่าเซี่ยและอีกคนหนึ่งคือเด็กหนุ่มที่เข้มแข็ง เด็กหนุ่มผู้นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่โอ้อวด แต่เจี้ยนเฉินก็แทบได้กลิ่นเหม็นคาวของเลือดในทันที นี่คือการปรากฏตัวของชายหนุ่มที่เคยประสบกับการสังหารหมู่และพบประสบการณ์เฉียดตาย
เจี้ยนเฉินจ้องมองชายหนุ่มด้วยความสับสนวุ่นวาย ไม่สามารถเชื่อสายตาของเขาได้ เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาคือเจ้าอ้วนน้อยที่เขารู้จักตั้งแต่ก่อน ความแตกต่างระหว่างเขาตอนนี้และก่อนหน้านี้ มันก็น่าแปลกใจมากทีเดียว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะยอมรับว่าเป็นบุคคลเดียวกัน
Related
