ตอนที่ 633: นั่นเป็นเจ้าจริง ?
เจ้า …เจ้าคือเจ้าอ้วนน้อยจริง ๆ ด้วยความตกตะลึง เมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเขา เจี้ยนเฉินไม่อาจเชื่อสายตาของเขาได้ว่า คนที่มีพรสวรรค์นี้เป็นคนเดียวกันที่เขารู้จักมาก่อน
เจ้า … เจ้าเป็นเจ้าอ้วนน้อยจริง ๆ เหรอ? แม้เซี่ยมี่ก็มีความคิดที่สอดคล้องกับเขา แบกจอบไว้บนไหล่ของเขา เซี่ยมี่ยืนอยู่ที่นั่น เขาตกตะลึงว่านี่เป็นลูกชายของเขาจริง ๆ หรือ ?
เจ้าอ้วนน้อยในวันนี้แตกต่างจากเจ้าอ้วนน้อยเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก กลิ่นอายของเขาแตกต่างออกไป แม้รูปร่างหน้าตาและโครงสร้างของเขาก็เปลี่ยนไป เจ้าอ้วนน้อยไม่สามารถเห็นได้ในตัวเขา เขาเป็นคนผอมมากเมื่อเทียบกับก่อน เขาไม่ได้มองตรงไปข้างหน้าอีกต่อไป เขาได้รับความรู้สึกของการเป็นคนที่มีความสามารถสูง
ท่านพ่อ เปลี่ยนเจ้าอ้วนน้อยได้อย่างไร ? เซี่ยมี่ยิ้มให้กับผู้อาวุโสเซี่ย
เจ้าอ้วนน้อย เจ้าได้กลายเป็นคนผอม ! เจ้านั้นต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอก แม่ของเจ้าอ้วนน้อยโพล่งออกมาอย่างโผงผางด้วยความสิ้นคิด ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากบ้านไปพบเขา
ว้าว … เจ้าอ้วนน้อย เจ้าเปลี่ยนไปมากจนแทบไม่รู้จักเจ้าเลย
เจ้าคือเจ้าอ้วนน้อยจริง ๆ หรือ? เจ้าดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้น
……
คนที่มาจากหมู่บ้านที่อายุน้อยกว่าหรืออายุมากกว่าเจ้าอ้วนน้อย ต่างก็พึมพำด้วยความไม่เชื่อ ไม่มีใครอยากจะเชื่อสายตาของพวกเขาเลย
เจ้าอ้วนน้อยเกาศีรษะของเขาด้วยความอายเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนตกใจแค่ไหน ด้วยอาการหัวเราะ เขาพูดว่า ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าก็เปลี่ยนไปในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา กรุณาอย่ากังวลทุกคน ข้ายังคงเป็นคนเดิม เจ้าอ้วนน้อยกล่าวออกมา
เมื่อมองไปที่เจี้ยนเฉิน เขาขอโทษกล่าวว่า เจี้ยนเฉิน ข้าขอโทษจริง ๆ เมื่อปีที่แล้ว ท่านปู่พาข้าไปฝึกฝน ดังนั้นเราจึงต้องชะลอการพบปะของเรา ขอโทษที่ทำให้ท่านต้องรอ
เจี้ยนเฉินยิ้มกลับมา ไม่ต้องกังวล ข้าเพิ่งมาถึง เจ้าอ้วนน้อย ข้าขอแสดงความยินดีที่ได้เป็นเซียนปฐพี ตอนนี้เจ้าเป็นหนึ่งในคนที่เข้มแข็งของทวีปนี้แล้ว
เจี้ยนเฉิน ในที่สุด ข้าก็กลายเป็นเซียนปฐพี เจ้าอ้วนน้อยหัวเราะ ปู่จะปล่อยให้ ข้าไปเที่ยวกับโลกภายนอกเมื่อไร เราจะไปกันยามนี้เลยได้หรือไม่ ? เจ้าอ้วนน้อยกล่าวออกอย่างหมดความอดทน
เมื่อคิดถึงการตอบคำถามในที่สุด เขาก็ตอบว่า ยิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี ข้ามีสิ่งที่ต้องทำในบ้าน ดังนั้นเราต้องรีบกลับมา
เจี้ยนเฉิน ทำไมไม่จากไปวันพรุ่งนี้ ? เจ้าอ้วนน้อยและปู่ของเขาต้องเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อย ให้พวกเขาพักผ่อนได้ดีในคืนนี้ แม่ของเจ้าอ้วนน้อยแนะนำอย่างไม่เต็มใจ
เช่นนั้นแล้วก็เป็นไปตามข้อเสนอของท่านป้า เจี้ยนเฉินพยักหน้า
การกลับมาอย่างฉับพลันของเจ้าอ้วนน้อย ทำให้เจี้ยนเฉินเลื่อนการเดินทางกลับบ้านไปอีก 1 วัน
……
เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนในหมู่บ้านรวมตัวกันเพื่อส่งเจี้ยนเฉินและเจ้าอ้วนน้อยออกไป ทั้งคู่ออกจากหุบเขาหลังจากอำลาครั้งสุดท้าย
ชาวบ้านไม่ได้ไปไกลจากทางเข้าหมู่บ้าน แต่พวกเขาเฝ้ามองทั้งสองคนออกจากที่ไกล ๆ ชาวบ้านบางคนแสดงความอิจฉา
ไฮ้! ชายชราถอนหายใจอย่างหนัก มองไปสู่ท้องฟ้า ข้าไม่ต้องการให้ เจ้าอ้วนน้อยพัวพันกับเรื่องของโลกภายนอก ข้าอยากให้เขามีชีวิตที่สงบอยู่ที่นี่ แต่การมาถึงของเจี้ยนเฉินอย่างฉับพลันทำให้เขาฝันถึงการเดินทาง ไม่รู้ว่านั่น จะเป็นพรหรือคำสาป ข้าไม่แน่ใจ
ท่านพ่อ เรายินยอมให้เจ้าอ้วนน้อยที่ต้องการเดินทางไปทั่วโลก เจ้าอ้วนน้อยจะกลายเป็นคนฉลาดจากการเดินทางครั้งนี้ การอยู่ในหมู่บ้านจะยับยั้งความสามารถพิเศษของเจ้าอ้วนน้อย และเฉพาะกับการเดินทางครั้งนี้ เจ้าอ้วนน้อยจะดึงศักยภาพที่แท้จริงออกมา บางทีเจ้าอ้วนน้อยอาจจะกลายเป็นคนที่เข้มแข็งพอที่จะคุมกฎ เซี่ยมี่พูด
ผู้เฒ่าเซี่ยส่ายหัว ไม่ ข้าจะไม่มอบความรับผิดชอบให้กับเจ้าอ้วนน้อย นี่เป็นเพียงภาระที่ยุ่งยากและไม่สำคัญว่าเจ้าอ้วนน้อยจะเป็นอะไร เขาไม่เหมาะสำหรับความรับผิดชอบนี้
“ทำไมท่านพ่อ? มันไม่น่าจะเป็นเรื่องของความแข็งแกร่ง! เซี่ยมี่ประท้วง
ผู้เฒ่าเซี่ยถอนหายใจด้วยเสียงคร่ำครวญ คร่ำครวญว่า แม่ของเจ้าเสียชีวิตเพราะนิกายดาบโลหิต ก่อนที่นางจะจากไป นางให้ข้าสาบานว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับทวีปนี้ ต่อจากนั้น ข้าก็หาสถานที่เงียบ ๆ เพื่อหลบซ่อนตัวเหมือนคนอื่น ๆ ที่เหลืออยู่ในตระกูลสันโดษ สถานที่ที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสงบ
ไม่ว่าการบ่มเพาะพลังของคนจะแข็งแรงแค่ไหน พวกเขาก็จะยังคงเป็นโครงกระดูก ไม่มีอะไรนอกจากชื่อหลังจากนั้น แม่ของเจ้าฉลาดที่บอกว่า ชีวิตที่เงียบสงบ ไม่ควรพยายามที่จะกังวลเกี่ยวกับการทิ้งบางอย่างไว้บนโลกมนุษย์ พวกเขาควรพยายามใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวล ผู้เฒ่าเซี่ยถอนหายใจ
ท่านพ่อ ท่านวางแผนจะจัดการกับนิกายดาบโลหิตอย่างไร? เซี่ยมี่ถาม
ผู้เฒ่าเซี่ยค่อย ๆ เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ข้าสามารถบอกได้ว่า เจี้ยนเฉินไม่ใช่ทางเลือกที่ไม่ดี เขามีความโดดเด่นในเกือบทุกด้านและศักยภาพของเขาค่อนข้างน่ากลัวที่จะพูด ถ้าเขาสามารถเป็นเซียนสวรรค์ด้วยวัยเพียงเท่านี้แล้ว ข้าก็สามารถบอกได้ว่าเขาจะไม่ด้อยกว่าข้าในอนาคต
……
บินข้ามภูเขา เจี้ยนเฉินได้ยกเจ้าอ้วนน้อยผ่านท้องฟ้า เดินทางข้ามเทือกเขาได้อย่างรวดเร็ว ลูกเสือบนไหล่ของเจี้ยนเฉินได้ตื่นขึ้นมานานแล้ว มันเหลือบไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาอันสดใส
อ๋าวว … ทันใดนั้น ลูกเสือก็ร้องออกมา ขณะที่กางปีกขึ้น กระโดดลงจากไหล่ของเจี้ยนเฉิน แล้วมันก็หายตัวไปในป่าเขียวชอุ่มที่ด้านล่าง ไม่นานหลังจากนั้น มันก็บินกลับไปที่ไหล่ของเจี้ยนเฉินด้วยผลไม้ในปากของมัน
เจี้ยนเฉินรู้สึกตกใจมากในสิ่งที่ลูกเสือได้ทำ แต่เขาหัวเราะในตอนท้ายพลางกล่าวว่า ข้าคิดว่าปีกของเจ้าเป็นแค่ของประดับเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าการบินนั้นจะเป็นครั้งแรกของมัน
เจ้าอ้วนน้อย มองไปที่เสือบนไหล่ของเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉิน ข้าสามารถบอกได้ว่าลูกเสือตัวนี้มีความแข็งแกร่งมาก มันเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 หรือไม่?
ถูกต้อง มันกลายเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 หลายวันก่อน เจ้าอ้วนน้อย ข้าจำได้ว่า เจ้าไม่เคยเห็นสัตว์อสูรมาก่อนเลย เจ้าสามารถบอกความแข็งแกร่งของลูกเสือได้อย่างไร? เจี้ยนเฉินถามลึก
เจ้าอ้วนน้อยหัวเราะ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ปู่พาข้าไปที่สถานที่แปลก ๆ ที่ข้าต้องฆ่าสัตว์อสูร ทุกครั้งหลังจากเวลานั้น ข้าก็คุ้นเคยกับสัตว์อสูรระดับ 5 ตอนนี้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้นที่ข้ารู้ว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน
ในขณะนั้นใบหน้าของเจี้ยนเฉินเริ่มสงสัย และร่างกายของเขาก็หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ ใบหน้าของเขามืดไปด้วยเหตุผลแปลก ๆ
เหตุผลที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แปลก ๆ นี้เกิดขึ้นเนื่องจากเลือดของเขาเริ่มผุดขึ้นอย่างกะทันหันราวกับว่ามันเป็นน้ำที่เดือด ความผิดปกตินี้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายได้อย่างรวดเร็วส่งผลให้อุณหภูมิร่างกายเพิ่มขึ้น
เจี้ยนเฉินมีอะไรผิดพลาด ? เจ้าอ้วนน้อยตื่นตระหนก เขาไม่รู้ว่าทำไมเจี้ยนเฉินถึงทำแบบนั้น
เจี้ยนเฉินไม่ตอบสนอง เพราะแม้แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกดังกล่าว
มีปัญหากับร่างบรรพกาลหรือไม่ ? เจี้ยนเฉินคิด แต่แม้ในขณะที่คิดเสร็จแล้วจิตวิญญาณกระบี่ทั้งสองก็ตอบทันที
นายท่าน เลือดจากภายในร่างกายของท่านมีคุณสมบัติต่อต้านพิษของอสรพิษทองริ้วเงิน นี่คือปฏิกิริยาที่เกิดจากการต่อต้านสารพิษดังกล่าว เนื่องจากอสรพิษเงินริ้วทองเป็นสิ่งที่หาได้ยาก ทั้งสองจึงดึงดูดกันและกัน ต้องมีงูเหล่านี้อยู่ใกล้ ๆ ซึ่งข้าคาดเดาว่ามันเป็นสัตว์อสูรระดับ 7 จือหยิงพูด
เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นบนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในขณะที่เขาออกจากพื้นที่ทันที อสรพิษทองริ้วเงินมีความแข็งแกร่งมาก มันก็ยากที่จะมาด้วย เขามีเจ้าอ้วนน้อยกับเขา ดังนั้นเจี้ยนเฉินไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้งบางอย่างเกิดขึ้น
ออกจากเทือกเขาครอสอย่างรวดเร็ว เจี้ยนเฉินมุ่งหน้าไปยังเมืองทหารรับจ้างโดยไม่หยุดชะงัก หลังจากผ่านไป 2 วัน ในที่สุดเขาก็มาถึง
ทันทีที่เข้าไปในเมือง เจี้ยนเฉินมุ่งหน้าตรงไปยังโรงเตี้ยมที่หวังยู่เฟิงและบรรพชนเจียเต๋อกำลังพำนักอยู่
แลกเปลี่ยนคำพูดกับหวังยู่เฟิง เขาแนะนำทุกคนให้รู้จักกัน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเจียเต๋อไท่ และให้คำแนะนำอย่างระมัดระวังเมื่อถึงคราวของเขา
หลังจากที่ได้มีการแนะนำ หวังยู่เฟิงและเจ้าอ้วนน้อยก็กลายมาเป็นสหายกันอย่างรวดเร็ว พวกเขาหัวเราะและพูดคุยกับอีกฝ่ายราวกับว่าพวกเขาเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน
เจี้ยนเฉินและเจียเต๋อไท่ไปที่ห้องอื่นเพื่อพูดคุย หลังจากที่ได้ให้สมบัติสวรรค์กับลูกเสือหลายชิ้นแล้วปล่อยให้มันหลับไป เขาพูดกับเจียเต๋อไท่ว่า มากับข้าที่เทือกเขาครอส
อะไร? เทือกเขาครอส! เจียเต๋อไท่ร้องออกมาดัง ๆ ด้วยความกลัว ปฏิเสธเจี้ยนเฉิน เขากล่าวว่า “ทำไม นั่นคือเขตห้ามมิให้แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดของทวีป ไม่สามารถไปที่นั่นได้ เว้นแต่จะเป็นเซียนราชา
รู้ว่าเจียเต๋อไท่หวาดกลัว เจี้ยนเฉินอธิบายว่า ขอให้มั่นใจได้ว่า เราจะไม่เดินลึกเข้าไป มันจะเป็นเชิงเขาเท่านั้น ข้านั้นรู้ถึงอันตรายของภูเขา ดังนั้นเราจะไม่เสี่ยงชีวิตของเรา
เมื่อรู้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เข้าไปลึกในภูเขา เจียเต๋อไท่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบเท่าที่เราไม่เข้าไปลึกและไม่ก่อให้เกิดปัญหามากเกินไปก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าจะไปนานเท่าไห ร่!
ชักช้าไม่ได้แล้ว มากับข้าตอนนี้ ข้าจะเข้าใจเมื่อเราไปถึงที่นั่น เจี้ยนเฉินวางลูกเสือนอนอยู่บนเตียงและหันกลับมาเพื่อออกจากห้องพร้อมกับเจียเต๋อไท่ที่อยู่ข้างหลังเขา
หลังจากออกจากห้องแล้ว เจี้ยนเฉินได้บอกกับหวังยู่เฟิงและเจ้าอ้วนน้อย ว่าเขาและเจียเต๋อไท่จะออกจากเมืองทหารรับจ้าง หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบไปที่เทือกเขาครอส
Related
