ตอนที่ 673: การตัดผ่านเข้าสู่ขอบเขตเซียนผู้คุมกฎ (1)
เจ้าสองคนออกไปได้ เจี้ยนเฉินพูดอย่างชัดเจนกับสาวใช้ทั้งสองคนที่นั่น
เจ้าค่ะ นายน้อยสี่ ! สาวใช้ทั้งสองคนคำนับเขาอย่างสุภาพ ก่อนที่จะถอยหลังออกมาจากห้องอย่างนุ่มนวล
เจี้ยนเฉินมองไปที่พี่ชายของเขา ที่อยู่บนรถเข็นคนพิการ ตอนนี้เจียงหยางหู่สวมเสื้อสีฟ้าเรียบง่าย เนื่องจากแขนขาของเขาไม่มี แขนเสื้อคลุมอยู่ข้างกายและรถเข็นของเขา เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ แต่เจี้ยนเฉินสามารถเข้าใจได้ว่าในสายตาของเจียงหยางหู่มีสีสันแปลก ๆ กับพวกเขามากกว่าความสิ้นหวังที่น่าเบื่อที่คนคาดหวังจากคนในสถานการณ์ของเขา
จากการจ้องมองเจียงหยางหู่ เจี้ยนเฉินสามารถบอกได้ว่าเขายอมรับความจริงแล้วว่าเขาไม่มีขาและพร้อมที่จะก้าวต่อไปจากความเป็นจริง เป็นสิ่งที่ทำให้เจี้ยนเฉินรู้สึกสบายใจขึ้น
พี่ใหญ่ ท่านต้องทนทุกข์ทรมานมาก อาการป่วยของท่านในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานี้อย่างไร ! เจี้ยนเฉินมาถึงที่ด้านข้างของเจียงหยางหู่ และพูดอย่างห่วงใยต่อพี่ชายของเขา
เจียงหยางหู่รู้สึกตื่นเต้นมาก ยิ้มให้เขา เขามองกลับไปที่เจี้ยนเฉินว่า ฮ่า ฮ่า น้องสี่ ไม่ต้องห่วงเรื่องพี่ใหญ่ของเจ้า ! ถึงแม้ว่าข้าได้สูญเสียแขนขาของข้าและกลายเป็นคนพิการ ข้ารู้สึกค่อนข้างสงบไม่กี่วันที่ผ่านมา ! ข้าเคยคิดมากขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆ นี้และข้าก็รู้ ข้ารู้อะไรบางอย่าง ชีวิตที่สงบก่อนหน้านี้ ข้ารู้สึกว่าไม่เลวนัก ข้าเหนื่อยกับการต่อสู้และการฆ่า เหมือนข้าเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ
เจี้ยนเฉินกล่าวได้ว่าเจียงหยางหู่เป็นคนซื่อสัตย์ เขาไม่สามารถรู้สึกถึงการโกหกหรือการปั้นแต่งคำพูดจากปากของเจียงหยางหู่ ซึ่งหมายความว่าพี่ใหญ่ของเขารู้สึกเช่นนี้อย่างแท้จริง
พี่ใหญ่ ท่านสามารถมั่นใจได้ในขณะนี้ แขนขาทั้งสี่ของท่านจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ รอจนกระทั่ง น้องสี่ของท่านเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญาตุแสงระดับ 7 นั่นจะเป็นวันที่ท่านฟื้นตัวอย่างเต็มที่ เจี้ยนเฉินให้คำมั่น
ฮ่า ๆ น้องสี่ พี่ใหญ่ของเจ้าจะรอวันนั้น ข้าอาจจะเคยชินกับชีวิตแบบนี้ แต่การไม่ได้มีแขนขาอาจไม่สะดวกนัก ข้าต้องการคนที่จะช่วยข้าเสมอ ดังนั้นถ้าข้าสามารถฟื้นสภาพแขนขาของข้าได้ นั่นจะดีกว่า เจียงหยางหู่หัวเราะ เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ เจียงหยางหู่ในวันนี้มีอารมณ์ดี ความแตกต่างระหว่างคนทั้งสองเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมากจนรู้สึกราวกับว่าพวกเขาเป็นคนที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เพราะการฟื้นฟูแขนขาทั้งสี่ของเขาจะทำให้เขาสามารถกลับไปใช้ชีวิตในการบ่มเพาะ เดินทางหรือต่อสู้ได้ เขาต้องการให้แขนขาเหล่านี้กลับมาเพียงเพื่อให้เขาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสะดวกสบาย
ในช่วงเวลาตั้งแต่เจี้ยนเฉินเห็นเขาครั้งสุดท้าย เจียงหยางหู่ได้สูญเสียความทะเยอทะยานอันกล้าหาญของเขาทั้งหมด !
ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ของพี่ชายของเขาที่เปลี่ยนไป เจี้ยนเฉินไม่ค่อยแน่ใจว่า เขาสามารถเรียกสถานการณ์นี้ว่าเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี และครู่หนึ่งมันก็ทำให้เจี้ยนเฉินรู้สึกกังวลเล็กน้อย
แต่แล้วบางสิ่งบางอย่างก็จับความสนใจ เจียงหยางหู่จ้องมองที่เจี้ยนเฉินแปลก ๆ เขาพูดว่า น้องสี่ ข้าได้ข่าวเกี่ยวกับเจ้าเมื่อเร็ว ๆ นี้? ข้าได้ยินมาว่าเจ้านั้นตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฎ เป็นความจริงหรือไม่ ?
ด้วยรอยยิ้มเจี้ยนเฉินตอบว่า พี่ใหญ่ สิ่งที่ท่านได้ยินเป็นเรื่องกึ่งจริงกึ่งเท็จ
กึ่งจริงกึ่งเท็จ ? เจียงหยางหู่ถามอย่างสับสน
พี่ใหญ่ ข้ายังคงเป็นเซียนสวรรค์ แต่ยังไม่ใช่เซียนผู้คุมกฎ แต่เนื่องจากปัจจัยอื่น ๆ บางอย่าง ความแข็งแกร่งของการต่อสู้ของข้าจะเทียบได้กับบางส่วนของเซียนผู้คุมกฎที่อ่อนแอ นั่นเป็นเหตุผลที่บางคนเข้าใจผิดว่า ข้าเป็นเซียนผู้คุมกฎ
โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว ! แต่น้องสี่ เจ้าประสบความสำเร็จอย่างมากในวัยของเจ้า ในฐานะพี่ใหญ่ ข้ารู้สึกภาคภูมิใจในความสำเร็จของเจ้าเท่านั้น ด้วยความสามารถของเจ้า น้องสี่ พี่ใหญ่ของเจ้าไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้านั้นจะกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎอย่างแท้จริงในเร็ววันนี้ เจียงหยางหู่หัวเราะ บุคลิกของเขาสำรวมขึ้นกว่าแต่ก่อน นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างความตื่นเต้นให้กับเขา และมันก็ยากที่จะเห็นความตื่นเต้นของเขาเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในตระกูล
หัวใจของเขาแทบจะหลุดออกมา !
พี่ใหญ่ ให้ข้าพาท่านไปเดินเล่นรอบ ๆ คฤหาสน์ ท่านต้องรู้สึกเบื่อเป็นแน่ที่จะอยู่ในห้องนี้ตลอดทั้งวัน เจี้ยนเฉินกล่าว ก่อนที่จะผลักดันรถเข็นออกจากศาลา
น้องสี่ ทำไมไม่ไปเดินเล่นรอบลาน ? ไม่จำเป็นต้องไปไกลเกินกว่านั้น พี่ใหญ่ ไม่ค่อยชอบอยู่กับคนอื่น มันค่อนข้างมีเสียงดัง และพี่ใหญ่ชอบสถานที่เงียบ ๆ ในขณะนี้ เป็นวิธีเดียวที่ข้าสามารถรู้สึกสงบ
……
ตลอดทั้งวัน เจี้ยนเฉินใช้เวลาอยู่กับเจียงหยางหู่ก่อนที่จะออกเดินทาง ในช่วงเวลานั้น เขาพูดมากกับพี่ชายของเขาและจากพี่ชายของเขาไป เจี้ยนเฉินเรียนรู้หลายสิ่ง เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ของพี่ใหญ่ของเขา เจี้ยนเฉินไม่สามารถช่วยได้ แต่รู้สึกว่าบางครั้งพี่ชายของเขาดูเหมือนจะรู้แจ้งและหลุดพ้นจากเรื่องทางโลก เจียงหยางหู่ไม่เห็นแก่ตัวและไม่ต้องการอะไร แม้เรื่องที่สำคัญเช่นการฟื้นฟูแขนขาของเขาก็ไม่ใช่สิ่งที่ส่งผลกระทบสำคัญต่อชีวิตหรืออารมณ์ในอนาคตของเขา มันเกือบจะรู้สึกราวกับมีแขนขาหรือไม่นั้นไม่ได้แตกต่างเลยสำหรับเจียงหยางหู่
คืนนั้น เจี้ยนเฉินเดินเข้าไปในห้องไป๋ไฮเพื่อพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง
ห้องพักของเขาได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม พร้อมด้วยเครื่องเรือนและของตกแต่งที่ยอดเยี่ยม นั่งอยู่กลางเตียงของเขา เจี้ยนเฉินถือแหวนมิติในมือของเขา มันเป็นแหวนมิติที่เป็นทรัพย์สินทั้งหมดของเขา
ซิตูชิงเป็นคนที่มั่งคั่งที่สุดเท่าที่ข้าเห็น บัตรม่วงหลายสิบใบแสดงถึงความมั่งคั่งของเขา ? ข้าแน่ใจว่าต้องมีมากกว่านี้ ข้าสงสัยว่ามีเหรียญสีม่วงทั้งหมดอยู่เท่าไหร่กัน เจี้ยนเฉินถอนหายใจตัวเอง หลังจากมองไปที่สิ่งของภายในแหวนมิติ
ซิตูชิงเป็นเซียนผู้คุมกฎที่อาศัยอยู่มานานกว่าพันปี ในฐานะที่เป็นเซียนผู้คุมกฎที่ถือสันโดษ สิ่งของที่เขาสะสมไว้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาย่อมมีค่า มันไม่ได้เป็นอะไรที่เซียนสวรรค์สามารถเทียบได้ในเรื่องของความมั่งคั่ง และทุกชิ้นที่มีค่าในแหวนมิติสร้างความสับสนแม้กระทั่งเจี้ยนเฉินกับสิ่งที่พวกเขาเป็น
นำหนังสือเล่มหนาออกมาจากแหวนมิติ เจี้ยนเฉินมองไปที่หน้าปกของหนังสือ เพื่ออ่านคำเกี่ยวกับการประดิษฐ์ตัวอักษร เคล็ดลับพยัคฆ์มังกร
เมื่อได้เห็นคำในหนังสือเล่มนี้ ดวงตาของเจี้ยนเฉินสว่างขึ้น พลิกผ่านหน้ารอยยิ้มของเจี้ยนเฉินกว้างขึ้นและกว้างขึ้น เมื่ออ่านแต่ละหน้า นี่เป็นทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ นี่ต้องเป็นทักษะที่ซิตูชิงซ่อนไว้กับตัวเอง
หลังจากศึกษาทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ได้ชั่วครู่หนึ่ง เจี้ยนเฉินคิดกับตัวเองว่า ตอนนี้คฤหาสน์เจียงหยาง กลายเป็นพลังกับทุกคนที่อยู่ห่าง ๆ เราก็ควรจะมีความสามารถในการปกป้องทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ ข้าสามารถวางหนังสือเหล่านี้ไว้ที่บ้าน และให้ท่านพ่อบ่มเพาะมัน
ในพริบตาสมบัติของนิกายพยัคฆ์มังกรได้รับการจัดแบ่งใหม่อย่างรวดเร็วและจัดใหม่โดยเจี้ยนเฉิน เป็นสมบัติสำหรับตระกูลเจียงหยาง
วางหนังสือไว้ข้าง ๆ เจี้ยนเฉินมองเข้าไปที่แหวนมิติอีกครั้ง หลังจากครู่ต่อมา หยิบม้วนกระดาษออกมา
ทางลัดไปสู่การเป็นเซียนผู้คุมกฎ นี่อาจเป็นได้หรือไม่ ! ดวงตาของเจี้ยนเฉินวูบวาบด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาจ้องมองที่ม้วนคัมภีร์ในมือ สิ่งที่เจี้ยนเฉินต้องการมากที่สุดจากแหวนมิติของซิตูชิง เป็นทางลัดที่ได้รับการยกย่องว่าจะช่วยให้เขาตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฎ
ทันทีที่แก้เชือกที่มัดม้วนคัมภีร์นี้ไว้แน่น เจี้ยนเฉินเปิดม้วนคัมภีร์ตรงหน้าเขา มันไม่ได้ขนาดใหญ่และยาวเพียง 1 เมตร เนื้อหนังนุ่มและรู้สึกเหมือนขนมากกว่ากระดาษที่สัมผัส
แต่เมื่อตาของเจี้ยนเฉินมองลงบนม้วนคัมภีร์ เขาอดไม่ได้ที่จะขยี้ตาของเขาด้วยความตกใจ
เหตุผลมันเป็นเพราะทั้งสองด้านของม้วนกระดาษนี้เป็นสีขาวสนิท
ไม่มีตัวอักษรแม้แต่ตัวเดียวที่สามารถมองเห็นได้หรือรอยหมึกแม้แต่น้อย
มันเป็นกระดาษสีขาวหมดจด
Related
