CLS ตอนที่ 312: ช่วยชีวิต
ในจังหวะที่พวกเขากำลังสิ้นหวัง ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างที่คุ้นเคยขึ้นตรงหน้าพวกเขาพร้อมกับอีกร่างหนึ่ง ในสายตาของพวกเขาตอนนี้ ผู้มาใหม่ทั้งสองคนนี้ มีร่างกายที่ดูยิ่งใหญ่มาก!
“เสิ้งหนี่ต้าเหริน…. เสิ้งหนี่ต้าเหรินมาช่วยพวกเรา……”
“เป็นเสิ้งหนี่ต้าเหรินจริงๆ….. มนุษย์? มนุษย์คนนี้แท้จริงแล้วเป็นใครกัน…..”
“ดี ในที่สุดเสิ้งหนี่ต้าเหรินก็มาช่วยพวกเรา…..”
พวกเขาในที่สุดก็มีแรงฟื้นคืนมา เมื่อมองเข้าไปในตาของพวกเขา ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความหวัง
“อย่าเสียงดังไป เดี๋ยวจะทำให้พวกผู้คุมคนอื่นรู้ตัว” เย่ชิงเสวียนบอกให้พวกเขาอย่าพูดเสียงดัง ที่จริงแล้วพวกเขาก็ไม่มีทางที่จะพูดเสียงดังได้ เอาแค่สามารถลุกขึ้นก็ดีแค่ไหนแล้ว จะไปเอาแรงที่ไหนมาพูดเสียงดังกัน
พวกเขาพยักหน้า ยอมรับคำกล่าวของเธอ พวกเขาพากันลดเสียงลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก
เย่ชิงเสวียนพยักหน้าให้อี้เทียนหยุน บอกให้เขาเปิดประตูนี้ออก ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถช่วยพวกเขาออกมาได้
“ต้องสำเร็จ ต้องเปิดประตูนี้ให้ได้นะ…..” เย่ชิงเสวียนภาวนา ปากของเธอพึมพำเบาๆ เธอไม่อยากให้ความหวังของทุกคนกลายเป็นแค่ภาพลวงตา
พวกเขาสิ้นหวังกันมาพอแล้ว นี่เป็นความหวังสุดท้าย เธอไม่อยากให้พวกเขาผิดหวังอีก กว่าจะเข้ามาถึงนี่ได้นับว่าเหนื่อยยากมาก ถ้ามาล้มเหลวเอาตอนสุดท้าย เธอก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับความผิดหวังนี้ยังไง
“ไม่ต้องกังวล มันจะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน” อี้เทียนหยุนตบไหล่เธอ จากนั้นก็เสียบกุญแจเข้าไป
กุญแจคุกนี้เหมือนไม่ได้ซับซ้อนอะไร เพียงแค่เสียบลูกกุญแจเข้าไปแล้วไข ก็สามารถเปิดมันออกมาได้ง่ายๆ หลังจากเขาบิดลูกกุญแจ เสียง “แกรก” ก็ดังออกมา พร้อมๆ กับประตูที่เปิดออก
ประตูที่ปิดสนิทค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ จนปรากฏเป็นช่องว่างขนาดใหญ่
เมื่อเย่ชิงเสวียนเห็นภาพนี้ หัวใจของเธอก็ราวกับจะโบยบิน สามารถเปิดประตูนี้ได้จริงๆ!
“เปิดแล้ว ประตูเปิดแล้ว…..” หินขนาดใหญ่ที่กดทับในใจเย่ชิงเสวียนพลันเบาลงครึ่งหนึ่ง
นี่เป็นแค่เพียงขั้นแรกเท่านั้น การช่วยเหลือคน ต้องพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัยเสียก่อนถึงจะถือว่าแล้วเสร็จ จะให้อี้เทียนหยุนนำพวกเขาเข่นฆ่าออกไป หรือว่าพาพวกเขาเคลื่อนย้ายในพริบตาก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าแค่คนสองคนก็ยังดี แต่ถ้าคนเป็นร้อยแล้วล่ะก็ ไม่มีทางที่เขาจะมาถึงตรงนี้ได้อย่างแน่นอน
“ข้าก็บอกแล้วว่าเปิดได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง” อี้เทียนหยุนไม่ได้กังวลตั้งแต่แรกแล้ว เขารีบเปิดประตูห้องขังทุกห้อง ปล่อยคนของเผ่าภูตออกมาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาต่างก็พากันมองมาที่เขาด้วยสายตาเป็นประกาย จากสายตาของอี้เทียนหยุนที่มองไปยังพวกเขา ทำให้เห็นว่าค่าความชอบของพวกเขาที่มีต่อเขาพลันเพิ่มขึ้นในพริบตา เขาช่วยคนที่กำลังหมดหวัง การเปิดประตูของอี้เทียนหยุนทำให้ค่าความชอบของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยยะสำคัญ
เมื่อพวกเขาออกมาแล้ว อี้เทียนหยุนก็หยิบเม็ดยาจำนวนมากออกมาให้พวกเขา แล้วพูดว่า “กินยานี่ซะ มันจะช่วยเพิ่มพลังวิญญาณให้กับพวกเจ้าได้อย่างรวดเร็ว”
เขามียาอยู่มากมายที่ได้มาจากการแย่งชิงจากคนอื่น ทำให้เขามียาดีๆ เก็บไว้มากมาย แต่ว่าน่าเสียดายที่ยาพวกนี้ไม่สามารถเพิ่มค่าประสบการณ์ให้กับเขาได้ ดังนั้นมันจึงยังค้างอยู่ในช่องเก็บของของเขา ไม่คิดว่าของเหลือของเขาจะกลายเป็นของช่วยชีวิตของทุกคนในนี้
“ขอบคุณ ขอบคุณมาก…..”
พวกเขารู้สึกตื้นตัน รีบกลืนยาเข้าไปอย่างไว พวกเขามอบยาให้กับพวกเด็กๆ ก่อน จากนั้นพวกเขาจึงค่อยกินตามหลัง พริบตา อาการของพวกเขาก็ดีขึ้นมาก แม้ว่าจะไม่ได้หายขาดในทันที แต่อย่างน้อยพอจะมีแรงขึ้น เริ่มมีแรงพูดจาแล้ว
พลังวิญญาณเป็นพื้นฐานฝึกตนของพวกเขา ดังนั้น หลังจากฟื้นฟูพลังวิญญาณกลับมา ก็ดูเหมือนพวกเขาจะสดชื่นขึ้นมาก
หลังจากการกระทำนี้ ทำให้ค่าความชอบของพวกเขาที่มีต่ออี้เทียนหยุนเพิ่มขึ้นอีกจนเขาตกใจ เพียงแค่การกระทำง่ายๆ ก็ทำให้ค่าความชอบที่มีต่อเขาเพิ่มมากขึ้นเกินร้อยแล้ว การช่วยคนในยามสิ้นหวังนี้ เป็นวิธีเพิ่มค่าความชอบที่ง่ายดายอย่างยิ่ง
“เจ้าหนู เจ้านี่ช่างฉลาดจริงๆ เมื่อเป็นอย่างนี้ พวกเขาจะต้องสนับสนุนเจ้าขึ้นเป็นราชาภูตอย่างแน่นอน” เย่ชิงเสวียนส่งเสียงผ่านลมปราณพูดกับอี้เทียนหยุน
อี้เทียนหยุนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ตอนเขาทำเขาไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์แบบนี้ด้วยซ้ำ เขาแค่คิดว่าพวกเขากำลังต้องการยา โดยเฉพาะพวกเด็กๆ ที่ยิ่งได้รับการรักษาเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี แต่ไม่คิดว่าการกระทำนี้ของเขาจะสามารถเพิ่มค่าความชอบให้กับตนเองได้มากมายขนาดนี้
เรื่องนี้แม้จะเกิดคาดอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดดูดีๆ แล้ว นี่ก็เป็นเรื่องที่ธรรมดามากเช่นกัน
จากนั้นเขาก็ช่วยถอดโซ่ตรวนให้กับพวกเขา การจะถอดโซ่ตรวนนี้ไม่ต้องทำอะไรมาก เพียงแค่สัมผัสที่ค่ายกลที่สลักไว้บนนั้นเบาๆ ก็ทำให้โซ่นี้ถอดออกได้อย่างง่ายดายแล้ว
“เสิ้งหนี่ต้าเหริน ท่านบรรพชนเขาถูกพาไปทางด้านนั้น ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว ท่านรีบไปช่วยท่านบรรพชนเร็วเข้าเถิด!” จากนั้นก็มีเผ่าภูตคนหนึ่งพูดออกมาอย่างรีบร้อน
“ได้ พวกข้าจะไปดู พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ดีๆ รักษาร่างกายไว้ รอพวกข้ามาพาพวกเจ้าออกไปจากที่นี่พร้อมกัน!” เย่ชิงเสวียนบอก
พวกเขาพยักหน้า จากนั้นก็นั่งพักผ่อน หลังจากดูสถานการณ์รอบๆ แล้ว ตราบเท่าที่ไม่ใช่ผู้คุมที่แข็งแกร่งมาก พวกเขาในตอนนี้สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย
พวกเขาพากันมองหน้ากัน จากนั้นก็พุ่งทะยานไปทางที่เผ่าภูตคนนั้นบอก หลังจากผ่านมาหลายเลี้ยว พวกเขาก็ได้ยินสบถด้วยความโกรธดังมา “เจ้าแก่ ไม่คิดว่าเจ้าจะดื้อขนาดนี้ ขนาดให้พิษที่ทำลายสติอย่างแรงเข้าไปยังทนได้อีก ไม่เสียทีที่เป็นถึงบรรพชนของเผ่าภูต แต่ต่อให้ระดับของเจ้าจะสูงแค่ไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าข้าก็ไม่ต่างไปจากสัตว์ที่รอวันจะถูกเชือด”
พวกเขาพากันมองไปทางด้านนั้น ทันใดนั้นก็เห็นชายชราถึงตรึงอยู่บนกำแพง ท่ามกลางความมืด มองเห็นร่างกายที่กำลังสั่นไม่หยุด แต่ว่าในสายตากลับไม่ปรากฏถึงความเจ็บปวดอะไร มันยังคงสงบ
“เฟิงอู๋หยุน หัวใจเจ้าคงตายไปแล้วสินะ ไม่มีทางที่เจ้าจะได้ความลับของเผ่าภูตไปจากตัวข้า คิดจะใช้ยาพิษเพื่อกัดกร่อนสติสัมปชัญญะของข้า จากนั้นก็ใช้วิชาครวญวิญญาณ? คิดง่ายไปแล้ว!” บรรพชนเผ่าภูตแค่นเสียงออกมา สีหน้าของเขาดูแล้วไม่ค่อยมั่นคง แต่ยังสามารถประคองสติเอาไว้ได้
ตัวเขามีพลังถึงระดับวิญญาณเที่ยงแท้ พูดได้ว่ามีโอกาสที่จะขึ้นสู่ระดับราชาวิญญาณ แต่เพราะว่าชราเกินไป ความตายกลายใกล้เข้ามา ทำให้ระดับพลังของเขาตกลง แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น พลังของเขาก็ยังน่าสะพรึงอยู่ดี ถ้าไม่ใช่เพราะตกลงสู่กับดักของอีกฝ่าย เขาคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์นี้
ธนูเปิดเผยง่ายที่จะหลบ ธนูลับยากหลีกเลี่ยง นี่ก็คือความจริง ต่อให้จะมีพลังระดับสูงแค่ไหน แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแผนการที่วางมาอย่างดี แข็งแกร่งไปก็ไร้ความหมาย
“น่าขำ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะทนต่อไปได้นานนักหรอก!” เฟิงอู๋หยุนหัวเราะเยาะออกมา จากนั้นก็หยิบขวดยาพิษขึ้นมา เตรียมจะยัดใส่ปากบรรพชนเผ่าภูต
“เฟิงอู๋หยุน เจ้ากล้า!”
ในตอนนี้เอง เย่ชิงเสวียนพลันพุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ยืนอยู่นอกกรงขัง พร้อมกับมองไปยังเฟิงอู๋หยุนที่อยู่ข้างในอย่างเย็นชา
เฟิงอู๋หยุนและบรรพชนเผ่าภูตถูกขังอยู่ในห้องขัง อย่าว่าแต่บรรพชนเผ่าภูตเลย กระทั่งเฟิงอู๋หยุนก็ไม่สามารถออกมาได้ตามใจ นอกจากขุนพลมังกรจะเป็นคนมาเปิดด้วยตัวเอง
ดังนั้น เมื่อเห็นเรื่องนี้ เย่ชิงเสวียนจึงปรากฏตัวออกมาให้เฟิงอู๋หยุนเห็นก่อน ไม่อย่างนั้น ถ้าปล่อยให้อีกฝ่ายยัดยาพิษเข้าปากบรรพชนเผ่าภูตต่อไปล่ะก็ นั่นจะเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะเห็น
