CLS ตอนที่ 375: งูหลาม
ในขณะที่เดินต่อไป ด้านในยิ่งเงียบสงบจนน่ากลัว ได้ยินเพียงแต่เสียงฝีเท้าของพวกเขา แล้วสมุนไพรที่ขึ้นรอบๆ ก็ยิ่งมีระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ล้วนแต่เป็นสมุนไพรชั้น 3 ขึ้นไปทั้งนั้น
เขตอันรายพวกนี้ บ่อยครั้งมักจะมีวัตถุดิบสวรรค์หรือสมบัติปฐพีจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ปัญหาคือต้องใช้ชีวิตเพื่อแลกมาก
“พะ พี่ใหญ่เหลียง นั่นลูกสมุนไพรชั้น 5 ผลไม้ยืดชีวิต…. ราคาประเมินค่าไม่ได้!” ในตอนนี้หวงถิงพลันตาเป็นประกาย พร้อมกับชี้ไปยังต้นไม้ที่กำลังออกลูกที่อยู่ไกลๆ ด้วยอาการตัวสั่นเพราะความตื่นเต้น
“จริงด้วย ผลไม้ยืดชีวิตจริงๆ ถ้าเก็บกลับไปให้พวกบรรพชนเฒ่าได้ล่ะก็ ข้าจะต้องได้รับรางวัลจำนวนมากอย่างแน่นอน!” เหลียงหยวนเทียนก็ตื่นเต้นเช่นเดียวกัน ต่อให้มีหินวิญญาณหยกนับล้านก็ไม่สามารถซื้อผลไม้ยืดชีวิตนี้ได้
กับสิ่งที่ช่วยยืดอายุขัยอย่างผลไม้ยืดชีวิตนี้ ความล้ำค่าของมันไม่สามารถจินตนาการได้
“ห้ามเคลื่อนไหวตามใจ!” สวี่เฟยรีบพูดเตือนอย่างรวดเร็ว “สิ่งของที่นี่ไม่สามารถหยิบฉวยได้ตามใจ หากเข้าไปเก็บสุ่มสี่สุ่มห้า มันจะนำปัญหามาสู่พวกเจ้าได้ง่าย!”
“หวาดกลัวจนกลายเป็นขี้ขลาด สัตว์อสูรที่นี่ไม่เห็นมี? เมื่อสัตว์อสูรไม่มี รอบๆ จึงเงียบสงบ!” เหลียงหยวนเทียนพูดอย่างเย็นชา “เจ้าขี้ขลาดไม่กล้าก็เรื่องของเจ้า แต่ข้าจะเอา!”
“ใช่ เจ้ามันขี้ขลาด สัตว์อสูรอะไรนั่นไม่เห็นมี? พวกเราเดินมากันตั้งไกล ไม่เห็นมีสัตว์อสูรสักตัว” หวงถิงพูดอย่างดูถูก “พี่ใหญ่เหลียง รีบไปเก็บเร็วเข้า ทิ้งพวกเขาไว้ที่นี่แหละ!”
“ข้าขอเตือนพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จิตใจที่โลภมากในสถานที่แห่งนี้ จะนำพาความตายมาสู่ตน” อี้เทียนหยุนพูดขึ้นมาอย่างเอื่อยเฉื่อย
“ตัวเองไร้ความสามารถ เป็นแค่คนขี้ขลาด กลับบอกว่าคนอื่นโลภมาก หากมีโอกาสและความสามารถก็ควรจะคว้าไว้ คนเราต้องกล้าหาญและเปี่ยมปัญญา ไม่ใช่อะไรก็เอาแต่กลัวจนกลายเป็นขี้ขลาด!” เหลียงหยวนเทียนยิ้มดูถูกออกมา
“เจ้าไม่สามารถทำอะไรตามใจได้ ที่นี่คือเขตอันตรายเทียนหลง….”
คำกล่าวของสวี่เฟยไม่มีซึ่งความหมาย เหลียงหยวนเทียนทำการบินออกไปทันที ส่วนอี้เทียนหยุนที่อยู่ใกล้ๆ ก็ดวงตาเป็นประกายวาบ ไม่คิดจะพูดอะไรอีก สวี่เฟยอยากจะเข้าไปขวาง แต่ว่าระดับของเหลียงหยวนเทียนนั้นสูงกว่าเขา
ตอนนี้สายตาของเหลียงหยวนเทียนเต็มไปด้วยผลไม้ยืดชีวิต เต็มไปด้วยความโลภ ไม่คิดจะฟังคำตักเตือนอะไรอีก เขาคิดว่าตลอดทางไม่เห็นจะมีอะไร แล้วทำไมถึงไม่ใช้โอกาสนี้ลงมือล่ะ?
ขณะที่เขาบินไปถึงตรงต้นไม้ต้นนั้น และกำลังจะปีนขึ้นไปหยิบผลไม้ยืดชีวิตอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเงาฉายประกายขึ้น โดยไม่รอให้เขาได้ทันรู้ตัว ครึ่งร่างของเขาก็พลันถูกกลืนเข้าไป! และเมื่อพวกเขาเห็นถนัด ก็พบว่าเป็นงูหลามตัวหนึ่งที่ได้กลืนร่างท่อนล่างของเหลียงหยวนเทียนไป กลืนร่างท่อนล่างของเขาเข้าไปในพริบตา นี่ทำให้พวกหยวนถิงที่ดูอยู่ตะลึงงัน เห็นชัดๆ ว่ารอบๆ ไม่มีอะไรอยู่ แต่แค่กระพริบตาก็ได้กลืนร่างท่อนล่างของเหลียงหยวนเทียนเข้าไปแล้ว
เหลียงหยวนเทียนพยายามดิ้น แต่ก็ไม่อาจสู้แรงงูหลามตัวนี้ได้ จากนั้นเสียง “แกรก” ก็ดังมา เหลียวหยวนเทียนไม่มีโอกาสได้ดิ้นอีก เพราะว่ากระดูกทั่วร่างของเขาได้ถูกบดเป็นชิ้นๆ ตายจนไม่สามารถตายได้อีก
ร่างของเขาถูกกลืนเข้าไปโดยงูหลาม กลายเป็นอาหารในท้องของมันไป
“อ๊าาา…..” หวงถิงตกใจจนใบหน้างดงามเปลี่ยนสี พร้อมกับกรีดร้องออกมา สวี่เฟยที่อยู่ใกล้ๆ รีบปิดปากเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอร้องออกมา กลัวว่าจะชักนำสัตว์อสูรเข้ามาโจมตีพวกเขา
แค่สัตว์อสูรตรงหน้าที่กลืนร่างเหลียงหยวนเทียนเข้าไปก็มีพลังสูงถึงระดับก่อแกนวิญญาณขั้นที่ 5 เพียงแค่นี้ก็สามารถบดขยี้พวกเขาได้อย่างง่ายดายได้
“ชี่…..”
เมื่องูหลามได้ยินเสียงร้องของหวงถิง มันก็พลันหันมามองพวกเขา จากนั้นก็อ้าปากพร้อมกับฉกเข้าใส่หวงถิง ราวกับสายฟ้า เพียงพริบตาก็แทบจะมาถึงตัวพวกเขาแล้ว
สวี่เฟยหน้าเปลี่ยนสี ในตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและไม่ยินยอม แต่ในขณะที่เขาจะตอบโต้นั้น ก็ได้มีร่างเข้ามาขวางหน้าพวกเขาไว้ พร้อมกับจัดการกระชากร่างงูหลามฟาดกับพื้นอย่างแรง ก่อนที่ยกเท้ากระทืบเข้าไปตรงตำแหน่งต่ำกว่าหัวงูหลามเจ็ดชุ่น “แกรก” กลายเป็นเนื้อบดไป
“ติ๊ง ท่านสังหารงูหลามสำเร็จ ได้รับค่าประสบการณ์ 40,000, ค่าความคลั่ง 3,800, ค่าความชั่ว 50, ได้รับไอเทม ผงพิษราชาอสรพิษ(ไม่แน่ใจนะครับว่าใช่เปล่า ตรงนี้หลายความหมายเกิน), ดีงูหลาม”
สัตว์อสูรระดับก่อแกนวิญญาณขั้นที่ 5 ถูกเขาจัดการอย่างง่ายดาย สังหารทิ้งในการเคลื่อนไหวเดียว
“ขะ แข็งแกร่งมาก!” เมื่อสวี่เฟยเห็นอี้เทียนหยุนจัดการสังหารงูหลามตนนี้ได้อย่างง่ายดาย ก็ได้ตกตะลึง
ยังไงก็ตาม ยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกที่รอดชีวิตจากหายนะมาได้ มือที่จับกระบี่ยาวแน่นชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไหลไปตามตัวกระบี่จนหยดลงกับพื้น
“เจ้า เจ้าร้ายกาจขนาดนี้ ทำไมเมื่อกี้นี้ถึงไม่ช่วยพี่ใหญ่เหลียง!” หวงถิงร้องถามอย่างข้องใจ
อี้เทียนหยุนหันไปมองเธออย่างเย็นชา พร้อมกับจิตสังหารที่พวยพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง ทำให้เธอต้องถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความกลัว ก่อนที่จะก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น
“มันหน้าที่อะไรของข้าที่ต้องช่วยพวกเจ้า? ข้าได้เตือนไปแล้ว น้องชายสวี่ก็ได้เตือนด้วย แต่พวกเจ้ากลับรั้นเอง พวกเจ้าไม่ฟัง เมื่อเป็นอย่างนี้ ข้าก็คร้านที่จะสนใจ ในเมื่อตัวเองรนหาที่ตายเอง แล้วยังจะมาร้องเรียกอะไรอีก งี่เง่า!” อี้เทียนหยุนสบถออกมา จากนั้นก็ทำการเก็บซากร่างของงูหลามเข้าแหวนเก็บของ นี่ก็เป็นวัตถุดิบเช่นกัน จะปล่อยให้เสียเปล่าไม่ได้
“นี่ นี่…..” หวงถิงเอามือปิดหน้าพร้อมกับร่ำไห้ออกมา ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ จะมีงูหลามโผล่ออกมากะทันหันอย่างนั้น?
“ที่นี่คือเขตอันตรายเทียนหลง ไม่ใช่สนามเด็กเล่น! หากยังร้องไห้อีก ระวังข้าจะโยนเจ้าออกไป!” อี้เทียนหยุนคิ้วขมวด เพราะนี่อาจจะนำพาสัตว์อสูรตนอื่นเข้ามา แม้ว่าเขาจะไม่กังวล แต่มันจะเสียเวลา
“ข้า….” หวงถิงกลัวจนไม่กล้าร้องไห้อีก ทั้งยังไม่กล้าสู้หน้าอี้เทียนหยุนกับคนอื่น
หลังจากอี้เทียนหยุนปรายตามองเธออย่างเย็นชาคราหนึ่งแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังต้นไม้ต้นนั้น สวี่เฟยรีบร้องเตือนในทันที “สหายท่านนี้ ระวังตัวด้วย…..”
อี้เทียนหยุนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจว่า “โดยปกติแล้วเขตอันตรายเทียนหลงย่อมมีสถานที่ที่มีสมุนไพรหายากอยู่ และย่อมแน่นอนว่าต้องมีสัตว์อสูรคอยปกป้อง มีแต่พวกโง่เท่านั้นที่ไม่เข้าใจ และยังกล้าเข้าไปอีก แต่ตอนนี้สัตว์อสูรได้ถูกข้าจัดการแล้ว ไม่มีสัตว์อสูรอื่นแล้วล่ะ”
แล้วก็จริง เขาเดินเข้าไปเด็ดมันมาได้อย่างง่ายดาย โดยไร้ซึ่งปัญหา ตอนนี้ผลไม้ยืดชีวิตตกเป็นของเขาแล้ว แม้จะไม่ได้มีความหมายอะไร แต่ในเมื่อสามารถเอามาได้ ก็ต้องเอามา
“ขอบคุณน้องชายอี้ที่ลงมือช่วยเหลือเมื่อสักครู่ ไม่อย่างนั้นชีวิตของข้าคงต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้ว” สวี่เฟยประสานมือพร้อมกับกล่าวขอบคุณออกมา “ครั้งนี้ข้าไม่คิดเงินแม้แต่แดงเดียว และจะนำพาเจ้าไปถึงถ้ำมังกรขดอย่างแน่นอน!”
อี้เทียนหยุนพูดพร้อมกับยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร แค่เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็ดี ของที่เป็นของเจ้า ยังไงก็ต้องให้เจ้า เจ้าได้กล่าวเตือนพวกเขาหลายครั้งแล้ว ยิ่งกว่านั้น ทางเส้นนี้ยังปลอดภัยมากด้วย แต่พวกเขากลับคิดไปเองว่าไม่มีสัตว์อสูรอยู่…..”
สวี่เฟยฝืนยิ้มออกมา “เส้นทางสายนี้น้อยคนนักที่จะรู้ นี่เป็นเพราะข้าพยายามลองอยู่หลายครั้งจึงหาเจอ ไม่คิดว่าคราวนี้จะเกิดเรื่องขึ้น…..”
“เอาล่ะ พวกเราไปกันต่อได้แล้ว” อี้เทียนหยุนมองไปยังหวงถิงแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าจะกลับไปทางเดิมหรือจะตามพวกเราต่อ เลือกมา?”
หวงถิงลังเล จากนั้นก็ยืนขึ้น แต่อยู่ๆ เท้าของเธอก็ลื่น เซมาทางอี้เทียนหยุน อี้เทียนหยุนขยับหลบ ทำให้เธอต้องล้มลงบนกองดิน
“โอ๊ย….” เธอร้องออกมา จากนั้นก็เงยหน้ามองมาที่เขาด้วยสีหน้าน่าสงสาร “พี่ใหญ่อี้ ขอโทษด้วย ก่อนหน้านี้ข้าผิดไปแล้ว ขอแค่ท่านให้ข้าไปด้วย ไม่ว่าจะให้ข้าทำอะไร หรือให้เป็นทาสของท่าน ข้าก็จะทำ….”
“เจ้าทำอย่างนี้ เชื่อไหมว่าข้าจะจบเจ้าจนตายแล้วโยนเจ้าให้สัตว์อสูรกิน!” อี้เทียนหยุนพูดอย่างเย็นชา “ยิ่งเจ้าทำอย่างนี้มีแต่จะทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจ!”
หวงถิงสีหน้าซีดขาวไปโดยพลัน ไม่กล้าทำตัวยั่วยวนอีก จากนั้นก็รีบลุกขึ้น ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่องเชื่อ พร้อมกับทำสีหน้าน่าสงสารให้สวี่เฟย “พี่ใหญ่สวี่ ข้า…..”
“เอาล่ะ ทิ้งคนน่ารังเกียจนี้ไว้ หากอยากมีชีวิตก็ให้เดินกลับทางเดิมเอง! แต่หากอยากไปถ้ำมังกรขดก็ให้ตามมาอย่างเชื่อฟัง หากเสียงดังล่ะก็ อย่าว่าแต่น้องชายอี้ ข้าเองก็จะโยนเจ้าให้สัตว์อสูรกิน!” สวี่เฟยก็รับกับภาพนี้ไม่ได้เหมือนกัน กระทั่งรู้สึกรังเกียจด้วยซ้ำ
หวงถิงพลันหน้าซีดซ้ำสอง กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ตอนนี้เธอไม่มีคนหนุนหลังแล้ว สุดท้ายคงได้แต่กลับทางเดิม หากปราศจากผู้ช่วย ด้วยระดับอย่างเธอ หากไปต่อก็มีแต่รนหาที่ตายเท่านั้น หากว่าเหลียงหยวนเทียนยังอยู่ เธอยังจะพอมีน้ำแกงให้กิน แต่ตอนนี้เหลียงหยวนเทียนตายแล้ว อี้เทียนหยุนกับพวกก็ไม่สนใจเธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเลือกที่จะกลับไปเท่านั้น
