ตอนที่ 659: เด็กหนุ่มที่เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี
“เร่เข้ามาๆ ที่นี่มีโอสถฟื้นฟูขั้น 4 ขาย เป็นโอสถที่เหมาะสำหรับใช้ฟื้นฟูในการทดสอบวิหารเทพเติ้งเทียน!”
“เร่เข้ามาๆ ที่นี่มีอุปกรณ์สำหรับลดแรงกดดันจากบททดสอบ รับประกันว่ามีประโยชน์อย่างแน่นอน เหมาะสำหรับคนหนุ่มสาวและเฒ่าชรา รีบเขามาดูมาชมกันเร็ว!”
“เร่เข้ามาๆ ที่นี่มีวิชายุทธ์พิเศษขาย หลังจากใช้แล้ว รับประกันว่าท่านจะสามารถผ่านบททดสอบได้อย่างง่ายดาย!”
“ผายลม! หากว่าผ่านได้ง่ายอย่างที่เจ้าว่า แล้วทำไมเจ้าไม่ฝึกเองล่ะ?”
“หะ หากว่าข้าฝึก แล้วเจ้าจะมีโอกาสเหรอ? นี่เป็นข้าให้โอกาสเจ้าต่างหาก ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
……
บนเส้นทางที่ทอดยาวเข้าสู่วิหารเทพเติ้งเทียน สองฝากฝั่งต่างก็เต็มไปด้วยผู้ฝึกตนที่เดินกันขวักไขว่ พร้อมกับพากันมองดูสมบัติที่หลากหลายที่วางขายอยู่ข้างทาง ดูแล้วเหมือนเป็นตลาดชาวบ้านอย่างไงอย่างงั้น ซึ่งต่างจากในโลกใต้พิภพมากจริงๆ ที่โลกใต้พิภพนั้นถูกถือครองโดยแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหมิง แต่ว่าที่นี่กลับเปิดให้สาธารณะชนเข้าชมได้อย่างอิสระ ซึ่งนี่มันแปลกมากจริงๆ
หากจะบอกว่าที่โลกสวรรค์นี้ไม่มีขุมอำนาจที่แข็งแกร่งอย่างโลกใต้พิภพ เรื่องนี้ย่อมเป็นไปไม่ได้ ที่นี่จะต้องมีขุมอำนาจที่แข็งแกร่งมากอยู่อย่างแน่นอน แต่แปลกที่ไม่มีใครเข้ามาอ้างสิทธิ์ในที่แห่งนี้ ซึ่งถือเป็นเรื่องที่แปลกมากจริงๆ
“ที่นี่ช่างคึกครื้นจริงๆ บางทีหากเทียบกับโลกใต้พิภพแล้ว ที่โลกสวรรค์แห่งนี้ คงจะให้ความเคารพแก่ราชาศักดิ์สิทธิ์ช่วงเทียน จึงไม่มีใครกล้าเข้ามาอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของที่นี่”
หลังจากตรวจดูสถานการณ์ที่สองฝากฝั่งเต็มไปด้วยเด็กหนุ่มแล้ว อี้เทียนหยุนก็ลงมาจากข้างบน เขาเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดของที่นี่จากวิญญาณมายาแล้ว รู้ว่าทำไมที่นี่ถึงไม่มีใครเข้ามาถือสิทธิ์ครอบครองที่นี่ เพราะในตอนแรกนั้น ราชาศักดิ์สิทธิ์ช่วงเทียนได้ประกาศออกไปว่าที่นี่จะเปิดให้โลกภายนอกเข้ามาได้อย่างถาวร ทุกคนสามารถเข้ามารับการทดสอบที่นี่ได้
ซึ่งการทดสอบนั้นจะมีขึ้นทุกๆ สิบปี หากว่ามีขึ้นบ่อยเกินไป วิหารเทพเติ้งเทียนนี้คงจะทนต่อการสิ้นเปลืองนี้ไม่ไหว เพราะต้องเสียพลังวิญญาณไปเป็นจำนวนมาก ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาในช่วงที่เหลือเพื่อค่อยๆ ฟื้นฟูอย่างช้าๆ ไม่อย่างนั้น คงเพียงพอให้พวกเขาทดสอบได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
นี่ไม่ใช่ว่าแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหมิงนั้นครอบงำเกินไป แต่เป็นเพราะว่าโลกสวรรค์นั้นเปิดเผย ไม่เหมือนกับโลกใต้พิภพ เพราะโลกใต้พิภพมีขุมอำนาจของเขาปกครองอยู่ ดังนั้นจึงไม่เปิดให้คนนอกภายนอก
แต่ที่โลกสวรรค์นั้นไม่มีขุมอำนาจเข้ายึดครอง ดังนั้นจึงได้เปิดให้กับโลกภายนอก ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนก็สามารถเข้าทดสอบได้ ยังไงก็ตาม ที่เปิดก็แค่ส่วนของการทดสอบเท่านั้น ส่วนสถานที่อื่นๆ นั้น คิดจะเข้าไปเดินเล่นตามใจ กลัวว่าคงจะเป็นไปไม่ได้
และก็ใช่ว่ามันจะเปิดตลอดเสียเมื่อไหร่ นอกจากว่าจะเป็นช่วงเวลาแห่งการทดสอบแล้ว เวลาอื่นก็ไม่เปิดเช่นกัน
ยังไงก็ตาม ต่อให้ที่นี่จะมีอัจฉริยะที่ท้าทายสวรรค์ยังไง ก็ไม่เปิดการรับสืบทอดมรดก แต่เปิดเฉพาะที่วิหารเทพเติ้งเทียนในโลกใต้พิภพเท่านั้น ซึ่งเหตุผลนั้นก็ง่ายมาก เพราะว่าที่โลกใต้พิภพมีทายาทของเขาอยู่
ต่อให้จะเป็นตัวราชาศักดิ์สิทธิ์ช่วงเทียนเองก็ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ ในใจย่อมยืนอยู่ข้างทายาทของตนอยู่แล้ว ดังนั้นจึงได้เลือกการสืบทอดมรดกไว้ที่โลกใต้พิภพเป็นพิเศษ หลังจากเขาจากไป ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงกฎแต่อย่างใด
วิญญาณมายาของที่นี่ดูแล้วสดใสและมีชีวิตชีวามาก ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างไงอย่างงั้น แต่ต่อให้จะดูเหมือนสิ่งมีชีวิตยังไง ก็เป็นแค่สิ่งที่ตายแล้ว จึงจัดการเรื่องราวตามที่ตั้งกฎมา
ราชาศักดิ์สิทธิ์ช่วงเทียนนั้นร้ายกาจมาก แต่จะยังไงก็ไม่ใช่พระเจ้าที่แท้จริง ดังนั้นจึงไม่สามารถสร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมาได้
ดังนั้น วิหารเทพเติ้งเทียนแห่งนี้จึงเปิดออกตามที่กฎจำกัดไว้ ต่อให้จะมีบางคนหวังครอบครองก็ทำไม่ได้ นอกเสียจากว่าผู้มาจะเป็นระดับราชาศักดิ์สิทธิ์ที่เหนือกว่าราชาศักดิ์สิทธิ์ช่วงเทียน ไม่อย่างนั้น ก็อย่าหวังว่าจะยึดวิหารเทพเติ้งเทียนไปได้ด้วยกำลังเลย
ที่วิหารเทพเติ้งเทียนในโลกใต้พิภพถูกยึดครองได้ตามใจนั้น เป็นเพราะข้อจำกัดที่ไม่แข็งแกร่งเท่านั้น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมราชาศักดิ์สิทธิ์ช่วงเทียนถึงได้ทำอย่างนั้น
“เจ้าหนู เจ้าต้องการอาวุธไหม?” ผู้ฝึกตนที่อยู่ใกล้ๆ ตะโกนพูดกับเขา “อาวุธของข้านี้จะทำให้การทดสอบของเจ้าง่ายขึ้นมาก! ราคาก็ไม่แพงอีกด้วย เพียง 500,000 หินวิญญาณ เจ้าก็สามารถเป็นเจ้าของมันได้ในทันที!”
อี้เทียนหยุนยิ้ม เดินไปยังแผงลอยของเขา พร้อมกับหยิบมีดสั้นบนที่วางไว้ขึ้นมาดู หลังจากที่ผู้คนใกล้ๆ เห็น ก็อดไม่ได้ต้องส่ายหัวออกมา คิดว่าเจ้าเด็กซื่อๆ นี้คงต้องกินเบ็ดอย่างแน่นอน
“นี่เป็นอาวุธระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำ แต่ราคากลับสูงถึง 500,000 หินวิญญาณ อาวุธชิ้นนี้คงจะมีเอฟเฟ็กอยู่สินะ?” อี้เทียนหยุนโยนมีดสั้นเล่มนี้ลงพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม
“มันก็ต้องมีเอฟเฟ็กแน่นอนอยู่แล้ว? ทั้งเอฟเฟ็กของมันยังน่าทึ่งอีกด้วย ตราบเท่าที่เจ้าซื้อมัน เมื่อเจ้าเข้าไปในบททดสอบแล้วไม่มีเอฟเฟ็กอะไรล่ะก็ เจ้ามาหาข้าได้เลย!” เจ้าของแผงลอยตบหน้าอกตัวเองพร้อมกับพูดอย่างมั่นใจ
อี้เทียนหยุนหัวเราะเยาะในใจ หากจบการทดสอบแล้วยังเห็นเขาอยู่ นั่นก็บัดซบแล้ว
เขาเก็บคำพูดนี้ไว้ในใจ ที่เขามานี่ก็ไม่ใช่อะไร แต่เพราะต้องการหาข่าว หินวิญญาณ 500,000 ก้อนแม้ว่าจะแพงแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร ที่เขาเลือกพ่อค้าแผงลอยคนนี้ เหตุผลหลักเป็นเพราะว่าเขาเป็นประเภทที่สามารถหาข่าวจากอีกฝ่ายได้ ดังนั้นจึงได้เข้ามาลองถามดู
แต่ในขณะที่เขากำลังเริ่มจะถามอยู่นั้น เด็กหนุ่มใกล้ๆ ก็ตะโกนเสียงดังในทันที “สหายท่านนี้ เจ้าอย่าได้ซื้อของนี่เลย มันไม่ได้มีเอฟเฟ็กอะไรหรอก!”
“เจ้าหนู เจ้าพูดเหลวไหลอะไร!” เจ้าของแผงลอบชี้ไปที่เขาพร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “หากไม่ซื้อก็อย่ามาพูดจาใส่ร้ายคนอื่น อาจารย์ของเจ้าไม่เคยสอนเจ้าเหรอ ว่าอย่ามาพูดจาเหลวไหลข้างนอก!”
ภายใต้เสียงตะโกนนี้ ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกกลัวจนต้องถอยหลังไปหลายก้าว แต่ก็ยังไม่วายพูดออกมาเสียงเบาว่า “เรื่องนี้อาจารย์ได้สอนข้าแล้ว บอกว่าอย่าพูดจาไร้สาระ…..”
อี้เทียนหยุนที่อยู่ใกล้ๆ พลันยิ้มออกมาในทันที เจ้าของแผงลอยก็ยิ้มออกมาเช่นกัน แต่กลิ่นอายรอบตัวเขาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย
“ดูเหมือนว่าเจ้ากำลังรนหาที่ตายสินะ!” เจ้าของแผงลอยซัดฝ่ามือออกไปด้วยความโกรธ หวังจะซัดอีกฝ่ายจนปลิว อุตส่าห์มีเหยื่อเข้ามากินเบ็ดของเขาทั้งที หากว่าปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไป ตัวเขาคงไม่ได้อะไรแล้ว
เด็กหนุ่มคนนั้นหน้าซีดในทันที พร้อมกับรีบหลบอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าก็ไม่สามารถหลบฝ่ามือนี้ได้ ระดับของเขาเป็นเพียงระดับหลอมรวมขั้นที่ 1 เท่านั้น อีกทั้งดูเหมือนว่าเพิ่งจะเลื่อนระดับมาหมาดๆ ส่วนระดับของพ่อค้าแผงลอยคนนี้กลับมีพลังสูงถึงระดับผันแปรวิญญาณขั้นที่ 2 ซึ่งระหว่างทั้งสองนั้นมีความต่างที่ใหญ่มาก
หากว่าพ่อค้าแผงลอยผู้นี้มีระดับไม่สูง เขาก็คงไม่กล้าเข้ามาหลอกลวงที่นี่ อย่างน้อยก็ต้องมีความสามารถที่บินได้ก่อน หากแม้แต่บินยังบินไม่ได้ หลังจากหลอกผู้คนแล้ว เขาจะหนีได้ยังไง?
“หมับ!”
ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่แขนของพ่อค้าแผงลอยอย่างมั่นคง ทำให้การโจมตีของเขาต้องหยุดชะงักไป และผู้ที่ขวางเขาไว้ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอี้เทียนหยุนที่อยู่ใกล้ๆ ที่เป็นผู้ยื่นมือออกมา
ในใจพ่อค้าแผงลอยตกใจในทันที แม้ฝ่ามือของตนจะไม่ได้แข็งแกร่งนัก แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถหยุดได้ง่ายๆ การที่อี้เทียนหยุนจับเขาไว้อย่างง่ายๆ นี้ ก็หมายความว่าระดับของอีกฝ่ายย่อมไม่แย่อย่างแน่นอน!
“เจ้าหนู นี่หมายความว่าอะไร หรือว่าเจ้าเป็นพวกเดียวกันกับเจ้าเด็กนี่?” พ่อค้าแผงลอยไม่พอใจ ทั้งยังสงสัยขึ้นในใจทันทีว่าพวกเขาอาจจะเป็นพวกเดียวกัน ไม่อย่างนั้นทำไมถึงตั้องยื่นมือเข้ามาช่วยล่ะ?
อี้เทียนหยุนตาเป็นประกายวาบ จากนั้นสายตาของพ่อค้าแผงลอยก็เหม่อไปทันที พูดไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ ถูกเขาควบคุมไว้อย่างง่ายดาย
ที่นี่มีคนมากหน้าหลายตา หากว่าลงมือจัดการกับเขา งั้นก็คงไม่ง่ายที่จะหาข่าวจากที่นี่ ดังนั้นจึงควบคุมเขาไว้จะดีกว่า
ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นที่คิดว่าจะถูกโจมตี เมื่อเห็นว่าพ่อค้าแผงลอยไม่ส่งเสียง ทันใดนั้นก็สับฝีเท้าวิ่งออกไปในทันที แต่ก็ถูกอี้เทียนหยุนที่เร็วกว้าคว้าเอาไว้
“ข้ายังไม่รู้ชื่อเจ้าเลย” อี้เทียนหยุนรู้สึกสนใจเด็กหนุ่มคนนี้ เขาเป็นคนที่จิตใจดีมาก แม้ทั้งสองจะไม่รู้จักกัน แต่ว่าเขาก็ยังออกมาพูดเตือนตัวเอง
“ขะ ข้าชื่อเหอหรงคุน….” เหอหรงคุนหน้าซีดมองไปยังพ่อค้าแผงลอยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับคิดอยากจะหนีออกไปอีกครั้งด้วยความกังวล เพราะว่าเขาคงไม่สามารถทนการโจมตีของระดับผันแปรวิญญาณได้
“เหอหรงคุนอย่างงั้นเหรอ เจ้ากลับไปก่อนแล้วกัน ไว้หลังจากนี้ข้าจะไปหาเจ้าใหม่ พร้อมกับมอบโชคชะตาดีๆ ให้เจ้า” อี้เทียนหยุนยิ้ม พร้อมกับบอกเขาให้จากไปได้
“โชคชะตาดีๆ?” เหอหรงคุนเอามือเกาหัวด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าอี้เทียนหยุนพูดถึงอะไร แต่เขากลัวว่าพ่อค้าแผงลอยจะไล่ตาม ดังนั้นจึงได้รีบจากไปอย่างรวดเร็ว “สหาย เจ้าอย่าได้เชื่ออะไรที่นี่นะ ข้าต้องไปก่อนล่ะ อาจารย์กำลังรอข้าอยู่…..”
พูดจบก็หายไปในฝูงชนในทันที
