ตอนที่ 661: โชคดีจริงๆ!
และก่อนที่อี้เทียนหยุนจะจากไป เขาก็ได้ปล้นสมบัติทุกอย่างของพ่อค้าแผงลอยคนนี้ แม้แต่หินวิญญาณเขาก็ไม่เหลือทิ้งเอาไว้ สำหรับนักต้มตุ๋นแบบนี้ แค่เขายังไว้ชีวิตอีกฝ่ายอยู่ก็ถือว่าดีมากแล้ว เขาจึงจัดการเอาสมบัติที่อีกฝ่ายขายมาเป็นค่าชดเชย
หลอกใครไม่หลอก กล้าดียังไงถึงได้มาหลอกเขา? กระทั่งในความคิดยังอยากจะอัดอี้เทียนหยุน กับคนแบบนี้ เขาไม่จำเป็นต้องเกรงใจ พร้อมกับจัดการปล้นทุกอย่างที่อีกฝ่ายมี ไม่เหลืออะไรไว้ให้สักอย่าง
อย่างรวดเร็ว พ่อค้าแผงลอยคนนี้ก็ได้สติ และก็พบว่าตอนนี้ร่างของตนกำลังว่ายอยู่ในแม่น้ำด้านนอก ซึ่งไม่รู้ว่าตนมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!
“นะ นี่ข้ามากำลังทำอะไรอยู่?”
พ่อค้าแผงลอยตกใจ กระทั่งความทรงจำในตอนแรกก็ไม่เหลือ อี้เทียนหยุนทำให้ความทรงจำที่เกี่ยวกับเขาหายไป ที่เขาทำอย่างนี้ ก็เพื่อเป็นการช่วยเหอหรงคุน แม้ว่าโลกสวรรค์จะกว้าง แต่ก็ยังมีโอกาสได้เจอกันมาก ดังนั้น เขาจึงทำการลบความทรงจำของพ่อค้าแผงลอยตั้งแต่ที่เจอกับเขาออกไป
ในขณะนี้ วิหารเทพเติ้งเทียนก็ได้ทำการยืนยันมาตรฐานของผู้ฝึกตนที่กำลังพากันหลั่งไหลเข้าไปด้านใน ซึ่งอี้เทียนหยุนเองก็ตามพวกเขาเข้าไปด้วย
สภาพแวดล้อมของที่นี่ไม่ได้แตกต่างไปจากวิหารเทพเติ้งเทียนในโลกใต้พิภพเลย พื้นฐานต่างๆ ล้วนแต่เหมือนกัน นอกจากค่ายกลเคลื่อนย้ายที่อยู่บนยอดสุดที่ต่างกันแล้ว สิ่งอื่นก็ไม่มีอะไรต่างแม้แต่น้อย แม้แต่วิธีในการทดสอบก็ยังมีหัวข้อเหมือนกัน โดยที่การทดสอบแรกก็คือการขึ้นบันได ซึ่งไม่มีอะไรต่าง
สิ่งที่ต่างอย่างเดียวก็คือยามสำเร็จรางวัลที่ได้จะเป็นวิชายุทธ์! ซึ่งนี่เป็นหนึ่งในจุดที่ล่อลวงความสนใจของพวกเขามากที่สุด บททดสอบนี้ไม่เพียงแต่จะสามารถเพิ่มระดับให้กับพวกเขาได้เท่านั้น แต่ยังได้รับวิชายุทธ์เป็นของรางวัลอีกด้วย แล้วอย่างนี้ทำไมพวกเขาถึงจะไม่เข้าไปทดสอบล่ะ?
และในขณะที่อี้เทียนหยุนได้มาถึงถนน ทันใดนั้นก็เห็นร่างเด็กหนุ่มคนนั้น
“ได้ยินว่าเมื่อกี้เจ้าเกือบจะก่อเรื่องแล้วอย่างงั้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนเอ่ยดุเขาเสียงดังฟังชัด
“ไม่มี ไม่มีเลย….. ศิษย์ก็แค่เห็นเขาอายุพอๆ กับศิษย์ คิดว่ากว่าจะมาถึงที่นี่ได้ต้องไม่ง่ายอย่างแน่นอน ดังนั้นก็เลยเข้าไปช่วยพูดนิดหน่อย ไม่ได้ทำอะไรเลย” เหอหรงคุนก้มหน้าจ๋อย รู้สึกผิด ทำท่าเหมือนเด็กที่ทำความผิดมาอย่างไงอย่างงั้น
“ไม่ได้ทำอะไรอย่างงั้นเหรอ ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่าไปสนใจพวกนักต้มตุ๋นพวกนั้น ไม่ต้องไปสนใจว่าผู้อื่นเขาจะเป็นยังไง! หากว่าเจ้าไปหาเรื่องพวกเขาเข้า แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ คนพวกนั้นบางคนมีระดับสูงกว่าอาจารย์คนนี้ของเจ้าซะอีก!” ชายคนนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นอาจารย์ของเหอหรงคุน เขาก็คือเว่ยเฟยโจว ซึ่งตอนนี้กำลังมีสีหน้าน่าเกลียดอย่างมาก
ระดับของเขานั้นก็ถือว่าดี อยู่ในระดับผันแปรวิญญาณขั้นที่ 3 เหมาะแล้วที่เป็นอาจารย์ แต่ว่าก็ถูกอย่างที่เขาพูด หากว่าเหอหรงคุนไปสร้างปัญหาที่ด้านนอกตามใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยากที่จะจัดการกับพ่อค้าแผงลอยพวกนี้จริงๆ
พ่อค้าแผงลอยพวกนี้มีกระทั่งพวกที่มีพลังระดับผันแปรวิญญาณขั้นที่ 7 ที่ 8 แม้จะมีบางคนที่เป็นพ่อค้าแผงลอยปกติ แต่ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นนักต้มตุ๋นด้วยกันทั้งนั้น แต่ละคนก็หวังที่จะจับปลาที่หลุดรอดเข้ามา ปีนี้หากว่าใครยังใจดีอยู่ล่ะก็ คนนั้นก็คือคนโง่ดีๆ นี่เอง!
และก็เห็นได้ชัดว่าขุมอำนาจที่เหอหรงคุนอยู่นั้น ไม่ได้เป็นขุมอำนาจใหญ่อะไร
อี้เทียนหยุนยิ้ม นี่เป็นเรื่องยากจริงๆ ที่จะเจอกับคนที่จิตใจดีและลงมือช่วยเหลือคนอื่นด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์
“ถูกแล้ว เป็นอย่างที่ท่านอาจารย์ว่า ครั้งหน้าข้าไม่กล้าอีกแล้ว…..” เหอหรงคุนขอโทษ
“เจ้ายังจะกล้ามีครั้งหน้าอีก?” เว่ยเฟยโจวถลึงตาดุเขา
“ไม่ ครั้งหน้าข้าไม่กล้าแล้ว…..” เหอหรงคุนรีบพูดออกมา
เว่ยเฟยโจวเห็นศิษย์ของตนพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ก็ได้ถอนหายใจออกมา “หรงคุน อาจารย์รู้ว่าเจ้าเป็นคนใจดี แต่ว่าผู้คนเดี๋ยวนี้ล้วนแต่อันตราย เจ้าช่วยเขา อีกฝ่ายก็ไม่ตอบแทนเจ้าหรอก นอกจากสมาชิกในครอบครัวของเจ้าแล้ว คนอื่นล้วนแต่เชื่อไม่ได้ เจ้าเข้าใจหรือเปล่า?”
“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านอาจารย์” เหอหรงคุนพยักหน้า บอกว่าตนเข้าใจแล้ว
“เข้าใจแล้วก็ดี ตอนนี้เจ้าก็เตรียมตัวเถอะ อีกเดี๋ยวการทดสอบก็จะเริ่มแล้ว” จากนั้น เว่ยเฟยโจวก็ยิ้มออกมา พร้อมกับยื่นมือออกมาตบไหล่เขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าต้องทำให้ดี หากว่าไม่ไหวก็ให้ลงมา แต่ข้าเชื่อว่าครั้งนี้เจ้าจะต้องสามารถไปได้ถึงด่านปีนเขาสูงได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็น่าจะสามารถขึ้นไปถึงขั้นที่ 300 ได้แน่ๆ!”
“ข้าจะต้องทำได้อย่างแน่นอน!” เหอหรงคุนมั่นใจ จากนั้น หางตาของเขาก็เห็นว่ามีคนกำลังมองเขาอยู่ จากนั้นเขาก็เห็นว่าอี้เทียนหยุนได้เดินตรงมาที่นี่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนว่าพ่อค้าแผงลอยคนนั้นจะไม่มีหาเรื่องเจ้าสินะ….”
“ขอบคุณสำหรับคำเตือนของเจ้า ก็เลยทำให้ข้าไม่ต้องถูกหลอก” อี้เทียนหยุนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ได้พูดออกไปว่าเขาไม่ได้ถูกหลอกมาตั้งแต่แรกแล้ว “พวกเราไม่ได้ทำอะไร ทำไมจะต้องรู้สึกผิดด้วย? พวกเราไม่ได้ประกาศออกไปให้ทุกคนรู้สักหน่อยว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋น ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกผิด”
“ก่อนหน้านี้คือเจ้าหรอกเหรอ สหายที่เจ้านี่เข้าไปช่วยน่ะ?” เว่ยเฟยโจวขมวดคิ้ว พร้อมกับมองสำรวจอี้เทียนหยุน แต่ก็ไม่มองไม่เห็นตื้นลึกหนาบางอะไร
“ใช่ เขาก็คือสหายที่ถูกหลอกคนนั้น ที่ข้าเข้าไปช่วย” เหอหรงคุนพูดพร้อมกับยิ้มให้อี้เทียนหยุน “นี่มันดีมากจริงๆ การทดสอบกำลังจะเริ่มแล้ว เจ้าจะเข้าทดสอบด้วยหรือเปล่า”
“ไม่ ข้าไม่เข้าทดสอบอะไรทั้งนั้น ข้ามานี่ก็เพราะจะมาดูเท่านั้น” อี้เทียนหยุนยิ้ม เขาแน่นอนว่าไม่ได้มาทดสอบอะไร เพราะจะทดสอบหรือไม่ก็ไม่มีความหมาย
เพราะว่าเขาในตอนนี้คือนายของแท่นบูชาเทพเติ้งเทียน แล้วยังจะมีอะไรให้ต้องทดสอบอีก? ยิ่งกว่านั้น ระดับของเขาก็เข้าสู่ระดับราชาเซียนแล้ว ต่อให้เข้ารับบททดสอบก็ไม่ได้อะไร อย่างดีก็ได้ค่าประสบการณ์เพิ่มมาไม่กี่ล้าน และแน่นอนว่าด้วยระดับอย่างเขา ค่าประสบการณ์เพียงแค่นี้ไม่นับว่ามีความหมายอะไร
“เจ้าไม่เข้าทดสอบเหรอ?” เหอหรงคุนและเว่ยเฟยโจวตกใจ ไม่เข้าทดสอบแล้วจะมาที่นี่ทำอะไร? คนส่วนใหญ่ที่มาที่นี่ หากไม่เข้าทดสอบก็มาเพื่อขายของ ซึ่งถือเป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไป
แม้ว่าจะมีบางคนที่มาเดินเล่น แต่ก็ถือว่าหายากจริงๆ โดยเฉพาะอี้เทียนหยุนที่ยังดูเด็กอย่างนี้ ควรจะเข้ารับการทดสอบมากกว่า
เว่ยเฟยโจวขมวดคิ้วแน่น มองไปที่เขาแล้วถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าสหายน้อยท่านนี้มาจากสำนักหรือตระกูลไหน อาจารย์ของเจ้าล่ะ ทำไมไม่มาด้วย?”
“ข้าไม่มีสำนักหรือว่าตระกูลอะไรทั้งนั้น เป็นแค่ผู้ฝึกตนพเนจรที่บังเอิญมาถึงที่นี่เท่านั้น” อี้เทียนหยุนยิ้มพร้อมตอบออกไป
“ไม่มีสำนักหรือว่าตระกูล เป็นผู้ฝึกตนพเนจร?” เว่ยเฟยโจวส่ายหัว เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นศิษย์จากขุมอำนาจอะไรซะอีก มาตอนนี้ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมาเดินเล่นจริงๆ
แต่ต่อให้จะมาเดินเล่นก็ต้องเข้าทดสอบดูสักครั้ง เมื่อมาถึงนี่แล้ว หากว่าไม่เข้ารับการทดสอบ มันจะไม่เป็นการเสียโอกาสเกินไปเหรอ
“ไม่เข้าทดสอบอย่างงั้นเหรอ น่าเสียดายจัง….” เหอหรงคุนส่ายหัว จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เกือบลืมแนะนำตัวเองเลย ข้าชื่อเหอหรงคุน ไม่ทราบว่าสหายเรียกว่าอะไร?”
“อี้เทียนหยุน” อี้เทียนหยุนตอบออกไปง่ายๆ
“อี้เทียนหยุนอย่างงั้นเหรอ?” เหอหรงคุนตกใจ จากนั้นก็พึมพำขึ้นมาว่า “อี้เทียนหยุน อี้เทียนหยุน ชื่อนี้ทำไมถึงได้ฟังดูคุ้นๆ จัง!”
“ฟังดูคุ้นอย่างงั้นเหรอ?” อี้เทียนหยุนรู้สึกสงสัยขึ้นหลายส่วน แต่ก็ยังพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น่าจะเพราะชื่อซ้ำกันล่ะมั้ง โลกใหญ่ขนาดนี้ คนที่ชื่อเหมือนกันมีอยู่ถมไป”
“ข้าคิดว่าก่อนหน้านี้ ตอนอาจารย์กับข้าอยู่ที่เขาลั่วอวี่ ได้เห็นสาวสวยนางหนึ่งยืนตะโกนชื่อเทียนหยุนอยู่บนยอดเขา พูดว่าไม่รู้ว่าจะได้เจอกับเทียนหยุนอีกเมื่อไหร่อะไรนี่แหละ ตอนนั้นข้าอยากเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น แต่ว่าอาจารย์ก็ลากข้าออกมา บอกว่าอย่าได้เข้าไปสอดสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่งั้นอาจจะนำหายนะมาสู่ตัว…..”
เหอหรงคุนเอามือกุมหัวด้วยความอาย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “บางทีอาจจะเป็นชื่อซ้ำกัน แต่ว่าแซ่อี้นี้ ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ได้ยินอีกฝ่ายตะโกนว่าเทียนหยุนอะไรนี่แหละ…..”
ขณะที่เขากำลังพูด อี้เทียนหยุนที่อยู่ใกล้ๆ ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที อีกฝ่ายได้เจอชิเสวี่ยอวิ๋นอย่างงั้นเหรอ! คนที่บังเอิญเข้ามาช่วยเขา ไม่คิดเลยว่าจะรู้ข่าวของชิเสวี่ยอวิ๋นจริงๆ!
