ตอนที่ 702: เย่ซิงเฉินที่หลับลึก
“เทียนหยุน….”
เมื่อเจียวหลิงเหอเดินไปถึงตรงหน้าอี้เทียนหยุน เธอก็กอดหมับเข้าที่ตัวเขาอย่างไม่ลังเล กอดเขาเข้ามาในอ้อมแขนพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย เธอไม่คิดว่าตลอดชีวิตนี้จะได้เจอลูกตัวเองอีก
อี้เทียนหยุนที่ถูกกอดอยู่ในอ้อมกอดกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาแทน แต่เมื่อหลังจากที่ถูกกอดแล้ว เขากลับรู้สึกตื้นตันขึ้นมานิดๆ หากให้พูดจริงๆ แล้ว เขาไม่ได้มีความประทับใจอะไรเลย แต่สุดท้ายแล้วก็ยากที่จะตัดขาดสายสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกได้
หลังจากนั้นสักพัก อี้เทียนหยุนก็เอาตัวออกมาจากอ้อมกอดของเธอ สีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ได้จืดชืดเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเช่นกัน เหมือนมีความรู้สึกแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ และเพราะที่ไม่เคยเห็นหน้ามาตั้งแต่เกิด อยู่ๆ จะให้เรียกแม่เลย มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างเหมือนกัน
“เทียนหยุน เธอคือแม่ของเจ้า!” ชิเสวี่ยอวิ๋นยืนกังวลอยู่ข้างๆ เธอเห็นอี้เทียนหยุนมีสีหน้าตกใจจนกลายเป็นแข็งทื่อ ดูแล้วเหมือนกับหุ่นไม้ก็ไม่ปาน
จะไปเหมือนกับคนที่เหี้ยมหาญที่สังหารศัตรูด้วยพลังอันน่าตกใจเหมือนก่อนหน้าที่ไหนกัน ตอนนี้กลับแข็งทื่อเหมือนหุ่นไม้ เรียกไปก็ไม่ขานตอบ ทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ
“ข้าเข้าใจดี หลายปีที่ไม่เคยเห็นหน้า อยู่ๆ จะให้เรียกแม่เลย มันก็ออกจะน่าอายอยู่บ้าง……” เจียวหลิงเหอถอนหายใจ ขณะที่สายตายากจะปกปิดความผิดหวังเอาไว้
ยังไงก็ตาม เมื่อคิดดีๆ แล้ว นี่ก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เวลาก็ผ่านมาหลายปี แม้เธออาจจะมีความรู้สึกที่ลึกล้ำอยู่ แต่ว่าอี้เทียนหยุนนั้นกลับไม่เคยตัวเธอเลย การที่จะให้มีอารมณ์ความรู้สึกขึ้นมานั้น ก็ออกจะเป็นเรื่องแปลกจริงๆ
มีเพียงแต่การใช้เวลาร่วมกันเท่านั้น ถึงจะสามารถบ่มเพาะเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่ลึกซึ้งขึ้นมาได้ การที่อยู่ๆ จะให้มาเรียกตนว่าแม่ ก็เหมือนกับการเรียกสุ่มๆ ไร้ซึ่งความจริงใจ
จากนั้นเจียวหลิงเหอก็หันมองพวกเทียนฮุยที่ตอนนี้ได้ตกลงมาแล้ว พร้อมกับร่างกายที่กำลังกลายเป็นทรายทีละน้อย พวกเขาไม่มีทางหนีไปไหนได้ ไม่ว่าจะทำยังไงก็เปล่าประโยชน์
พวกเขาไม่มีหนทางที่จะสยบการกัดกร่อนนี้ ทำได้เพียงมองดูร่างกายกลายเป็นทรายทีละน้อยอย่างช่วยอะไรไม่ได้
“คราวนี้ถึงตาพวกเจ้าตายบ้างแล้ว กล้าดียังไงถึงได้มาขโมยหญ้าดื่มโลหิตที่ข้าลำบากแสนสาหัสกว่าจะได้มา?” เจียวหลิงเหอมองพวกเขาอย่างเย็นชา ขณะที่ในมือพลันปรากฏกระบี่ยาวหนึ่งเล่มขึ้น
พวกเขาพากันจ้องมายังเจียวหลิงเหออย่างดื้อดึง ขณะที่ในตาเต็มไปด้วยความเสียใจและสิ้นหวัง คิดไม่ถึงว่าเพียงพริบตาก็จะกลับตาลปัตรเช่นกัน กลายเป็นพวกเขาเองที่ต้องมาตายไป
“จะฆ่าก็ฆ่า พวกเราจะไม่ยอมหน้านิ่วคิ้วขมวดแม้แต่น้อยอย่างแน่นอน!” พวกเขาไม่ได้ร้องขอความเมตตา เมื่อทำเรื่องเช่นนี้ ก็รู้ว่าต้องมีเรื่องแบบนี้ขึ้นสักวัน ดังนั้นพวกเขาจึงได้เตรียมใจไว้นานแล้ว
เพราะต่อให้จะขอความเมตตาไป พวกเขาก็รู้ว่าฝั่งตรงข้ามย่อมไม่ยอมปล่อยตนไปอย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเขาก็เลยต้องทำใจแข็งให้ถึงที่สุด
“วางใจเถอะ ข้าย่อมไม่ให้พวกเจ้าตายเร็วแน่!” เจียวหลิงเหอหยิบหญ้าดื่มโลหิตขึ้นมา ทำให้ในมือเธอมีลำแสงสีโลหิตเข้มข้นเปล่งออกมา เล่นเอาพวกเขาถึงกับขนหัวลุก
“เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?” เมื่อพวกเขาเห็นหญ้าดื่มโลหิต ก็พลันเวยสีหน้าแตกตื่นออกมา
“แล้วพวกเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรล่ะ?”
เจียวหลิงเหอถือหญ้าดื่มโลหิตเอาไว้วางไว้บนอกของพวกเขา จากนั้น รากของหญ้าดื่มโลหิตก็โผล่ออกมา พร้อมกับชอนไชเข้าไปในร่างของพวกเขา พร้อมกับจัดการดื่มเลือดของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่ ไม่……”
พวกเขาพากันกรีดร้องออกมา แต่ก็ไร้ความหมาย หญ้าดื่มโลหิตยังคงดูดกลืนโลหิตของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ทำให้แก่นโลหิตในร่างของพวกเขาเหือดแห้งลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างที่ค่อยๆ โรยรา
อี้เทียนหยุนที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่พูดอะไร หญ้าดื่มโลหิตก็เหมือนกับชื่อของมัน นั่นก็คือต้องดื่มโลหิตเพื่อเติบโตขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเลือดอะไร มันก็สามารถดูดเข้าไปได้ในทันที แต่เมื่อหากเอาไปติดไว้กับร่างคน มันก็จะทำการชอนไชเข้าไปในร่างของคนผู้นั้นทันที พร้อมกับดูดกลืนแกนโลหิตของคนผู้นั้นออกมา
เมื่อได้ดูดกลืนแกนโลหิต ก็ยิ่งทำให้เลือดฉีของหญ้าดื่มโลหิตเข้มข้นขึ้นไปอีก
จากนั้นสักพัก แกนโลหิตในร่างของพวกเขาก็ถูกดูดจนแห้งโดยสมบูรณ์ สภาพของพวกเขาในตอนนี้เหมือนกับศพทีแห้งกรัง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังไม่ตาย แต่ก็อยู่ห่างจากปากเหวแห่งความตายไม่ไกลแล้ว ต่อให้ตอนนี้จะไม่ตาย แต่ก็อยู่ได้อีกไม่นาน
หลังจากดูดพวกเขาจนแห้ง เจียวหลิงเหอก็เก็บหญ้าดื่มโลหิตขึ้นมาผนึกไว้อีกครั้ง ไม่อย่างนั้นแม้แต่ตัวเธอเองก็ต้องถูกมันดูดโลหิตเข้าไปด้วยเช่นกัน
“เรียบร้อยแล้ว พวกเราไปกันเถอะ ที่นี่ไม่ควรอยู่นาน” เจียวหลิงเหอบอกให้พวกเขารีบไปจากที่นี่
พวกเขาพากันพยักหน้า พร้อมกับบินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ที่นี่อันตรายจริงๆ ใครจะรู้ว่าก้าวต่อไปจะเจอกับศัตรูแบบไหนโอบล้อมให้
“พี่สาว ทำไมท่านถึงเข้ามายังป่ากระดูกร้างนี้ หรือว่าเพราะหญ้าดื่มโลหิตนี้?” ชิเสวี่ยอวิ๋นถาม “แล้วอี้ซิงเฉินล่ะ เขาอยู่ไหน?”
เธอไม่ได้เรียกพี่เขย แต่กลับเรียกอี้ซิงเฉินออกมาตรงๆ ทำให้เจียวหลิงเหอต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ แล้วจะให้เธอญาติดีด้วยได้ยังไง
“เขา…..” เจียวหลิงเหอมองไปยังอี้เทียนหยุน จากนั้นก็ถอนหายใจ “เจ้าตามข้ามาเดี๋ยวก็รู้เอง”
ชิเสวี่ยอวิ๋นพยักหน้า และไม่ได้ถามต่อ อี้เทียนหยุนก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สงสัยว่ามันเรื่องอะไรกันแน่เท่านั้น
อย่างรวดเร็ว พวกเขาก็ออกมาข้างนอกป่าได้สำเร็จ ภายใต้การปกป้องจากอี้เทียนหยุน นอกจากว่าจะเจอกับระดับราชาเซียนชั้นยอด หรือไม่ก็ระดับราชาศักดิ์สิทธิ์ ไม่อย่างนั้นเขาย่อมสามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย
หลังจากออกมา พวกเขาก็พบสถานที่หนึ่งพร้อมกับหยุดลงอย่างรวดเร็ว และในบริเวณใกล้ๆ นั้นก็มีถ้ำๆ หนึ่งอยู่ เห็นได้ชัดว่าถ้ำนี้ถูกสร้างขึ้น ซึ่งผู้สร้างมันขึ้นก็คือเจียวหลิงเหอนั่นเอง หลังจากแก้มหาค่ายกลพรางตาแล้ว พวกเขาก็พากันเดินเข้าไปด้านใน
หลังจากเข้าไป ที่ปรากฏตรงหน้าก็คือโลงศพผลึกวารี! พร้อมกับด้านในที่นอนไว้ด้วยบุรุษผู้หล่อเหลาผู้หนึ่ง หลังจากชิเสวี่ยอวิ๋นเห็น ก็พลันร้องขึ้นมาอย่างตกใจ “อี้ซิงเฉิน!”
คนที่นอนอยู่ในโลงศพผลึกวารีตรงหน้าก็คืออี้ซิงเฉิน ซึ่งเป็นพ่อของอี้เทียนหยุน! ไม่คิดเลยว่าอัจฉริยะอันดับ 1 ของแดนศักดิ์สิทธิ์เฟิงเทียน ในตอนนี้จะมานอนอยู่ในโลงศพผลึกวารี
พวกเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย เห็นได้ชัดว่ายังไม่ตาย แต่อยู่ในช่วงหลับลึก ทั้งดูแล้วสีหน้ากลับซีดขาวอย่างมาก ไม่มีซึ่งสีเลือด เหมือนกับเลือดฉีเหือดแห้งก็ไม่ปาน
“ความรู้สึกนี้ เหมือนว่าจะเหมือนกับเหตุการณ์ของข้าก่อนหน้านี้เลย?” อี้เทียนหยุนมองไปที่สภาพของอี้ซิงเฉินแล้วพูดออกมา “เลือดฉีไม่มีเลย รู้สึกได้ว่าเบาบางอย่างมาก ทำไมถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น?”
เจียวหลิงเหอถอนหายใจ ขณะที่สายตาเผยร่องรอยแห่งความโกรธแค้นออกมา “ไม่รู้ว่าใครที่ส่งคนมาล้อมพวกเรา จากนั้นก็ลอบโจมตีพ่อของเจ้า และหลังจากที่หลบหนีมาได้ ก็พบว่าเขาได้ถูกพิษร้ายแรงเข้าซะแล้ว เหมือนว่าจะเป็นพิษกระหายโลหิต ที่จะทำให้แกนโลหิตในร่างเหือดแห้งไป ทำให้เลือดฉีได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง!”
“เพราะไร้ซึ่งที่พึ่ง ข้าจึงทำได้เพียงทำให้พ่อของเจ้าหลับลึก และหาโอสถบำรุงเลือดฉีมาต่อชีวิตของเขา ทำให้เขามีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้….. ในตอนนั้นพวกเราต้องการจะกลับไปหาเจ้าที่โลกมนุษย์ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ดันมาถูกคนกลุ่มหนึ่งโอบล้อมเข้าซะก่อน”
น้ำตาเจียวหลิงเหอไหลออกมา พูดพร้อมกับร้องไห้ไปได้ “ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากจะกลับไปพบเจ้า แต่เพราะว่าในตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงวิกฤต ทำให้ไม่สามารถกลับไปได้”
เพราะต้องคอยหาสมุนไพรมาบำรุงร่างกายสามีเรื่อยๆ ทำให้พวกเธอไม่สามารถกลับไปพาอี้เทียนหยุนมาอยู่ด้วยได้ เพราะสมุนไพรวิญญาณในโลกสวรรค์นั้นมีอยู่มาก ขณะที่โลกมนุษย์มีอยู่น้อยจริงๆ อีกทั้งระดับยังด้อยกว่าบนโลกสวรรค์ด้วย
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง…..” สายตาของอี้เทียนหยุนเย็นชา ไม่แปลกที่พวกเจียวหลิงเหอจะไม่ได้กลับไปหาตัวเอง ที่แท้ก็เพราะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนี่เอง “พวกท่านไปหาเรื่องใครเข้า? แม้แต่ข้ายังต้องรับผลจากหายนะครั้งนี้ด้วย……”
อี้เทียนหยุนเหมือนจะคาดการบางอย่างได้ แต่ก็หวังว่าการคาดเดาของเขาจะไม่ถูกก็แล้วกัน
