เจี่ยนเจิ้นตงโกรธจนตัวสั่น!
ชี้หน้าเจี่ยนถง “นังนอกคอก! นังนอกคอก! ทำไมฉันถึงได้มีลูกที่นอกคอกแบบนี้!”
อดทนกับความเจ็บปวดที่มีอยู่ เจี่ยนถงอดทนเอาไว้ เธอกลัวว่าถ้าเผลอพูดออกไป จะกลายเป็นคำพูดที่รุนแรง!
สูดลมหายใจเข้าลึก เธอพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “คุณเจี่ยน คุณหญิงเจี่ยน ดึกมากแล้ว เชิญท่านทั้งสองกลับไปได้แล้วค่ะ”
มือทั้งสองข้างที่ถูกน้ำลวกกลับไม่รู้สึกอะไร
การเจอหน้ากันครั้งแรกหลังออกมาจากคุก เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้
“แกอธิบายที่มาของเงินพวกนี้มาเดี๋ยวนี้นะ!” เจี่ยนเจิ้นตงไม่ยอมปล่อยเจี่ยนถงไปง่ายๆ ทั้งสองสบตากัน “หรือว่าจะให้ฉันช่วยพูดไหม? ว่าเงินพวกนี้ของแก มันเป็นเงินสกปรก!”
คำว่า “สกปรก” เพียงคำเดียว ทำเอาเจี่ยนถงเริ่มมีอารมณ์!
“ออกไป! พวกแกออกไป!” เธอยังคงก้มหน้า แต่ใช้มือชี้ไปทางประตู “ถ้ายังไม่ออกไป ฉันจะแจ้งตำรวจ! พรุ่งนี้ประธานเจี่ยนซื่อกรุ๊ปและภรรยาได้พาดหัวข่าวแน่ บุกบ้านคนอื่นยามวิกาล!”
ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เธอไม่ต้องการความอ่อนโยน หรือความรักจากพ่อแม่ เธอยอมรับได้ว่าถูกทิ้ง แต่ว่าสองสามีภรรยาตรงหน้านี้ มีสิทธิ์อะไรมายืนด่าเธอว่าสกปรก?
“แกกล้า!”
เจี่ยนถงไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดโทรออกต่อหน้าเจี่ยนเจิ้นตง คุณหญิงเจี่ยนที่อยู่อีกฝั่งจึงรีบรุดตัวเข้ามา “ถงถง อย่าวู่วาม พ่อของแกเขาก็ฟังเสียงนกเสียงกามา เขาเป็นห่วงเธอ ไม่อย่างนั้น ดึกดื่นเขาจะมาที่แบบนี้ทำไมกัน เขาหวังดีกับแกนะ”
คุณหญิงเจี่ยนแย่งโทรศัพท์ของเจี่ยนถงมาไว้ในมือ
เจี่ยนเจิ้นตงพูดขึ้น “ไม่กี่วันก่อน ปู่เห้อโทรมาหากลางดึก ว่าเห้ออู่เจอแกที่ตงหวง ฉันยังไม่อยากจะเชื่อ จึงให้คนไปสืบเรื่องของแก ฉันก็ยังไม่เชื่อ จนวันนี้ได้มาเห็นเงินบนโต๊ะ เหมือนกับตบหน้าฉันอย่างแรง!
สามปีก่อน แกทำผิด ยังไม่รู้จักแก้ตัว!
หลังจากออกมาจากคุก ยังไม่ทำตัวดีๆ สำนึกผิด ยังตกต่ำจนไปอยู่ในที่แบบนั้น! แกทำให้บ้านตระกูลเจี่ยนขายหน้ามาก!
หน้าของฉันกลายเป็นเรื่องตลกของคนทั้งเซี่ยงไฮ้แล้ว!”
เจี่ยนถงกัดฟันแน่น ตัวของเธอสั่นแรงมาก!
เธอหลับตาลง… โง่จริง!
วันนี้ที่ได้เจอสองสามีภรรยานึกว่าพวกเขาคิดถึงเธอ เห็นแก่ความเป็นพ่อแม่ลูก จึงมาหากลางดึก
เธอยังคิดว่า วันนี้พวกเขาก็มาหาเธอแล้ว เรื่องแย่ทั้งหมดในใจ ก็ลืมๆมันไป
เธอยังคิด ว่าวันนี้พวกเขามาหาเธอ อย่างน้อยก็ต้องมีคิดถึงเธอบ้าง สามปีก่อน เพียงเพราะอำนาจของผู้ชายคนนั้น จึงต้องจำยอม
จนตอนนี้เธอได้เข้าใจแล้ว!
ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้!
ถ้าหากว่าพวกเขาคิดถึงเธอจริงๆ ทำไมถึงมาเจอ ควรจะเป็นตั้งแต่วันที่เธอออกจากคุกแล้วสิ
จนวันนี้เธอออกมาจากคุกได้ครึ่งปีแล้ว ไม่ว่าจะสองสามีภรรยานี้ ไม่ว่าจะเจี่ยนโม่ป๋าย ไม่ว่าจะใครก็ตามในบ้านเจี่ยน ไม่มีใครมาหาเธอเลยสักคน
จนตอนนี้ พวกเขามาหาเธอกลางดึก เข้ามายังไม่ทันได้คุยอะไร ก็มากล่าวหา… สืบสวน เพราะเห้ออู่เจอเธอที่ตงหวงเท่านั้น พวกเขาถึงได้มาสืบสวนกับเธอ
“ถงถง รีบบอกกับพ่อสิ ว่าเรื่องพวกนั้นมันเป็นแค่เรื่องถูกใส่ร้ายเข้าใจผิด มีความนัย รีบอธิบายกับพ่อสิ อย่าให้คุณพ่อโมโห”
คุณหญิงเจี่ยนรีบจับแขนของเสี่ยวถง พูดกล่อมเธอไม่หยุด
เจี่ยนถงกำมือแน่น แน่นเสียจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ หญิงสาวที่อ่อนโยนข้างๆนี้คือแม่ของเธอ!
แม่ของเธอกำลัง “พูด” กับเธออยู่!
แต่ทุกประโยคที่เธอพูดนั้น เจี่ยนถงรู้สึกว่าใจของเธอกลายเป็นผุยผง!
เจี่ยนเจิ้นตงยืนด้วยสีหน้าเย็นชาอยู่อีกด้าน กำลังรอฟังเธออธิบาย
สามีภรรยาคู่นี้ที่วันนี้มา เพื่อต้องการให้เธออธิบายใช่ไหม? …เจี่ยนถงก้มหน้า จากนั้นมีเสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดดังขึ้น ในนั้นปะปนไปด้วยความเจ็บปวดโกรธแค้นและใจที่ตายด้าน
“ถงถง เธอเป็นอะไร อย่าทำให้แม่ตกใจสิ” คุณหญิงเจี่ยนเดินเข้ามาใกล้เจี่ยนถง เสียงหัวเราะนั้น แปลกเสียจนน่าตกใจ จนทำให้คุณหญิงเจี่ยนรู้สึกกลัว
“ไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ไม่ได้มีความนัยด้วย ฉันทำงานที่ตงหวง คุณหญิงเจี่ยนต้องการให้ฉันอธิบายอะไรกับคุณเจี่ยนเหรอคะ?
อธิบายว่าฉันยอมคุกเข่าหน้าห้องรับแขกเพื่อเงิน นอนเหมือนหมาบนพื้นแบบนั้นเหรอ?
หรืออธิบายว่ายอมให้ผู้ชายมากหน้าหลายตากอดจูบเพียงเพราะเงินแบบนั้นเหรอ?
หรือว่าต้องการให้อธิบายว่า ฉันขึ้นเตียงกับผู้ชาย ใช้เรี่ยวแรงของตัวเองที่มี เพื่อเงินอย่างนั้นเหรอ…” ดี…
“เพี๊ยะ!”
ยังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือก็ฟาดลงไปอย่างแรง ทำเอาเจี่ยนถงล้มลงไปกับพื้น เจี่ยนเจิ้นตงตัวสั่นเทา แววตาเย็นชา มองลูกสาวที่ล้มลงอยู่บนพื้นด้วยความโมโห
“ลุกนอกคอก! ลูกนอกคอก! ฉันมีลูกที่นอกคอกแบบแกมาได้ยังไง! ออกมาจากคุก ยังไม่ทำตัวดีๆ ! ไปเป็นกะหรี่!
เพื่อเงินถึงกับยอมไปทำเรื่องตกต่ำที่ตงหวง!”
แก้ตัวให้ดี? ทำตัวให้ดี?
เจี่ยนถงหัวเราะร่า “ฮ่าๆ” หนูฝั่งที่ถูกตบมีรอยนิ้วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอพูดด้วยใบหน้าที่ชานั้น “จากที่คุณเจี่ยนพูด ฉันจะเป็นคนดียังไง มีชีวิตที่ดียังไงเหรอ?”
“แกก็ไปเป็นพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อ อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าไปเป็นกะหรี่!”
เจี่ยนเจิ้นตงพูดประโยคสุดท้ายทิ้งเอาไว้ด้วยความโมโห! มองหน้าเจี่ยนถง เหมือนกับมองศัตรู!
คุณหญิงเจี่ยนย่อตัวลง ไปประคองลูกสาวที่ล้มอยู่บนพื้น เจี่ยนถงไม่ได้ปฏิเสธ เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เธอไม่ควรปิดบังเสียงที่แหบพร่าของเธอ
เพื่อปกปิดเสียงที่ไม่น่าฟังนั้น เธอบีบที่คอตัวเองเบาๆ รู้สึกเจ็บจนพูดไม่ออก และเธอไม่ต้องการให้พ่อแม่ของตัวเอง ได้ยินเสียงนั้นเช่นกัน
แต่ตอนนี้รู้สึกว่า ตัวเองโง่เกินไป พวกเขาวันนี้มาเพื่อสั่งสอนเธอ เพื่อสืบสวนเธอ คงไม่มีใครสนใจเสียงของเธอ แม้กระทั่งการใช้ชีวิตของเธอ ก็ไม่สนใจ จะมาสนใจเธอที่ถูกทำลายเส้นเสียงไปแล้วทำไม?
“คุณเจี่ยน ทำไมคุณพูดง่ายแบบนั้น ทำไมคุณไม่ยื่นมือมาตั้งแต่วันที่ฉันออกจากคุก? ดูหน้าใบนี้ของฉันสิ คุณอาจจะเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ บ้านเจี่ยนจะมีเจี่ยนถงหรือไม่ ฉันเป็นขี้คุกที่เคยติดคุก ฉันไม่มีอดีต ไม่มีญาติ ไม่มีเรื่องราว
ฉันคนนี้ คุณให้ฉันที่เพิ่งออกจากคุกหางานที่ไหนทำ ใครจะกล้ารับฉันเข้าทำ?
ถ้าหากฉันไม่ไปตงหวง ฉันก็ต้องทนหิว นอนข้างทาง ตอนนั้น คุณอยู่ทีไหน?”
คุณหญิงเจี่ยนที่อยู่ใกล้กับเจี่ยนถงมากที่สุด ในจังหวะที่เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นมา แววตาของเธอมีแววหวาดกลัว ค่อยๆปล่อยมือที่จับแขนของเจี่ยนถงอยู่ ตกใจจนล้มลงไปบนพื้น “เธอ เธอ หน้าของเธอ?”
เธอชี้มาที่หน้าของเจี่ยนถง แล้วก็นึกถึงเสียงของเจี่ยนถง “เสียงของเธอ…”
นี่ไม่ใช่เจี่ยนถงของเธอ!
นี่ไม่ใช่ลูกสาวของเธอ!
ลูกสาวของเธอคือดอกกุหลาบแห่งเซี่ยงไฮ้!
“เธอ เธอ… เธอคือใคร!”
