ประตูหอพักที่เปิดอยู่ ในห้องนั่งเล่น เธอนอนดูกระเบื้องปูพื้นอยู่ที่พื้นอย่างเหม่อลอย
เธอจ้องมองแผ่นกระเบื้องอย่างเหม่อลอย น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย มันค่อยๆไหลลงมาตามใบหน้าของเธอ
เคยมีคนบอกว่ารอยยิ้มของโมนาลิซา ดวงตาข้างหนึ่งกำลังร้องไห้ ดวงตาอีกข้างหนึ่งกำลังยิ้ม มันช่างเป็นเรื่องที่เหลวไหลและไม่มีทางเป็นไปได้
เจี่ยนถงรู้สึกเห็นด้วยมาตลอด คิดว่ามันเป็นความบังเอิญ คิดว่ามันคือปัญหาการใช้สีของจิตรกร ต่อมาถูกคนรุ่นหลังพูดจนเกินจริง
บนโลกใบนี้จะมีดวงตาข้างหนึ่งที่กำลังร้องไห้และอีกข้างกำลังยิ้มได้ยังไง?
เหลวไหลเกินไปแล้ว!
แต่วันนี้ เจี่ยนถงรู้สึกว่าโลกใบนี้มีสองอารมณ์ที่ถูกแบ่งแยกออกจากกัน
อย่างเช่นตัวเองในตอนนี้ เธอก็เป็นเช่นนั้น
ความสุขของการแก้แค้นทำให้เธออยากจะหัวเราะดังออกมา ความรู้สึกที่ญาติๆเห็นเธอเป็นเหมือนขยะ ทำให้เธออยากจะร้องไห้……สุดท้าย หยดน้ำตาที่ไหลออกมาช่างดูบ้าคลั่ง
เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังหัวเราะร้องไห้หรือว่าร้องไห้หัวเราะ
วันต่อมา
ในคฤหาสน์ของตระกูลเสิ่น บนโซฟาในห้องรับแขก มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่อย่างสง่างาม
และที่ฝั่งตรงข้ามของโซฟา คือคู่สามีภรรยาวัยกลางที่กำลังเอาอกเอาใจเขาอย่างระมัดระวัง
ข้างหลังของชายคนนั้นมีพ่อบ้านแก่ที่สีเคร่งขรึมยืนอยู่คนหนึ่ง เขามีผมหงอกและใบหน้าที่ไม่ยิ้มแย้ม
เสิ่นซิวจิ่นกวาดสายตาไปที่โต๊ะกาแฟตรงหน้าและมองไปที่คู่สามีภรรยาที่อยู่ตรงข้าม
เขายิ้มมุมปาก “ผมเข้าใจความหมายของประธานเจี่ยวแล้วครับ” ดวงตาของเขาเป็นประกาย หลังจากพูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ลุงเซี่ย ส่งประธานเจี่ยนกับคุณหญิงเจี่ยนด้วย”
“ครับ คุณเสิ่น”
พ่อบ้านเซี่ยก้าวเข้าไปข้างหน้า โค้งตัวลงและทำท่าทาง“เชิญ” “ช่วงนี้คุณเสิ่นงานยุ่ง ความหมายของคุณเจี่ยนกับคุณหญิงเจี่ยน คุณเสิ่นเข้าใจแล้ว เชิญทางนี้ครับ”
“เช่นนั้นของขวัญชิ้นนี้……” เจี่ยนเจิ้นตงรู้สึกตึงเครียด เขามองไปที่เสิ่นซิวจิ่นด้วยความคาดหวัง
เขาเอียงหน้าพร้อมกับริมฝีปากที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “น้ำใจของประธานเจี่ยน ผมต้องรับไว้อยู่แล้ว”
ได้ยินแบบนี้ เจี่ยนเจิ้นตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก……รับของขวัญไว้แล้ว ก็แสดงว่าเขาสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับเจี่ยนซื่อกรุ๊ปและคนอื่นๆในตระกูลเจี่ยนเพราะคนไม่รักดีคนนั้น
“ประธานเสิ่นเชิญตามสบายครับ ผมขอตัวก่อน”
เจี่ยนเจิ้นตงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย เขาเดินตามพ่อบ้านเซี่ยที่มีสีหน้าเคร่งขรึมออกไปจากบ้าน
หยุดอยู่ตรงข้างๆรถของพวกเขา พ่อบ้านเซี่ยยืนอยู่ห่างจากเจี่ยนเจิ้นตงและคุณหญิงเจี่ยนสองเมตร
ก่อนที่เจี่ยนเจิ้นตงจะขึ้นรถ จู่ๆเขาก็ลังเล หันกลับมามองพ่อบ้านเซี่ย “พ่อบ้านเซี่ย เราสั่งสอนคนไม่รักดีคนนั้นไม่ดีเอง ให้ทำร้ายเด็กดีๆอย่างเวยเหมิงไป ผมขอโทษพ่อบ้านเซี่ย”
ถ้าเจี่ยนถงอยู่ที่นี่ เธอคงจะรู้สึกเสียใจ……เธอยังไม่ยอมรับผิด แต่พ่อแท้ๆของเธอกลับยอมรับความผิดแทนเธอไปแล้ว
ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของพ่อบ้านเซี่ย เขายังคงมีใบหน้าที่เคร่งขรึมเหมือนเดิม เขาพูดอย่างเย็นชา “เวยเหมิงตายไปสามปีแล้ว ถ้านี่คือโชคชะตาของเวยเหมิง ผมก็ยอมรับมัน
บาปกรรมที่คุณเจี่ยนเป็นคนทำก็ให้คุณเจี่ยนเป็นคนชดใช้เอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเจี่ยนและคุณหญิงเจี่ยน ถึงแม้ว่าผมจะเป็นแค่พ่อบ้านของตระกูลเสิ่น แต่ผมก็แบ่งแยกความดีความเลวได้อย่างชัดเจน
ได้ยินมาว่า……ที่คุณเจี่ยนเขียนข่าวเช้านี้ ความสัมพันธ์พ่อลูกของคุณกับคุณเจี่ยนหายไปหมดแล้ว?”
“พ่อบ้านเข้าใจความชอบธรรมแบบนี้ ผมเจี่ยนเจิ้นตงรู้สึกละอายใจ คนไม่รักดีแบบนั้นผมเก็บเอาไว้ไม่ได้แล้ว ตระกูลเจี่ยนก็แบกรับลมมรสุมไม่ได้อีกแล้ว ถ้าการเขียนข่าวครั้งนี้สามารถทำให้ประธานเสิ่นและพ่อบ้านเซี่ยสบายใจขึ้น ผมเจี่ยนเจิ้นตงก็ยอมทำเรื่องที่แบบนี้”
ในที่สุดใบหน้าที่เคร่งขรึมของพ่อบ้านเซี่ยก็ยิ้มออกมา “ดึกมากแล้ว คุณเจี่ยนกับคุณหญิงเจี่ยนเดินทางโดยสวัสดิภาพครับ”
มองดูรถของเจี่ยนเจิ้นตงขับออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลเสิ่น จากนั้นพ่อบ้านเซี่ยก็หันหลังเดินกลับไป
เดินมาถึงชั้นสอง “คุณเสิ่น ไปแล้วครับ”
“อืม” เสิ่นซิวจิ่นยังถือของขวัญของเจี่ยนเจิ้นตงอยู่ในมือ ถือไว้ข้างหน้าแล้วมองดู สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก สะบัดมือโยนของขวัญลงไปที่เท้าของพ่อบ้านเซี่ย “เอาไปทิ้ง”
“ครับ คุณเสิ่น” ตอนที่พ่อบ้านเซี่ยก้มตัวลงไปหยิบของขวัญที่พื้น เขาก็ได้ยินเสิ่นซิวจิ่นถามว่า:
“ที่ผมบอกให้คุณไปสืบมา ผู้หญิงคนนั้นเจออะไรมาบ้างในคุก คุณสืบเจอหรือยัง”
พ่อบ้านเซี่ยก้มตัวลงอย่างสั่นไหว สายตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า:
“คุณเสิ่นหมายถึงคุณเจี่ยนใช่ไหมครับ” พ่อบ้านเซี่ยหยิบของขวัญบนพื้นขึ้นมาแล้วยืนตัวตรง “ตอนที่คุณเจี่ยนเข้าไปในคุกแรกๆ เธอมีความเย่อหยิ่ง ทำให้คนบางคนเกลียดชัง เธอคงจะลำบากอยู่ไม่น้อย”
คิ้วที่สวยงามของเสิ่นซิวจิ่นขมวดเล็กน้อย “ไตของเธอเป็นอะไร?”
ทำให้คนเกลียดชัง ถูกทุบตีก็คงเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทำไมไตถึงถูกตัดออกไปตอนอยู่ที่นั้น
“มันมีความเข้าใจผิด” พ่อบ้านเซี่ยพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณเจี่ยนก็คงซวย นักโทษในนั้นมีคนป่วย เพื่อการรักษา จะต้องตัดไตออก คุณเจี่ยนมักจะทำให้ใครหลายคนขุ่นเคือง โดนพวกเขาเล่นงานเข้าให้ พวกเขารวมหัวกันเล่นละคร
แต่คุณเจี่ยนก็เจอกับหายนะที่ไม่คาดคิดจริงๆ”
พ่อบ้านเซี่ยพูดจบก็เงยหน้าขึ้น เห็นสายตาที่ดูเหมือนกำลังยิ้มมองมาที่ตัวเอง พ่อบ้านเซี่ยไม่ได้มีสีหน้าอะไร แต่ในใจเขากลับสั่นไปหมด “คุณเสิ่น คุณเจี่ยนน่าเวทนาจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่คุณเจี่ยนก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเวยเหมิง
ไม่ว่าผมจะเกลียดคุณเจี่ยนมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่มีทางปิดบังเรื่องในคุกกับคุณ”
หมายความว่าเรื่องที่เขาสืบมาได้ก็มีแค่นี้ แต่ที่อีกฝ่ายพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่เขาก็ไม่รู้
เสิ่นซิวจิ่นหรี่ตาลงพร้อมกับครุ่นคิด เขาถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่า นิสัยเมื่อสามปีก่อนของเจี่ยนถง……เธอเย่อหยิ่งจริงๆ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนตกลงมาจากยอดเขาแล้วตกลงไปในโคลน เขายังรับไม่ได้ ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้
นึกถึงคำพูดที่เจี่ยนถงพูดในวันนั้น ไม่มีท่าทางเหมือนเสิ่นซิวจิ่น คนพวกนั้นกล้าแตะต้องเธอได้ยังไง……แต่ท่าทางของเธอในตอนนี้ คงจะเกี่ยวข้องกับเสิ่นซิวจิ่น
เขาโบกมือให้พ่อบ้านเซี่ย “ออกไปเถอะ”
พ่อบ้านเซี่ยลังเลไปพักหนึ่ง
“มีอะไรก็พูดมา”
พ่อบ้านเซี่ยพยักหน้า “คุณเสิ่น……ได้ยินมาว่าคุณเจี่ยนทำงานที่ตงหวง?”
บนโซฟา สายตาที่เย็นชาของเขามองไปที่ใบหน้าของพ่อบ้านเซี่ย ทำเอาหัวใจของพ่อบ้านเซี่ยเต้นเร็วขึ้นมาทันที เขาเหงื่อไหลออกมาที่หน้าผาก และในตอนนี้เอง สายตาที่เย็นชานั้นก็มองผ่านพ่อบ้านเซี่ยไป:
“ลุงเซี่ย เรื่องที่คุณได้ยินมามีไม่น้อยเลยนะ”
แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำให้พ่อบ้านเซี่ยรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา “ไม่ใช่ครับ คุณเสิ่น ผมแค่……”
“ผมเข้าใจว่าลุงเซี่ยเป็นห่วงฆาตกรที่ฆ่าลูกสาวของตัวเอง เรื่องนี้ผมให้อภัยได้ แต่ลุงเซี่ย หน้าที่ของคุณคือการดูแลคฤหาสน์หลังนี้”
เสียงตักเตือนเบาๆทำเอาหัวใจของพ่อบ้านเซี่ยเต้นแรง เขารีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “คุณเสิ่นพูดถูกครับ”
“อืม ไปเถอะ”
เสิ่นซิวจิ่นกำลังเตือนพ่อบ้านเซี่ยว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องของเจี่ยนถง ถ้าเขารู้ มันอาจจไม่มีผลดี
พ่อบ้านเซี่ยเดินออกไปจากประตูห้องนอน บีบของขวัญของเจี่ยนเจิ้นตงอย่างแรง เส้นเลือดสีเขียวโผล่ขึ้นมาที่หลังมือ เขากัดฟันแน่น!
เวยเหมิงตายไปแล้ว แต่คนชั่วคนนั้นกลับติดคุกแค่สามปี!
ก็แค่ถูกตัดไตไปไม่ใช่เหรอ?
เวยเหมิงของเขาถึงกับเสียชีวิต!
