ช่วงฤดูร้อนตอนม.สาม เธอบอกว่า “เสิ่นซิวจิ่น คบกับฉันนะ คุณดูแลฉันนะ”
ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวหันหน้ามามองเธอด้วยดวงตาที่เฉียบคม เขามองอยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่พูดอะไร เขาหันหลังเดินออกไป เธอก็เดินตามไป จับมือของเขามาจากด้านหลัง “ขี้งกจริงๆ ฉันเลี้ยงง่ายจะตาย คุณเลี้ยงไม่ไหวเหรอ?”
คำตอบของชายหนุ่มคนนั้น เจี่ยนถงยังคงจำได้จนถึงทุกวันนี้
เขาบอกว่า “ไม่ใช่ผมเลี้ยงไม่ไหว แต่ว่าคุณไม่ใช่คนที่ใช่” หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันหลังจับมือเธอออกไปนอกโรงเรียน
เจี่ยนถงยังจำได้ว่าเธอเหลือบไปมองมือที่จับกันอยู่ของเขาสิงคนตอนนั้น ตอนนั้นเธอกำลังทำอะไรอยู่?
อ้อ……จำได้ละ
ตอนนั้นเธอคิดว่า ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่ เสิ่นซิวจิ่น แล้วทำไมคุณไม่ปล่อยมือฉัน？
เธอจับแขนของเขาอยู่ข้างหลังอย่างมีความสุข และยิ้มอย่างมีความสุข “เสิ่นซิวจิ่น ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่ บนโลกใบนี้ก็คงไม่มีคนที่ใช่สำหรับคุณแล้ว”
……
“เจี่ยนถง? เจี่ยนถง?” เซียวเหิงเรียกชื่อเธอสองครั้ง เขาไม่พอใจที่เธอคิดฟุ้งซ่าน……สายตาที่ผิดหวังของเธอ ดูเหมือนว่าในใจของผู้หญิงคนนี้จะมีคนอยู่คนหนึ่ง และคนคนนั้น คงจะอยู่ในชีวิตของเธอก่อนเขา
แต่วินาทีต่อมา แววตาของเขากลับมาสดใสอีกครั้ง จับมือของเธอมาไว้ในฝ่ามือ:
“ลองดู ลองดูก็ได้ เชื่อผมนะ ผมจะไม่มีทางทำให้คุณเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว”
เจี่ยนถงไหล่สั่น สายตาของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของความปรารถนา เงยหน้าขึ้น เธอก็มองเห็นใบหน้าที่จริงใจของเซียวเหิงอีกครั้ง จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามือของเธอร้อนจนเจ็บปวด เธอสะบัดมือของเซียวเหิงออกและเอามือทั้งสองข้างไปไว้ข้างหลัง จากนั้นก็รีบถอยหลังออกไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว ถอยออกห่างจากเซียวเหิงเล็กน้อย ดวงตาสีดำของเธอจ้องมองไปที่เซียวเหิง
“คุณพูดอะไรสักคำสิ……เจี่ยนถง คุณจะหลบหนีไม่ได้”
เขาเดินเข้ามาใกล้ เจี่ยนถงก็เดินถอยหลังออกไปอีก
สายตาของเซียวเหิงเป็นประกาย เขาเดินเข้าไปใกล้อีก
แต่เจี่ยนถงก็เดินถอยหลัง
เซียวเหิงทนไม่ไหวแล้ว เขายื่นแขนออกไปดึงเจี่ยนถงเข้ามา จากนั้นก็ใช้แขนสองข้างโอบเอวของเธอเอาไว้ทันที ล็อกเธอไว้ข้างหน้าตัวเอง “เจี่ยนถง คุณอย่าคิดที่จะหลบหนี ผมไม่มีทางให้โอกาสหลบหนีนี้กับคุณ”
เธอไม่ได้หลบหนี…… เช่นเดียวกับที่เสิ่นซิวจิ่นพูดในตอนนั้น ไม่ใช่คนที่ใช่ แล้วทำไมจะต้องหลบหนี?
ทันใดนั้น เจี่ยนถงก็เข้าใจขึ้นมาทันที……ที่แท้ เหตุผลที่คนคนนั้นไม่ปล่อยมือเธอในตอนนั้น ยอมให้เธอจับมือตัวเอง ก็เพราะว่าเธอไม่ใช่คนที่ใช่ แล้วทำไมต้องสนใจ ทำไมต้องทำอะไรที่เกินความจำเป็น
คิดแบบนี้ พฤติกรรมที่กล้าหาญของตัวเองหลายปีที่ผ่านมา……ที่แท้ก็เป็นแค่เรื่องตลก
เซียวเหิงเลิกคิ้ว……ผู้หญิงคนนี้ วันนี้เธอเหม่อลอยครั้งที่สามแล้ว
บอกไม่ได้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง เซียวเหิงเอนตัวลงไปจูบที่ปากของเจี่ยนถง
“เสิ่นซิวจิ่นใช่ไหม？”
จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
เจี่ยนถงตัวสั่น
เซียวเหิงยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้นั้นกลับไม่ค่อยมีความสุข “เจี่ยนถง ลืมเขาไปเถอะ ไม่ว่าคุณกับเขามีอดีตด้วยกันแบบไหน แต่มันก็ล้วนแต่เป็นความเจ็บปวด”
ประสาทของเจี่ยนถงตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นและถามว่า “คุณแน่ใจได้ยังไงว่ามันมีแต่ความเจ็บปวด?”
เซียวเหิงจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่กอดแน่นอยู่ในอ้อมแขน……ผู้หญิงคนนี้คงจะไม่รู้ สีหน้าของเธอในตอนนี้มีแต่สีหน้าที่ไม่เป็นมิตร เขายิ้มมุมปากเบาๆ……ไม่เป็นไร เขาจะทำให้เธอลืมไอ้สารเลวที่นามสกุลเสิ่นให้ได้
“อดีตของพวกคุณเคยมีความสุขด้วยเหรอ? ถ้ามี แล้วทำไมผมถึงเห็นแต่ความผิดหวังบนใบหน้าของคุณ?”
“……” เงียบ พูดไม่ออก
“เจี่ยนถง อย่างน้อยคุณลองดูก็ได้ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ตกลงเป็นแฟนผมตอนนี้ แต่อย่างน้อยคุณก็ควรให้โอกาสตัวเองได้มีความสุข
คุณจะมีชีวิตอยู่ในความทรงจำ จมปลักอยู่กับอดีต อยู่ในโลกใบเล็กๆของคุณตลอดไปไม่ได้
เจี่ยนถง ลืมเขาไปซะ ไม่ว่าพวกคุณจะเคยมีความทรงจำ มีอดีตแบบไหน แต่ผมเชื่อว่าอดีตและความทรงจำที่ไม่มีความสุขเหล่านั้น มันจะต้องถูกแทนที่ด้วยความทรงจำที่มีความสุขของคุณกับผม”
จู่ๆหัวใจของเจี่ยนถงก็เต้นแรง……ความสุขเหรอ ใครจะปฏิเสธได้? เจี่ยนถงถูกสะกดด้วยคำที่สวยงามสองคำนี้
“ตกลง……” เธอพึ่งจะพูดออกมาว่า “ตกลง” แต่เธอก็ได้สติขึ้นมา “ไม่ได้”
ความสุขเหรอ ใครไม่อยากมีความสุข
แต่ว่าเธอคู่ควรที่จะได้รับมันเหรอ?
เธอในวันนี้ ยังคู่ควรกับสิ่งที่ทุกคนบนโลกต้องการเหรอ?
“เจี่ยนถง?” เซียวเหิงเรียกชื่อเธอเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมล่ะ?”
ทำไมผู้หญิงคนนี้แม้แต่โอกาสก็ไม่ให้?
“คนที่แซ่เสิ่น เขาสำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เขามองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า
เธอก้มหน้าลงมองไปที่นิ้วเท้าของตัวเองอยางนิ่งๆ เธอรู้สึกขมขื่น……เซียวเหิง คุณรู้จริงๆเหรอว่าว่าฉันเป็นใคร?
คุณเข้าใจจริงๆเหรอว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณตอนนี้ คนที่คุณสารภาพรักคนนี้ เธอคือคนที่มีร่างกายและจิตใจที่มีชีวิตอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่บนโลกนี้ หรือเป็นเพียงแค่คนที่มีแค่จิตวิญญาณที่ไม่เคยมองเห็นแสงสว่าง?
คุณรู้จริงๆเหรอว่าฉันเป็นใคร ฉันเคยทำอะไรลงไป และฉันกำลังแบกรับอะไรอยู่?
คุณคิดว่าคนอย่างฉัน……ยังคาดหวังที่จะมีความสุขอยู่จริงๆเหรอ?
“……ฉันขอโทษ”
เซียวเหิงไม่พอใจ เขาเอนตัวลงอย่างไม่ยอมแพ้ ริมฝีปากที่อ่อนโยนของเขาจูบเข้าไปที่ริมฝีปากที่ซีดเซียวของเธออีกครั้ง
เจี่ยนถงไม่ได้ดิ้นหนีไปไหน เธอปล่อยให้ชายที่อยู่ตรงหน้าจูบตัวเองอยู่อย่างนั้น
หลังจากการจูบเสร็จ เซียวเหิงก็เงยหน้าขึ้น “ดูสิ คุณไม่ปฏิเสธ” สายตาที่จริงจังและดื้อรั้นของเขาทำให้เจี่ยนถงไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาตรงๆ
เธอก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด หลับตาลงเพื่อปิดบังอารมณ์ที่อยู่ในสายตา และเธอก็พูดเบาๆว่า:
“คุณเซียว คุณลืมไปแล้วเหรอว่าฉันทำอะไร ถึงแม้ว่าฉันจะพึ่งเข้าไปทำงานได้ไม่นาน แต่ฉันก็รู้หลักการของลูกค้า ฉันไม่เคยได้ยินว่า ผู้หญิงขายตัวคนไหนจะปฏิเสธความเฟรนลี่ของลูกค้า คุณเซี่ยว คุณเคยได้ยินไหม?”
เซียวเหิงสีหน้าซีดเซียว
เขาโต้กลับไปด้วยความไม่พอใจ “แล้วเมื่อกี้ที่คุณเดินเข้ามา ครั้งแรกที่คุณเห็นผม สายตาแบบนั้น มันคืออะไร?
เจี่ยนถง ผู้หญิงขายตัวจะมองลูกค้าด้วยสายตาแบบนั้นเหรอ?”
เจี่ยนถงลืมตาขึ้นมองเซียวเหิงอย่างจริงจัง สายตาแบบนี้ เต็มไปด้วยร่องรอยของสิ่งที่อธิบายไม่ได้ หัวใจของเซียวเหิงเต้นแรง แม้แต่หัวใจของเขาก็ยังเต้นแรงขึ้นภายใต้สายตาที่จ้องมองมาแบบนี้
เขาก้มหน้าลงมองหน้าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง ราวกับว่ากำลังรอคำตอบของเจี่ยนถง
ผ่านไปไม่นาน เจี่ยนถงก็ถอนหายใจเบาๆ เธอมองไปที่เซียวเหิงแล้วพูดว่า:
“ปีนั้น ผู้ชายที่ฉันชอบก็ยืนอยู่ใต้ต้นไทร เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนกัน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันก็ตกหลุมรักเสื้อเชิ้ตสีขาว
วันนี้คุณบังเอิญใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ใต้ต้นไทร ฉันก็เลยลืมตัว จมดิ่งเข้าไปในอดีต”
ดังนั้น ทุกอย่างมันไม่เกี่ยวกับคุณ
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซียวเหิงมีร่องรอยของความผิดหวัง แต่มันก็หายวับไปในพริบตา และต่อมาเขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาเป็นประกาย ออกแรงดึงผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนเข้ามาอย่างง่ายดาย ก้มหน้าลงและจูบไปที่ปากของเธออีกครั้ง:
“งั้นคุณก็คิดว่าผมเป็นลูกค้าซะ เจี่ยนถง”
