ซูเมิ่งขนลุกขนพอง ทันใดนั้น รู้สึกว่าความกดอากาศรอบด้านต่ำมาก
แล้วยังรู้สึกเสียดายแทนเจี่ยนถง เซียวเหิงกับชาวต่างชาติที่ชื่อคาย์อันคนนั้นไม่เหมือนกัน ในช่วงหลายปีมานี้ซูเมิ่งได้ติดต่อกับคนหลายประเภท ความสามารถในการดูคนนั้นมีไม่น้อย
และวันนี้ ตอนที่Bossกับคุณชายเซียวเกิดปะทะกัน เธอก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
การแสดงออกของคุณชายเซียว เกินความคาดหมายของเธอ
อย่างน้อยซูเมิ่งก็ไม่เคยคิดว่า คำพูดเหล่านั้น จะออกมาจากปากของคุณชายเซียวคนที่เป็นคุณชายหลายใจในสายตาของทุกๆคน
ว่ากันว่า คนที่กลับตัวเป็นคนดีมีค่ามากกว่าเงินทอง ……หรือคุณชายเซียวจะเป็นคนที่ทำให้ประโยคนี้เป็นจริง
แต่ซูเมิ่งไม่เข้าใจความคิดของเสิ่นซิวจิ่น…..หรือว่าBossเขาไม่รู้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาเองไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่แล้วไม่ใช่หรือ
Bossไม่รู้หรือว่าตอนนี้เขาได้เสียศูนย์ไปแล้ว วันนี้เมื่อเห็นเจี่ยนถงกับคุณชายเซียวอยู่ด้วยกัน เหมือนกับคนที่เป็นสามีเห็นกับตาว่าภรรยาตัวเองนอกใจ และจับชู้เช่นนั้น
“เสิ่นยี จัดวางคนสองคน จับตาดูเธอไว้”
เสิ่นยียังไม่ทันตั้งตัว…….จับตาดูใคร
“มีสถานการณ์ ให้รีบรายงานฉันด่วน”
มาถึงตอนนี้ เสิ่นยีถึงตระหนักรู้ว่า…… Bossให้เขาจับตาดูเจี่ยนถง
แต่ปัญหาใหม่เกิดขึ้นแล้ว“มีสถานการณ์”คือ……มีอะไร“สถานการณ์”อะไร
เขาไม่สามารถจะรายงานทุกรายละเอียดของทั้งวันให้Bossอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม
เสิ่นยีสีหน้าขมขื่น แทบอยากจะเกาหัวขึ้นมา
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นกล้าทำเรื่องที่ผิดต่อฉัน….”ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังรถ ใบหน้าราวหยก เยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง ในดวงตาฉายแววความอาฆาตแค้น
แต่ เสิ่นยีกับซูเมิ่งทั้งสองคน ต่างก็สั่นสะท้านในใจพร้อมกัน และมีสีหน้าแปลกๆลอยอยู่บนใบหน้าพวกเขา…….หากเจี่ยนถงกล้าทำเรื่องที่ผิดต่อBoss……ตอนที่Bossพูดคำนี้ออกมา ในอีกความหมายหนึ่งแล้ว หมายความว่ายอมรับอะไรหรือเปล่า
วันรุ่งขึ้น
ตอนที่เจี่ยนถงไปทำงาน ระหว่างทางเดินอาคาร ถูกร่างหนึ่งขวางทางไว้
“……ประธานเสิ่น”
หลังจากที่ห่างหายไปช่วงหนึ่ง ในที่สุดเสิ่นซิวจิ่นก็ปรากฏตัวที่ตงหวงอีกครั้ง ก้มหน้ามองดูผู้หญิงตรงหน้าแล้ว ไฟอารมณ์ในใจก็พุ่งขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อืม”เขาตอบเสียงทุ้มเบาๆหนึ่งคำ แล้วไม่พูดอะไรอีก
เจี่ยนถงรู้สึกตึงไปทั้งตัว อ้อมผ่านเสิ่นซิวจิ่น แล้วก้มหัวเดินไปข้างหน้า
ในสายตาของผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอ ความโกรธยิ่งทวีคูณ
ก้าวเท้าใหญ่เดินตามขึ้นไปแล้ว จับแขนเธอไว้ “คุณหนูเจี่ยนรีบเร่งขนาดนี้จะไปที่ไหนหรือ” จะไปพบชู้รักของเธอหรือ
เมื่อนึกถึงการกระทำต่างๆของผู้หญิงคนนี้ เขาก็อยากบีบคอให้เธอตายด้วยมือของตัวเอง
เจี่ยนถงประหม่ามาก“ฉัน เลิกงานแล้ว ท่านประธานเสิ่นปล่อยมือค่ะ ฉันจะกลับหอพัก”
“จะกลับหอพัก หรือว่าจะไปพบชู้รักกันแน่”
สีหน้าเจี่ยนถงซีดลงทันที เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นสายตาประชดประชันของชายตรงหน้า
หยุดหายใจไปครู่หนึ่ง แสร้งทำเป็นเข้มแข็งและเย็นชา“ฉันเป็นหญิงโสเภณีอยู่แล้ว โสเภณีหลังจากเลิกงาน ไม่ไปพบชู้รักแล้วจะให้ทำอะไร ท่านประธานเสิ่น กรุณาปล่อยมือค่ะ”
เสิ่นซิวจิ่นโกรธจนขึ้นหัว มือนั้นกลับจับไหล่เจี่ยนถงไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อย
เจี่ยนถงมองไปที่มือของเขาที่จับตัวเองไว้ด้วยสายตาเย็นชา แล้วกล่าวเรียบๆว่า“หรือว่า ท่านประธานเสิ่นก็ต้องการจะเที่ยวโสเภณีสักครั้ง”
เสิ่นซิวจิ่นที่โกรธอยู่กลับยิ้มตอบว่า“ก็ได้ วันนี้คุณก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว วันนี้ผมขอเป็นลูกค้าของคุณหนึ่งครั้ง”
ทันใดนั้น มือข้างหนึ่ง ได้ยื่นไปตรงหน้าเขา
“อะไรหรือ” เขากึ่งเลิกคิ้วถาม
มองดูผู้หญิงที่สูงแค่คางของเขาแล้ว กล่าวอย่างมั่นใจว่า“เงินหรือ ”เจี่ยนถงกล่าวอย่างเรียบๆ“ถึงแม้คุณจะเป็นBossใหญ่ เที่ยวโสเภณีก็ต้องให้เงิน ไม่มีเหตุผลที่จะเล่นฟรี”
ดวงตาของเสิ่นซิวจิ่นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
เมื่อมองดูฝ่ามือที่แบอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง ในใจบอกไม่ถูกว่ามีความรู้สึกอย่างไร มันรู้สึกเจ็บแปล๊บแปลกๆ ถ้าจะพูดว่า เมื่อกี้ตอนที่พบเจอเธอ เขาโกรธมาก ไม่รู้ว่าเริ่มจากตรงไหน และก็ไม่รู้ว่าจะระบายอย่างไร
แต่ว่าในตอนนี้ ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะทำให้ใจเขาหงุดหงิด สายตาที่เขามองเธอเปลี่ยนไปแล้ว“คุณหนูเจี่ยน ผมไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณหนูเจี่ยนได้ฉลาดขึ้นขนาดนี้ ทำไมหรือ อะลู่ของคุณไม่เอาคุณแล้วหรือ คุณถึงได้หันไปคบกับคุณชายตระกูลเซียว”
บูม！
เสียงดังกึกก้องอยู่ในหู
เจี่ยนถงมองดูชายตรงหน้าอย่างมึนงง…….เขารู้จักเซียวเหิงได้อย่างไร
เสิ่นซิวจิ่นมองดูอาการมึนงงของเธอ รู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้นบ้าง แต่ที่มากกว่าคือ ความอัดอั้นในใจ เขา…..ทำอะไรเธอไม่ได้เลย
ตั้งแต่ไหนแต่ไรเสิ่นซิวจิ่นก็คิดว่า การทำลายที่ทรงพลังที่สุดไม่ใช่คำพูด แต่เป็นกำลัง การเผชิญกับคู่ต่อสู้ทุกประเภท เขาใช้วิธีการสุดโหดอย่างไม่เกรงใจ กล่าวอีกนัยหนึ่งตามวลีฮิตบนอินเทอร์เน็ต…….ลงมือทำได้ จะไม่ใช้ปากทำ
แต่การเผชิญกับเจี่ยนถงผู้หญิงคนนี้ เขากลับ……รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที
แล้วเขาก็กวาดสายตาไปที่ผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง ในหัวสมองเขาปรากฏภาพรอยยิ้มที่เธอแสดงต่อเซียวเหิงเมื่อคืนนี้
ทันใดนั้น สายตาผู้ชายเปลี่ยนไป ยื่นมือออกมาจับคางเธอไว้“ยิ้ม”
เขาหวงแหนคำพูดเหมือนทองคำ แต่ออกคำสั่งแบบหยาบคาย“คุณไม่ได้ยินหรือ ผมให้คุณ ยิ้ม”
หว่างคิ้วเจี่ยนถงขมวดขึ้นมา มือที่จับคางเธอไว้ ใช้แรงบีบเกินไป เธอไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำอะไร เมื่อก่อนก็ไม่เข้าใจเขาแล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่
“เจี่ยนถง ยิ้ม”
น้ำเสียงเสิ่นซิวจิ่นเย็นชา แต่ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ เจี่ยนถงก็ยิ่งไม่อยากยิ้ม
มีความคิดที่จะสวนทางเขา เมื่อเจี่ยนถงลืมตาขึ้น มองดูเสิ่นซิวจิ่นด้วยความเฉยเมย……ทำไมจะต้องยิ้ม ทำไมจะต้องฟังเขา ทำไมจะต้องยิ้มให้กับคนที่ทำให้ครึ่งค่อนชีวิตของเธอพังด้วย
สายตาของเธอที่มองดูเสิ่นซิวจิ่นในเวลานี้ ทำให้ในใจเขาเจ็บจี๊ด สายตานี้ บาดตาไร้ที่เปรียบ
รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจแบบอธิบายไม่ถูก ดวงตาเย็นชาของเสิ่นซิวจิ่น มองไปที่เธอ“ไม่ยิ้มหรือ ขายยิ้มแต่ไม่ยิ้มหรือ เจี่ยนถง แค่นี้คุณก็ทำไม่ได้หรือ แล้วยังจะบอกว่า คุณจะทำอันนี้”
ขณะที่พูด มือซ้ายหยิบธนบัตรสีแดงหลายใบออกมาจากในกระเป๋า “จะเอาอันนี้ ถึงจะยอมยิ้มใช่ไหม”
ดวงตาเจี่ยนถงค่อยๆหันไปมองสีแดงแสบตาในมือของเสิ่นซิวจิ่น ไม่มีใครดูออกว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไร เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ตาไม่กะพริบ ประสานสายตาคู่ดำของเสิ่นซิวจิ่นเข้า สายตาสองคู่ต่างจ้องมองอีกฝ่าย
มุมปากกระตุกขึ้น แสร้งทำเป็นฉีกยิ้ม เธอถามว่า“พอใจหรือยัง ” บังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบ แล้วเขาก็ดีใจขนาดนั้นหรือ
เสิ่นซิวจิ่นก็จ้องมองรอยยิ้มของหญิงตรงหน้า เขาต้องการจะค้นหาเงาเมื่อวานจากรอยยิ้มในฉบับมาตรฐาน……ไม่ใช่ ไม่ใช่รอยยิ้มแบบนี้
มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
คำพูดของเซียวเหิงก้องขึ้นในหูอีกครั้ง ผมสามารถทำให้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ คุณทำได้ไหม
เขาทำได้ไหม
เขาทำได้ไหม…….เสิ่นซิวจิ่นถามตัวเองอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า เขาทำได้ไหม
คำตอบพร้อมจะออกมา แต่…..รับไม่ได้
“ไป” เขาสะบัดแขน อย่างโกรธจัด“ไปให้ไกลหน่อย อย่าให้ผมเจอคุณอีก”ราวกับจะโน้มน้าวใจตัวเอง แล้วเขาก็หันหน้าจ้องมองเธอด้วยดวงตาโกรธแดงก่ำ แล้วเสริมว่า“ผมกลัวจะเลอะตาของผม”
เจี่ยนถงไม่พูดอะไร จากไปทันที ในใจนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่คุ้นเคย เธอเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็นความเจ็บปวดนี้
ข้างหลัง ผู้ชายมองดูประตูทางออกที่ไร้เงาคนไปนานแล้ว เขาคลำผมที่ท้ายทอยอย่างหงุดหงิด รู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอก……ทำไมไม่ยิ้ม ทำไมในสายตาเจี่ยนถงที่เคยมีเพียงเขา วันนี้ไม่คาดคิดว่าจะแสดงรอยยิ้มต่อหน้าชายอีกคน
ทำไมเมื่อคิดถึงผู้หญิงบ้าคนนี้……จึงทำให้เขาอารมณ์เสียวิตกกังวลได้เพียงนี้
ทันใดนั้นเขาทุบหมัดไปที่ผนังข้างๆ เสียงดังอู้อี้ แล้วร่องรอยของเลือดก็ไหลลงมาตามหมัด
