ลู่เชนและคาย์อันก็ตะลึงเมื่อชั่วขณะที่ประตูเปิดออกมาเหมือนกัน
แต่วินาทีต่อไป ลู่เชนก็ยิ้มพูดกับเซียวเหิงว่า “ไอ้เวร เก่งน้อ เร็วได้ทันใจจริงๆ เลย” ความทรงจำที่เขามีต่อเจี่ยนถง ก็คือเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัววันนั้น
บนใบหน้าที่สวยยิ่งกว่าผู้หญิงของคาย์อัน มีรอยยิ้มอันน่าค้นหาลอยขึ้นมา:
“เราเจอกันอีกแล้วนะ คุณเจี่ยน”
ทั้งเซียวเหิงและลู่เชนต่างตกใจกันมาก
“พวกเธอรู้จักกันเหรอ”
เซียวเหิงหันหน้าไปยิ้มถามเจี่ยนถง “ไปรู้จักคาย์อันตอนไหนเหรอ”
แต่ขณะนี้ แขนขาของเจี่ยนถงแอบสั่นเล็กน้อย
คาดคิดไม่ถึงเลยว่าสามคนนี้จะเป็นเพื่อนซี้ด้วยกัน
ยิ่งคาดคิดไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะพาเธอมาเจอเพื่อนที่สนิทกับเขา
เจี่ยนถงถามตัวเอง ถ้ารู้ก่อนหน้านี้แล้ว เธอยังจะมาอีกไหม
ไม่…คำตอบเด่นแจ้งและเห็นชัด
เซียวเหิงดึงเก้าอี้ออกมาให้เจี่ยนถงอย่างเอาใจใส่ “นั่งเถอะ คุณไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ก็ได้ ลู่เชนและคาย์อันเป็นเพื่อนของผมทั้งสองคน อย่าเห็นว่าเขาสองคนเข้าหากันยาก จริงๆ แล้วเป็นคนดีมาก”
เจี่ยนถงสีหน้าซีดขาว ยิ้มอย่างอิดออด นั่งลงตามคำพูด
ลู่เชนพูดล้อเล่นว่า “เพลย์บอยอย่างคุณชายเซียว ไปรู้จักคำว่าใส่ใจตั้งแต่ตอนไหนแล้ว”จากนั้นก็เถียงต่ออีกประโยคว่า “อีกอย่าง อะไรคือฉันกับคาย์อันเข้าหากันยาก เราไม่เหมือนคนที่เข้าหากันง่ายหรือไง”
“คาย์อัน ถูกไหม” ลู่เชนพูดไปด้วย หันหน้าใช้ข้อศอกแตะคาย์อันที่อยู่ข้างๆ ไปด้วย
กลับเห็นคาย์อันจ้องมองเจี่ยนถงอย่างฮึกเหิมอยู่ตลอด
ลู่เชนขมวดคิ้ว “คาย์อัน แกอย่าจ้องคุณเจี่ยนแบบนี้สิ เดี๋ยวเธอตกใจนะ ระวังคุณชายเซียวไปชกต่อยกับแกเนอะ”
คาย์อันยิ้มเยาะ “อ้อ ใช่เหรอ” ถามเจี่ยนถงอย่างใจลอย “ผมทำให้คุณตกใจเหรอ ‘คุณ’ เจี่ยน”
คำว่า “คุณ” นั้น เมื่อคายออกมาจากปากของคาย์อัน มีความหมายแฝงเป็นพิเศษ
สีหน้าของเจี่ยนถงยิ่งซีดขาวกว่าเดิม
จู่ๆ สายตาของเซียวเหิงโฟกัสที่คาย์อัน ปลายลิ้นแตะเพดาน “ทำไมฉันรู้สึกว่าแกคิดไม่ซื่อกับแฟนฉันอ่า” เซียวเหิงไม่ชอบที่คาย์อัน จ้องมองเจี่ยนถงแบบนี้ และก็ไม่ชอบคำว่า “คุณเจี่ยน” ที่คาย์อันพูดเมื่อกี้ด้วย…ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเขาเจ้าชู้หรือหรือเปล่า แต่ครุ่นคิดยังไงก็ยังแปลกอยู่ดี
คาย์อันผ่อนลมหายใจสองคำ ตามองบน มุมตาเหลือบมองเซียวเหิงแวบหนึ่ง ทันใดนั้นรู้สึกน่าสนใจขึ้นมา กวาดสายตาไปยังเจี่ยนถงอ่อนๆ อีกครั้ง พูดอย่างเฉยเมยว่า “สบายใจได้เลย ฉันไม่รู้สึกสนใจกับประเภทนี้หรอก”
ลู่เชนอยู่ข้างๆ หันหัวกวาดสายตามองคาย์อันแวบหนึ่ง…วันนี้ไอ้เวรนี้เป็นอะไรเหรอ ทำไมแต่ละประโยคที่พูดออกมาฟังดูแปลกๆ
ความไม่พอใจลอยผ่านในตาเซียวเหิง มองลอดคาย์อันแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือกุมตรงหลังมือของเจี่ยนถง มุมปากโค้งขึ้น ไถ่ถามทุกข์สุขขึ้นมา “อยากกินอะไร”
“ฉัน…ห้องน้ำอยู่ตรงไหนเหรอ ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำก่อน” ถ้ายังอยู่ภายใต้สาตตาอัน “ร้อนแรง” ของคาย์อันต่อ เธอกลัวว่าคงยืนหยัดต่อได้ไม่นานแล้ว
“ออกจากประตูเลี้ยวซ้าย”
คำพูดของเซียวเหิง เพิ่งจบลง เจี่ยนถงก็ “สวบ” ลุกขึ้นทันที รีบเดินออกไปข้างนอก
“สงสัยจะรีบจริงๆ นะเนี่ย” จู่ๆ คาย์อันก็โยนออกมาอีกหนึ่งประโยค
เซียวเหิงจ้องไปที่คาย์อันในชั่วขณะ “วันนี้แกเป็นบ้าอะไร! เห็นกูมีแฟน แกอิจฉา หมั่นไส้เหรอ”
“โธ่～กูจำเป็นไหม” ยังจะอิจฉา หมั่นไส้เหรอ กับใคร ผู้หญิงคนนั้นเหรอ
คาย์อันมองบน “แกคิดมากแล้ว กูออกไปสูบบุหรี่”
พูดอยู่ก็ดึงเก้าอี้ออก ขายาวก้าวออกไปห้องส่วนตัว
ลู่เชนไกล่เกลี่ยอย่างถูกเวลา “วันนี้แกกินระเบิด ช่างเขา”
เซียวเหิงเม้มปากไม่พูดอะไร ดูออกได้ว่าไม่พอใจ
ผ่านไปสักพัก จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมา “แกกับเสี่ยวถงรู้จักกันได้ยังไง”
ลู่เชนเงียบลงสักพัก ก็ไม่ได้บอกรายละเอียดที่พวกเขารู้จักกันออกมาตรงๆ ถามเซียวเหิงขึ้นมาว่า “พวกแกเป็นแฟนกันเหรอ ถ้าอย่างนั้นแกก็น่าจะรู้ เธอทำงานที่ไหน”
“ฉันรู้ ตงหวง เพราะฉะนั้นแกหมายถึงว่าแกกับเธอรู้จักกันที่ตงหวงเหรอ”
พอได้ยินเซียวเหิงรู้แล้วว่าเจี่ยนถงทำงานที่ตงหวง ลู่เชนโล่งอกไปที ถ้าเซียวเหิงรู้แล้ว เช่นนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังแล้ว จึงเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้เขาฟังคร่าวๆ แน่นอน ก็ได้ละเว้นบางช่วงออก
……
เจี่ยนถงเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างตะขิดตะขวงใจ ในหัววุ่นวายไปหมด ตอนนี้เธอไม่อยากกลับเข้าไปห้องส่วนตัวมากๆ
แต่เซียวเหิงดันโทรมาหาแล้ว
“ใกล้จะเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะรีบกลับไป” ถอนหายใจคำหนึ่ง…ไม่มีทางหลบได้หรอก
เธอเพิ่งเปิดประตูห้องน้ำออกมา แรงใหญ่คนหนึ่งก็บุกเข้าไป “ปัง” เสียงหนึ่ง ประตูถูกล็อกจากด้านนอก
“ชู่～คุณก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าคุณกับผมถูกล็อกไว้ในที่ส่วนตัวอย่างห้องน้ำแบบนี้สองต่อสองใช่ไหม” ข้างหู เสียงคุ้นเคยคนหนึ่งแนบชิดกับใบหูค่อยๆ ดังขึ้น
เจี่ยนถงสั่นทั้งตัว แขนที่อยู่ตรงบริเวณหน้าท้องเพิ่มความแรงขึ้นมา “เย็นชาขนาดนี้เลยเหรอ… ‘คุณ’ เจี่ยน คิดไม่ถึงเลยว่าแผนการของคุณสูงจริงๆ เลย จงใจดึงดูดความสนใจจากผม และยังยั่วคุณชายเซียวที่ทั้งหล่อทั้งรวยคนนั้นได้ด้วย”
“ฉันไม่ได้ทำ” ฉันไม่ได้จงใจดึงดูดความสนใจจากคุณ และยิ่งไม่มีใจอยากไปยั่วผู้ชายคนไหนอีกด้วย รวมทั้งเซียวเหิง
“โธ่～ในปากบอกว่าไม่ใช่ ก็เหมือนกับ…ร่างกายบอกว่าไม่เอา” พูดไปด้วยใบหูของเจี่ยนถงก็เจ็บไปด้วยอย่างกะทันหัน เธอเจ็บจนขมวดคิ้วขึ้นมา ฟันของคนนั้นกัดที่ใบหูของเธอแรงๆ คนนั้นพูดเยาะเย้ยว่า “คุณดูสิ เจ็บก็ร้องออกมาสิ～หรือว่าคนที่ทำอาชีพนี้อย่างพวกคุณ ใส่หน้ากากไว้บนหน้า ชิมกับการไม่จริงใจทุกเวลาแล้ว
จริงๆ แล้วเจ็บมาก แต่กลับสามารถทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ออๆๆ…ก็เหมือน ‘นักแสดงหญิง’ ใน ‘หนังแอ็คชั่น’ เหล่านั้นที่เป็นอุตสาหกรรมหลักของบางประเทศเกาะหรือเปล่า ทั้งๆ ที่ไม่สบายมาก แต่กลับร้อง ‘อิคึๆ’ สุดแรง”
เจี่ยนถงควบคุมตัวเองไม่ให้ลงมือต่อยหน้าสวยใบนั้นของคาย์อันอย่างพยายาม…กุมหมัดไว้แล้วก็คลายออก
“คุณคาย์อันรู้ไหม มีบางคนไม่ใช่ร้องเจ็บไม่เป็น แต่เวลาเจ็บร้องเจ็บกลับไม่ถูกใส่ใจ แต่ดันถูกตบตีอย่างรุนแรงอีก” สิ่งที่เธอพูดถึงคือชีวิตในสามปีนั้น:
“ฉันขอถามคุณคาย์อันหน่อย แค่เพื่อที่จะไม่ถูกตบตีครั้งหนึ่ง จึงทนไว้ไม่ร้องเจ็บ คนเหล่านั้นผิดไหม ก็คือพวกเขาไม่จริงใจใช่หรือไม่”
คาย์อันตะลึงอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่นาน บนใบหน้าสุดสวยมีรอยยิ้มเยาะเย้ยลอยขึ้นมา:
“สงสัยคุณเจี่ยนจะมีความสามารถด้านแสร้งทำให้ดูน่าสงสาร คุณพูดแบบนี้ อย่างกับผมทำคุณเจ็บเลย ถ้าคุณร้องเจ็บ ผมยังจะตบตีคุณอีกอย่างนั้น”
เจี่ยนถงมองลงไปข้างล่าง…คนที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์แบบนั้น ไม่เข้าใจหรอก มีคนบอกว่า ปลูกฝังนิสัยได้ภายในสิบเจ็ดวัน ถ้าสามารถปลูกฝังนิสัยได้ภายในสิบเจ็ดวัน เช่นนั้น…สามปีล่ะ
เช่นนั้น เข้าใจก็คือเข้าใจ ไม่เข้าใจก็คือไม่เข้าใจ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากแล้ว
“คุณคาย์อัน คุณควรปล่อยมือแล้ว เมื่อกี้คุณเซียวโทรมาให้ฉันรีบกลับไป ถ้าฉันอยู่ที่นี่นาน สงสัยคุณเซียวคงจะมาตามหาแล้ว”
“คุณขู่ผมอยู่เหรอ” คาย์อันยกคิ้วข้างหนึ่ง “ได้สิ เรียกเซียวเหิงมาเลย เขามาแล้วก็ให้เขาดูตัวจริงของคุณพอดีเลย”
