มือที่ห้อยอยู่ข้างกายของเซียวเหิงกุมเอาไว้แน่น เขาเลือกที่จะเชื่อเธอ แต่ว่า……คนมากมายขนาดนี้ล้วนบอกว่าเธอมีบาป เสิ่นซิวจิ่นบอกเธอมีบาป บางทีอาจจะปรักปรำเธอ แต่ถ้าแม้แต่ญาติพี่น้องของเธอ พ่อแม่ของเธอ พี่ชายของเธอต่างก็บอกว่าเธอมีบาป……เซียวเหิงอยากจะเชื่อ แต่ก็ไม่สามารถเชื่อเธอได้!
เขาไม่สามารถให้อภัยกับการโกหกของเธอ! ไม่สามารถยอมรับตัวเองที่เย่อหยิ่ง แต่กลับไปรักผู้หญิงที่จิตใจอำมหิตแบบนี้!
แต่เซียวเหิงลืมไปอย่างหนึ่งว่าเจี่ยนถงต้องการๆให้อภัยของเขาหรือเปล่า! แล้วเขา มีสิทธิ์อะไรที่จะเลือกว่าให้จะอภัยหรือไม่ให้อภัย!
เจี่ยนถง เคยทำเรื่องที่ทำร้ายเขาหรือเปล่า!
เซียวเหิงลืมเรื่องพวกนี้ไป นาทีนี้เขาโกรธเกรี้ยวสุดๆ ความภาคภูมิใจและความเย่อหยิ่งในใจ ทำให้เขาไม่อาจยอมรับ ผู้หญิงที่ตนเองจริงใจด้วยเป็นครั้งแรกในชีวิต กลับเป็นผู้หญิงที่ต่ำช้าไร้ยางอาย!
“เจี่ยนถง” เซียวเหิงเชิดหน้าขึ้น “ผม เซียวเหิง สูงศักดิ์เป็นคุณชายของบริษัทเซียวซื่อกรุ๊ป ผู้สืบทอดของตระกูลเซียว ผมแค่กระดิกนิ้วก็มีผู้หญิง เป็นโขยงแย่งกันวิ่งข้ามาหาแล้ว! เจี่ยนถง มีผู้หญิงแบบไหนที่ผมจะหาไม่ได้? กินปลากินเนื้อมาเยอะ บางครั้งก็อยากจะกินอะไรที่มันจืดๆหน่อย”
เขาเชิดหน้า มองผู้หญิงต่ำช้าสุดๆจากที่สูงลงมาที่ต่ำ “ผมก็แค่เล่นๆกับคุณเฉยๆ คุณก็อย่าเอามาใส่ใจเลย”
เขาพูดจบก็ได้หันหลังจากไปอย่างสง่าผ่าเผย
สายตาของเจี่ยนถงจ้องอยู่ที่ร่างเงานั้นตลอด
ร่างเงานี้คุ้นเคยสุดๆ แม้แต่เธอเองก็จำไม่ได้แล้วว่ามีอยู่กี่ครั้งที่ผู้ชายสูงใหญ่คนนี้จูงมือเธอเดินผ่านหมู่คน
แต่นาทีนี้ ร่างเงาที่คุ้นเคยนี้กลับเหมือนคนแปลกหน้าสุดๆ
เจี่ยนถงใช้สายตาส่งร่างเงานั้นอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเขาสูญหายไปจากสายตาของเธออย่างสิ้นเชิง
จากนั้นสายตาของเธอก็ได้หล่นอยู่ที่บนตัวของเจี่ยนโม่ป๋ายที่สีหน้าตกที่นั่งลำบาก แต่ไม่ถึงหนึ่งวินาทีก็ได้มองผ่านเจี่ยนโม่ป๋ายไป——ถ้ามีครอบครัวที่ไม่สามารถให้ความอบอุ่นได้ กลับกันยังกลายมาเป็นอาวุธที่ให้คนอื่นมาทำร้ายตัวเอง งั้นก็สู้ไม่มีดีกว่า
เจี่ยนโม่ป๋ายหันหน้าไปอีกข้าง เขาเองก็ไม่อยากอยู่ต่ออีก ได้หันหลังเดินออกไปอย่างใจร้อน
ในใจของเว่ยซือซานสะใจอย่างบอกไม่ถูก……เจี่ยนถง ฉันจะคอยดูว่าใครจะเอาฉันไปเทียบกับแกอีก? ฉันจะคอยดูว่าแกยังจะกิ้งก่าได้ทองอีกมั้ย! แกก็เน่าไปถึงดินโคลนเถอะ! ชาตินี้อย่าคิดจะได้โงหัวขึ้นมาเลย!
“ฟรึบ” เว่ยซือซานเอากล่องที่เต็มไปด้วยเงินสดถีบมาตรงหน้าของเจี่ยนถงพร้อมพูดอย่างแบ่งปันน้ำใจ “เงินนี้เป็นของแกแล้ว”
“ข้อมูลสำรอง” เจี่ยนถงยื่นมือออกไป จ้องมองเว่ยซือซานด้วยสายตาด้านชา “ฉันเคยบอกแล้ว ครั้งนี้ถ้าเธอยังกล้าเล่นตุกติกกับฉันอีก ฉันก็จะลากเธอไปลงนรกด้วยกัน”
อาจจะเพราะสีหน้าของเจี่ยนถงน่ากลัวเกินไป พริบตาเดียวใบหน้าสะสวยของเว่ยซือซานก็มีความหวาดกลัวโผล่ขึ้นมา พร้อมชูคอทำท่าไม่พอใจ “ฉันไม่มีข้อมูลสำรองอะไร มีแค่ชุดที่อยู่ในมือถือ แกดูดีๆล่ะ” เว่ยซือซานพูดไปด้วยและเอาซิมมือถือออกมาด้วย จากนั้นได้เรียกคนที่อยู่ข้างๆ “เอาไฟแช็คมา”
เธอได้เผาซิมนั้นต่อหน้าเจี่ยนถง “เจี่ยนถง แกดูชัดๆล่ะ ฉันเผาหมดแล้ว ต่อไปถ้าใครยังมีคลิปวิดีโอนี้อีก นั่นก็เป็นเรื่องของเขา อย่ามาปรักปรำฉัน ฉันไม่นับว่าเป็นคนดีอะไร แต่สัจจะแค่นี้ยังพอมีอยู่”
เว่ยซือซานพูดจบก็ได้พาคนทั้งกลุ่มจากไปอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร ลุงพุงใหญ่คนนั้นมองดูสถานการณ์แล้วก็ได้รีบตามพวกเขาไป……เขาถือว่าดูออกแล้ว เรื่องของวันนี้เป็นกับดักที่มุ่งเป้าไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ตัวเองอย่าแทรกแซงดีกว่า
ในห้องเงียบสงบลงมา เหลือแค่ผู้หญิงคนเดียว
มีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังของที่บังลม เท้าคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอค่อยๆเงยหน้ามองขึ้นไปตามขาคู่นี้
ผู้หญิงพูดอย่างมีความสุข “คุณเจี่ยน ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันจะให้เซียวเหิงเห็นธาตุแท้ของคุณ ไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นคนของตระกูลเจี่ยน แถมยังมีอดีตแบบนั้น นี่ช่างเหนือความคาดหมายของฉันจริงๆ คุณแย่กว่าที่ฉันรู้เสียอีก”
เจี่ยนถงไม่พูดจาสักคำ เอามือยันพื้นแล้วลุกขึ้นมา
“นี่～ห้าแสนหยวน” ฝ่ามือเรียวยาวคีบเช็คไว้ใบหนึ่ง และยื่นมาที่ตรงหน้าของเจี่ยนถง “คืนนั้น เธอขอยืมกับฉันหน้าแสนหยวน ตอนนี้สามารถให้เธอแล้ว ยังไงซะ……เธอก็ได้ให้ฉันดูละครแก่งแย่งชิงดีกันของตระกูลไฮโซ สนุกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้”
ระหว่างที่พูดก็ได้จับมือของเจี่ยนถงไว้ จากนั้นได้เอาเช็คใบนั้นยัดเข้าไปในฝ่ามือของเจี่ยนถง
เจี่ยนถงหลุบตาลง สายตาหล่นอยู่ที่เช็คใบนั้น ภายใต้การจับตาดูของคาย์อัน ฝ่ามือเธอได้ค่อยๆขยับ
แววตาลึกๆของคาย์อันมีความดูถูกแว๊บผ่าน
เจี่ยนถงชูเช็คใบนั้นขึ้นโดยที่ไม่ดูเลย พอยกมือขึ้นเช็คก็ได้ฟาดอยู่บนใบหน้าของคาย์อัน ตามด้วยเสียงที่แหบพร่าดังขึ้น “ขอบคุณความใจกว้างของคุณคาย์อันนะคะ แต่ว่า ฉันไม่ต้องการแล้ว”
เว่ยซือซานบอกว่า รับการว่ายวานจากผู้อื่น ก็ควรจะพยายามทำให้ดี คนคนนี้ ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้านี้สินะ
ถูกหรือผิด อยู่ที่เธอได้กลายเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์แล้ว
เจี่ยนถงก้าวฝีเท้า
เธอคุกเข่าข้างเดียวอยู่บนพื้นนานเกินไปจนขาชา เธอจึงได้ลากขาข้างที่เดินไม่สะดวกออกจากห้องนี้ทีละก้าว ไม่หันกลับมามอง และไม่สนสายตาของคนที่อยู่ข้างหลัง
เธอเดินออกไปทางประตูหลัง เท่าที่เคยคุ้นเคยกับที่นี่ เธอได้เดินออกไปทางประตูหลัง สามารถหลีกเลี่ยงฝูงชนของด้านหน้า
ตลอดทางคอยเดินลากขา เปิด
ประตูกลมของประตูหลัง เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้า……เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และพูดกับท้องฟ้าอย่างไร้เสียง คุณดูสิ ฉันไม่ได้ร้องไห้
“คุณดูสิ” “คุณ”ที่เธอหมายถึงคือใครกันแน่? เจี่ยนถง เธอกำลังเรียกใครดูกันแน่? ไม่มีคนรู้
เธอพูดกับตนเองอีก เดิมทีก็จะเปิดเผยทุกอย่างแล้ว ให้เซียวเหิงได้รู้อดีตของเธอ……ตอนนี้ก็รู้แล้ว แค่ได้เปลี่ยนวิธีรู้แบบหนึ่งเฉยๆ ยังไงซะ……ก็บรรลุเป้าหมายแล้ว มันก็เหมือนๆกันแหละ
เหมือนกันจริงๆเหรอ?
งั้นทำไมเธอถึงยังเจ็บอยู่?
เธอรักเซียวเหิงมั้ย?
เจี่ยนถงรู้ดี ไม่เลย ก็แค่คนที่เข้ามาในชีวิตของเธอ บอกกับเธออย่างไม่รับผิดชอบ เขามาหาประสบการณ์ชีวิต ให้เธออย่าจริงจัง
เจี่ยนถงอยากหัวเราะ แต่เธอหัวเราะไม่ออก
เธอตะโกนใส่ท้องฟ้าอย่างไร้เสียงอีกครั้ง คุณดูสิ! ฉันไม่ได้ร้องไห้!
แต่……บนโลกใบนี้ มีคนอยู่ไม่มาก ตอนที่มองเธอไม่แฝงด้วยความดูถูก ตอนที่มองเธอก็คือมองสายตาของเธอ……ไม่มีแล้ว!
ไม่มีแล้ว สายตาที่จดจ่ออย่างนั้น
ไม่มีแล้ว สายตาที่จริงจังอย่างนั้น
ไม่มีแล้ว สายตาที่จริงใจอย่างนั้น!
เจี่ยนถงก้าวเท้าวิ่ง ตั้งแต่ขาของเธอไม่สะดวก ไม่เคยมีครั้งไหนที่วิ่งเร็วเท่านี้มาก่อน……ความเจ็บปวด ลุกลามจากขาขึ้นมาที่เอว เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจตลอด!
แต่ผู้หญิงที่วิ่งอย่างโซซัดโซเซนั้น กลับเหมือนว่าไม่เคยสังเกตเห็นเลย เธอยิ่งไม่รู้ว่าท่าทางที่เธอวิ่งในนาทีนี้ เหมือนนกแพนกวินที่ขากะพร่องกะแพร่ง!
ทุเรศสุดๆ!
ห้องริมสุดในงานเลี้ยงชั้นสอง
คาย์อันมองเช็คที่ลอยอยู่บนพื้นใบนั้น แล้วยื่นมือนวดตำแหน่งที่ถูกฟาดหน้า เขาส่งเสียงเยาะเย้ยทีหนึ่ง ไม่แยแสที่จะไปเก็บเช็คบนพื้นเลยด้วยซ้ำ ยกฝีเท้าก็เตรียมตัวจากไปเลย
จู่ๆมือข้างหนึ่งกลับยื่นไปที่เช็คใบนั้น และหยิบมันขึ้นมา
