Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป – ตอนที่ 131 เขาชอบแบบเจี่ยนถง

ณ ตึกบริษัทเสิ่นซื่อ

รถเบนซ์สีดำค่อยๆ ขับเข้ามาจอด พร้อมกับขายาวๆ ยื่นออกมาจากบนรถ หลังจากนั้นเสิ่นซิวจิ่นก็เดินลงมาอย่างสง่า แล้วเดินมาฝั่งด้านข้างคนขับ พร้อมกับเปิดประตูออก

เสิ่นซิวจิ่นหรี่ตามองหญิงสาวในรถที่นั่งเงียบมาตลอดทาง โดยไม่พูดเร่งอะไรเธอ เพียงแค่รอให้เธอเป็นคนเลือกลงมาจากรถเอง

จนถึงวินาทีนี้ เจี่ยนถงก็ยังไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงได้ยอมเขา พร้อมทั้งยังเปลี่ยนชุดที่เขาเตรียมมาให้และทำตามคำสั่งของเขาด้วย

ความรู้สึกเกลียดตัวเองกำลังถาโถมเขามาในใจ——และเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถแบบนี้ เกลียดที่ตัวเองไม่กล้าที่จะขัดขืนแบบนี้！

ในเวลาทำงานแบบนี้ พนักงานของบริษัทเสิ่นซื่อก็เริ่มเข้าออกกันเยอะ เจี่ยนถงทนกับสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของคนพวกนั้นไม่ได้ จึงทำหน้านิ่งแล้วเดินลงมาจากรถ

พึ่งลงจากรถ สายตาของคนที่เดินเข้าออกในบริษัทต่างก็ยิ่งจับจ้องมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องก้มหน้าลง มองตรงหน้าอกตัวเอง และในขณะนั้นพอเดินมาตรงกลางแจ้ง ตอนที่สัมผัสได้ถึงแสงพระอาทิตย์ กลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย กลับสัมผัสได้แต่สายตาอิจฉาริษยาแบบนั้น

เสิ่นซิวจิ่นเดินนำหน้า ส่วนเจี่ยนถงเดินตามมาด้านหลัง เสิ่นซิ่งจิ่นที่เดินเข้ามาในตึก อยู่ดีๆ ก็หยุดเดิน แล้วหันมามองเจี่ยนถงที่อยู่ด้านหลัง

ผู้หญิงคนนั้น ทำท่าทางลังเลอยู่หน้าประตู ไม่ยอมก้าวขาออกมา เดินเข้ามาในประตู ไม่กล้าเดินข้ามเส้นตรงนั้น

เสิ่นซิวจิ่นหรี่ตามองพลางครุ่นคิด…….ตอนนั้น ผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามาในบริษัทเขา โดยไม่สนใจใครแล้วเดินเข้าไปที่ห้องทำงานเขาทันที อย่างเย่อหยิ่งและมั่นใจ

ส่วนคนที่เขินๆ อายๆ มาตลอดนั้นจะเป็นเซี่ยเวยเหมิง ไม่มีทางใช่เจี่ยนถงแน่นอน

ในตอนนี้ ความทรงจำที่ผ่านมานั้น กลับไม่สามารถหวนกลับไปเมื่อก่อนแล้ว

แล้วเขาก็นึกถึงตอนที่เธอพึ่งออกมาจากคุก ที่อยู่ต่อหน้าพวกคนต่ำช้า และทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนกับท่าทางป้องกันตัวเอง ที่ร้องออกมาอย่างน่าตกใจว่า “อย่าตีฉัน” ……

ถ้าหากว่า ในช่วงสามปีนั้น ทำให้เธอทำของบางอย่างหายไป เขาคิดว่า เขาจะช่วยเธอเอากลับมาแน่นอน……ถ้าหาก ทำให้เธอยิ้มขึ้นมาได้ นี่เป็นเธอในแบบที่เซียวเหิงชอบ อย่างนั้น เขาก็จะช่วยเธอเอาความอวดดีและเคร่งขรึมที่หายไปกลับมา——นี่ถึงเป็นเธอในแบบที่เขาชอบ

“เธอเดินเข้ามาได้ หลังจากนั้นก็ไปประชุมกับฉัน หรือจะหันกลับไปอยู่ในที่ของเธอ” เสิ่นซิวจิ่นกวาดตามองเจี่ยนถงครั้งหนึ่ง “ฉันไม่ได้พูดเล่น และไม่ขัดขวางด้วย”

เจี่ยนถงกัดปากตัวเองแน่น พร้อมกับหันไปมองหน้าเขา เพื่ออยากจะดูสีหน้าของเขา แต่เสิ่นซิวจิ่นไม่เคยแสดงออกทางสีหน้า และตอนนี้แววตาก็ดูไม่มีความรู้สึก เธอมองไม่ออกเลยจริงๆ

มีสองอย่างให้เลือก……เหรอ？

เธอก็ยังก้มหน้าลงครึ่งหนึ่ง เพียงแต่ใช้หางตาเหลือบมองรอบข้าง คนพวกนั้นที่แอบเหล่มองเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น สำหรับเธอในตอนนี้ ราวกับว่าเธอเป็นตัวอัปมงคล เธอก็ทำเสียง “บ่นๆ” เบาพร้อมกับใช้หางตามองเสิ่นซิวจิ่น

เธอพยายามเอียงหูฟัง เสียงพูดพวกนั้นแม้ว่าจะเป็นเสียงเบา แต่เธอก็พอจะรู้ว่ากำลังนินทาตัวเองอยู่ และยังมีสายตาที่จับจ้องมองมาด้วยความรังเกียจและดูถูก

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมดูท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ……”

“ประธานเสิ่นทำไมถึงรู้จักกับผู้หญิงที่ดูไม่มีสง่าราศีแบบนี้ได้……”

“ดูเสื้อผ้าที่เธอใส่ก็ดูมีระดับ แต่พอใส่เข้าไปแล้วก็ยังกลบกำพืดตัวเองไม่ได้……”

เสียงวิจารณ์ดังต่อเนื่อง แม้ว่าจะได้ยินไม่หมด แต่ก็พอได้ยินคร่าวๆ

สีหน้าของเธอซีดขาว พร้อมกับก้มหน้าลง แล้วกัดปากตัวเองอย่างแรง จนสัมผัสได้ถึงความหวานคาวของเลือด

สายตาของเสิ่นซิวจิ่นนั้นจับจ้องที่เธออย่างไม่ละสายตา และเสียงคนอื่นที่นินทาเธอนั้น เจี่ยนถงก็ได้ยินหมด แน่นอนว่าเขาเองก็ได้ยินเหมือนกัน แต่เสิ่นซิวจิ่นกลับไม่ได้ต่อว่าอะไรพวกนั้น เพียงแต่ใช้สายตาจ้องมองที่เจี่ยนถงอย่างเดียว……เมื่อก่อนเจี่ยนถงไม่สนใจคำพูดใคร เธอเคยบอกเขาว่า “ทำไมเธอต้องไปสนใจคำพูดของคนที่เทียบเธอไม่ติด？”

แต่เจี่ยนถงในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นสายตา หรือคำพูดพวกนั้น สำหรับเธอแล้ว มันเป็นสิ่งไม่ดี ที่สามารถทำให้เธอจมลงได้ง่ายๆ

สายตาดูถูกหลายคู่นั้น พร้อมกับคำนินทาที่ดังอยู่……เธอตัดสินใจหันหลังกลับ แล้ววิ่งออกไปข้างถนน พร้อมกับยื่นมือเรียกรถแท็กซี่ทันที

เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ออกไปขวางเธอ เพียงแค่ยืนมองเธอเรียกรถอย่างนิ่งๆ

เขาเม้มปาก พร้อมกับยกมือขึ้นมา เสิ่นยีที่อยู่แถวนั้นก็รีบเข้ามา เขาจึงกระซิบข้างหูเสิ่นยี “ตามเธอไป แล้วก็จ่ายค่าแท็กซี่ให้เธอด้วย ตัวเธอไม่ได้พกเงิน”

“ครับ บอส”

เสิ่นซิวจิ่นหันไปมองที่ที่เจี่ยนถงออกไปอีกครั้ง และหันกลับมา แล้วเดินเข้าไปด้วยสายตามีเลศนัย และจังหวะนั้นก็มีแววตาบางอย่างเปล่งออกมา วันนี้หนีไปได้ ก็ยังมีพรุ่งนี้

……

พอเลิกประชุม เสิ่นซิวจิ่นก็ออกจากบริษัททันที

รถเบนซ์ขับเข้ามาในหมู่บ้านของเจี่ยนถง และดูตามที่อยู่จนมาถึงหอพักของเจี่ยนถง

ตื้อดึ่ง

“ใคร？” เสียงคนในห้องถามขึ้น

ผู้ชายที่อยู่ด้านนอกไม่ตอบ และยกมือขึ้นมากดออดที่หน้าประตูอีกสองครั้ง

ประตูเปิดออก “ใคร……ทำไมเป็นคุณ？”

“ทำไมจะเป็นผมไม่ได้？” เขาถามขึ้นพลางหยักคิ้ว

เจี่ยนถงแง้มปาก เหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด แล้วจึงถามขึ้นด้วยความประหม่า “ประธานเสิ่น……คุณมา ด้วยธุระเหรอ？”

“เธอจะไม่เชิญฉันเข้าไปดื่มน้ำชาหน่อยเหรอ？”

“ที่ห้องไม่มีน้ำชา”

“น้ำร้อนธรรมดาก็ได้”

“……เชิญค่ะ”

เสิ่นซิวจิ่นไม่สนใจกับท่าทางที่ดูไม่ยินยอมของเจี่ยนถง แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างสบายใจ

“ฉันไปรินน้ำให้……” เธอกำลังจะเดินคอตกเข้าไปในห้องครัว แต่อยู่ๆ กับถูกจับข้อมือเอาไว้ เสิ่นซิวจิ่นกดเสียงแล้วพูดขึ้นเสียงแข็ง “ไม่ต้องแล้ว ไปเก็บของแล้วไปกับฉัน”

“จะไปไหนเหรอ？ฉันไม่จำเป็นต้องเก็บ ไปแบบนี้แหละ”

พอเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเขาก็ดูกึ่งยิ้ม “ฉันหมายถึง ไปเก็บของใส่กระเป๋า ต่อไปไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว”

“……แล้วไปอยู่ที่ไหนล่ะ？” ความกังวลปะทุขึ้นทันที ถ้าไม่อยู่ที่นี่ เธอจะไปอยู่ไหนได้ล่ะ？

“ไปอยู่กับฉัน” เสิ่นซิวจิ่นพูดออกอย่างชัดถ้อยชัดคำ

เจี่ยนถงยืนตัวแข็งทื่อทันที แล้วคิดว่าตัวเองน่าจะฟังผิดไป

“……ประธานเสิ่น ฉันอยู่ที่นี่ก็ดีมากเลย”

เสิ่นซิวจิ่นไม่ตอบเธอ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกา “ให้เวลาเธอเก็บของสิบห้านาที หลังจากสิบห้านาที ฉันจะพาเธอไป” พอพูดจบเขาก็หันมามองเธออีกครั้ง แล้วพูดขึ้น “ไม่ว่าเธอจะเก็บเสร็จหรือไม่ก็ตาม”

ในจังหวะนั้นเจี่ยนถงลนทันที “ประธานเสิ่น คุณกำลังเป็นเผด็จการ ไม่มีเหตุผล ไม่สนใจคนอื่น！ฉันอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว ฉันไม่อยากย้ายไปไหน” และยิ่งไม่อยากไปอยู่กับคุณด้วย！

เสิ่นซิวจิ่นจึงพูดขึ้นเสียงใส “ที่เธออยากจะพูดมากที่สุด คือไม่อยากอยู่กับฉันใช่ไหม？”

เจี่ยนถงได้ยินแบบนั้น สีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที！

พอเห็นเธอเป็นแบบนั้น เสิ่นซิวจิ่นก็ยิ้มออกมาทันที “ดูแล้วฉันคงเดาถูก” เมื่อกี้ยังหัวเราะอยู่เลย พอตอนนี้ หน้ากลับถอดสี สายตาก็ดูเลิ่กลั่ก “สิบห้านาที จะไม่มีการต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น”