ในเวลาเดียวกัน ชั้นที่28ของตงหวง
ในห้องน้ำที่ใกล้ห้องนอน ผู้หญิงชำระร่างกายแล้ว ยืนอยู่หน้ากระจก ในตาแสดงออกอย่างตะลึง……สำหรับอนาคต เธอจะต้องตะลึงมากกว่านี้ จู่ๆก็เอา “กองทุนดวงหัวใจ” กลับมาอย่างกะทันหัน ไม่ได้อยู่ในแผนชีวิตของเธอเลย ทำให้ทุกอย่างยุ่งไปหมด
แต่……..เธอไม่เคยเสียใจ
ในเวลาที่คุณปู่เอ็นดูตัวเอง ก็เคยมีความเห็นแก่ตัวด้วย ถ้าเธอเป็นหลานสาวของคุณปู่ แล้วเจี่ยนโม่ป๋ายก็จะไม่ใช่หลานชายของคุณปู่เหรอ
หรือว่าบางเรื่องคุณปู่ทำมันได้ไม่เนียน แต่เจี่ยนถงเข้าใจ ความเข้มงวดของคุณปู่ยังเต็มไปด้วยความห่วงใย
มิฉะนั้น ก็จะไม่มีวันเกิดของ‘กองทุนดวงหัวใจ’ถ้าคุณปู่ไม่ไว้ใจเธอจริงๆ ในอนาคตเธอจะคิดร้ายกับตระกูลเจี่ยนหรือไม่ ก็คงจะใช้กฎของครอบครัวมั่งคั่งบนโลกนี้ ——ส่งเธอไปแต่งานเพื่อสานความสัมพันธ์ก็ได้
คุณปู่จับมือเธอไว้ก่อนจากไป “บริหารมันให้ดี”
วันนี้ ‘กองทุนดวงหัวใจ’กลับมาอยู่ในมือของตัวเองอีกครั้ง…….ทันใดนั้น ความมืดมนในตาเธอก็สลายไปหมดความสับสนและมีการตัดสินใจบางอย่างเกิดขึ้น หรือว่า การทำเช่นนี้สุดท้ายจะเป็นการทำร้ายเจตนาของคุณปู่
หลับตาลง แล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ มีสีที่ดิ้นรนในดวงตาเดินไปที่ประตูห้องน้ำอย่างลำบากข้างหน้ามีเพียงประตูกั้นระหว่าง แต่รู้สึกว่าห่างกันราวฟ้ากับดิน เดินออกมาจากประตู ก็ไม่มีทางที่ให้ย้อนกลับ………ไม่ เธอเคยมีทางที่ย้อนกลับตั้งแต่เมื่อไหร่
เหยียดมือที่สั่นออกมา จับลูกบิดประตู หายใจเข้าลึกๆ ออกแรงบิด ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
เมื่อเงยหน้าขึ้น มองดูโคมไฟตั้งพื้นที่ดับอยู่ตรงหน้าต่างสูงจรดเพดานโดยไม่รู้ตัว ไม่แปลกใจอะไร ชายผู้นั้น นั่งบนโซฟาเดี่ยวหนังวัวอย่างขี้เกียจ ถือเอกสารต้นฉบับ นั่งดูอย่างเงียบๆ
เขามักจะนั่งอ่านหนังในขณะที่เธอไปอาบน้ำ และนั่งอยู่บนโซฟาหนังวัวตัวนั้น อ่านหนังสืออย่างเงียบๆ แม้แต่ ถ้าเธอไม่เข้าใจเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างตัวเองและชายผู้นั้น ตัวเองกับชายคนนั้นติดหนี้ชีวิตกันไว้ เธอยังให้ภาพลวงตาที่น่าขัน——ราวกับว่าในช่วงเวลานี้ของทุกวัน เขาจะมานั่งบนโซฟา อ่านหนังสืออย่างเงียบๆ เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบๆ
แต่……..เจี่ยนถงหัวเราะเยาะตัวเอง——อย่าโง่อีกเลย ผลของความไร้เดียงสาก็คือถูกโยนลงไปในขุมนรก ส่วนเธอ ร่างกายกำลังอยู่ในนรกแล้ว
เธอรู้ว่าร่างกายของตัวเอง เวลานี้สั่นอย่างรุนแรง……..คืนนี้ เหมือนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เรื่องที่เกิดขึ้นที่ตระกูลเจี่ยนคำสัญญาที่เธอมีกับเขา ก็เหมือนตอนที่ เธอขอยืนจากเขาสี่ร้อยล้าน เขาถามว่า
คุณเอาอะไรมายืนเงินสี่ร้อยล้านนี้ และเธอก็ให้คำสัญญาว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะฟังคำบัญชาจากคุณ
ทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองเหลืออะไรอีกบ้าง แต่เธอก็ขายทั้งหมดของตัวเองให้เขา
“ประ…….ประธานเสิ่น” คิดอยู่สักครู่ แม้แต่เสียงของเธอก็ยังสั่นเวลาถาม “ฉัน……ฉันชำระร่างกายสะอาดแล้ว”
ฉันล้างสะอาดแล้ว…..คุณจะทำอะไรก็เชิญเลย
แต่ประโยคหลังนี้ ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็อึดอัดที่จะพูดออกไป
น่ารังเกียจคุณนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ เจี่ยนถง ในฝันคุณจะอยากอาเจียนความน่ารังเกียจนี้ไหม
คนคนนี้ เขาทำลายคุณทุกอย่างด้วยมือของเขาเองให้คุณตกลงไปบ่อโคน ทำให้คุณสกปรก ทำให้คุณถูกดูถูก คุณเกลียดความหรูหรา แต่คุณในเวลานี้ แต่คุณในตอนนี้ยังต้องอ้อนวอนเขาและเปิดต้นขาเพื่อถามเขา คุณผู้ชาย ฉันทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ท่านมีอารมณ์จะขึ้นฉันไหม
ขยะแขยง！ขยะแขยง！ขยะแขยง！
เจี่ยนถง คุณทำตัวได้น่ารังเกียจมาก
ผู้หญิงบนเตียง มือจับผ้าห่มแน่นมาก มองผู้ชายที่อยู่บนโซฟา พยายามฝืนตัวเองให้ยิ้ม บังคับตัวเองยิ้มให้ผู้ชายบนโซฟาอย่างประจบสอพลอ แต่ไม่รู้ตัวว่า ใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่ปกคลุมไปด้วยผมเปียกของเธอ ขาวซีดเหมือนผีเลย
ผู้ชายที่อยู่บนโซฟา เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ สายตามองไปที่หน้าของเธอก่อน หลังจากนั้น ค่อยๆมองไปที่มือที่จับตรงอกอย่างแน่น ดวงตาสีเข้ม มองจากนิ้วมือที่เธอบีบจนขาวซีด จนเส้นเลือดสีเขียวโผล่ออกมาทางหลังมือ ขยับขึ้น ตกไปอยู่บนใบหน้าที่ซีดกว่าผีของผู้หญิง
ดวงตาสีดำเหล่มอง เจี่ยนถงที่อยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือเปล่ารู้สึกว่าอุณหภูมิโดยรอบลดลงหลายองศาใจสั่นระรัวนิ้วเธอกำผ้าปูที่นอนแน่น ปลายนิ้วขาวซีด กลัวจนไม่กล้ากะพริบตา จ้องมองผู้ชายใต้แสงไฟที่อันตราย “ปะ ประธานเสิ่น……..” ใช่ มันอันตรายมาก
เวลานี้ชายผู้นั้นมีลมหายใจที่อันตรายทั่วร่างกาย เธอไม่รู้ว่า ตัวเองพูดประโยคไหนผิดไปหรือเปล่า ทำให้ชายผู้นั้นโมโห เธอพูดกับตัวเองว่า เจี่ยนถง อดทนไว้ แค่แป๊บเดียว กะพริบตาแป๊บเดียวก็ดีแล้ว
“ประธานเสิ่น ฉัน ฉันทำความสะอาดเสร็จแล้ว” เธอพูดอย่างรวดเร็วเป็นครั้งที่สอง “ท่านไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ยืมสี่ร้อยล้านของท่านโดยเปล่าประโยชน์แน่นอน ในเมื่อสัญญากับคุณแล้ว ฉันก็จะ……..ทำด้วยความเต็มใจ”
ประโยคสุดท้ายนั้น เธอกัดฟันพูด บีบออกมาจากถุงลม
“ด้วยความเต็มใจ” ใต้แสงไฟ ในน้ำเสียงของชายผู้นั้น มีความโกรธซ่อนอยู่ ยิ้มเบาๆ
“คุณพูดว่า ด้วยความเต็มใจ”
“…..ใช่”
ดวงตาที่ลึกของเสิ่นซิวจิ่น จ้องมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง มองปากเล็กๆขณะที่พูดประโยคนี้ออกมา สายในหัวแทบขาดความโกรธที่อธิบายไม่ได้ ทันใดนั้นแทบจะกลืนเหตุผลลงไป
“ด้วยความเต็มใจ ด้วยความเต็มใจอะไร ด้วยความเต็มใจ…..” ถูกฉันขึ้นเหรอ
น้ำเสียงที่โมโหของชายผู้นั้น มาถึงจุดจบอย่างกะทันหัน เหตุผล เหลือแค่นิดเดียว ก็เกือบจะแตกสลายหมด ในวินาทีสุดท้าย ก็กลับมา
หนังสือที่กางอยู่ในมือ ปิดลงกะทันหัน ทันใดนั้นก็มีเสียงเหมือนทุบสิ่งของดังขึ้น “ปัง” ดังขึ้นอย่างดัง ชายผู้นั้นไม่ได้พูดอะไร สายตาคู่นั้น จ้องหน้าของผู้หญิงที่อยู่บนเตียง
นิ้วมือคั่นหนังสืออยู่ บีบหนังสือจนเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือ
สายตาของเขา ยิ่งลึก และสับสน ยิ่งทำให้…….เธอดูไม่ออก
เขาจ้องมองตัวเอง แต่เจี่ยนถงกลับไม่รู้ ทำไมเวลานี้ฉันถึงรู้สึกตื่นตระหนกและกลัวเขามากกว่าครั้งแรกที่เจอเขาหลังจากที่ถูกปล่อยตัวออกจากคุก
ดึงผ้าห่มสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน
เจี่ยนถงหดตัวกะทันหัน “ปะ ประธานเสิ่น” เธอเงยหน้าขึ้น ขนาดผิวหน้ายังสั่น แต่ยกหัวขึ้น พยายามยิ้มให้เขา “ปะ ประธานเสิ่น ฉัน ฉันพร้อมแล้ว”
ชายผู้นั้นเดินตรงไปหาเตียง ขาวเรียวยาวคู่นั้น อยู่ในสายตาของเธอ เขาเอื้อมมือออกไปอย่างกะทันหัน กวักมือเรียกเธอ ออกคำสั่งเบาๆ “ขยับมา”
เจี่ยนถงไม่เข้าใจ แต่ภายใต้สายตาคู่นั้น เธอกัดฟันแล้วขยับเข้าใกล้เขาเล็กน้อย ชายผู้นั้นหยิบผ้าขนหนูจากชั้นวางด้านข้างคลุมศีรษะของเจี่ยนถง เช็ดอยู่สักครู่
แล้วหยิบไดร์เป่าผมมา
ตอนผมแห้ง “ต่อไป อย่านอนทั้งที่ผมเปียก” เสียงของชายผู้นั้น ไม่มีความอ่อนโยน แต่เบาและเฉยๆ
