ชายผู้นั้นยืนอยู่หน้าตู้ มองดูผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก คอหอยกลิ้งไปมา มีคำพูดอีกมากมายที่ควรจะพูด แต่ก็พูดไม่ได้
รูปร่างสูงใหญ่ โน้นตัวลง สองแขนยื่นออกไป
“อย่าแตะต้องตัวฉัน” เสียงแหบแห้ง จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา ชายผู้นั้นเห็นความเกลียดชังในสายตาของผู้หญิง ความเจ็บปวดในใจแผ่ซ่าน เหลือบมองผู้หญิง ยืนมือไปให้เธอต่อไป
“ฉันบอกว่า ไม่ต้องแตะต้องตัวฉัน” เจี่ยนถงจ้องหน้าเสิ่นซิวจิ่น เหมือนกำลังจ้องหน้าศัตรู มือคู่นั้นของเขา เพียงแค่ยื่นมา เหมือนเม่นที่กำลังทำร้ายเขา และทำร้ายตัวเองด้วย
เสิ่นซิวจิ่นยื่นแขนออกไปอย่างไร้คำพูด วินาทีต่อมา เจ็บแปลบที่มือซ้าย คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย เหลือบมองผู้หญิงที่กัดแขนเขาด้วยฟันแหลมคม ดวงตาสีเข้ม ยอมโดยปริยาย
“สะใจหรือยัง” เป็นเวลานาน เสียงทุ้มของชายผู้นั้น ขัดจังหวะความเงียบของห้อง
เล่ากันว่า เจี่ยนถงตาหด เงยหน้าขึ้นมองทันที ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายผู้นั้นก็สงบลง ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอยิ้มอย่างเศร้าโศกแบบเงียบๆ
สะใจหรือยัง？
สะใจ？
หลับตา…….เสิ่นซิวจิ่น คุณไม่เข้าใจฉัน
พยายามทำใจให้สงบ ใจเย็นๆเท่านั้น จึงจะมีสติและปัญญา
”ใจเย็นลงหรือยัง” ข้างหู มีเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง
เจี่ยนถงลืมตาขึ้น
“ถ้าใจเย็นลงแล้ว ไปที่ห้องน้ำ ไปล้างหน้าล้างตา หลังจากนั้นไปพบฉันที่ห้องหนังสือ” เขาพูด หันหลังแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ เดินไปด้วยพูดไปด้วย “สิบห้านาที ฉันจะรอคุณเพียงแค่สิบหน้านาที”
ตอนเขาหันหลัง สายตาที่เหลือบมองเจี่ยนถง มีความกดดันในนั้น บอกเจี่ยนถงแม้เธอไม่เต็มใจ ให้ทำตามที่เขาสั่ง
สิบห้านาทีต่อมา เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือ ลังเลอยู่สักครู่ ยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ของชายผู้นั้นดังออกมา “เข้ามา”
ตะลึงสักครู่…….เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอยืนอยู่ด้านนอกประตู
ผลักประตูเข้าไปตามเสียง ผู้ชายในห้องหนังสือนั่งอยู่หลังโต๊ะ ชี้ไปที่โซฟาที่อยู่ตรงข้าม เจี่ยนถงเดินไปเงี่ยบๆ แล้วนั่งลง
มีความเงียบแปลกๆ เกิดขึ้นอีกครั้งในห้องหนังสือ ชายผู้นั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาทันที แต่ในเวลานี้เธอรู้สึกเหมือนมีตะปูอยู่ใต้ก้น สายตาเฉียบแหลมของชายผู้นั้น แม้เธอจะก้มหน้าก้มตาอยู่ก็ตาม แต่ก็ยังสัมผัสได้ชัดเจน
“หนีทัพ” ผ่านไปไม่นานเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น
สองคำนี้ออกมา เจี่ยนถงไหล่สั้นทันที แม้แต่การหายใจยังติดขัด แต่ก็ยังคงจ้องที่หัวเขาไม่พูดอะไร
“คนขี้ขลาด” เสียงเย็นชาพูดขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ลังเล
เจี่ยนถงนั่งตัวแข็งบนโซฟา แต่ก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เม้มปากไว้แน่น เผยความไม่พอใจของเธอออกมา
“ท่านแก่เจี่ยนปกป้องเธอดีเกินไป ใช้ชีวิตอยู่ในความคุ้มครองของท่านแก่เจี่ยนมาโดยตลอด คุณไม่สามารถดูแล‘กองทุนดวงหัวใจ’ในฐานะผู้ก่อตั้งได้”
เจี่ยนถงที่นั่งอยู่บนโซฟา อารมณ์แปรปรวน เงยหน้าขึ้นทันที โกรธมาก “จะว่าอะไรฉันก็ได้ คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันดูแล‘กองทุนดวงหัวใจ’ไม่ได้ ‘กองทุนดวงหัวใจ’เป็นสิ่งที่ฉันค่อยๆสร้างมันขึ้นมากับมือ” จะว่าอะไรก็ได้ แต่ผู้ชายที่สมควรตายคนนี้ ไม่ควรจะพูดว่าฉันดูแล‘กองทุนดวงหัวใจ’ไม่ได้
เสิ่นซิวจิ่นเอามือไว้หลังหัว เอนหลังพิงเก้าอี้ เหลือบมองเจี่ยนถง เหมือนกำลังพูดว่า “อ้อ～คุณเก่งมากเลย” แต่สายตานั้น แต่เธอรู้สึกถึงความประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด “คุณเก่งมาก” จากนั้นก็มีความประชดในระดับที่มากขึ้น
“ผู้หญิงตัวคนเดียว แต่อยากจะเข้าสนามรบของผู้ชาย ตั้งแต่เริ่มแรก คุณก็ต้องเตรียมใจไว้แล้ว วิถีแห่งความล้มเหลว มันไม่ใช่แค่ความพ่ายแพ้ คุณคงไม่คิดว่า คู่ต่อสู้ของคุณ ทุกคนเป็นสุภาพบุรุษใช่ไหม” เสียงนุ่มบอกความจริงที่โหดร้ายที่สุด
“ตั้งแต่ที่คุณเดินเข้าไปในสนามรบของผู้ชายคนนี้ คุณก็ต้องเข้าใจสิ่งหนึ่ง ในทางธุรกิจ มีแค่สำเร็จและล้มเหลว คู่ต่อสู้ของคุณ จะขัดขวางคุณในรูปแบบต่างๆ
แค่คลิปวิดีโอคลิปเดียว คุณก็รับไม่ได้แล้ว” พูดถึงเรื่องนี้ เสียงหัวเราะที่ต่ำทุ้ม เข้าไปในหูของเจี่ยนถงอย่างชัดเจน “เจี่ยนถง ว่าไปแล้ว ก็ยังเป็นเพราะท่านแก่เจี่ยนของคุณคุ้มครองคุณดีเกินไป คุณยังไม่เคยได้เผชิญหน้าจริงๆ อะไรเรียกว่า สนามรบที่ไม่มีเขม่าปืน”
พูดจบ ชายผู้นั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ จัดระเบียบเสื้อผ้า หันหลังแล้วเดินออกไป ออกจากห้องหนังสือโดยไม่มีคำพูด
ในห้องหนังสือว่างเปล่า เหลือแค่เจี่ยนถง ที่นั่งอยู่บนโซฟา มองโต๊ะที่ไม่มีร่องรอยแล้ว ตอนนี้ ในหูยังมีมีเสียงหึ่งๆอยู่
เมื่อก่อน……..ไม่ เป็นก่อนวันนี้ เจี่ยนถงคิดมาโดยตลอด ความเป็นเลิศของตัวเอง ไม่แพ้ผู้ชายคนไหน คิดเช่นนี้มาโดยตลอดว่าการเติบโตของ‘กองทุนดวงหัวใจ’โตขึ้นอย่างฉับพลัน ได้มาจากพรสวรรค์และความพยายามของตัวเอง
แต่ตอนนี้ เธอก็ยังคงคิดเช่นนั้น แต่ เมื่อสักครู่นี้ ชายผู้นั้นแสดงให้เห็นว่าในธุรกิจ เธอไม่เคยเห็นอีกมุมหนึ่งเลย——คู่ต่อสู้ของคุณ ไม่ใช่สุภาพบุรุษทุกคน
ในความเป็นจริง ตั้งแต่เธอก้าวเข้าในวงการธุรกิจเป็นวันแรก คุณปู่ก็สอนเธอว่า ในธุรกิจกระแสน้ำมืดโหมกระหน่ำ แค่ฉันไม่เคยคิดจริงจังกับมัน
เธอไม่ใช่คนโง่ คำพูดของชายคนนั้นเมื่อสักครู่ ไม่ว่าจะเยาะเย้ยเธอก็ดี หรือแนะนำเธอก็ดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่น่าจะผิดไปได้——เรื่อง “คลิปวิดีโอ”ในวันนี้ มีคนอดกลั้นไม่ไหวแล้ว
นั่งอยู่บนโซฟา ผู้หญิงก้มหัวลง มองดูพรมแล้วเงียบอยู่นาน
แต่ในหัวหมุนเร็วมาก
ก่อนอื่น มุมกล้อง เป็นมุมที่ส่องมาจากประตูใหญ่ และเธอย้อนคิดถึงเรื่องราววันนั้น………ที่ประตูใหญ่มีใครอยู่
แต่ แล้วจะมีใครที่ไร้สาระเอากล้องมาถ่ายทั้งหมดไว้
หยิบโทรศัพท์ออกมา ในสมองมีตัวเลข11ตัว ความทรงจำยังคงอยู่ หยุดนิ้วค้างไว้ที่ปุ่มโทรออกอยู่นาน
เวลาผ่านไปทีละนิด กัดฟัน แล้วกดลงไป
“ตึ๊ด——ตึ๊ด——“ ดังอยู่นาน ในระหว่างที่เจี่ยนถงกำลังจะวางสาย อีกฝ่ายก็มีเสียงรับโทรศัพท์ดังขึ้น
เงียบเหมือนกัน
ทั้งสองคน แต่ละคนถือโทรศัพท์ในมือ ในสายที่ไม่มีเสียง ไม่มีใครยินดีพูดก่อน
ความเกลียดชังในสายตาของเซียวเหิง ซ่อนไม่อยู่…..เพราะผู้หญิงคนนี้ ทำให้ตัวเองอับอายเป็นตัวตลก
ทุกครั้งที่เขาฝันถึงความรู้สึกดีๆที่มีให้ผู้หญิงคนนี้ ตามใจเธอตลอด เขาก็จะรู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนโง่มาก โง่จริงๆ เป็นตัวตลกที่โง่ตั้งแต่ต้นจนจบ
เพื่อผู้หญิงคนนี้เพียงคนเดียว เป็นศัตรูกับคุณปู่ของตัวเอง ขัดกับคนแซ่เสิ่น แตกหักกับคณะกรรมการบริษัท และขัดต่อคนในตระกูลเซียวทุกคน
แต่เธอ ให้อะไรตอบแทนกับเขาบ้าง？
อัปยศ！
อัปยศที่สุด！
ไม่มีความเห็นถากถางดูถูกอีกแล้ว เหลือเพียงความเกลียดชังเท่านั้น！
“นัดเวลา เจอกันสักครั้งเถอะ”
สักพัก ในโทรศัพท์มีเสียงแหบดังขึ้น
นิ้วมือเซียวเหิงที่ถือโทรศัพท์อยู่ จับโทรศัพท์ไว้อย่างแน่น ฟังเสียงแหบที่คุ้นเคยทางโทรศัพท์ คอหอยเคลื่อนไปมา หัวใจเต้นรัวสองครั้ง เป็นความคิดถึงที่สมควรตาย
ไม่ ภาพลวงตา！
เขากัดฟันแน่น ขุ่นเคืองมาก แต่เสียงแหบมาก “ได้สิ ปลาใหญ่เนื้อดีๆก็กินมาแล้ว นานทีได้ดูการแสดงของตัวตลกบ้างก็ไม่เลวนะ”
