“แกทำเหรอ?” น้ำเสียงที่เยือกเย็น ล้นออกมาจากริมฝีปากบางของเสิ่นซิวจิ่น เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งในห้องใต้ดิน
เซียวเหิงมองเสิ่นซิวจิ่นที่ไม่มีตรงไหนเข้าตา เชิดคางขึ้นอย่างยั่วยุ “ใช่ แกจะทำอะไรฉันได้?”
เสิ่นซิวจิ่นกวาดตามองไปที่เซียวเหิง ด้วยสายตาอันตรายสุดขีด ใบหน้าที่หล่อเหลาแนบแน่น ทันใดนั้นก็ขยับมุมปาก เผยรอยยิ้มออกมา เจี่ยนถงรู้สึกถึงเพียงพลังที่ยืดหยุ่นได้ ผลักตัวเองออกมา ในตอนที่ต่อยสนองอีกครั้ง พริบตาเดียว หัวใจแทบจะหยุดเต้น!
“ฉันจะทำอะไรแกได้?” เสิ่นซิวจิ่นส่งเสียงหึเบาๆ ร่างสูงพุ่งไปที่เซียวเหิง ยิ้มอย่างดูถูก กระแทกกำปั้นออกไป “ตอนนี้ฉันจะบอกแกให้!”
ลมหมัดพุ่งเข้ามา สีหน้าเซียวเหิงเปลี่ยนทันที ไม่มีการหลบเลี่ยงใดๆ ปล่อยหมัดพุ่งออกไปเช่นกัน……ผัวะ!
สองหมัดกระทบกัน เซียวเหิงถูกบังคับให้ถอยไปสองก้าว ยืนอย่างมั่นคง แววตาเปลี่ยนไปหลายครั้ง ราวกับอิจฉาเสิ่นซิวจิ่นมาก ปากเสือถูกทำให้ชา ในใจเซียวเหิงโกรธเล็กน้อย กัดฟันเย้ยหยัน
“แกต่อยสิ ฉันแตะต้องไปแล้ว” แววตาหยาดเยิ้มมองไปที่เจี่ยนถงที่อยู่ไม่ไกล สายตามืดมน แสงหายวับไป “อย่าว่าแต่ปากเธอเลย ทั่วทั้งตัวเธอฉันสัมผัสมาหมดแล้ว เมื่อกี้อยู่ในห้องส่วนตัว ฉันกับเธอมีอะไรกันไปรอบหนึ่งแล้ว
ไอ้แซ่เสิ่น แกต่อยฉันได้อะไรไหม? ผู้หญิงของแก ฉันขึ้นคร่อมมาแล้ว พูดตามหลักเหตุผล ให้แกต่อยสักหมัด ก็ไม่ขาดทุน”
ในขณะที่เซียวเหิงพูดเพ้อเจ้อ เลือดบนใบหน้าของเจี่ยนถงก็จางหายไป กัดฟันอย่างเอาเป็นเอาตาย กำปั้นที่ห้อยอยู่ข้างตัว สั่นอย่างต่อเนื่อง!
ในเวลานี้การหายใจของเจี่ยนถงล้วนยุ่งเหยิง
ใบหน้าเล็กๆซีดเผือด ดวงตาเพยความเจ็บปวด…..เซียวเหิง ทำไมถึงได้สร้างเรื่อง ใส่ร้ายเธอ!
เซียวเหิงมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า แววตาค่อยๆเยือกเย็นลง ในใจมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก…..ไอ้แซ่เสิ่น อะไรที่ฉันไม่ได้ แกก็อย่าคิดจะได้ไปเลย!
ในขณะที่มีความสุข หางตาก็กวาดมองหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นหญิงสาวใบหน้าซีดขาวไร้เลือด มองมาที่เขา ด้วยแววตาผิดหวัง ในใจเซียวเหิงก็ราวกับถูกทิ่มแทง ตัดสินใจ ยิ้มอย่างเย็นชาต่อ
“ทำไมมองฉันแบบนั้น? หยอกล้อเธอเล่นไง หยอกเล่น เข้าใจไหม? คิดจริงจังไปได้?
เธอคิดว่าฉันคุณชายใหญ่ตระกูลเซียว จะสนใจผู้หญิงสำส่อนอย่างเธอ?
จุจุ ราคาถูกจริงๆ นอนกับกะหรี่ยังต้องจ่ายเงิน นอนกับเธอแม้แต่เงินก็ไม่ต้องให้ แต่ว่านะ ของราคาถูกคุณภาพไม่ดี ตอนนี้คิดดูแล้ว ขยะแขยงจนอยากจะอ้วก…..”
“ผัวะ!”
ตามเสียงหมัดมา ก็เป็นเสียงสังหารของเสิ่นซิวจิ่น ดังขึ้นทันที “เซียวเหิง แกมันตัวอะไร! แกไม่หากระจกส่องตัวเองให้ดีๆ! ยังมีอีกเรื่อง
เจี่ยนถงไม่มีทางปล่อยให้แกแตะต้อง! ไม่ต้องพูดถึงเมื่อกี้ ต่อให้เป็นทั้งชีวิตนี้ของแก แกก็ไม่มีโอกาสที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอ! ไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายหรือจิตใจ!”
“ไอ้แซ่เสิ่น แกอย่ามั่นใจไปนัก เธอก็แค่ผู้หญิงที่จ่ายตังก็สามารถแหวกขาออกได้! แกคิดว่าเธอเป็นสาวถือพรหมจรรย์?
เรื่องนี้ ตัวแกเองรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ!
แกมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่ากะหรี่คนหนึ่ง ฉันเซียวเหิงชั่วชีวิตนี้จะนอนด้วยไม่ได้?”
เพราะเป็นคำพูดของศัตรูในจินตนาการตนเอง ถึงได้ยิ่งโมโหมากขึ้น แล้วยิ่งเป็นเพราะเสิ่นซิวจิ่นพูดเรื่องจริงออกมา คุณชายใหญ่เซียวอย่างเขา กับผู้หญิงที่ไล่ตามมานาน สัมผัสที่ใกล้ชิดที่สุด ก็เพียงแค่เคยจูบ เป็นเพราะเรื่องจริงเป็นเช่นนี้ เขาถึงยิ่งไม่พอใจ
ตะคอกใส่เสิ่นซิวจิ่นอย่างหัวเสีย “กะหรี่คนเดียว! ก็แค่กะหรี่ที่จ่ายตังก็ทำอะไรก็ได้เท่านั้น! เธอมันก็แค่กะหรี่เท่านั้น!” มีสิทธิ์อะไรที่เขาเซียวเหิงมีเงิน แต่กลับแตะต้องไม่ได้?
เลือดทั่วร่างเจี่ยนถงไหลย้อนกลับ ซวนเซจนแทบจะเป็นลม ได้เพียงพิงกำแพง สำหรับเซียวเหิง ความรู้สึกฉันท์หญิงชายที่เธอเคยมี เกรงว่าจะไม่มีแล้ว
ไม่เคยรัก แต่มือคู่นั้น เคยพาเธอเดินฝ่าลมฝน ผ่านกระแสของผู้คน ปากนั้น ก็เคยพ่นคำรักที่อ่อนโยนที่สุด…..ปลอม! มันปลอมทั้งหมด!
คนคนนั้น ก็เคยอ่อนโยนมาก่อนนะ!
แค่เพราะได้ยินข่าวลือเรื่องอดีตของเธอ ได้ยินมาว่าอดีตเธอเป็นผู้หญิงที่โหดร้ายน่ารังเกียจ เพราะว่าเธอเคยติดคุก เพราะว่าเธอเคยคุกเข่าอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าเขา คนที่เคยอ่อนโยน ก็เปลี่ยนไปแล้ว?
เธอพิงกำแพง เดินโซเซไปข้างหน้า ใบหน้าซีดขาว ในใจเซียวเหิงยิ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ตนเองก็อธิบายไม่ได้ แปลกตา พูดยาก…..ไม่อาจขยับปากได้!
เสิ่นซิวจิ่นบีบกำปั้นอย่างรุนแรง ไม่อยากให้เธอกับไอ้สารเลวแซ่เซียวมีการติดต่อกัน แต่ในนาทีที่ก้าวขาเดินไปทางเธอ ก็หยุดลงกะทันหัน เธอจำเป็นต้อง เติบโตด้วยตัวเอง
เจี่ยนถงเดินโซเซมาถึงหน้าเซียวเหิง “ฉันไม่เคยเสียใจที่ได้รู้จักนาย เซียวเหิงในสายตาฉัน อ่อนโยนสดใส เขาเคยเป็นแสงสว่างในชีวิตที่มืดมนของฉัน
แต่ไม่ใช่อย่างที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้ ผู้ชายที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ใบหน้าน่าเกลียดน่าชัง…..เซียวเหิง ถ้านายเชื่อว่า ฉันเป็นกะหรี่ กะหรี่ที่ใครๆก็ย่ำยีได้ ขอนายอย่าปล่อยให้ตัวเองเปลี่ยนเป็นคนที่น่ารังเกียจ เพียงเพราะกะหรี่ไร้ยางอายคนหนึ่งที่ใครๆก็ย่ำยีได้
ฉันซาบซึ้ง และจดจำ นายในช่วงที่งดงามที่สุด”
เจี่ยนถงค่อยๆพูดประโยคนี้จนจบ แล้วหันตัวอย่างมั่นคง เดินไปทางเสิ่นซิวจิ่น เธอมองไปที่เสิ่นซิวจิ่นตรงหน้า มองดูผู้ชายคนนี้….แววตาเผยความสิ้นหวังของแก้วที่หล่นแตก…..มาเถอะ เกี่ยวพันเถอะ ไม่ตายไม่พักเถอะ ชีวิตนี้ตั้งแต่ที่เธอเริ่มหลงรักชายคนนี้ ก็กำหนดจุดจบไว้แล้ว—เหลือเพียงความพัวพันไม่สิ้นสุดและความสิ้นหวังไม่รู้จบเท่านั้น!
ถึงอย่างนั้น เธอกลับคิดหนีอย่างใสซื่อ…..คิดว่าหลังออกจากคุกมาแล้ว ก็จะได้รับอิสระ ถ้าอย่างนั้น คุกในใจล่ะ?
ความบาดหมางระหว่างเธอกับเสิ่นซิวจิ่น ไม่ว่าใครก็ไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าใครก็เข้ามาเกี่ยวข้องไม่ได้!
เซียวเหิง คนที่ไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้อง และเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ได้…..เธอไม่ควรโหยหาความอบอุ่นนั้นตั้งแต่ต้น เธอควรบอกอดีตที่น่าอับอายของเธอ ให้กับเด็กหนุ่มคนนี้ฟัง
“ประธานเสิ่น เราไป ‘กองทุนดวงหัวใจ’ กันเถอะ”
แขนที่แข็งแรงโอบไหล่เธอ ทันใดนั้นโลกก็หมุน สมองของเจี่ยนถงวิงเวียน ในตอนที่ได้สติ ก็ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของชายหนุ่มแล้ว เธอห้อยศีรษะ ไม่ได้ดิ้นรน ปล่อยให้เขาอุ้มเธอ เดินออกไป
เซียวเหิงยืนมือเท้าชาอยู่ที่เดิม รอกระทั่งตรงนี้มองไม่เห็นเหงาของผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ทันใดนั้นขาก็อ่อน เดินโซเซไปพิงกำแพงด้านหลัง มีกำแพงหนุนจากด้านหลัง ถึงได้ไม่ล้มลงไป
เธอหมายความว่ายังไง?
เธออยากเป็นคนดี?
เขาด่าเธอไปขนาดนั้น ทำให้เธออับอาย ดูถูกเธอ ทำไมเธอถึงไม่ด่ากลับ? เธอควรชี้จมูกสาปแช่งเขาอย่างบ้าคลั่ง!
ทำไมเธอไม่สาปแช่งเขา ทำไมไม่ด่าว่าเขา ทำไม…..ไม่เกลียดเขา?
ฉันไม่เคยเสียใจที่ได้รู้จักนาย เซียวเหิงในสายตาฉัน อ่อนโยนสดใส เขาเคยเป็นแสงสว่างในชีวิตที่มืดมนของเธอ…..เธอบอก เขาคือแสงสว่างของเธอ!
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..”ฉันคือแสงสว่างของเธอ…..ฉันคือแสงสว่างของเธอ…..แสงสว่างของเธอ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..” หางตา มีบางอย่างที่อบอุ่น เอ่อล้นออกมา เซียวเหิงขยี้ตา ทั้งหัวเราะทั้งสะอื้น “ฉันคือแสงสว่างของเธอล่ะ…..ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..”
“ใครให้เธอแสร้งทำเป็นคนดี! ใครต้องการ! ก็แค่กะหรี่คนหนึ่ง เธอแค่เป็นกะหรี่อย่างจริงใจสงบเสงี่ยมก็พอ เธอเกลียดฉันก็ดีแล้ว เธอด่าฉันสิ สาปแช่งฉัน…..ใครให้เธอเป็นคนดี! ใครต้องการความซาบซึ้งจากเธอ! ใครจะ…..เป็นแสงสว่างของเธอ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..ฮือฮือฮือ…..”
