แค่เป็นเด็กดี ก็จะไม่เจ็บอีกแล้ว ฟังดูแล้วช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดาย…..เธอมีเหตุผลอำรที่จะไม่ทำแบบนี้?
“เธอไม่ต้องไป‘กองทุนดวงหัวใจ’แล้ว”
“……”เพราะอะไร? หญิงสาวขยับริมฝีปากขึ้นลง ท้ายที่สุดก้กลืนคำถามคัดค้านนี้ลงไปในท้อง…..ขอแค่เป็นเด็กดี ก็จะไม่เจ็บอีก….. “…..อืม”
“โปรเจกต์ที่ติดตามอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ส่งมอบให้คนที่เธอไว้ใจทำให้หมด…..อืม วิเวียนคนนั้นก็ไม่เลว” ชายหนุ่ม “เสนอ” ขึ้นอีกครั้ง
“แต่…..” แต่มีหลายคนที่จัดการลำบาก วิเวียนรับมือไม่ได้…..เธออยากที่จะโต้แย้งโดยไม่รู้ตัว ในสมองนึกย้อนประโยคนั้น “ขอแค่เธอเป็นเด็กดี ก็จะไม่ทำแบบนั้นกับเธออีก” ลดศีรษะลงอย่างระมัดระวัง กัดริมฝีปากอย่างทำอะไรไม่ได้ เจี่ยนถง ไม่ต้องโต้เถียง ไม่มีประโยชน์ เปลืองแรงเปล่า เขาไม่ปล่อยมือ เธอแม้แต่จะไปจากเมืองนี้ก็ทำไม่ได้
ไม่ต้องโต้เถียง เขาจะถอดคางของเธอ
“เข้าใจแล้ว” ศีรษะเล็กๆห้อยลง พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
แต่ทำไมถึงไม่เต็มใจขนาดนั้น!
รอบตาเริ่มแดงเล็กน้อย ในที่สุดก็ทนไม่ไหว “ทำไมแม้แต่ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ฉันก็ไม่ได้ได้?” การฝึกฝนตนท้ายที่สุดก็ยังไม่พอ ภายใต้ความน้อยใจ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก
“มีเสิ่นเอ้อไง ฉันหนีไม่ได้เหรอก”
เสียงเหนือศีรษะ ส่งเสียงหัวเราะเยาะ ดวงตาสีเข้มของชายหนุ่มตกลงบนศีรษะสีดำที่อยู่ตรงหน้า เส้นผมบนศีรษะนั้น เส้นผมพลิ้วไหว ยื่นมือออกไป วางบนศีรษะของเธอ ลูบเบาๆ “ที่แท้เสี่ยวถงของฉันก็รู้ว่าไม่ควรหนีด้วย?”
ได้ยินดังนั้น หญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน…..เท่าที่จำได้ คนคนนี้เคยเรียกเธอว่า “เสี่ยวถง” ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ด้วยเหรอ?
คำว่า “เสี่ยวถง” ที่ตั้งตารอมายี่สิบปี มาถึงอย่างไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ แต่ทำไมเธอถึงอยากหัวเราะเยาะขนาดนั้น?
ดีที่ ก้มศีรษะอยู่ เขามองไม่เห็นความประชดประชันในแววตาเธอ
ยังกลัว ว่าถ้าถูกเขาเห็นความเย้ยหยันในแววตา ไม่รู้ว่าจะคิดวิธีทรมานเธอแบบไหนออกมาอีก
“เธอแค่เป็นเด็กดีอยู่ข้างกายฉันก็พอ เรื่องทางด้าน ‘กองทุนดวงหัวใจ’ เธอไม่จำเป็นต้องกังวล เรื่องที่วิเวียนจัดการไม่ได้ ให้รายงานมาที่ฉัน แน่นอนว่า ฉันจะช่วยเธอจัดการเอง” เหนือศีรษะ มีเสียงที่ต่ำนิ่งของเขาดังสวนมา “เธอแค่ต้องอยู่ข้างกายฉัน” เหมือนกับเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว รักฉันอย่างสุดหัวใจก็พอแล้ว …..เขาพูดเสริมขึ้นในใจ
“…..อืม” แค่เชื่อฟัง…..ริมฝีปากเธอทำมุมองศาโดยไม่พูดจา ยิ้มโศกเศร้าอย่างเงียบๆ แค่เชื่อฟัง! แท้จริงแล้ว เขาจะทำอะไรกันแน่?
เงยหน้ามองไปนอกหน้าต่างรถ เมื่อวานถูกลากจากโถงสำนักงานขึ้นรถ ไปที่ตงหวง เขากลับไม่แตะต้องเธอ คืนวันนี้ เธอนับวินาทีรอจนฟ้าสว่าง
ที่ไม่เคยคิดเลยคือ ถึงเวลาเข้างานของเขาแล้ว เขากลับพาเธอขึ้นรถมาอีกครั้ง
เสาไฟนอกหน้าต่าง เลื่อนไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว
มองไปมองไป…..
ในใจก็แตกตื่น ตกใจจนอุทานออกมา “ถนนเส้นนี้ไม่ได้ไปเสิ่นซื่อ!”
พึ่งพูดจบ ไหล่ก็ทรุดลง พัวพันไปด้วยความอบอุ่น “ถูกต้อง” เสียงหนักแน่นที่มีกลิ่นอายความหอมของหญ้าและกลิ่นนิโคตินจางๆ พ่นลมหายใจใส่หูเธอ “ตั้งแต่วันนี้ไป เธอจะมาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น”
ฉันพาเธอกลับบ้านแล้ว …..ในใจเขา พูดเสริมอย่างไร้เสียง และเพราะประโยค “ฉันพาเธอกลับบ้านแล้ว” ในใจนี้ ใจที่สงบนิ่งก็มีระลอกคลื้น ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างไร้คำพูด…..ห้องของเขา มีเธออยู่ ถึงจะเป็นบ้าน
เป็นครั้งแรก ที่มีความรู้สึกเหมือนบ้าน เฝ้ารอบ้านที่จะมีเธออยู่
เมื่อก่อน ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในคฤหาสน์ เขารู้สึกเพียงว่ายัยตัวปัญหานี่มาพัวพันอีกแล้ว ไม่ว่าเขาจะแสดงท่าทีเย็นชาและไม่อยากเห็นเธอปรากฏตัวที่คฤหาสน์ตระกูลเสิ่นแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้ก็ไร้ยางอายมาโดยตลอด แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจคำขับไล่ของเขา ดื้อด้านอยู่ในคฤหาสน์เขาไปยอมไปไหน
เขาทำงานในห้องหนังสือ เธอก็อาบแดดอยู่ในสนามหญ้ากับเวยเหมิง
บางครั้งเมื่อเขาเหนื่อย ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างจรดพื้น มองเห็นเธอดึงกางเกงถอดรองเท้าอยู่ในสนาม ไม่มีรสชาติความเรียบร้อยอ่อนโยนของหญิงสาว นั่งเอกเขนกอยู่บนสนามหญ้า
คิดแบบนี้ ความทรงจำก็ลึกซึ้งอย่างหาใดเปรียบ เขาตั้งตารอวันคืนที่จะมาถึงนี้อย่างมาก
แต่หญิงสาวข้างตัวเขา กลับไม่คิดเช่นนั้น
ไหล่สั่นเล็กน้อย…..คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น มีความทรงจำที่เกี่ยวกับเขาและเธอมากเกินไป ความทรงจำที่เกี่ยวกับเธอและเซี่ยเวยเหมิง…..หลังจากนี้ จะต้องเข้าไปอยู่ที่นั่นแล้ว?
ริมฝีปากสั่นเทา กลายเป็นสีเทาที่ตายด้านไปแล้ว…..อยากที่จะหนีไป
“ฉัน…..ฉัน ตงหวงค่อนข้างดีเลย ฉันอยู่จนชินแล้ว”
จนถึงตอนนี้ แม้แต่การโต้แย้งของเธอก็ดูไร้เรี่ยวแรงและอ่อนแอถึงเพียงนั้น
“เป็นเด็กดี เชื่อฟัง คฤหาสน์ใหญ่กว่า ในตอนบ่าย เรียกคนใช้มาทำเค้กแบล็คฟอเรสต์ให้เธอ ห้องหนังสือของฉันมีหนังสือ เธอสามารถหยิบหนังสือ ไปนั่งในสวน อาบแดดไปด้วยดื่มชายามบ่ายไปด้วย”
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ!
เข้าไปอยู่ในสถานที่ที่มีความทรงจำมากมายขนาดนั้น?
“เป็นไปได้ไหมถ้าฉัน……”
“ไม่เชื่อฟังอีกแล้ว?” น้ำเสียงแข็งกร้าว พ่นคำออกมาเบาๆ หญิงสาวเกร็งไปทั้งตัว ฝ่ามือที่วางอยู่บนต้นขา กำหมัดขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
สักพัก ก็ค่อยๆคลายออกช้าๆ “ฉันจะเชื่อฟัง” เสียงหยาบกร้าน ไร้เรี่ยวแรงดังขึ้นมา
ชายหนุ่มถึงลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างพึงพอใจ “ให้รางวัลเธอ ตอนบ่ายให้ซูเมิ่งไปเดินเล่นกับเธอที่ห้างสรรพสินค้า อยากได้อะไร ชอบอะไร ก็ซื้อกลับมา”
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็คงจะซาบซึ้งดีใจอย่างมาก
Bossเอ่ยปาก อยากได้อะไรก็ซื้ออันนั้น ผู้ชายคนหนึ่งพูดกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยากได้อะไร ก็ซื้อกลับมาให้หมด…..แต่ในเวลานี้ ในใจของเจี่ยนถง ทิ่มแทงทิ่มแทง และเริ่มหนาวสั่น!
ตั้งแต่เรื่อง ‘กองทุนดวงหัวใจ’ เขาไม่ให้เธอยื่นมือเข้าไป
ตั้งแต่ย้ายจากตงหวง เข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น
แล้วตอนนี้ ให้ซูเมิ่งไปซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเธอ…..ทุกสิ่งทุกอย่าง คือเขากำลังลิดรอนอิสรภาพของเธอทีละน้อย ควบคุมทุกอย่างของเธอ!
ไม่ให้ยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ คือแยกเธอออกมาจากแวดวงนั้น
ย้ายเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น คือควบคุมอิสรภาพส่วนตัวของเธอ
แล้วให้ซูเมิ่งไปเดินห่างฯกับเธอ…..เขาจงใจทำเหมือนเธอเป็นนกขมิ้นที่เอามาเลี้ยง!
ความโกรธที่ไร้คำพูด แพร่กระจายเข้าไปในหัวใจ!
“เธอต้องเชื่อฟัง” เสียงที่เยือกเย็นดังขึ้นเหนือศีรษะให้เวลาที่เหมาะสม
เจี่ยนถงที่กำลังโมโห ได้สติขึ้นมาทันที ตัวสั่นอย่างรุนแรง! ระงับความโกรธที่ไร้เสียงนั่นลงทันที!
ไม่มีประโยชน์ คนคนนี้ไม่ยอมปล่อยเธอไป ทุกอย่างที่เธอทำมันไม่มีประโยชน์! ต่อต้านก็มีแต่จะทำให้เธอทุกข์ระทมมากขึ้นเท่านั้น!
ยังไงซะ……ยังไงซะไม่ว่าจะทำยังไง ก็ล้วนแต่ไม่มีประโยชน์ เจี่ยนถง อย่าโกรธเคืองเขาต่อไปเลย
รถแล่นเข้าไปในประตูเหล็กดัด คฤหาสน์ตระกูลเสิ่นเหมือนกับในความทรงจำทุกอย่าง ทุกอย่างล้วนเป็นระเบียบ
เธอควบคุมตัวเองไม่ให้หันไปมองข้างหลังไม่ได้ ทะลุผ่านหน้าต่างด้านหลังรถ มองเห็นประตูเหล็กดัดสีดำไกลห่างออกไปเรื่อยๆ ค่อยๆปิดลงจากทั้งสองฝั่ง…..ตั้งแต่วันนี้ไป ที่นี่ ก็คือกรงทองของเธอ หลับตาลง ซ่อนน้ำตาไว้ เธอเงยหน้า แล้วเป็นเจี่ยนถงที่ “เชื่อฟัง” อีกครั้ง
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ชายหนุ่มมองไปที่เธอ ในดวงตาคมดั่งเหยี่ยว เผยความรู้สึกผิด…..ขอโทษนะ เสี่ยวถง
เขาไม่รู้จริงๆว่าควรใช้วิธีไหน ถึงจะทำให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างกายเขาได้…..ถึงจะทำให้ใจของผู้หญิงคนนี้ กลับไปเป็นเหมือนเมื่อสามปีก่อน ทั้งใจทั้งสายตามีแต่เขา
แต่ต่อให้เขาเฝ้าดู กักขังเธอไว้ เขาก็จะไม่วางมือ!
ไม่นานนัก ความบ้าคลั่งเหี้ยมโหดก็เผยขึ้นในแววตาสีเข้ม…..ขอโทษนะ ฉันรักเธอ ไม่ปล่อยมือเด็ดขาด!
“คุณชาย คุณกลับ……!” ประตูรถเปิดออก เป็นร่างแก่ชราที่สีหน้าดูดีของพ่อบ้านเซี่ย เสี่ยงของพ่อบ้านเซี่ย กลับหยุดลงกะทันหัน ทันทีที่ประตูรถเปิดออก!
ดวงตาที่ขุ่นมัว ราวกับจะถลนออกมา ใบหน้าแก่ชราที่แข็งกร้าวนั้น เขียวไปทั้งหน้า!
“คุณชาย ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?” น้ำเสียงของพ่อบ้านเซี่ย ในที่สุดก็ไม่แข็งกร้าวแล้ว กัดฟันกรามมองเจี่ยนถงที่อยู่ในรถ พูดเอ่ยถาม!
