“เสิ่นซิวจิ่น ฉันเกลียดคุณ”
ปลายนิ้วของเขาสั่น แต่ยังคงยื่นมือออกมาแล้วค่อยๆเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดแน่นออกมาบนหน้าผากเธอ สายตาลึกซึ้งซับซ้อนนั้นราวกับว่าเก็บสิ่งที่พูดไม่ได้อธิบายไม่ถูกไว้อยู่ภายใน เจี่ยนถงมองแล้วไม่สามารถเข้าใจได้ แต่เมื่อสบตากับดวงตาคู่นั้น หัวใจที่อกข้างซ้ายของเธอในเวลานั้นก็ชาขึ้นมา และความเจ็บปวดที่คุ้นเคยดีและห่างหายไปนานก็กลับมาอีกครั้ง เธอกัดฟันโกรธ เธออึดอัดและรู้สึกเสียใจ มึนชาไปหมดแล้ว ทำไมมันเหมือนกับตอนนั้นเลย เพราะแววตาคู่นั้นของเขา หัวใจก็เจ็บเหมือนถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ
บนหน้าผาก รู้สึกถึงนิ้วมือเขาที่สัมผัส ค่อยๆเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอออกอย่างเบามือ…ป้าบ!
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” สายตาเย็นชาของเจี่ยนถงจ้องมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า “ประธานเสิ่น ฉันเกลียดคุณ ฉันจะเกลียดคุณตลอดจนชีวิตที่เหลืออยู่ ถึงแม้ว่าวันหนึ่งฉันจะลืมว่าฉันเป็นใคร ชื่ออะไร แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ฉันจะไม่มีวันลืม นั่นก็คือคุณ ฉันเกลียดคุณ”
เธอกลั่นคำพูดออกมาจากปากทีละคำ “เจี่ยนถง เกลียดเสิ่นซิวจิ่น!”
เจี่ยนถง เกลียด เสิ่นซิวจิ่น
สายตาของเขาหดลงอย่างแรง เขาอยากจะเอามือจับกุม กุมไปที่หัวใจห้องซ้ายอย่างจะขาดใจ อยากปกปิดความเจ็บปวดที่เหมือนโดนฉีกเป็นเสี่ยงๆนั้นไว้
ปล่อยมือ กับ เธอเกลียดเขา…ทางเลือกของเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อน ถ้าไม่ปล่อยมือ ก็เกลียดเถอะ!
แต่ว่าตอนที่เธอพูดคำง่ายๆหกคำนั้นออกมา “เจี่ยนถง เกลียดเสิ่นซิวจิ่น”!
“เมื่อก่อนเธอเคยพูดว่าเธอรักฉัน ถึงแม้ว่าวันหนึ่งเธอจะลืมว่าเธอเป็นใคร แต่สิ่งที่เธอจะไม่ลืมแน่นอน คือเธอรักเสิ่นซิวจิ่นคนนี้…เสี่ยวถง เธอเคยพูด!”
เธอเคยพูดไว้แล้วแท้ๆ ทำไมถึงเปลี่ยนใจไปได้!
ทำไมเปลี่ยนได้ง่ายๆแบบนี้!
“จำไม่ได้แล้ว”
เสิ่นซิวจิ่นเจ็บลึกจนพูดไม่ออก…เขาจ้องมองไปที่เธอ
เขาตั้งใจขนาดนี้ ร้อนใจขนาดนี้ เพื่อรอประโยคเดียว”จำไม่ได้แล้ว”?
ไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลย
แม้ว่าเธอจะคิดหาวิธีการต่างๆมากมายเพื่อหนีไปจากเขา แต่ความเจ็บปวดนั้น ก็เทียบไม่ได้กับความเจ็บ ณ เวลานี้เลย
ในใจเขา ราวกับติดตั้งระเบิดไว้ และเธอก็เป็นสายชนวนระเบิด เมื่อจุดไฟ…ปั้ง! เสียงนั้นดังขึ้น ก็ระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ
มือที่ยื่นออกไป นิ้วเรียวยาวของเสิ่นซิวจิ่น ก็ค่อยๆไล้ไปที่คางของเธอ มุมปากของเธอ จมูกของเธอ ไปจนถึงตาของเธออย่างน่าเกรงขามและปิดมันไว้!
“ฉันไม่สนใจ” เสียงทุ้มต่ำนั้นพูดอยากเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “เจี่ยนถง เธอมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาพูดว่าเกลียดฉัน เธอเอาความมั่นใจมาจากไหนที่คิดว่าฉัน เสิ่นซิวจิ่นคนนี้จะสนใจความคิดของคนอย่างเธอ”
คำพูดที่เยือกเย็น ออกจากปากอย่างไม่น่าให้อภัย ทุกคำทุกประโยค เหน็บแนมตรึงเข้าไปในใจอย่างโหดเหี้ยม
แต่เขา…ไม่มีทางเลือกแล้ว!
“เจี่ยนถง ฉันเพียงแค่สนใจคนของเธอ ไม่สนว่าในใจเธอจะคิดยังไง ก็เก็บไว้ไม่ต้องให้ฉันรู้”
เจี่ยนถงได้ยินคำพูดที่ไร้ความปรานีของเสิ่นซิวจิ่น หัวใจเธอก็ยังคงความเจ็บปวดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตาของเธอถูกฝ่ามือใหญ่ของเขาปิดไว้ มองไม่เห็นสายตาของชายตรงหน้า ดวงตาดำขลับคู่นั้นที่ค่อยๆแผ่ความเจ็บปวดให้แทรกซึมออกมา
ณ เวลานี้ ความรู้สึกมากมายผสมปนเปในสายตาที่ซับซ้อนคู่นั้น มีทั้งความเสียใจ ความแค้นเคือง และสายตาอ้อนวอนขอ แต่ที่มากกว่านั้นคือสายตาของความเกลียดชังที่แสนอึดอัด ความเกลียดชังที่มีต่อตัวเอง!
แต่ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัวลงจากเตียง และก้มตัวลงอุ้มเธอที่อยู่บนเตียงขึ้นมา
“อ๊ะ!”
อยู่ๆตัวก็ลอยขึ้นกลางอากาศ เธอร้องเสียงแหลม “เสิ่นซิวจิ่น! คุณคิดจะทำอะไรอีก!”
“เสิ่นซิวจิ่น! ปล่อยฉันลง!”
“เสิ่นซิวจิ่น! ฉันไม่อยากเป็นบ้าไปกับคุณ!”
เขาไม่พูดอะไรออกมา ยังคงอุ้มเธอไว้ พร้อมก้าวยาวๆตรงไปยังห้องอาบน้ำ และทิ้งเธอลงในอ่างอาบน้ำ ท่าทางไม่ถึงกับอ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้ทำเธอเจ็บแต่อย่างใด
“ค่ำแล้ว” วางเธอลงที่อ่างอาบน้ำ ปากบางนั้นก็พูดออกมาอย่างไม่มีความอ่อนโยนในท่าที พร้อมจ้องที่เธออย่างนิ่งๆ “เกมไล่ล่าครั้งนี้ ฉันคือนายพราน ส่วนเธอคือเหยื่อ ฉันพูดแล้วเธอต้องเชื่อฟัง”
เจี่ยนถง เกลียดเสิ่นซิวจิ่น จะเกลียดตลอดจนชีวิตที่เหลืออยู่ ถึงแม้ว่าวันหนึ่งเธอจะลืมว่าตัวเองเป็นใคร แต่มีเพียงอย่างเดียวที่เธอจะไม่มีวันลืม นั่นก็คือเธอเกลียดเขา…ในเมื่อมันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว ในเมื่อเธออยากเกลียดเขาไปตลอดชีวิต…งั้นก็เกลียดเถอะ!
เกลียดไปเลย เกลียดซะ เกลียดไป!
เกลียดจนกว่าโลกนี้จะแหลกสลายไม่มีชิ้นดี นั่นนับว่าเป็นเรื่องโชคดีของครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา เสิ่นซิวจิ่นคนนี้แล้ว…แค่เพราะว่า ถ้ามันเหลือแค่วิธีนี้วิธีเดียว ที่สามารถพัวพันกับเธอไปได้ตลอดชีวิต ถ้าเช่นนั้น เธอเกลียดเขา เขารับได้และยินยอมรับความเจ็บปวดทนทุกข์นี้!
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจี่ยนถงก็หน้าซีด…ใช่สิ ใครที่ทำให้เธอกล้าหาญและเชื่อมั่นในตัวเอง พออยู่ต่อหน้าเขา เธอก็ไม่มีอะไรเลย!
เสิ่นซิวจิ่นนั่งลงยองๆ พร้อมยื่นฝ่ามือไปทางเจี่ยนถง เธอคิดจะหลบแต่ก็ถูกเขาจับกุมไว้ เธอเงยหน้าขึ้นอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นัยน์ตาดำที่ลึกซึ้งนั่นราวกับมองทะลุคนได้ “ยี่สิบปีมานี้ เรื่องไหนที่ฉันต้องการ ฉันก็ได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ”
เสียงกระตุกดังขึ้นชัดเจน เจี่ยนถงก็ตะโกน “เฮ้~” พร้อมเชยตาขึ้นมา มองถลึงตาจ้องไปที่เขา…ไอ้บ้านี่! พร้อมกับก้มมองไปที่ขาตัวเองอีกครั้ง ผิวหนังมีรอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏอยู่
“บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ให้เชื่อฟัง แล้วจะไม่ลำบาก”
“ฉันเกลียดคุณ!”
วันนี้เธอพูดคำนี้ไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
“แล้วแต่เธอ” สามคำนั้นพูดออกมาอย่างเย็นชา เสิ่นซิวจิ่นเติมน้ำร้อนด้วยท่าทางคล่องแคล่ว พร้อมกับล้างร่างกายให้เธอทั้งตัว
“ฉันทำเองได้”
เจี่ยนถงยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนูจากมือเสิ่นซิวจิ่น
แต่เขาก็หลบมือเธอได้อย่างว่องไวโดยไม่พูดอะไรออกมา พร้อมเช็ดทำความสะอาดตัวเธอ เมื่อยืนขึ้น เขาก็ยื่นมาข้างหนึ่งไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนที่อยู่บนโต๊ะข้างตัว พร้อมกับนำมาห่อตัวเธอไว้ทั้งตัว พร้อมกับอุ้มร่างที่ห่อด้วยผ้าเช็ดตัวนั้นขึ้นมา เดินไปข้างเตียงแล้วโยนเธอลงบนเตียง
ตัวเธอนั้นดีดลุกนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยื่นเท้าไปเพื่อจะลงเตียง พร้อมก้าวยาวๆอย่างรีบร้อนเพื่อจะเดินไปที่ประตูใหญ่
แสงอาทิตย์อยู่ตรงหน้านั้นอยู่ๆก็หายไป และตัวเธอก็ลอยขึ้นกลางอากาศ เอวนั้นถูกพาดไว้บนบ่า หน้าเล็กของเจี่ยนถงซีดลง สายตาแน่วแน่ พร้อมอ้าปาก แล้วกัดไปที่ต้นแขนของเขาอย่างโหดเหี้ยม
เนื้อที่ถูกกัดนั้นเลือดไหล กล้ามเนื้อเกร็งอย่างฉับพลัน แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย
“เสิ่นซิวจิ่น! คุณมันบ้าไปแล้ว!”
เธอตะโกนเสียงแหลม และโห่ร้องอย่างหยาบคาย ยิ่งทำให้เสียงแหลมนั้นบาดหูเข้าไปใหญ่
เปิ้ง!
ท้องฟ้าหมุนเคว้ง ร่างทั้งร่างของเธอถูกโยนลงบนฟูกเตียง เมื่อลืมตา ใบหน้าที่คุ้นเคยก็มาหยุดอยู่ตรงสายตาเธอพอดี เขาคนนั้นยืนอยู่ข้างเตียงแล้วปรายตาลงมามองเธอ “นอน” ปากบางนั้นเอ่ยออกมาเพียงสองคำ
ความดื้อรั้นในดวงตาของเจี่ยนถงไม่ลดลงเลย มือนั้นค่ำลงบนฟูก เพื่อดันให้ตนเองลุกขึ้นมาอีกครั้ง แล้วใช้มือช่วยคลานลงเตียงไป เขาที่ยืนอยู่ข้างเตียงไม่ได้หยุดเธอในทันที
ขาและเท้าของเธอเจ็บเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงคลานไต่ไปยังประตูใหญ่อย่างรีบร้อน
อย่างเช่นที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ แสงอาทิตย์นั้นอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ถูกหามพาดบ่าไปอีกครั้ง เธอไม่เพียงแต่ใช้ปากกัด แต่รอบนี้ยังใช้เท้าเตะ เตะไปที่ขาของเขาครั้งหนึ่ง แต่เมื่อเตะครั้งที่สอง ขาคู่นั้นก็โดนฝ่ามือใหญ่ของเขาจับควบคุมไว้
เปิ้ง!
เธอโดนโยนลงบนฟูกเตียงอีกครั้ง เสิ่นซิวจิ่นยังคงยืนอยู่ข้างเตียงแล้วชายตามองไปยังเธอที่อยู่บนเตียง
“นอน!”
เธอไม่ยอมแพ้ ทั้งไต่ทั้งดิ้น เหมือนกับก่อนหน้านี้แต่ผลก็เป็นเช่นเดิม เธอโดนเขาจับโยนลงบนเตียงอีกเช่นเดิมอยู่อย่างนั้น
“ยังจะหนีอีกไหม?” เขาพูดด้วยเสียงแหบแต่หนักแน่น
เธอกัดฟัน พร้อมหลับตาอย่างไม่ยินยอม เพื่อปิดบังสายตาดื้อรั้นนั้นไว้ พร้อมกับค่อยๆพูด
“เธอต้องการอะไร?”
เธอกำมือแน่น “ฉันจะไม่ขอร้องคุณอีกต่อไป!”
เขาต้องการให้เธอขอร้องเขางั้นเหรอ?
ฝันไปเถอะ!
ยังไงก็จะไม่กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนตอนนั้นอีก ไม่ยอมอ่อนข้อให้ได้ใจหรอก!
ไม่ว่ายังไงก็จะไม่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขา!
“ปากแข็ง” ปากบางนั้นเอ่ยออกมาเพียงสองคำ แต่สองคำนี้กลับทำให้ข้างในใจเจี่ยนถงมั่นใจ ว่าเขาต้องการทรมานเธอ ทำให้เธอดูต่ำต้อย ต้องการเห็นเธออ้อนวอน…พอสิ้นหวังแล้ว ใครจะมาสนใจ?
เขามองเธอที่อยู่บนเตียง ถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอคิดว่าเขาจะทำอะไร เธอพูดว่ายังไงเธอก็จะไม่ขอร้องเขา…ที่เขาต้องการมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่เห็นเธอต่ำต้อย ไม่ใช่เห็นเธออ้อนวอน!
แต่สิ่งที่เขาต้องการ…คือผู้หญิงที่รักเขาเหมือนอย่างเช่นยี่สิบปีก่อน เขาต้องการผู้หญิงคนนั้นกลับคืนมา!
เมื่อจัดการยัดเธอไปในผ้าห่ม ตัวเขาก็เข้าไปด้วยทันที พร้อมยื่นมือไปกอดเธอไว้แน่นภายใต้ผ้าห่ม และยืดขาไปรัดขาเธอที่กำลังเตะก่อกวนไปมาไว้ “ถ้าไม่นอน ก็ลองทำอีกรอบ รอจนถึงเวลาที่เธอเหนื่อยแล้วก็หลับไปเอง เป็นยังไง?”
เป็นยังไง?
เขาถามเธอว่าเป็นยังไงเหรอ?
อ่า…
“ประธานเสิ่น เชิญคุณจำไว้ด้วย คุณกำลังจะนอนร่วมเตียงกับฆาตกร!”
เขาที่หลับตาไปแล้ว ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างทันทีทันใด ดวงตาสีดำขลับนั้น จ้องมองไปยังหญิงที่อยู่บนเตียงข้างเขา บนใบหน้าหล่อเหลานั้น มุมปากก็ยกขึ้น ริมฝีปากนั้นแสดงรอยเล็กน้อยทำให้คนที่เห็นนั้นประหลาดใจ หลังจากนั้นไม่มีคำพูดอะไร เขาก็หลับตาลง
ไม่นาน เสียงหายใจเบาๆก็ค่อยๆดังขึ้น
เจี่ยนถงคิดจะฉวยโอกาสนี้คลานออกไปจากอ้อมแขนเขา
แขนที่หนีบเอวของเธอแน่นราวกับคีมหนีบนั้น รัดพันเธออย่างแน่น แม้แต่จะขยับยังทำไม่ได้
ค่ำขนาดนี้แล้ว แทนที่จะเงียบสงบ เนื่องจากไปไหนไม่ได้ ได้แต่มองหน้าเขา สีหน้าของเจี่ยนถงก็ดูยุ่งเหยิงเป็นอย่างมาก
เธอชำเลืองมองไปที่หัวเตียง…เวลานี้ คาดไม่ถึงว่าเธอยังมีอารมณ์ที่จะล้อเล่น เธอคิด กระดาษจดหมายที่วางอยู่ตรงนั้น คงจะใช้เวลาอยู่ข้างเขานานกว่าเธออีกมั้ง?
ช่างน่าขันจริงๆ
ตกลงแล้ว มันคือวาสนาตื้นความรักลึกซึ้ง หรือคือวาสนาลึกซึ้งความรักตื้นกันแน่นะ?
แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง ที่รู้แน่ๆคือวาสนาครั้งนี้ มันคือบาปกรรม!
ใช่! บาปกรรม!
บาปกรรม…ที่ควรจะสิ้นสุดลงสักที!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ก็ค่อยๆยื่นมือออกไปข้างหนึ่งอย่างหลวมๆ แล้วค่อยๆ ค่อยๆ ยื่นเข้าไปใกล้ๆที่คอของชายที่นอนอยู่ข้างเธอ ค่อยๆวางจับลงที่คอของเขา… ถ้าเพียงแค่เธอออกแรงกำลังไป ก็จะเป็นการสิ้นสุดเวรกรรมระหว่างเธอและเขา ใช่หรือไม่?
และจากนี้ไปเธอก็จะเป็นอิสระ แล้วก็สามารถไปที่ริมทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ได้ ใช้หนี้ชีวิตที่ต่อให้ใช้ทั้งหมดของชีวิตก็ใช้คืนไม่หมด? เธอยิ่งคิดยิ่งสับสน ยิ่งคิดยิ่งไม่แน่ใจ
นิ้วทั้งห้านิ้วของเธอค่อยๆบีบแรงขึ้นทีละนิด ค่อยๆบีบกั้นทางเดินหายใจในร่างกายเขา…และทันใดนั้น! ร่างนั้นก็สั่นขึ้นมา สายตาก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น มองเห็นทั้งหมดตรงหน้าอย่างชัดเจน มองเห็นมือของเธอที่วางอยู่ที่คอของเขา…เธอ…เธอจะทำอะไรกันแน่!
เธอคิดจะทำอะไรกันแน่!
สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และทันทีนั้นเบ้าตาก็ชื้นคลอไปด้วยน้ำตา!
ตกใจจนปล่อยมือทันที มือนั้นที่กำลังจะฆ่าเขาเมื่อกี้ ก็กุมปิดปากตัวเองอย่างแน่น พร้อมฝืนบังคับไม่ให้เสียงร้องไห้ในลำคอเล็ดลอดออกมา!
ค่ำคืนอันเงียบสงัด ถ้าตั้งใจฟังดีๆ ก็จะยังคงได้ยินเสียงกระซิกร้องไห้แบบขาดๆหายๆอยู่
เธอหันหัวเอียงไปมาพร้อมกดหัวเข้าไปในหมอน…ไม่ดู ไม่ฟัง ไม่คิด…ฝ่ามือเธอในเวลานี้ ยังคงสั่นแรงอยู่อย่างนั้น และเธอก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเธอนั้น เย็นไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า มันยังติดอยู่ในใจเธอ แล้วก็ยังสั่นอยู่เช่นนั้น
เขาลืมตาขึ้น สายตามองไปที่หัวดำขลับของหญิงที่อยู่ข้างๆ สายตาเจ็บปวดเสียใจ แต่ก็ยังแผ่ความอ่อนโยนออกมาด้วย…คนโง่
…เขาหลับตาลงใหม่อีกครั้ง ไม่รบกวนเธอที่ในเวลานี้ราวกับนกที่กำลังตื่นตระหนกตกใจกลัว
มือที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม ยิ่งเพิ่มความรักแน่น และขาสองข้างนั้นก็ยิ่งพันรัดขาของเธอแน่นยิ่งขึ้น
