ระหว่างเธอและเขาหลังจากคืนวันนั้น เพียงชั่วพริบตา ก็ผ่านไปสัปดาห์หนึ่งแล้ว
ในบริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ป ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เขารีบหยิบกุญแจรถที่อยู่บนโต๊ะโดยไว ออกจากห้องอย่างรีบร้อน เมื่อสตาร์ทรถได้ก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว รถนั้นวิ่งด้วยความเร็วสูง แต่ใจของเขานั้นบินกลับไปถึงบ้านแล้วเร็วยิ่งกว่า
ณ คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น ถูกปกคลุมไปด้วยท้องฟ้ายามเย็นในฤดูหนาว ท้องฟ้ามืดอย่างไว มีแค่ไฟจากสองข้างทางถนนที่ส่องสว่าง ประตูเหล็กดัดลวดลายสวยงามสีดำบานใหญ่นั้นดูหนักแน่นมั่นคงกว่าในฤดูร้อน แต่ในสีดำนี้ ก็ทำให้คฤหาสน์ทั้งหลังนั้นดูไม่มีชีวิตชีวาเลย ดูเศร้าน่าอึดอัดอย่างไม่มีอะไรเปรียบ
รถเบนท์ลีย์สีดำที่เปิดไฟจ้าวิ่งเข้าทางประตูใหญ่ที่สามารถเปิดออกได้ทั้งสองข้าง ไม่ว่าจะวิ่งผ่านตรงไหนคนสวนยังไม่ทันที่จะได้จัดการกับใบไม้แห้งที่ร่วงบนพื้น ก็ต้องรีบมาเปิดประตูให้รถเบนท์ลีย์ที่วิ่งเข้ามา พอวิ่งพ้นไป ก็ปิดประตูลงตามหลัง
เขาเปิดประตู พร้อมก้าวเท้าลงรถอย่างสุขุม ร่างใหญ่สูงตรงนั้นดูแข็งแรง หากถอดเสื้อก็คงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแต่พอสวมเสื้อผ้าก็ดูเข้ารูปอย่างไร้ที่ติ พระเจ้าช่างเอาใจใส่เขาจริงๆ แม้แต่เส้นผมแต่ละเส้นนั้นยังดูดีแบบไร้ที่ติ ช่างเพอร์เฟคจริงๆ
“คุณชาย กลับมาแล้ว” พ่อบ้านชรายืนนิ่งๆอยู่ทางประตูทางเข้าอย่างที่ทำมาเสมอ พร้อมยื่นมือไปรับกระเป๋าเอกสารจากมือเขา และยื่นผ้าเช็ดตัวกำมะหยี่ให้ จากนั้นนิ้วเรียวยาวก็จับลงไปบนผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำอุ่นที่มีไอร้อนระเหยขึ้นมา พร้อมกับเอาขึ้นมาเช็ดหน้าอย่างเร็ว จากนั้นก็คืนให้กับพ่อบ้านชรา “เธอล่ะ?”
“…” พ่อบ้านชราเมื่อได้ยินคำถามสั้นๆด้วยเสียงต่ำนั้นก็ชะงักไป แต่เขาก็ปิดบังไว้ได้ดี วินาทีต่อมา เขาก็ทำตามหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องต่อหน้าที่พ่อบ้านเลยสักนิด “คุณเจี่ยนอยู่ในห้องนอน”
“ทั้งวันไม่ลงมาเลยเหรอ?”
“ครับ”
เขาหรี่ตา “ข้าวกลางวันก็ไม่กินเหรอ?”
พ่อบ้านก้มหน้าอย่างรู้สึกละอาย คิ้วหย่อนคล้อยนั้นตกลง “คุณเจี่ยนไม่ยอมลงมา เลยได้เพียงแต่เอาอาหารกลางวันไปส่งไว้ให้ที่หน้าประตู”
เขาพยักหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นตึงเครียด “สิบนาทีหลังจากนี้ เอาข้าวเย็นไปส่งไว้ให้หน้าประตูห้องนอนด้วย”
เมื่อสั่งคำสั่งไปอย่างนิ่งๆ เขาก็เดินขึ้นบันไดไป ดูราวกับรีบร้อน
พอเดินขึ้นไปถึงหน้าประตูห้องนอน เขาก็ปรายตามองไปที่อาหารบนรถเข็นที่อยู่หน้าประตูห้องนอน…คิ้วนั้นขมวดเล็กน้อย …ไม่กินอีกแล้วเหรอ?
เขายกมือขึ้นเคาะประตู หลังประตูเงียบสนิท แต่เขาชินแล้ว ในอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ก็เป็นแบบนี้ตลอดไม่ใช่เหรอ?
มือเอื้อมไปจับที่ลูกบิด พร้อมกดลด แล้วดันเปิดเข้าไป
เมื่อประตูเปิด เขาก็กวาดตาไปเห็นทันที หัวใจของเขาเต้นเร็วแทบจะทะลุออกมาจากอก
สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เจี่ยนถง! ลงมา!”
เขาร้องเสียงดัง!
เธอนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง ขาสองข้างนั่งห้อยออกไปข้างนอกนั่น แกว่งไปแกว่งมา
พอได้ยินเสียงเขามาจากด้านหลัง หัวก็หันหลังกลับมามองทางด้านหลัง
“เสี่ยวถง อย่าดื้อ…ลงมาเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลาของเสิ่นซิวจิ่นเวลานี้ ดูร้อนใจมาก
เธอหันหน้ากลับมามองเพียงแวบเดียว ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วหันหน้ากลับไปดังเดิม พร้อมหันหลังให้กับเขา
ขานั้น ยังคงห้อยออกไปนอกหน้าต่างดังเดิม แกว่งไปแกว่งมา ราวกับว่าคำพูดเขานั้น ไม่ผ่านเข้าหูเลยสักนิด
เขาค่อยๆก้าวเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปใกล้ๆ
แต่เธอที่นั่งอยู่บนขอบหน้าต่างนั้น ก็ไม่ได้ขยับอะไรแต่อย่างใด เห็นเช่นนั้นเสิ่นซิวจิ่นเลยสบายใจขึ้นมาหน่อย ว่าเธอคนนี้ไม่ได้จะคิดสั้นแบบนั้น
สองมือโอบรัดแน่นไว้ที่เอวเธอ พร้อมกับอุ้มเธอมา โยนลงไปบนเตียง “เธอรู้ไหม ที่เธอทำเมื่อกี้มันอันตรายแค่ไหน!”
เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นมองนิ่งๆ กลีบปากนั้นค่อยๆขยับพูดออกมาเพียงสามคำ “สนุกดีนะ”
“สนุกเหรอ? ตกลงเธอรู้หรือไม่รู้กันแน่! ความอันตรายเมื่อกี้? ถ้าไม่ระวังนี่สามารถพลัดตกลงไปได้เลยนะ!…แต่เธอกลับบอกว่าสนุกเหรอ? เรื่องนี้มันน่าล้อเล่นมากเลยหรือไง? เรื่องแบบนี้มันน่าเอามาเล่นสนุกไหม!”
“สนุก” เธอยังคงพูดเช่นเดิม
“เธอ!” เขาโมโหจนจะตายอยู่แล้ว พร้อมกับลากเธอมาอย่างเร็วแล้วกดเธอไว้กับขาเขาที่ยกขึ้นมา ถลกกางเกงเธอออก พร้อมจัดการฟาดทันที!
ปังปังปังปังปังปัง!
เสียงฝ่ามือฟาดติดๆกัน ความกังวลในใจนั้นเริ่มคลายลง สีหน้าที่ตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลงไปแล้ว
เจี่ยนถงที่หน้าคว่ำลงกับต้นขาของเขานั้น รู้สึกเย็นๆก้น เธอตอบสนองอะไรไม่ทัน หูนั้นได้ยินเพียงเสียงฝ่ามือดังกังวาน ตอนนั้นเองที่เธอได้รู้และเข้าใจ ว่าเมื่อกี้นั้นเกิดอะไรขึ้น!
“หยุด! คุณหยุดเดี๋ยวนี้!”
เมื่อมองร่างเธอที่ดิ้นขัดขืน ยังคงมีความรู้สึกที่ว่า “คุณมาตีฉันด้วยเรื่องอะไร”อยู่เล็กน้อย เสิ่นซิวจิ่นที่เดิมทีความโกรธลดลงแล้ว กลับโดนทำให้ความโกรธลุกโหมขึ้นมาอีก คิ้วนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา
“ยังกล้าจะทำอีกเหรอ?”
ทันใดนั้น เจี่ยนถงก็มีความรู้สึกประหลาดพิลึกขึ้นมา โดนตีก้นเพราะพูดไม่เชื่อฟัง นั่นไม่ใช่เด็กน้อยหรอกเหรอ?
พ่อแม่ที่ตีก้นลูก จากนั้นก็จับเด็กที่กำลังร้องไห้จ้านั้นมาถาม ยังกล้าจะทำอีกเหรอ?
“ฉันไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ! คุณมีเหตุผลอะไรมาตีฉัน!”
เธอถลึงตาโตด้วยความโกรธ พร้อมกับถาม!
“ยังไง ฉันตีผิดเหรอ?” คิ้วดกดำนั้น ยกขึ้นข้างหนึ่งเบาๆ และตัวเขาก็นิ่งราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว เหมือนกับว่าที่ทำนั้นมีเหตุผลเป็นที่สุด
ภายใต้การแสดงออกว่านิ่งๆอย่างมีเหตุผลนั้น เวลานี้หัวใจเขายังคงเต้นเร็วแรงอยู่…เมื่อกี้ ไม่ช็อกตายก็นับว่าเขาโชคดี
เจี่ยนถงยังคงถลึงตาโกรธอยู่อย่างนั้น “ฉันทำอะไรผิด? ฉันไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ!”
กำลังพูดอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นสองครั้ง “คุณชาย เข้าไปได้ไหมครับ?”
ทำให้ทั้งสองคนต่างก็ตกใจ เขารีบคว้าผ้าห่มข้างๆ มาปิดร่างของเธอที่อยู่บนขาเขา พร้อมพูดนิ่งๆ “อือ เข้ามาสิ”
พ่อบ้านชราเข็นรถอาหารเข้ามาในห้องนอน
เพราะเสิ่นซิวจิ่นที่รีบเข้ามาเมื่อกี้ เลยไม่ทันได้ปิดประตูใหญ่ของห้องนอน เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องระหว่างพวกเขาเมื่อครู่นี้ พ่อบ้านชราที่อยู่ข้างหลังประตูได้ยินหมดทุกอย่าง
พ่อบ้านชราเข็นรถอาหารเข้ามาถึงหน้าเตียงโดยสายตานิ่งไม่ว่อกแว่ก “คุณชาย ยังต้องการสั่งอะไรอีกไหม?” เขาถามอย่างนอบน้อม
เสิ่นซิวจิ่นโบกมือ “คุณลงไปพักผ่อนเถอะ”
พ่อบ้านชราก้มตัวลงอย่างนอบน้อม พร้อมหมุนตัวเดินจากไป ขณะที่หมุนตัวกลับ สีหน้าของพ่อบ้านชราก็เคร่งขรึมดูดุร้ายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ กำปั้นที่ห้อยอยู่ข้างลำตัว ก็กำแน่นขึ้นมา…เวยเหมิงของเขา จริงๆแล้วเป็นอะไรกันแน่!
ตอนที่เวยเหมิงยังมีชีวิตอยู่ คุณชายไม่เคยปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้เหมือนเวยเหมิงเลย เขาเป็นคนที่อยู่ในขนบธรรมเนียมและสุภาพ ไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดมาก่อน?
เวยเหมิงของเขา…จะไร้ชื่อไร้ตัวตนได้ขนาดนี้ไม่ได้ ท้ายสุดแล้วก็จะค่อยๆจางหายไปจากใจของคุณชาย สุดท้ายแล้วก็จะไม่มีคนคนนี้อีกต่อไป!
ขอเพียงแค่…ขอเพียงแค่ผู้หญิงคนนี้ตายไป!
พ่อบ้านเซี่ยหยิบมือถือขึ้นมา เป็นอีกครั้งที่เขาโทรหาเบอร์นั้นที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันบ่อยเท่าไหร่ นอกจากเบอร์ของเสิ่นซิวจิ่นแล้ว ก็คงจะเป็นเบอร์นี้แหละ ที่เขาจำได้แม่นที่สุด
“ฉันอยากให้เธอตาย!”
ปลายสายนั้น เมื่อรับสาย ก็ชะงักไปเล็กน้อย ทันทีหลังจากนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กๆ เมื่อฟังวัตถุประสงค์ของเขา ก็ตอบปลายสายไป “ทำไมฉันต้องช่วยแก?”
