ยังไม่ทันได้เริ่มอับอาย เสียงทุ้มต่ำแกมต่อว่าของชายหนุ่มก็ดังเข้ามาในหู
“คราวหน้าอย่าให้ผมเห็นคุณรีบวิ่งมาอย่างนี้อีก”
เสิ่นซิวจิ่นเอ่ยพูดพร้อมกับวางขาของเจี่ยนถงลง ถ้าผู้หญิงคนนี้รู้จักเป็นห่วงตัวเองสักนิด เขาก็คงไม่ดุเธอหรอก
สายตาเย็นชากวาดมองเท้าของเธอ “รองเท้าล่ะ?”
“……..?” รองเท้า?
รองเท้าอะไร?
เจี่ยนถงมองตามสายตาของเขา ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เธอรีบร้อนมากเกินไป เพราะตอนนั้นในใจเธอเอาแต่จะมาหาผู้ชายคนนี้ให้ได้ เธออยากประท้วงเขา อยากแสดงความกรุ่นโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจมานานออกมาให้หมด เธอรีบร้อนวิ่งเท้าเปล่าออกมาจนลืมใส่รองเท้า
เพราะงั้น…..เมื่อกี้เขากำลังดูเท้าให้เธออยู่เหรอ?
ในใจของเธอกลับมาฟุ้งซ่านอีกครั้ง……คนคนนี้ดีขนาดนี้เลยเหรอ? เป็นห่วงเธอขนาดนี้เลย?
พรึบ！
ฟูกพลันเด้งขึ้น เมื่อร่างกายของคนตรงหน้าลุกขึ้นยืน
“ผมนัดเธอไว้อีกครึ่งชั่วโมง” เสิ่นซิวจิ่นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู หลังจากที่เอ่ยพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ ก็หันหลังเดินตัวปลิวออกไป
เจี่ยนถงหน้าเปลี่ยนสี!
“เดี๋ยวก่อน！” เธอแทบไม่คิดอะไร ยื่นมือออกไปฉุดชายเสื้อของเขาเอาไว้
เสิ่นซิวจิ่นหลุบตามองชายเสื้อที่ถูกจับ แล้วไล่สายตามองมือของเธอ นัยน์ตาสีดำขยับขึ้น จดจ้องใบหน้าของเธอแน่นิ่ง
สายตาของเขา ทอแววลุ่มลึก
หัวใจของเจี่ยนถงเริ่มว้าวุ่น
“มีอะไรอีกเหรอ?” เสียงทุ้มลึกน่าดึงดูด เปี่ยมไปด้วยความสง่าราวสวรรค์สรรค์สร้าง
“ฉัน…..ฉันไม่ไป! ฉันไม่อยากไป！” เธอยังคงยืนกรานหนักแน่น
มือของเธอฉุดชายเสื้อของเขาเอาไว้สุดชีวิต ราวกับว่าทำอย่างนี้ แล้วเธอจะสามารถตัดสินใจพูดออกมาได้ “ไม่อยากไป”
“ผมขอเหตุผล” ถ้าไม่ไป ก็ต้องมีเหตุผล
“ก็แค่ไม่อยากไป”
“นี่ไม่ใช่เหตุผล”
“ฉัน….กลัวหนาว” เธอหลุบตาลง อาศัยขนตาบดบังแววตาเอาไว้
เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นมาเหนือหัว จากนั้น มือของเขาก็ขยี้ผมของเธอ เสียงทุ้มลึกเอ่ยพูดเสียงนุ่มนวลว่า “ผมอยากฟังเหตุผลจริงๆ”
“………” เหตุผลจริงๆ…..”ฉันกลัวหนาวไง”
เจี่ยนถงก้มหน้าลง บนหัวมีเสียงหัวเราะเบาๆของชายหนุ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาเคาะหัวเธอเบาๆ แล้วจับมือที่กำลังจับชายเสื้อของเขาออก จากนั้นก็เดินออกไป
เธอคอยฟังเสียงเท้าเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ได้ยินพ่อบ้านเซี่ยเอ่ยพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายเดินทางปลอดภัยครับ”
นั่นหมายความว่า ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปจากห้องนอนแล้ว
เจี่ยนถงลนลาน กระวนกระวาย！
เธอเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับส่งเสียงสบถ “ก็แค่ไม่อยากไป！จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ！” เธอโกรธมาก！
คนคนนี้ ทำไมถึงเอาแต่ใจอย่างนี้?
ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับไป มีเพียงเสียงพูดนิ่งๆลอยเข้ามาในหูของเจี่ยนถง
“เสี่ยวถง หยุดหนีได้แล้ว ลองดูก่อน เปิดใจทำความรู้จักคนอื่นบ้าง คุณคนก่อน ทำเอาไว้ได้ดีมาก”
เขาไม่เห็น ว่าสีหน้าของผู้หญิงด้านหลังในตอนนี้ซีดเผือดเพียงใด ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยความหวาดหวั่น！
ความรู้สึกที่ถูกคนอื่นอ่านใจออก มันไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด！
โดยเฉพาะคนอย่างเธอ ที่แตกสลายไปนานแล้ว เธอคิดว่าเธอสามารถปกปิดความรู้สึกได้ดี แต่กลับถูกอ่านใจออก
มันช่างอึดอัด
เจี่ยนถงรู้สึกขมขื่นในปาก จ้องมองแผ่นหลังที่กำลังเดินออกไปของผู้ชายคนนั้น
พ่อบ้านเซี่ยจ้องมองเจี่ยนถงที่อยู่ในห้อง จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปพร้อมกับทิ้งท้ายเอาไว้กับช่างแต่งตัวว่า “คุณชายชอบผู้หญิงใส่ชุดสีขาว”
เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นมามองพ่อบ้านเซี่ยทันที….เขาจงใจ!
คนที่ชอบใส่สีขาว ก็คือเซี่ยเวยหมิง！
“ฉันไม่ชอบใส่สีขาว！”
ใบหน้าชราของพ่อบ้านเซี่ยฉีกยิ้มออกมา ริ้วรอยฝังตัวลึกบนผิวหน้า จดจ้องเจี่ยนถงด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ได้ยิ้ม ด้านเจี่ยนถงกลับรู้สึกว่าในรอยยิ้มนอบน้อมของเขาแอบแฝงไปด้วยความประสงค์ร้าย
“ถ้าอย่างนั้น คุณเจี่ยนก็ไปขอร้องคนอื่นดูแล้วกัน” พ่อบ้านเซี่ยพูดทิ้งเอาไว้ แล้วหันหลัง พร้อมกับพาขาที่ผอมแห้งทั้งสองข้างเดินออกไป
หลังจากแต่งหน้าทำผมเสร็จ เจี่ยนถงก็นิ่งเงียบ
“คุณเจี่ยน นี่ชุดค่ะ” จนกระทั่งช่างแต่งตัว ส่งชุดเกาะอกสีขาวมาให้
เธอจึงขึ้นเสียงปฏิเสธแทบจะทันที “ฉันไม่ใส่！ฉันไม่ชอบสีขาว！”
“คุณเจี่ยนใจเย็นๆค่ะ จริงๆแล้วคุณใส่สีขาวแล้วดูดีมากเลยนะคะ คุณเจี่ยนคงไม่เคยลองใส่ชุดสีขาวเลยใช่ไหมคะ?
ความจริงแล้วผู้หญิงทุกคนน่าชอบจะชุดกระโปรงสีขาว คุณลองใส่ดูเถอะค่ะ ฉันรับรองว่าคุณต้องชอบมันแน่นอน”
“ฉันไม่ชอบ！ฉันไม่อยากใส่สีขาว! ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง！ฉันไม่ชอบชุดสีขาว！”
เธอเดือดปุดๆ
ถ้าไม่มีคำพูดแอบแฝงของพ่อบ้านเซี่ย เธอก็คงไม่คิดอะไรมากหรอก
แต่ว่า หลังจากที่เข้าใจเจตนาของพ่อบ้านเซี่ย ชุดกระโปรงสีขาวตัวนี้ ในสายตาของเธอ ก็ยังคงเป็นอะไรที่ชวนอ้วกอยู่ดี!
ทำไมเธอต้องใส่เสื้อผ้าตามแบบที่เซี่ยเวยหมิงชอบด้วย?
“คุณเจี่ยน！” ช่างแต่งตัวไม่ได้มีความอดทนมากเท่าไหร่นัก และเธอก็ไม่ได้รับรู้เรื่องอดีตของเจี่ยนถง ไม่รู้ว่าเจี่ยนถงเคยผ่านอะไรมาบ้าง เพราะฉะนั้น ณ ตอนนี้ ณ เวลานี้ เธอจึงคิดแค่ว่าผู้หญิงตรงหน้า หน้าตารูปร่างก็งั้นๆ ไม่เห็นจะมีอะไรโดดเด่นตรงไหน
แถมตอนนี้ ยังทำตัวงี่เง่าไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเธออีก ในสายตาของช่างแต่งตัว เจี่ยนถงก็แค่ผู้หญิงที่เกาะบารมีประธานเสิ่นแล้วชอบคิดว่าจะทำตัวงี่เง่ายังไงก็ได้
แล้วยิ่งท่าทีที่ประธานเสิ่นมีให้ผู้หญิงคนนี้ ก็ไม่เห็นจะอบอุ่นเท่าไหร่เลย
“คุณเจี่ยน！” ช่างแต่งตัวยื่นมือออกไปพยายามยัดเสื้อผ้าใส่มือของเจี่ยนถง แต่วินาทีต่อมา
เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น！
เจี่ยนถงรู้สึกว่าชุดนี้ทำให้เธอทั้งขยะแขยงและอึดอัด จึงยื่นมือออกไปอย่างสะเปะสะปะจนกระทั่ง…..ตุบ!
แป็ก！
สองเสียงดังขึ้นมาติดต่อกัน!
ทุกคนพลันเงียบลงถนัดตา
เงียบเหมือนทุกอย่างถูกแช่แข็ง
“ฉัน…..” เจี่ยนถงอ้าปาก เธอไม่ได้ตั้งใจ เธอก็แค่ไม่อยากใส่ชุดนี้ “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม….” เธอเดินเข้าไปหาพร้อมกับยื่นมือช่วยดึงช่างแต่งตัวที่ถูกเธอผลักล้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ
จริงๆแล้ว จะว่าล้ม ก็ไม่ได้ล้มแรงขนาดนั้น เพียงแต่ว่า ท่าล้มของช่างแต่งตัวคนนี้ไม่ได้ดูดีเสียเท่าไหร่………
กระดุมบนเสื้อหลุดออกสองเม็ด จนเผยให้เห็น……
ช่างแต่งตัวก้มหน้ามองคอเสื้อของตัวเอง สีหน้าเดี๋ยวซีดเดี๋ยวคล้ำ
พรึบ!
“คุณเจี่ยน! นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”
เธอลุกขึ้นกรีดร้องเสียงแหลม เพราะรีบลุกมากเกินไปดังนั้นจึง……. แควก!
เสียงฉีกขาดดังขึ้นมา
ทุกคนต่างนิ่งอึ้ง เจี่ยนถงเองก็เช่นกัน ช่างแต่งตัวคนนั้นมึนงงอยู่ชั่วครู่ก็ได้สติทันที เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบเสื้อตัวนอกมาปิดเอาไว้อย่างหนาแน่น พร้อมกับจ้องมองมาที่เจี่ยนถงด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“ฉัน….ขอโทษ……”
“ถ้าขอโทษแล้วมันหาย จะมีตำรวจไว้ทำไม?” ช่างแต่งตัวตะคอกใส่เจี่ยนถึงอย่างกรุ่นโกรธ
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? ก็แค่หนึ่งในผู้หญิงที่ประธานเสิ่นเล่นๆด้วย! สามปีมานี้ ผู้หญิงที่ประธานเสิ่นพามาให้ฉันแต่งตัวให้ มีสิบก็ปาไปแล้วแปดคน! ไม่ชอบสีขาวงั้นเหรอ สีขาวแล้วมันทำไม? ฉันจะบอกคุณให้นะ ผู้หญิงที่ประธานเสิ่นพามา ส่วนใหญ่ก็ใส่แต่ชุดสีขาวกันทั้งนั้น”
ตูม！
ราวกับสายฟ้าฟาด!
ดังสนั่นอยู่ภายในหู!
มือที่ยื่นไปให้ช่างแต่งตัวสั่นระริกค้างอยู่กลางอากาศ จากนั้นก็ค่อยๆเบนไปยังชุดสีขาวข้างๆอย่างช้าๆ
ความเจ็บปวดชนิดหนึ่ง เป็นความเจ็บปวดที่ค่อยๆแผ่กระจาย จะว่าร้องไห้ก็ไม่เชิง แต่ว่ากรอบตากลับเต็มไปด้วยความฝดฝื่น อยากร้องไห้แค่ไหน ก็ร้องไม่ออก ความขมขื่นเริ่มกระจายไปทั่วโพรงปาก
ความเจ็บปวดชนิดหนึ่ง เป็นความเจ็บปวดที่คิดว่ามันหายดีแล้ว หรือต่อให้ยังไม่หายดี จากการใช้ “ยาปฏิชีวนะ”ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ยังสามารถสร้างภูมิคุ้มกันได้ แต่ทว่าสุดท้ายก็พิสูจน์ว่า มันแค่มีภูมิคุ้มกันต่อ “ยาปฏิชีวนะ” แต่ไม่ใช่กับความเจ็บปวดที่ฝังลึกอยู่ข้างใน!
