รถเบนซ์ลีย์สีดำคันหนึ่ง ขับเข้าไปในถนนป่าไม้ทั้งสองข้างทางเรียงรายด้วยต้นไม้ใหญ่ เอนไปด้านหลัง รถวิ่งลอดประตูอุโมงค์ แล้วขับเข้าไป
รถจอดเบาๆหน้าประตู เสิ่นซิวจิ่นลงมาจากรถก่อน แล้วค้อมตัวไปอุ้มหญิงสาวที่อยู่ในรถขึ้นมา
หญิงสาวแววตาว่างเปล่า ปล่อยให้เขาอุ้ม
พ่อบ้านเซี่ยเดินออกมา“คุณชายกลับมาแล้วหรือครับ”พูดพลาง สายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอกของเสิ่นซิวจิ่น เมื่อเห็นเธอถูกห่อตัวด้วยชุดสูทของชายหนุ่ม เขาจึงหลุบตาลง
ริมฝีปากที่แห้งผาก ขยับเล็กน้อย ค้อมตัวให้พลางยิ้มแข็งขืน
คนที่อยู่ตรงหน้าเดินผ่านเขาไป พ่อบ้านชราแอบมอง แค่นิดเดียวเท่านั้น แล้วก็ตกใจจนเบิ่งตาโพลง จ้องเขม็งไปที่ดวงตาแดงก่ำนั้น
“คุณชาย ผมถือให้ครับ”พ่อบ้านชรารีบเดินขึ้นหน้า พูดด้วยลำคอแห้งผาก ยื่นมือไป เตรียมจะรับสมุดแดงที่เสิ่นซิวจิ่นหนีบอยู่บนมือขณะอุ้มเจี่ยนถง
พ่อบ้านชรายื่นมือออกไปรับสมุดแดงอย่างมีน้ำใจ และยิ่งอยากดูให้ชัดว่าสมุดแดงเล่มนั้นคืออะไร เป็นไปตามคิด ชายผู้นั้นสาวเท้าไปหลบมุม ถอยหลังหลบ หลังจากหลบแล้ว จึงเดินขึ้นหน้าต่อ แล้วพูดว่า“ไม่เช้าแล้ว พ่อบ้านเซี่ยไปพักผ่อนเถอะ”
พ่อบ้านเซี่ยไม่ยอมตายใจ“เรื่องเท่านี้……”
“เรื่องแค่นี้พ่อบ้านเซี่ยไม่ต้องห่วงหรอก”ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ
“แต่ว่า……”
พ่อบ้านเซี่ยยังคงพูดโต้
ทันใด！
เสิ่นซิวจิ่นหยุดฝีเท้าลง แล้วอุ้มคนที่อยู่ในอ้อมกอดไม่ไหวติง เอียงร่างผอมๆไปด้านข้าง มองไปที่พ่อบ้านเซี่ยด้วยสายตาเรียบเชียบ มุมปากเชิดขึ้นเล็กน้อย แต่มีความเย็นชา สายตาที่จ้องไปยังพ่อบ้านนั้นคมกริบ“แค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอ”
คำเตือนอย่างเงียบเชียบ！
ใบหน้าหนาด้านของพ่อบ้านเซี่ย ซีดเผือด แววตาไม่สบอารมณ์ อดทนกัดฟัน
ตึก ตึก ตึก……
หูได้ยินเสียงฝีเท้าที่อยู่ตรงหน้าไกลออกไป จู่ๆพ่อบ้านเซี่ยเงยหน้าขึ้น ตะคอกตามเงาหลังของเสิ่นซิวจิ่นไป“คุณชายยังจำเวยเหมิงได้มั้ย จำได้หรือเปล่า……ก่อนที่เวยเหมิงตายเธอต้องหวาดผวาแค่ไหน”
พ่อบ้านเซี่ยแววตาเจ็บปวด เสียงตะโกนแทบกลืนหายไปในคอ ในน้ำเสียงมีแววตำหนิ！
แววตาเหม่อลอยของเจี่ยนถง มีแสงประกายว๊าบผ่าน เป็นแสงอ่อนบางเหลือเกิน แต่ยังไม่ทันฉายแสง ก็มอดดับไป สลายไป……แค่ไม่มีคนเห็น แววตาเหม่อลอยของเธอ นัยน์ตาแฝงไปด้วยอารมณ์แค่นเย้ย ……ทำร้ายคนประหนึ่งทำร้ายตน เหอะ ก่อนที่เวยเหมิงตายเธอหวาดผวาแค่ไหน นั่นเป็นละครฉากใหญ่ที่เวยเหมิงเตรียมไว้ให้ตนต่างหาก……
เสิ่นซิวจิ่นยกเท้าขึ้น แล้วชะงักกลางคัน จากนั้น ค่อยๆวางลงบนพื้น หันหลังให้พ่อบ้านเซี่ย พูดอย่างแล้งน้ำใจ“เรื่องของเธอ ค่อยว่ากัน”
สิ้นเสียง ไม่รีรอ เขากอดคนในอ้อมแขนเดินขึ้นชั้นสอง
พ่อบ้านเซี่ยจ้องเขม็งตามหลังเงาอันสูงโปร่ง แววตาชราดูเหม่อลอย……คุณชาย เดินไปดื้อๆแบบนี้เหรอ
ต่อให้เขาเอ่ยถึงเวยเหมิง เอ่ยถึงการตายของเวยเหมิง คุณชายไม่มีความอาลัยอาวรณ์สักนิดเลยเหรอ
พ่อบ้านชราเม้มปาก……เพราะปิศาจจิ้งจอกเจี่ยนถงนั่นคนเดียว！
ต้องเป็นเพราะปิศาจจิ้งจอกอย่างเจี่ยนถงวางเสน่ห์คุณชาย！
ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้น ……คุณชายจะไม่อาลัยอาวรณ์เวยเหมิงได้อย่างไร
แต่ว่า……วันดีๆของปิศาจจิ้งจอกเจี่ยนถงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว！
พ่อบ้านชรานึกถึงคำกำชับของเจ้านายที่กำชับ ก็อดฉายแววตาเคียดแค้นชิงชังไม่ได้
ในห้องนอน เสิ่นซิวจิ่นวางหญิงสาวเข้าไปในผ้าห่ม ลูบหัวหล่อน“ผมมีธุระต้องคุยกับพ่อบ้านเซี่ย คุณเหนื่อยแล้ว รีบนอนเสีย อย่า……คิดเหลวไหล”
ความนุ่มนวลแบบนั้น ความอบอุ่นแบบนั้น ในแววตาของเจี่ยนถง เธอกะพริบตาปริบๆมองเพดาน ราวกับคนที่ตายทั้งเป็น หมดความรู้สึกต่อโลก
เสิ่นซิวจิ่นหมุนตัว ในใจว่า ขอโทษนะ เสี่ยวถง
วินาทีถัดไป แววตาที่ดูสลดของเขา แทนที่ด้วยการล้างแค้นและกิเลส……ขอโทษนะ แต่ ไม่ปล่อยมือแน่นอน！
เหมือนในใจมีเสียงร่ำร้องพูดว่า เสิ่นซิวจิ่น นายปล่อยมือไม่ได้ ถ้าปล่อยมือ เธอจะบินหลุดลอยไป
น้ำเสียงนี้คอยรบกวนเขา แล้วทำให้เขารัดรึงเธอมากขึ้น
ทรายยิ่งกำแน่น ก็จะยิ่งไหลเร็ว……
