เช้าตรู่ เขาไปแล้ว ส่วนเจี่ยนถงทั้งๆที่เป็นสาวสะพรั่งแท้ๆ แต่กลับดูแก่จนเป็นหญิงชราอายุเจ็ดแปดสิบ
ในฤดูหนาว แสงแดดส่องดี เธอมีเพียงเก้าอี้เอน ผ้าขนหนูผืนหนึ่ง และถุงน้ำอุ่นที่ไว้สำหรับอุ่นมือและเท้า นั่งอยู่ตรงหลังคา อาบแดด
แห้งราวกับกับขอนไม้แห้ง
ที่บ้านมีพ่อบ้านคนใหม่มา พ่อบ้านคนใหม่หน้าตาเคร่งขรึมไม่ยิ้ม ซึ่งต่างจากพ่อบ้านเซี่ยเล็กน้อย เช้าตรู่ เขาได้ยินเสียงพ่อบ้านคนใหม่กับพ่อบ้านเซี่ยรับมอบหมายงานกัน
ทำงานพ่อบ้านมาเกือบทั้งชีวิต พอทำงานอะไรขึ้นมา ทำให้หาข้อจับผิดไม่ได้เลย ภายใต้สีหน้านิ่งสงบ คือความเคียดแค้น
ข้างหูได้ยินเสียงมอบหมายงานของพ่อบ้านทั้งสองคนรำไรๆ
คำพูดไม่มาก แต่ก็ไม่ง่าย
เจี่ยนถงเพียงเพ่งมองไปด้านหน้า ส่วนเรื่องการแลกเปลี่ยนนั้นจะสำเร็จหรือไม่ เจี่ยนถงไม่สนใจ
ก็ไม่รู้ด้านในกำลังถกเถียงอะไรกัน
น้ำเสียงงึมงำ จากหลังมาหน้า เธอกวาดสายตาไป เห็นเงาที่คุ้นเคย จึงค่อยๆพยุงเก้าอี้ขึ้น ลุกขึ้นยืน เอ่ยเสียงเรียบ“พ่อบ้านเซี่ย ตามฉันมา”
น้ำเสียงหยาบกังวานแต่เรียบ หยุดการก้าวเท้าของพ่อบ้านเซี่ยเอาไว้ หมุนตัวกลับ แววตาลังเล แล้วดุดัน ค่อยๆย่างเท้าก้าวเข้าหาสตรีที่อยู่ตรงหน้า
เธอเดินออกไปในที่ค่อนข้างกันดาร แล้วหยุดอยู่ที่มุม พ่อบ้านเซี่ยตามฝีเท้าของหญิงคนนี้ไปได้ไม่ยาก เดินสาวเท้าจ้ำอ้าว บางทีในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง บางทีก็คิดสงสัยว่าเธอจะพาเขาไปพูดอะไรกับเจ้าหนี้
เอาเป็นว่า พ่อบ้านเซี่ยเดินตามโดยไม่พูดอะไร เธอหยุดอยู่ตรงหัวมุม พ่อบ้านเซี่ยก็หยุดด้วย
“คุณจะทำอะไร”พ่อบ้านเซี่ยมองด้วยแววตาสงสัย มองไปยังเจี่ยนถง ด้วยสีหน้าป้องกันตนและแสดงทีท่าความเป็นศัตรู
เจี่ยนถงเห็นดังนั้น จึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้……คนคนนี้ ยังจะต้องกลัวว่าเธอจะทำอะไรอีกหรือไง
เธอรู้สึกสมเพชเวทนา
“คุณยิ้มอะไร”รอยยิ้มของเธอ ไม่รู้ว่าทำไมถึงไปเสียดแทงพ่อบ้านเซี่ยเข้าได้ พ่อบ้านเซี่ยพูดอย่างเกรี้ยวกราด“คุณคิดว่าคุณชนะเหรอ คุณคิดว่าคุณมาแทนเวยเหมิงเหรอ คุณก็เลยยิ้มอย่างสบายใจต่อหน้าผมงั้นสิ เจี่ยนถง คุณก็เป็นแค่ตัวแทนของเวยเหมิงเท่านั้น！”
สีหน้าเขาเจ้าเล่ห์ แล้วคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสวนดอกไม้ที่ป่าหลังบ้านเมื่อวาน……เวยเหมิงเพิ่งจากไปได้เพียงสี่ปีเท่านั้นเอง！
คำพูดเหล่านั้นที่พ่อบ้านเซี่ยพูด ดวงตาคู่นั้น จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของหญิงสาว อยากจะเค้นความเจ็บปวดออกมาจากใบหน้านั้น ดูแล้วช่างปวดใจเหลือเกิน แต่ว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ กลับดูไม่มีทีท่าใส่ใจเขาเลย ยื่นมือออกไปสบายๆ“เอามาเถอะ”
“อะไร”พ่อบ้านเซี่ยไม่เข้าใจ
พูดเสียงเบา เงยหน้ากวาดตามองพ่อบ้านเซี่ย ริมฝีปากสั่นเทา“ของในกระเป๋าคุณ”
พ่อบ้านเซี่ยเบิ่งตาโพลง“ไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร”
ยามเผชิญหน้าพ่อบ้านเซี่ยที่เครียดเขม็ง เจี่ยนถงส่ายหน้าช้าๆ“เอามาให้ฉัน ฉันรู้ว่าคุณจะอาศัยจังหวะช่วงเช้าที่ทุกคนไม่ระวังตัว ใส่มันเข้าไปในโจ๊กของฉัน”เธอพูดเสียงเรียบ“ฉันเห็นกับตานะ”
แก้มทั้งสองข้างของพ่อบ้านเซี่ยหลุกหลิก สองตาจ้องเธออย่างมาดร้าย ด่าทอเกรี้ยวกราด
“คุณจะฟ้องเหรอ คุณจะบอกคุณชายเหรอ งั้นคุณไปฟ้องเถอะ ไหนๆคุณก็ทำให้เวยเหมิงตายแล้ว คุณชายก็ไม่ได้เอาความกับคุณสักหน่อย ถ้าทำร้ายผมอีก คุณชายก็ไม่เอาไงกับคุณอยู่ดี！คุณไปฟ้องเถอะ！ผมไม่กลัวคุณ！”
ใจที่ไร้ความรู้สึกไปตั้งนานแล้ว คำพูดนี้ของพ่อบ้านเซี่ย สั่นเทาเล็กน้อย เพียงแค่ครู่ ก็กลับมาไร้ความรู้สึกและไม่สนใจดังเดิม
เพียงแค่หนังตากระตุก แล้วกวาดตามองหน้าพ่อบ้านเซี่ยอย่างมีความหมาย เธอ……ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น
ในเวลานี้ เธอยังคงปันใจไปคิด ตกลงเสิ่นซิวจิ่นจะทำอย่างไรกับเธอเจี่ยนถง ชายชราตรงหน้านี้ถึงได้คิดว่า เสิ่นซิวจิ่น “ได้ทำอะไรกับเธอบ้าง”
ที่แท้ติดคุกสามปี กับบาดแผลเต็มตัว เท้าที่พิการ กับร่างกายที่ไม่สมบูรณ์……กับใจที่ฝังไปพร้อมนรก ที่แท้สิ่งเหล่านี้ ในสายตาชายชราอย่างเขา คือ“ไม่ได้ทำอะไรกับเธอ”！
เธอเองก็มองไปยังใบหน้าของพ่อบ้านชราที่ทั้งดุดันและทั้งเหนื่อยล้า หัวใจเจ็บแปล๊บ โดนเธอละเลยอย่างเต็มที่……เธอไม่ไปเถียงกับพ่อบ้านเซี่ย เพราะคงไม่ชนะต่อให้ชนะ แล้วไง
หรือว่ากาลเวลาทำให้เธอชนะแล้วจะย้อนเวลากลับได้
เม้มปากเบาๆ เธอยื่นมือไปให้พ่อบ้าน“คุณไม่อยากให้ฉันท้องลูกเขา ก็เหมือนคุณแหละ ฉันก็ไม่อยาก”เธอพูด“เอาของมา”
พ่อบ้านเซี่ยตกใจ“ผมไม่เชื่อ！”
“เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่คุณ รอให้พ่อบ้านใหม่มารับช่วงจนทำงานคล่องแล้ว ให้ทุกอย่างลงรอย คุณก็หาโอกาสลงมือไม่ได้แล้วล่ะ”
“คุณไม่อยากตั้งท้องทายาทตระกูลเสิ่นจริงๆเหรอ ผมไม่เชื่อ！ในโลกนี้มีผู้หญิงที่ไหนที่ไม่อยากตั้งท้องลูกสกุลเสิ่น？！”
อย่างน้อย เขารู้ เวยเหมิงยินยอมแน่นอน
เวยเหมิงยังไม่คิดปฏิเสธ แล้วผู้หญิงคนนี้มีสิทธิ์อะไรไม่ยินยอม
หล่อนสูงส่งกว่าเวยเหมิงตรงไหน บริสุทธ์กว่าเวยเหมิงตรงไหน
เวยเหมิงยังไม่มีสิทธิปฏิเสธ แล้วผู้หญิงสถุนคนนี้ใช้สิทธิ์อะไรมาปฏิเสธ
เจี่ยนถงยิ้มเล็กน้อย เธอไม่พูดแล้วดีกว่า เธอหมุนตัวกลับ เลยกระแทกส้นเท้า ก้าวลึกก้าวเบา เดินไปช้ามาก แต่เงาหลังช่างดูสง่าผ่าเผย
แววตาหม่นของพ่อบ้านเซี่ยกะพริบ“ช้าก่อน！”
สองก้าวไล่ขึ้นไป ในมือมีกระดาษน้ำมันห่อเล็กๆ ยื่นใส่มือเจี่ยนถง“ผมไม่เชื่อ！”ตอนยื่นใส่มือเธอ ยังกล่าวอย่างดุดัน
เจี่ยนถงไม่ได้พูดอะไรสักคำ เปิดกระดาษน้ำมัน มีเม็ดยาสีขาวปรากฏออกมาจากกระดาษห่อนั้น เป็นยาเม็ดขนาดถั่วเหลือง เธอยัดเข้าไปในปาก แม้แต่น้ำก็ไม่ดื่มตาม ปล่อยให้ยาเม็ดนั้นละลายไปเองในปาก ความขมค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น……จะขมแค่ไหน ไหนเลยจะขมเท่ากับความขมขื่นในใจ
กระดาษมันร่วงลงพื้น เธอเดินก้าวขึ้นหน้า เดินไปพูดไป“ต่อไป……เตรียมให้มากหน่อย”
พ่อบ้านเซี่ยอึ้งตะลึงค้าง เป็นนานกว่าจะได้สติกลับมา ในเวลานี้แทบไม่อยากเชื่อ เธอ เธอ เธอ……เธอกลืนยาคุมกำเนิดนั่นต่อหน้าเขาไปจริงๆหรือ！？
ในจังหวะนี้ ในใจพ่อบ้านเซี่ยจึงเกิดความคิดหนึ่ง เวยเหมิงสู้เธอไม่ได้ เธอไม่มองลาภยศสรรเสริญเหล่านั้นเลย
แต่พอความคิดนี้เริ่มผุดออกมา พ่อบ้านเซี่ยก็โกรธฟาดงวงฟาดงา！
“ดีดีดี！ผมจะเตรียมให้คุณมากหน่อย！ต้องเตรียมให้คุณมากๆแน่นอน！”ทางที่ดีให้กินจนเป็นหมันไปเลยนะ！
พ่อบ้านที่มาใหม่สกุลหวัง เจี่ยนถงเดินไปทางระเบียง ในมือพ่อบ้านหวังถือเสื้อโค้ตหนาๆไว้ ยืดตัวตรงเดินขึ้นหน้า“คุณนายจะไปไหนครับ”
พูดพลาง นำเสื้อโค้ตที่พาดไว้บนข้อมือคลุมทับให้เจี่ยนถง“คุณชายเป็นห่วงน่ะครับ จึงกำชับผมว่าให้รักษาความอุ่นให้เป็นพิเศษ”
เธอยิ้ม แต่ดูไม่มีกำลังวังชา“เหนื่อยแล้วจ่ะ จะขึ้นไปพักผ่อน”
“ตอนกลางวันคุณนายจะรับอะไรดีครับ”
“พวกคุณเก็บไว้กินเองเถอะ ฉันอยากพักผ่อน ตอนกลางวัน ไม่ต้องมารบกวนฉันล่ะ”
เจี่ยนถงขึ้นไปชั้นบน พ่อบ้านหวังควักมือถือออกมา โทรรายงานสถานการณ์ต่อเจ้านาย “คุณนายดูเหนื่อยนะครับ ตอนเที่ยงไม่ให้ใครรบกวน อาหารเที่ยงก็ไม่อยากรับ”
“อืม รู้แล้วล่ะ คุณทำได้ดีมาก”น้ำเสียงทุ้มต่ำ ดังลอดออกมาจากโทรศัพท์“ตอนเที่ยงก็ทำอาหารเบาๆหน่อยแล้วกัน ส่วนคุณนาย เธอกินอยู่แล้ว”
พูดจบ วางหูโทรศัพท์ เดินไปหาคนที่สำนักงานสองคน“พวกเธอไม่มีอะไรจะทำใช่ไหม”
มือเสียบกระเป๋า“วันนี้วันหยุด ฉันมีเวลา”
นั่งกระดกขาขึ้น“มาเจอกันตอนกลางวันสักมื้อ”
แววตาเสิ่นซิวจิ่นกะพริบ ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“เอาสิ”
มาถึงเวลาเที่ยง
มีเสียงดังออกมาจากห้องผู้บริหารจากอาคารเสิ่นซื่อ
“เสิ่นซิวจิ่น！ไอ้เดรัจฉาน！”
หน้าอกกระเพื่อมไหว มองไปที่กองเอกสารบนโต๊ะทำงาน ไป๋ยู่สิงในมือถือกระดาษพร้อมลายเซ็น เขียนว่า ว่างขนาดนี้ มาจัดเอกสารบนโต๊ะหน่อย ดูเสร็จบอกผมด้วย
“เดรัจฉาน！”
ไป๋ยู่สิงฉีกเอกสารในมือ โยนลงไปในถังขยะ“ไอ้บ้าเสิ่นซิวจิ่น หนีไปฉิบ！”
