เจี่ยนถงกับคุณหญิงเจี่ยนกำลังระลึกความหลังกันอยู่ในสวน และเจี่ยนเจิ้นตงก็ไม่มีทางพลาดโอกาสที่จะได้พูดคุยกับเสิ่นซิวจิ่น
ทรัพยากรที่บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปครอบครองอยู่ ก็คือสิ่งที่เจี่ยนเจิ้นตงต้องการมากที่สุดตอนนี้
เสิ่นซิวจิ่นฟังคำพูดประจบประแจงของเจี่ยนเจิ้นตง เขารู้ทันทีว่าเจี่ยนเจิ้นตงต้องการอะไร
ถ้าการมาครั้งนี้ของเจี่ยนเจิ้นตง ไม่ใช่มาขอให้เขาทำเรื่องอะไรหรือขออะไรจากเขา มันก็คงจะแปลก ถ้าตาแก่นี่ไม่มีเป้าหมายมาเยี่ยมเยียน งั้นเขามาทำไม? ถ้าไม่มีเป้าหมายอะไรจริงๆมันก็คงจะแปลกจริงๆ เขาคงจะต้องคิดดีๆ……เขาจิบวิสกี้แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ถึงแม้ว่าควรจะรับมือกับเจี่ยนเจิ้นตง แต่ว่าเขาก็ยังสนใจนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว
เจี่ยนเจิ้นตงมองไปตามสายตาของเขา ประเมินดูแล้ว เขาจึงลองถามออกมา “ประธานเสิ่นกำลังเป็นห่วงเสี่ยวถงอยู่เหรอครับ？”
ได้ยินแบบนี้ เสิ่นซิวจิ่นก็ค่อยๆหันกลับมา มองไปที่เจี่ยนเจิ้นตงแล้วยิ้มมุมปากอย่างสุภาพ
เจี่ยนเจิ้นตงก็เป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์ เห็นว่าเป็นแบบนี้เขาก็ไม่ถามต่อ เปลี่ยนคำถาม กลับไปถามเรื่องก่อนหน้านี้อีกครั้ง “เช่นนั้นประธานเสิ่น ท่านคิดว่าเรื่องที่เกี่ยวกับแบบแผนใหม่ พอได้ไหมครับ?”
เสิ่นซิวจิ่นใช้นิ้วมือถูแก้วไวน์ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะวางแก้วลง “ต้องถามความคิดเห็นของเสี่ยวถง”
สายตาของเจี่ยนเจิ้นตงเต็มไปด้วยความตกใจ……เสิ่นซิวจิ่นสนใจความคิดเห็นของเสี่ยวถงมากขนาดนี้เลยเหรอ?
ในขณะที่เขาพูดอยู่ ลมหนาวก็พัดเข้ามา เสิ่นซิวจิ่นวางแก้วไวน์ในมือลงทันที เขายืนขึ้นและเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว “พ่อบ้าน นมร้อน”
เขาพูดพร้อมกับโอบเจี่ยนถงเอาไว้ จับมือของเจี่ยนถงมาไว้ในฝ่ามือของตัวเอง “กลัวหนาวแล้วยังชอบออกไปข้างนอก ก็แค่คุณหญิงเจี่ยนมาหา ผมยังแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น คราวหน้าไม่อนุญาตให้คุณออกไปตากลมหนาวในสวนอีก วันนี้อากาศดีก็จริงแต่ลมก็ยังคงเย็น”
ตำหนิไปตั้งเยอะ โทษเจี่ยนถงที่ออกไปอยู่ในสวนนานเกินไป คุณหญิงเจี่ยนที่อยู่ข้างๆเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที……ใครจะคิด เสิ่นซิวจิ่นที่ไม่ค่อยพูดจาและเย็นชา แต่กลับบ่นอะไรเยอะแยะราวกับหญิงแก่ เขาคือจักรพรรดิผู้โหดร้ายในสายตาของทุกคนจริงๆเหรอ?
เจี่ยนถงก็ตกใจ เธอมึนงง……ผู้ชายคนนี้ เริ่มพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
มากกว่าพูดมาก บ่นจู้จี้จุกจิก
“คุณชาย นมร้อนครับ” พ่อบ้านเดินเข้ามาเงียบๆ ในมือถือถาดที่มีนมร้อนอยู่หนึ่งแก้ว
เสิ่นซิวจิ่นยกแก้วนมมา “คุณดื่มก่อน ดื่มแล้วคุณเจี่ยนมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ”
ทันใดนั้นเจี่ยนถงก็ทำอะไรไม่ถูก เธอปรับตัวไม่ทัน……เขาบ่นแบบนี้ มันดูเหมือนว่าเขาเอาใจใส่เธอ แต่ยิ่งเขาเป็นแบบนี้เธอก็ยิ่งไม่สบายใจ
ไม่พูดไม่จา ยกแก้วนมร้อนขึ้นมาดื่มลงท้องไปครึ่งหนึ่ง และกำลังจะวางแก้วกลับไปบนถาดอย่างเงียบๆ
“ประธานเจี่ยนมีเรื่องขอให้เสี่ยวถงช่วยไม่ใช่เหรอ?” หันหน้ากลับไปมองเจี่ยนเจิ้นตงและเจี่ยนถง ท่าทางเคร่งขรึมที่ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง เจี่ยนเจิ้นตงหน้าสั่น จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองเจี่ยนถง “เสี่ยวถง……พ่อผิดไปแล้ว”
เพล้ง~!
เสียงแก้วแตกที่คมชัด เวลาราวกับกำลังหยุดนิ่ง
เจี่ยนถงไม่ได้มองไปที่เจี่ยนเจิ้นตง เธอจ้องมองไปที่แก้วที่แตกอยู่บนพื้นอย่างเงียบๆ จ้องมองไปที่เศษแก้วบนพื้นอย่างไม่กะพริบตา
คำพูดที่ว่า“พ่อผิดไปแล้ว”……มันแทงเข้ามาในความเจ็บปวดของเธอพอดี
จนถึงวันนี้…….ในที่สุดพ่อของเธอก็พูดออกมาว่า“เขาผิดไปแล้ว！”
เจี่ยนถงไม่มีอารมณ์ที่จะคิดและไม่อยากจะคิด ประโยคที่ว่า“พ่อผิดไปแล้ว” ประโยคนี้ออกมาจากใจจริงๆหรือเปล่า
อาจจะเป็นเพราะว่าจ้องมองดูเศษแก้วบนพื้นนานเกินไป เธอปวดตาแล้วกะพริบ พยายามบรรเทาความปวดที่ตา “พ่อบ้านหวัง ฉันขอโทษ ฉันมือลื่นทำแก้วตกแตก พื้นสกปรกไปหมด ฉันเหนื่อยแล้ว ทำความสะอาดที่นี่ด้วย”
เธอพูดออกมา น้ำเสียงที่เรียบๆของเธอไม่ได้ขึ้นๆลงๆ เธอค่อยๆพูดออกมา ตั้งใจฟังดู เสียงที่หยาบกระด้างแต่มันกลับมีร่องรอยของความเศร้าโศกที่รับรู้ได้ยาก
หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน แต่จู่ๆกลับหยุดเดินอยู่ที่บันได “อาทิตย์หน้า ฉันจะไปเป็นแขกที่บ้านของคุณหญิงเจี่ยน”
“เสี่ยวถง!” ไม่ว่าจะเป็นคุณหญิงเจี่ยนหรือเจี่ยนเจิ้นตง ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นมา และอุทานด้วยความประหลาดใจ
เจี่ยนถงไม่ได้พูดอะไรต่อ สำหรับเรื่องที่เจี่ยนเจิ้นตงจะขอร้องเธอ……เธอไม่อยากได้ยิน คนฉลาดอย่างเธอ ถ้าเสิ่นซิวจิ่นกำลังถามความคิดเห็นของเธอ…… งั้นก็แสดงว่าเธอได้ให้ไปแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นเพราะประโยคที่ว่า“พ่อผิดไปแล้ว” หรือว่าเธอต้องการสืบค้นความจริงในตอนนั้น เธอต้องไปบ้านของตระกูลเจี่ยนอีกสักครั้ง เธอถึงจะมีโอกาสทำความเข้าใจให้มากขึ้น เธอจำเป็นที่จะต้อง“ขจัดความสงสัย”
