Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป – ตอนที่ 187 คุณบ้าไปแล้วเหรอ

สนามบิน

เมื่อเครื่องบินลงจอด ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและมีรูปร่างสูงใหญ่ทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาทั้งสองคนไม่ใช่ดาราซุปเปอร์สตาร์แต่อย่างใด แต่ไม่ว่าพวกเขาจะก้าวเดินไปที่ใด พวกเขาสามารถดึงดูดสายตาจากผู้คนได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“อาซิว ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่า ให้ใช้ช่องทางพิเศษ”

ไป๋ยู่สิงไม่มีทางเลือก เมื่อสักครู่นี้พวกเขาเพิ่งจะไปจัดการกับหนอนบ่อนไส้ที่ประเทศอังกฤษมาด้วยเหตุนี้ตระกูลเสิ่น และตระกูลไป๋จึงบรรลุเป้าหมายตามที่ตัวเองต้องการแล้ว

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พักหายใจ ไอ้แซ่เสิ่นสารเลวนี่ก็ซื้อตั๋วเครื่องบิน บินกลับมาทันที

เขาหมดแรงไปเรียบร้อย แต่เมื่อเขาหันไปมองอีกฝ่าย… เขามีพลังเหลือล้นมากจริงๆ

ผู้ชายคนนี้มันน่ารำคาญจริงๆ เลย

“นี่ นายเดินช้าๆ หน่อยสิ”

ไป๋ยู่สิงรู้สึกเหนื่อยสุดๆ แต่ด้วยความที่บ้านเขาสอนมาดี การศึกษาสูง อีกทั้งยังมีระเบียบวินัย เพราะอย่างนั้นไม่ว่าเขาจะเหนื่อยสักแค่ไหน เขาก็ยังคงรักษาท่าทีที่สง่างามและท่วงท่าอันงดงามในที่สาธารณะได้

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเทียบกับเสิ่นซิวจิ่นที่อยู่ตรงหน้าเขา มันก็ยังไม่เพียงพออยู่ดี

ไป๋ยู่สิงไม่เข้าใจเลยจริงๆ พวกเขาต่างก็เป็นมนุษย์ มีจมูก 1 จมูก ตา 2 ตา ปาก 1 ปากเหมือนๆ กัน อายุก็ต่างกันไม่มาก และในช่วงระยะเวลาสิบชั่วโมงที่ผ่านมา พวกเขาทั้งสองคนก็แทบจะอยู่กินด้วยกัน ทำอะไรเหมือนๆ กัน ไม่มีใครได้พักน้อยหรือมากเกินไปกว่ากัน

และสิ่งที่ทำให้ไป๋ยู่สิง รู้สึกรำคาญใจมากที่สุดก็คือ ความสนใจของคนรอบข้าง… ก็รู้ๆ อยู่ว่าพวกเขาสามารถใช้ช่องทางพิเศษได้ แต่เขากลับไม่ใช้มัน

“นายชักจะพูดมากเกินไปแล้วนะ โทรเรียกรถมารับกลับบ้านได้แล้ว”

ไป๋ยู่สิงผงะไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป “ไอ้แซ่เสิ่น จิตใต้สำนึกของนายมันไม่รู้สึกเจ็บบ้างเลยรึไง?”

รถตู้สีดำคันหรูมาจอดรอรับชายหนุ่มทั้งสองอยู่ด้านนอกนานแล้ว

“เจี่ยนถง…”ไป๋ยู่สิงลังเลอยู่นาน และเมื่อรถขับเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น เขาก็พูดชื่อคนที่เสิ่นซิวจิ่นไม่อยากจะได้ยินมันที่สุดตอนนี้ออกมา “นายเตรียมตัว…”

“เธอเป็นภรรยาของฉัน และเราจะมีลูกด้วยกัน”

ไป๋ยู่สิงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง

เขาหันไปมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่เย็นชา จู่ๆ ในหัวใจของเขาก็เกิดความรู้สึกไร้สาระขึ้นมา… เขาคิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ น่าจะอาการหนักแล้ว หลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดมา เขาก็เหมือนจะปิดกั้นหัวใจบางส่วนของตัวเองไป

และมันก็เหมือนกับเป็นการหนี

แต่เสิ่นซิวจิ่นก็เป็น เสิ่นซิวจิ่น!

เสิ่นซิวจิ่นจะหนีมันได้อย่างนั้นหรือ?

ไป๋ยู่สิงรู้สึกเพียงแค่ว่าสมองของตัวเองกำลังส่งเสียงพึมพำออกมา และมันก็ดูจะไร้สาระเป็นอย่างมาก

“เรื่องระหว่างฉันกับเธอ นายเข้ามายุ่งจะดีกว่า”

“หลังจากที่รถไปถึงคฤหาสน์แล้ว เดี๋ยวตระกูลเสิ่นจะไปส่งนายเอง ฉันจะไม่เชิญนายให้เข้าไปหรอกนะ “

ไป๋ยู่สิงพูดอะไรไม่ออก

“นายคงจะไม่คิดว่า…. ถ้าพวกนายสองคนมีลูกด้วยกันแล้ว เธอจะกลับมาตกหลุมรักนายอีกครั้งหรอกนะ? นายคิดว่าเธอจะคลั่งรักนายเหมือนเมื่อก่อนอย่างนั้นเหรอ?” เขาก้มหน้าลง และถามด้วยน้ำเสียงงุ่มง่าม

สีหน้าของเสิ่นซิวจิ่นเปลี่ยนไปทันที จากนั้นเขาก็ตะโกนออกไปว่า “หุบปาก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…แต่ทุกครั้งหลังจากที่พวกนายสองคนมีอะไรกัน เธอก็มักจะกิน “ยาคุมกำเนิด” ไม่ใช่รึไง?”ไป๋ยู่สิงไม่ได้สนใจเสียงร้องตะโกนของเสิ่นซิวจิ่นเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ปิดปาก แล้วถามออกไปด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

รูม่านตาของชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาหรี่ลงในทันที และนัยน์ตาของเขามันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเขาก็ทุบกำปั้นลงไปที่เบาะ ทุบลงไปอย่างแรง และทุบอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง

“อาซิว อย่าทำผิดพลาดอีกล่ะ”ไป๋ยู่สิงเงยหน้าขึ้น และมองตรงไปที่เสิ่นซิวจิ่นจากนั้นก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “อาซิว หลายปีมานี้ นายไม่เคยให้สิ่งที่เธอต้องการเลย และในครั้งนี้ ที่เธออยากจะไป นายก็ปล่อยเธอไปเถอะ”

ฉันเป็นหมอ ฉันไม่เข้าใจว่าหัวใจของมนุษย์มันเติบโตขึ้นมายังไง แต่ฉันรู้ว่าการทรมานทางจิตใจ มันสามารถทำให้คนคนหนึ่งมีชีวิต และก็สามารถทำให้คนคนหนึ่งตายได้ นายอยากจะเห็นเธอค่อยๆ กลายเป็นบ้ารึไง?

“ถ้าหากว่านายยังเอาแต่หมกมุ่นอยู่อย่างนี้ สักวันหนึ่ง ไม่ช้าก็เร็ว ถ้านายทำให้เธอกลายเป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ นายอยากจะอยู่กับคนบ้าไปตลอดชีวิต อยากให้คนบ้าให้กำเนิดลูกของนาย และนายอยากจะเห็นเธอ จู่ๆ ก็ยิ้ม จู่ๆ ก็หัวเราะอย่างนั้นรึไง?”

“หุบปาก! ฉันบอกให้นายหุบปากไง!” ตาของชายหนุ่มแดงก่ำ และมือก็ทุบเบาะรถอยู่อย่างนั้น เมื่อคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะทิ้งเขาไป!

“จอดรถ!” จู่ๆ เขาก็ตะโกนออกมาสุดเสียง

หัวใจของคนขับที่นั่งอยู่ด้านหน้าเต้นแรงขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็รีบเหยียบเบรกที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา จนมันเกิดเสียงดัง “เอี๊ยด” อย่างรุนแรง

“ลงไปจากรถซะ!” เขาเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็มองไปที่ไป๋ยู่สิงด้วยใบหน้าเย็นชา แล้วโบกมือไล่ให้ไป๋ยู่สิง ลงไปจากรถ

ไป๋ยู่สิงไม่ได้โต้เถียงเสิ่นซิวจิ่นกลับไปอีก เขาเดินลงไปจากรถเงียบๆ จากนั้นก็ลงไปยืนข้างรถ และเอาแต่จ้องไปที่เสิ่นซิวจิ่น“นายต้องรู้ด้วยนะว่า พวกเราทุกคนไม่มีใครอยากจะเห็นนายต้องมาเจ็บปวดหรอก ถ้าพวกเรารู้ก่อนหน้านี้ว่าวันนี้นายจะทะรำลึกลงไปแบบนี้ ไม่ฉันก็ซีเฉินคงจะลงมือฆ่าเธอ “ให้ตายโดยอุบัติเหตุ” ไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้วล่ะ… นายไม่ต้องมามองฉันแบบนี้หรอก ฉันคิดว่าถ้าซีเฉินได้มาเห็นสภาพของนายตอนนี้ เขาก็คงจะคิดแบบเดียวกับฉันเหมือนกัน”

ดวงตาสีดำของเสิ่นซิวจิ่นดำขลับ พร้อมกับจ้องลึกไปที่ดวงตาของไป๋ยู่สิง ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับมา “ออกรถ”

รถขับเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง ภายในรถ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังปิดเปลือกตาลง คิ้วของเขาขมวดกันแน่น และมันก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจมองเห็นได้ จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าผากของตัวเอง

รถหยุดลงที่คฤหาสน์ของตระกูลเสิ่น เสิ่นซิวจิ่นลงจากรถ จากนั้นก็หันไปพูดกับคนขับว่า “ไปส่งยู่สิงที่บ้านด้วย”

เขาเดินผ่านหน้าพ่อบ้านหวังไป เขาก้าวยาวๆ เข้าไปในบ้าน เดินผ่านห้องโถง จากนั้นก็เดินไปคว้าแขนของเจี่ยนถงที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

“อ่า~ นายทำอะไร!”

เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ลากเธอขึ้นไปชั้นบน

“เบาหน่อยสิ! นี่นายบ้าไปแล้วรึไง~!”