“ทางคุณชาย” พ่อบ้านหวังรู้กาลเทศะ คนที่เขาจงรักภักดีที่สุดก็คือเจ้าของบ้าน
เจี่ยนถงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ระหว่างที่กดโทรออก ก็ยิ้มแล้วพูดกับพ่อบ้านหวังเบาๆว่า “เดี๋ยวฉันถามเอง”
เชื่อมต่อสายแล้ว เธอพูดกับอีกฝ่ายของโทรศัพท์สองสามประโยค ไม่มีอะไรมากแค่บอกว่าอยากจะไปตระกูลเจี่ยน แล้วก็ให้ข้อเสนอว่า “ถ้าคุณไม่ไว้ใจ ก็ให้ซูเมิ่งไปเป็นเพื่อนฉันได้นะ”
ตลอดการเดินทาง พ่อบ้านหวังนั่งอยู่ข้างๆอย่างสุภาพ แต่ใส่ใจกับการเคลื่อนไหวของเจี่ยนถงตลอด
วางสาย เจี่ยนถงกางฝ่ามือออกเผยให้เห็นโทรศัพท์บนฝ่ามือคอลัมน์ล่าสุดของประวัติการโทรบนหน้าจอโทรศัพท์ เป็นชื่อของเสิ่นซิวจิ่น “พ่อบ้านหวัง คุณชายโอเคแล้ว แต่จะให้ซูเมิ่งไปเป็นเพื่อนฉัน ฉันจะโทรหาซูเมิ่งตอนนี้”
เธอพูด “ไอ๊หยา” “เสื้อของฉันสกปรกตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่ทันสังเกต ฉันจะต้องขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อก่อน” ขณะพูดก็หันหลังแล้วขึ้นตึกไป
ในระหว่างที่เดินขึ้นไป ก็คอยเหลือบมองพ่อบ้านหวัง
พ่อบ้านที่มาใหม่คนนี้ เธอก็ยังจับจุดไม่ถูก ไม่รู้ว่าหลอกผ่านไหม ส่วนการโทรเมื่อกี้ ไม่ได้โทรหาเสิ่นซิวจิ่นแน่นอน
แค่หมายเลขหนึ่ง ที่ตั้งชื่อเป็น “เสิ่นซิวจิ่น” สามคำนี้ เป็นวิธีการเดียวกับการหลอกบันทึกชื่อบนโทรศัพท์เหมือนโทรศัพท์ทั่วไป
ใครๆก็เล่นหมากรุกใครๆก็อยากใช้เธอเป็นหมาก
แต่เคยถามหมากไหม เต็มใจเป็นหมากในมือคนเล่นหมากรุกไหม
เดินเข้าไปในห้องนอน ตั้งใจเลือกชุดเรียบๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็โทรหาซูเมิ่ง “พี่เมิ่ง ถ้ามีโอกาส ช่วยฉันปัดกวาดความคับข้องใจ คุณจะช่วยฉันไหม”
ซูเมิ่งเพิ่งรับสาย ก็ได้ยินคำถามตรงไปตรงมาของเจี่ยนถง
เธอตกตึง หลังจากนั้น หน้าตึงคลี่คลายแววตาของเขาอ่อนลงมาก “ฉันจะช่วย”
ไม่มีคำพูดมากเกินไป “ฉันจะช่วย” ประโยคนี้ เข้าไปในหูของเจี่ยนถง สักพัก ใจที่เย็นชาไปนาน ก็กลับมาอบอุ่น
จับโทรศัพท์ไว้แน่น เจี่ยนถงเริ่มลังเล….พี่เมิ่งไม่ถามอะไรเลย……. แต่ความลังเลนี้เกิดขึ้นในไม่กี่วินาทีในสายตาเธอแน่วแน่
เปลี่ยนเสื้อเสร็จ เธอก็ลงไปข้างล่าง สังเกตสีหน้าของพ่อบ้านหวัง เห็นเขาไม่สงสัยอะไร ณ ตอนนี้ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก
กลยุทธ์หลี่ตายแทนถาวเสียสละส่วนน้อยเพื่อส่วนมากสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการโทรหาคู่กรณี เช่นนั้นก็จะถูกเปิดเผย
แต่เธอเดิมพันถูกแล้ว คิดว่าพ่อบ้านหวังแม้แต่ฝันก็คงฝันไม่ถึงว่าเธอผู้ไม่พูดมากในวันปกติ จะใช้วิธีนี้มาหลอกลวงเขาได้
ด้านหนึ่งก็ดีใจที่ไม่ได้ทำให้พ่อบ้านหวังสงสัย อีกด้านก็อดดีใจไม่ได้…….ไม่นาน อีกไม่นานก็จะสามารถหนีจากพวกเขาได้แล้ว
รออีกสักครู่ รถของซูเมิ่งก็มาจอดรอที่หน้าประตู เจี่ยนถงเดินไป ยังไม่ลืมที่จะบอกกับพ่อบ้านหวังว่า “ โอ้ พ่อบ้านหวัง ฉันลืมหยิบลิปสติกบนโต๊ะมาด้วย รบกวนท่านไปหยิบให้หน่อย”
ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ พ่อบ้านหวังจึงคลายความกังวลในใจออกไป
“ได้ คุณนาย”
ไม่นาน ลิปสติกก็ส่งถึงมือของเจี่ยนถง เธอกล่าวว่า “ขอบคุณมาก” ยังไม่ลืมบอกว่า “ช่วยฉันตุ๋นรังนกหนึ่งถ้วย ถือเป็นอาหารมื้อดึก”
พูดอีกว่า “ยังมีอีกอย่าง น้ำในอ่างต้องอุ่นเสมอ อากาศเย็นขนาดนี้ กลับถึงบ้านก็อยากจะอาบน้ำอุ่นทันที”
“เสื้อผ้าในตู้ที่ฉันส่งซักส่งกลับมาแล้ว อย่าลืมฉีดน้ำหอมเล็กน้อยด้วย พ่อบ้านหวัง เรื่องนี้ก็ต้องรบกวนคุณอีกแล้ว”
ทุกๆอย่างเหมือนว่าเธอจะกลับมาที่นี่ในวันนี้ แต่ก็มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่รู้……..ไปครั้งนี้ จะไม่มีวันหันหลังกลับ
“ไม่รบกวน สมควรแล้ว คุณนาย รีบไปรีบกลับ”
ขึ้นรถ ซูเมิ่งมองเจี่ยนถงที่นั่งอยู่ข้างคนขับอย่างแปลกใจ ซูเมิ่งเป็นคนขับรถ ตั้งแต่เจี่ยนถงขึ้นรถมา วิญญาณที่อยู่ตรงหน้าพ่อบ้านหวังตอนนี้หายไปแล้ว คนทั้งคนพิงลงเบาะนั่ง
“เมื่อไม่กี่วันก่อน คนของตระกูลเจี่ยนมาหาฉันที่นี่”
ซูเมิ่งไม่พูดอะไร นั่งฟังอย่างเงียบๆ
“พวกเขาบอกว่าเสียใจ พวกเขาสำนึกผิดแล้ว” เจี่ยนถงไม่แสดงความรู้สึกบนใบหน้า เหมือนแค่เล่าให้ฟังเฉยๆ ราวกับว่าตัวเอกไม่ใช่เธอ
“เวลาผ่านไป ฉันไม่มีแรงจะไปสู้กับพวกเขาแล้ว
พวกเขาบอกว่าใช่ ก็ใช่แล้วกัน
แต่คุณหญิงเจี่ยนดึงฉันออกไป บอกข่าวฉัน”
“เรื่องในตอนนั้น เซี่ยเวยเหมิงเสียชีวิต นักเลงกลุ่มหนึ่งหนีไป ฉันกลายเป็นคนผิด ไม่สามารถอธิบายความบริสุทธิ์ได้ มีทั้งพยานและหลักฐาน สรุปคือยากที่จะพลิกกลับมาชนะได้
แต่ คุณหญิงเจี่ยนพูดว่า พวกนักเลงกลุ่มนั้น กลับมาแล้ว”
ซูเมิ่งเปลือกตากระตุก หันหน้ามา “ข่าวนี้เชื่อถือได้เหรอ”
เจี่ยนถงมุ่ยปาก “ตอนแรกฉันก็ยังสงสัย”
เธอพูดต่อว่า “ คนของตระกูลเจี่ยนโทรหาฉันเมื่อครู่นี้ บอกว่าลงทุนไปแล้ว เจอนักเลงกลุ่มนั้นแล้ว ให้ฉันไปหา”
“เอี๊ยด” เสียงเบรกรถยนต์อย่างรวดเร็ว และจอดอย่างเร่งรีบ เจี่ยนถงพยุงตัวไม่ทันเอนไปข้างหน้าลูบหัวที่กระแทก “พี่เมิ่งทำไมจู่ๆถึงเหยียบเบรกกะทันหัน”
ซูเมิ่งสีหน้าจริงจัง “เสี่ยวถง พวกเรากลับไป พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของคุณเป็นคนแบบไหน ยอมลงทุนเพื่อช่วยคุณ ทำไมตอนนั้นที่เกิดเรื่อง ไม่แม้แต่จะออกมาปกป้องคุณ
ครั้งนี้ พวกเราไปไม่ได้”
เจี่ยนถงหัวเราะทันที “พี่เมิ่ง ถ้าคุณเป็นฉัน มาถึงตอนนี้ คุณยังแคร์ความจริงอยู่ไหม”
ระหว่างที่เธอพูด สีหน้าดูเฉยๆ ความขมในปาก มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่รู้
ซูเมิ่งอึ้ง “คุณ…….คุณ……..คุณจะ…….หนี” คำสุดท้าย “หนี” ซูเมิ่งแทบกรีดร้องและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ถ้าเธอไม่ได้รีบไปตระกูลเจี่ยนเพราะอยากรู้ความจริงแล้วมันจะเป็นอะไรได้อีก
“คนตระกูลเจี่ยนอยากจะสารภาพก็ดี หรือไม่มีเจตนาใดๆก็ดี ฉันบอกกับพวกเขาว่า ก่อนอื่น ต้องเตรียมบัตรประชาชนให้ฉัน
ประธานเสิ่นเก็บบัตรประชาชนของฉันไป ฉันขยับไปไหนไม่ได้ ฉันไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน ประธานเจี่ยนจะต้องมีวิธี ถ้าเขายังต้องการอะไรจากตัวฉัน เขาก็ต้องคิดหาวิธีช่วยฉันเอาบัตรประชาชนของฉันมาให้ได้”
ซูเมิ่งมองผู้หญิงข้างๆ อย่างไม่เชื่อสายตาผู้หญิงคนนี้อยู่ในความทรงจำของเธอเป็นคนได้แต่รับปากลูกเดียว ไม่พูดมาก เจี่ยนถงเมื่อหลายปีที่ผ่านมาทำให้หลายคนทึ่ง แต่เธอไม่เคยเห็น เจี่ยนถงที่เธอเคยเห็น เป็นแค่เด็กผู้หญิงซื่อๆที่ทำแต่งาน ธรรมดามากไม่โดดเด่น
แต่เจี่ยนถงที่เธอคิดว่าธรรมดาไม่โดดเด่นคนนี้ กลับวางแผนคิดร้ายต่อคู่สามีภรรยาตระกูลเจี่ยน ให้พวกเขาช่วยเอาบัตรประชาชนมาให้เธอ
“ที่บังเอิญคือ สองวันก่อน คุณหญิงเจี่ยนโทรมา บอกว่าบัตรประชาชนใหม่ทำเสร็จแล้ว” เจี่ยนถงหันไปมองซูเมิ่ง “พี่เมิ่ง ความจริงฉันควรจะปิดเรื่องนี้ไม่บอกคุณ แต่คุณปฏิบัติต่อฉันอย่างจริงใจ ฉันรู้ ถ้าฉันหนีไปแล้ว คุณก็จะซวยไปด้วย
ดังนั้นพี่เมิ่ง ครั้งนี้ พวกเราแค่ไปเอาบัตรประชาชนอันใหม่กลับมา หลังจากนั้นฉันจะทำให้คุณสลบ ทุกอย่างก็จะไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ แน่นอน ตอนนี้คุณก็สามารถไปรายงานให้ประธานเสิ่นว่าฉันจะหนี”
ซูเมิ่งก็ลังเล แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ กัดฟันอย่างแรง…….ก็ถือว่า ก็ถือว่าเป็นการเติมเต็มให้ตัวเองในตอนนั้นแล้วกัน
สตาร์ทรถอย่างเงียบ ๆอีกครั้ง ขับกลับไปบนถนนอีกครั้ง
