บทที่ 2 เป็นคำสั่งของ คุณเสิ่นทั้งหมด
สายตาของเสิ่นซิวจิ่น พาดผ่านความประหลาดใจ……จนถึงตอนนี้ ยังต้องพยายามรักษาศักดิ์ศรีของเธอหรือ?
ก็ใช่ เธอคือเจี่ยนถง ผู้หญิงคนนี้หยิ่งผยองและทะนงตัวมาตลอด แม้ว่าสารภาพแล้วถูกเขาปฏิเสธ ก็ไม่เป็นไรเลยสักนิด
เสิ่นซิวจิ่นจับคางที่บอบบางของเธอไว้อย่างว่องไว
“อืม ~ เจ็บ!” มือที่จับคางไว้ เหมือนกับคีมเหล็ก แรงที่จับคางของเจี่ยนถงไว้ ราวกับจะบดขยี้คางของเธอ เจี่ยนถงเจ็บจนน้ำตาเอ่อล้น
อีกฝ่ายไม่ทะนุถนอมเลย บีบคางเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ “ใครจะคิดว่า ภายใต้ใบหน้าที่สวยงามนี้ ซ่อนจิตใจที่เลวทรามอำมหิตไว้?”
“ฉันไม่เคยทำร้าย เวยเหมิงจริงๆ!” เจี่ยนถงกัดฟันไว้ เจ็บปวดจนสีหน้าขาวซีด “คุณส่งฉันเข้าคุกอย่างนี้ไม่ได้ ไม่มีหลักฐาน”
“ไม่ ฉันทำได้” เสิ่นซิวจิ่นหัวเราะเยาะ พูดทีละคำอย่างโหดร้าย “ถ้าอย่างนั้น เจี่ยนถง คุณเจี่ยน ต่อไปก็เชิญคุณใช้ชีวิตในคุกอย่างมีความสุข” เสิ่นซิวจิ่น ปล่อยคางของเธอออก หันหลังโบกมือ เดินอย่างสง่าผ่าเผยยิ่งนัก
เขากำลังแก้แค้นเธอ ใบหน้าของเจี่ยนถง ขาวซีด ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
เรือนจำหญิงไม่ได้สงบสุขอย่างที่คิด ในคืนแรกที่เธอเข้ามาในเรือนจำ ถูกคนลากขึ้นมาจากความฝัน
“พวกคุณ พวกคุณจะทำอะไร?” เจี่ยนถงมองผู้ต้องขังที่มีเจตนาร้าย ได้ล้อมรอบเธออยู่ตรงหน้าอย่างระแวง
“พวกคุณอยากทำอะไรนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกผู้คุมเรือนจำ”
นักโทษหญิงที่อยู่รอบข้าง ได้ยินคำพูดของเธอ ไม่เพียงแต่ไม่จะกลัว แต่ละคนยังมองหน้ากันไปมา “ฮ่าๆๆ” หัวเราะเสียงดัง สาวใหญ่หนึ่งในนั้น ชี้ไปที่ใบหน้าของเจี่ยนถง “แกพูดอะไรนะ? เรียกผู้คุมเหรอ? ฮ่า?……ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? แกจะเรียกผู้คุม?” ขณะที่พูด ตบหน้าของเจี่ยนถงอย่างรวดเร็ว “ร้องเลย! แกจะเรียกผู้คุมไม่ใช่เหรอ?”
เจี่ยนถงโดนตบจนแทบจะล้มทั้งยืน หูอื้อ “เสียงดังวิ้งๆ”
เจี่ยนถงมือข้างหนึ่งดันกำแพงไว้ หลังจากที่พยายามยืนได้มั่นคง ก็ลงมือกะทันหัน โดยที่ทุกคนไม่คาดคิด
“เพี้ยะ!”
ทันทีที่ตบลงไป ในห้องขังก็เงียบไปชั่วขณะ ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า ผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานคนนี้ จะมีความกล้าที่จะต่อสู้กลับ
ผู้หญิงร่างใหญ่คนนี้ โดนเจี่ยนถงตบจนบ้าคลั่ง ตาแดงก่ำตะคอก “ระยำ! นางสารเลว เพื่อนๆ จัดการมัน! ตบตีจนพิกลพิการก็ไม่เป็นไร เพราะยังไง คุณเสิ่น ก็ได้รับสั่งไว้แล้ว ไม่ต้องเกรงใจ ดูแลต้อนรับนางสารเลวนี้ให้ดีๆ เพียงแค่ไม่เล่นมันถึงตายก็พอ!”
เจี่ยนถงตะลึง ความเจ็บปวดสุดหัวใจ กระจายจากหัวใจไปสู่แขนขาและกระดูกทั่งร่าง!……เสิ่นซิวจิ่น! เสิ่นซิวจิ่น!! คุณเสิ่นรับสั่งแล้ว……เสิ่นซิวจิ่น!!!
แขนขาของเจี่ยนถงสั่นสะท้าน หัวใจเกาะตัวเป็นน้ำแข็ง!
ไม่แปลกใจเลย ความเคลื่อนไหวที่ใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีผู้คุมมา ไม่แปลกใจเลย นักโทษหญิงรูปร่างกำยำที่ล้อมรอบเธอพวกนี้ ไม่มีความเกรงกลัวเลย!
เงยหน้าขึ้นมองนักโทษหญิงพวกนั้น เธอยืนขึ้น วิ่งไปทางประตูห้องขังทันที เธอจับราวเหล็กที่ประตูห้องขังไว้แน่น เรียกขอความช่วยเหลือเสียงดัง “มีคนไหม? ทำร้ายคนแล้ว! ช่วยด้วย! รีบมาเร็ว!” รู้ดีว่าจะไม่มีผู้คุมมา เธอก็ทำได้เพียงขอความช่วยเหลืออย่างไร้ประโยชน์!
เธอกำลังพนัน พนันว่าเสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ให้พวกนักโทษหญิง “ดูแลต้อนรับ” เธออย่างดี แม้ว่าความเป็นไปได้อย่างนี้ จะน้อยมากก็ตาม……เธอยังคงเพ้อฝันว่า เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ลงมือโหดร้ายกับเธอเจี่ยนถง ยังคงเหลือทางรอดให้
“อ๊าก……!” ผมถูกคนกระชากอย่างแรง เธอถูกกระชากจนล้มทั้งยืน หน้ากระแทกล้มลงกับพื้น เจี่ยนถงไม่เคยทุลักทุเลเช่นนี้!
วินาทีต่อมา เจี่ยนถงถูกคนกระชากผมแล้วดึงตัวขึ้น ทั้งเตะทั้งต่อย คร่ำครวญกองกับพื้นอย่างน่าอนาถ “อืม ~”
เจี่ยนถง ตั้งตารอคอยไม่ถึง “ทางรอดที่เสิ่นซิวจิ่นเหลือให้”
เธอไม่ตะโกนแล้ว ปล่อยให้คนเหล่านี้ชกต่อยกันตามอำเภอใจ ข้างหูมีเพียงเสียงหัวเราะร่าเริง
เธอขอความช่วยเหลือ ไม่ใช่เพราะกลัวการถูกทำร้าย หรือกลัวความเจ็บปวด แต่เพราะยังคงเชื่อมั่น ความหวังและจินตนาการเล็กๆในใจ
คนพวกนี้เตะต่อยจนเหนื่อยล้าแล้ว ก็ขึ้นเตียงไปเข้านอนเอง
เจี่ยนถงเจ็บปวดจนกองอยู่กับพื้น น้ำตา ไหลจากหางตา เปื้อนทั้งใบหน้า
เธอไม่เคยถูกคนรังแกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยทุลักทุเลหมดสภาพแบบนี้มาก่อน เธอแค่ตกหลุมรักเสิ่นซิวจิ่น เท่านั้น ผู้ชายที่ไม่ควรรักคนนี้!
เหตุใดทันทีที่เซี่ยเวยเหมิง เกิดเรื่อง เธอก็ต้องมาแบกรับความโกรธแค้นและความเกลียดชังที่มาจากเสิ่นซิวจิ่น?
หลังจากที่ เซี่ยเวยเหมิง เกิดเรื่อง เจี่ยนถงได้อธิบายให้กับทุกคนรอบตัว “ฉันไม่เคยทำร้าย เวยเหมิง”
ต่อให้เธอพยายามอธิบายแค่ไหน ไม่มีใครยอมที่จะเชื่อ
เธอพยายามอธิบายสุดชีวิต ไม่ใช่เธอนัด เวยเหมิง ไปที่ “เย่สื้อ” แต่เป็นเวยเหมิงที่อยากรู้อยากเห็นว่า “บาร์” เป็นอย่างไร เลยนัดเธอไปที่ “เย่สื้อ”
ในสายตาของคนอื่น เธอเจี่ยนถง คุณหนูของตระกูลเจี่ยนเปิดเผยและกำเริบเสิบสาน เวยเหมิง ไร้เดียงสาเชื่อฟังและขี้กลัว จะเป็นคนขอไปสถานที่ชั้นต่ำอย่างพวกบาร์แบบนั้นได้อย่างไร
เธอบอกว่ารถเสียข้างทาง เลยไปที่ “เย่สื้อ”สาย
แต่ไม่มีใครเชื่อ ล้วนบอกว่าเธอกำลังแก้ตัว เธอจงใจปล่อยให้เซี่ยเวยเหมิงอยู่ที่“เย่สื้อ”คนเดียว เพื่อให้พวกนักเลงที่เธอจ้าง สะดวกในการย่ำยีเซี่ยเวยเหมิง ทำลายความบริสุทธิ์ของเซี่ยเวยเหมิง
แต่ตัวเองไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย เซี่ยเวยเหมิง มักจะพูดกับเธอเสมอว่า “พี่เจี่ยนถง ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับพี่จิ่น”
ถ้า เซี่ยเวยเหมิงเป็นแฟนของเสิ่นซิวจิ่น เธอ เจี่ยนถงก็จะเดินอ้อมไปไกลๆจากเสิ่นซิวจิ่นเลย! แต่เวยเหมิงไม่ชอบ เสิ่นซิวจิ่นเลย ไม่ใช่หรือ?
ในสายตาของทุกคน เธอ เจี่ยนถง เป็นนางรองที่ชั่วร้าย ทำเรื่องเลวร้ายทั้งหมด
น่าจะรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว พวกนักเลงหนีไปไม่เห็นเงา ใครจะไปรู้ว่า พวกมันหนีไปอยู่ที่มุมไหน? ประเทศจีนใหญ่ขนาดนั้น ฆาตกรที่ซ่อนตัวอยู่ในภูเขาป่าลึกไร้ผู้คน นานเป็นสิบหรือยี่สิบปี ก็ใช่ว่าจะไม่มี เจี่ยนถง หวังอยากจะจับนักเลงพวกนั้นได้เร็วๆ ยิ่งกว่าใครเสียอีก
เธอปล่อยให้น้ำตาไหลลง หลังจากเกิดเรื่อง จนถึงวินาทีที่เข้าเรือนจำ เจี่ยนถงเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่า เธอเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอไม่ได้ทำผิด
แต่ตอนนี้ เธอเข้าใจแล้ว ตราบใดที่ เสิ่นซิวจิ่นคิดว่าเธอมีความผิดเธอก็สมควรต้องลงโทษอย่างสาสม ตายไปก็ไม่สาสมกับความผิดที่ได้กระทำ
และทั้งหมดในวันนี้ ล้วนเป็นคำสั่งของคุณเสิ่น
เจี่ยนถงไม่รู้ว่า ชีวิตในคุกต่อจากนี้ ยังมี “คำสั่งของคุณเสิ่น” อีกนับไม่ถ้วน กำลังรอเธออยู่
ไม่มีตระกูลเจี่ยน ไม่มีประวัติ ไม่มีการศึกษา เคยติดคุก…… เสิ่นซิวจิ่นทำลายหลักฐานทั้งหมด ที่เจี่ยนถงเคยดำรงชีวิตมา! เจี่ยนถง ใน วันนี้ เป็นเพียงนักโทษ หมายเลข “926” เท่านั้น!
เจี่ยนถงคิดทุกอย่างออก กอดเข่าไว้ ขดตัวเองให้แน่นขึ้น…… เสิ่นซิวจิ่น ลบล้างร่องรอยการดำรงอยู่ของเธอโดยสิ้นเชิง!
เช้าตรู่
“นี่ ตื่นแล้ว ไปล้างชักโครก……” นักโทษหญิงผลักเจี่ยนถง อย่างป่าเถื่อน แต่ต้องกรีดร้องด้วยความตกใจ
“อ๊ะ! มีคนตายแล้ว!”
นักโทษหญิงใจกล้าที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่ง รีบวิ่งเข้ามา นิ้วมือวางไว้ที่ใต้จมูกของเจี่ยนถง สักครู่จึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่แผ่วเบา “อย่าเสียงดัง! คนยังมีชีวิตอยู่! รีบเรียกผู้คุม!”
เจี่ยนถงดวงแข็ง กู้ชีวิตกลับมาได้ นี่อาจไม่เป็นเรื่องที่ดี ความอัปยศอดสูที่ไม่สิ้นสุด การทรมานอันมืดมิด สามารถบีบคนบ้าคลั่งได้ สามารถจะ…… เปลี่ยนคนคนหนึ่งโดยสิ้นเชิง
…………….
