เจี่ยนถงที่กำลังยิ้มอย่างพึงพอใจขณะถือบัตรประจำตัวประชาชนอยู่เมื่อครู่ ก็เงียบไปในทันใด
“ลืมมันไปเถอะ คิดซะว่าฉันไม่ได้ถาม……”
ซูเมิ่งพูดขึ้น เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นและส่ายศีรษะมองไปที่ซูเมิ่ง “ฉันไม่รู้” ใบหน้าของซูเมิ่งตกตะลึง……ฉันไม่รู้……หมายความว่าอย่างไร?
เธอมองออกถึงใบหน้าตกตะลึงของซูเมิ่ง เจี่ยนถงจึงส่ายหัวอีกครั้ง “ฉันไม่รู้จริงๆ” หลังจากหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น คำถามนี้ยังมีความหมายอื่นอีกเหรอ? เธอเม้มริมฝีปาก “แต่ฉันรู้ ว่าการอยู่เคียงข้างเขาทุกวันและทุกช่วงเวลานั้นเจ็บปวด การนอนเคียงข้างเขาในหลายๆ ครั้ง ฉันไม่เคยนอนหลับเลย”
ซูเมิ่งเพิ่งเห็นดวงตาที่บวมแดงของเจี่ยนถง
“ฉันก็รู้เหมือนกัน ว่าจากที่ฉันเดินออกจากรั้วเหล็กในตอนนั้น ฉันมักจะวางแผนที่จะออกจากเมืองนี้ ตั้งแต่ฉันเจอเขาอีกครั้งที่ตงหวง ฉันก็ไม่กล้าที่จะรักคนคนนี้อีกแล้ว ที่ฉันคิด ก็มีเพียงแค่คืนหนี้เท่านั้น” เธอยิ้มเบาๆ เล็กน้อย และไม่ได้เตรียมที่จะพูดกับซูเมิ่งถึงเรื่องของ “อาลู่”
อาลู่เป็นคนที่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดในหัวใจของเธอ หลงเหลือความอบอุ่นและความคิดถึงเพียงเล็กน้อย
ซูเมิ่งไม่เข้าใจคำว่า “คืนหนี้” ของเจี่ยนถง พ่อบ้านเซี่ยพูดเองแล้ว การตายของเซี่ยเวยเหมิง เป็นฝีมือของเขาเหรอ?
แล้วยังต้องคืนหนี้อะไรอีก?
ซูเมิ่งไม่เข้าใจ เธอต้องการถามอีก แต่เห็นได้ชัดว่าเจี่ยนถงที่อยู่ตรงข้ามไม่ต้องการพูดอะไรมากไปกว่านี้
เจี่ยนถงกำลังจะจากไป แต่ซูเมิ่งร้องเรียกไว้ “เดี๋ยวก่อน” เธอถอดสร้อยที่ลำคอและแหวนจากข้อมือออกมาแล้วยัดเข้าไปในมือของเจี่ยนถง “ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เธอก็ต้องใช้เงิน ฉันไม่รู้ว่าเธอเตรียมพร้อมสำหรับด้านนี้รึยัง แหวนและสร้อยคอนี้สามารถขายได้เงินจำนวนหนึ่งในตลาดมืด”
เมื่อมองไปที่แหวนและสร้อยคอในมือ ฝ่ามือของเจี่ยนถงก็หนักอึ้ง ดวงตาของเธอก็เอ่อคลอ เธอเช็ดหางตาเบาๆ “พี่เมิ่ง รักษาสุขภาพด้วยนะคะ” เธอไม่ได้คืนแหวนและสร้อยคอของซูเมิ่งกลับไป และยื่นมือออกไปกอดอีกครั้ง ความรู้สึกของการจากลาก็สะท้อนระหว่างคนทั้งสอง
ซูเมิ่งนำเงินสดทั้งหมดออกจากร่างกายของเธออีกครั้ง “ถ้าเธอตั้งใจจะจากไปแล้ว ฉันจะไม่ห้ามเธอ เพราะไม่มีใครจะทิ้งวันที่สุขสบายและร่ำรวยมั่งคั่งไป แต่กลับไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย หากมี ก็ต้องมีเหตุผลที่คนคนนั้นต้องจากไปแน่นอน”
เงินหยวนจำนวนหนึ่ง สีแดงและสีเขียว ซูเมิ่งหยิบทุกอย่างที่เธอสามารถหยิบออกมาได้ และยัดมันเข้าไปในมือของเจี่ยนถง
ลำคอของเจี่ยนถงแห้งผากมาก เธอซาบซึ้งจนพูดไม่ออก น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด
“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ ถ้าจะไปก็รีบให้เร็ว อย่าหันหลังกลับ อย่าลังเล อย่าอาลัยอาวรณ์ อย่า……เป็นห่วง……และอย่าเสียใจด้วย” เธอผลักเจี่ยนถงออกไปอีกครั้ง “ไป!”
เจี่ยนถงไม่สามารถควบคุมน้ำตาได้ เธอหันหลังกลับ และเดินอย่างเร่งรีบ ภาพที่อยู่เบื้องหลังเธอนั้น คล้ายจะเป็นแก่นแท้ เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจน
แต่ก็……รักษาสุขภาพด้วย!
อย่าหันหลังกลับ อย่าลังเล อย่าอาลัยอาวรณ์ อย่าห่วง……ในอนาคต อย่าได้เสียใจ!
การเดินครั้งนี้ ไร้ความรับผิดชอบมาก แต่เธอ……ยังมีทางออกอื่นอีกเหรอ?
ใครจะให้ทางออกอื่นกับเธอได้!
เมื่อออกจากโรงพยาบาล จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาบนท้องฟ้า รถแท็กซี่หยุดลง
รายงานที่อยู่
เธอไปที่บ้านตระกูลเจี่ยน รถหยุดห่างจากบ้านของตระกูลเจี่ยน 50 เมตร เธอลงจากรถอีกครั้ง “พี่คะ จอดรอฉันสักสิบนาทีนะคะ”
“งั้นก็ต้องรีบหน่อยนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เธอรีบเดินไปที่บ้านของตระกูลเจี่ยน แต่ไม่ได้เข้าไปในบ้าน หยุดอยู่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ห่างไปทางซ้ายของบ้าน โน้มตัวลงขุดดิน มีกล่องเหล็กโผล่ออกมาจากพื้นดิน ใจเธอเต้นเร็วขึ้น หยิบกล่องขึ้นมา กลบดินที่ขุดขึ้นมาอย่างเร่งรีบ แล้วรีบไปขึ้นแท็กซี่
“ไปกันเถอะค่ะ”
เธอปิดประตู และนำกล่องเหล็กใส่ในถุงพลาสติกที่เอามาเมื่อออกจากโรงพยาบาล คนขับแท็กซี่ด้านหน้าถามว่า “คุณจะไปที่ไหนครับ?”
ไปที่ไหน?
“สนามบินค่ะ” หลังจากพูดจบ ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างได้ “ไม่ๆๆ ไม่ไปสนามบินแล้วค่ะ”
“ตกลงจะไปที่ไหนครับ?”
“พี่คะ พี่……ขับทางไกลไหมคะ?”
“ไปสิ คุณจะไปที่ไหน?”
จะไปที่ไหน? จิตใจของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
เพื่อให้รอดพ้นจากสายตาผู้คน ถึงแม้จะเป็นตัวตนใหม่ แต่เพื่อความปลอดภัย……
“หางโจวค่ะ”
เสิ่นซิวจิ่นไม่เคยคิดว่าเจี่ยนถงจะออกจากเมืองไปแล้วในขณะนี้
“ลู่หมิงชู” เมื่อมองไปที่คนที่ยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม เสิ่นซิวจิ่นก็เรียกชื่อบุคคลนั้นอย่างแผ่วเบา ระหว่างเขากับลู่หมิงชู……
“นี่ นี่น้องชายที่แสนดีของฉันไม่ใช่เหรอ?”
