เห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดน่ารำคาญ เสิ่นซิวจิ่นยืนอยู่บนบันได ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องไปที่ชายผู้เยาะเย้ยที่ประตู และไม่ได้พูดอะไรสักคำอยู่เป็นเวลานาน
บรรยากาศเงียบและแปลกประหลาดราวกับความสงบก่อนเกิดพายุ
พ่อบ้านหวังมีความคิดที่อยากหลีกเลี่ยง ขั้นบันไดที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขานั้นหนักมาก เหมือนมีตะปูอยู่และไม่สามารถยกขาขึ้นได้
เขาแอบตำหนิเซียวเหิงว่าเป็นแขกที่หยาบคายเกินไป ในขณะนี้ ในช่วงเวลาที่อ่อนไหว เขาเป็นพ่อบ้านมาหลายปีแล้ว และเขาไม่เคยเห็นอะไรพิเศษเช่นนี้ ที่มายั่วยุเป็นการส่วนตัว
“เยาะเย้ยอะไร? บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปไม่ได้ล้มละลาย ตระกูลเสิ่นก็ยังอยู่ แค่กระทืบเท้า เมือง S ก็สั่นสะท้านถึงสองครั้ง”
เซียวเหิงยิ้มอย่างเย้ยหยัน “อืมๆ ตระกูลเสิ่นยังคงเป็นผู้นำ ไม่ต้องพูดถึงการกระทืบเท้าหรอก แม้แต่จามก็เขย่าเมือง S ทั้งหมดได้” เขาก้มริมฝีปากอย่างยั่วยุ “แต่นายเสิ่นซิวจิ่น แม้แต่ดูภรรยาก็ยังจับตาดูไม่ได้นะ! ฮ่าๆๆ ขอฉันหัวเราะหน่อยนะ แล้วอย่าพูดเลย คุณชายเสิ่นผู้แข็งแกร่งไม่สามารถแม้แต่จะจับตาดูภรรยาได้ ทั่วทั้งเมือง S ใครบ้างจะไม่เยาะเย้ยนาย?”
พ่อบ้านหวังรีบเดินไปข้างหน้าและปิดปากเจ้าปัญหาของเซียวเหิง
บรรยากาศเงียบกริบกว่าเดิม!
รอยยิ้มของเซียวเหิงนั้นอธิบายไม่ได้ พ่อบ้านหวังซึ่งไม่ใช่บุคคลที่เกี่ยวข้องมีความรู้สึกคันศีรษะเกิดขึ้น เขาแอบดูชายบนขั้นบันได และพ่อบ้านหวัง พูดว่า เห็นท่าไม่ดี
เมื่อบรรยากาศตึงเครียด เสียงหัวเราะทำให้ทุกคนในห้องนี้ประหลาดใจ เซียวเหิงมองไปที่ที่มาของเสียงหัวเราะและระหว่างคิ้วของเขาไม่สามารถปกปิดได้……เขาตาพร่าหรือยังหลับไม่ตื่น? ตอนนี้นามสกุลเสิ่น ยังคิดที่จะยิ้มได้อยู่อีก?
นี่ไม่ควรยกกำปั้นขึ้นชกเขาด้วยความโกรธเหรอ?
ไม่ควรต่อสู้กับเขาอย่างจริงจังเหรอ?
ถึงได้……หัวเราะ?
นามสกุลเสิ่นบ้าไปแล้วใช่ไหม?
“นายควรมาฉันเยาะเย้ยฉัน นายพูดถูก ฉันยังรักษาคนที่ฉันชอบไว้ไม่ได้”
“……” บ้าจริงเหรอ?! ……หลังจากได้ยินประโยคที่ฉับพลันนี้จากเสิ่นซิวจิ่น เซียวเหิงก็ตะลึงในทันที……เขามาเยาะเย้ยเสิ่นซิวจิ่น แต่ไม่ได้มาดูเสิ่นซิวจิ่นแบบนี้!
“คนทั้งเมืองเยาะเย้ยฉันอยู่ สมควรไหม? สมควร! คนที่ตัวเองชอบอยู่เคียงข้างฉันมานาน แต่ปล่อยให้ตัวเองทำลายอนาคตที่ควรมีได้
บนโลกนี้ สิ่งที่เศร้าที่สุดไม่ใช่ ‘ไม่เคยมี’ ‘แต่เดิมทีนั้นมี’ ……ในโลกนี้มีคนโง่กว่าฉันอีกไหม?”
ชายบนบันไดพูดอย่างเย้ยหยัน ความเศร้า หดหู่ ทำให้คนหายใจไม่ออก
เซียวเหิงเงียบ การเย้ยหยันและความลำพองใจทั้งหมดก็หายไป “มากกว่านาย”
มีเพียงสามคำง่ายๆ แต่ยังซ่อนความเสียใจที่หาตัวจับยาก
“คนโง่ มีมากกว่านายเหรอ?” แล้วเขาล่ะ!
เขาหันศีรษะแล้วพูดกับพ่อบ้านหวังที่มีความรู้สึกต่ำต้อยของการดำรงอยู่ด้านข้างว่า “รบกวนช่วยฉันเอาของท้ายรถลงมาหน่อย” หลังจากนั้นกุญแจรถพาราโบลาก็ตกลงบนฝ่ามือของพ่อบ้านหวัง
ผ่านไปครู่หนึ่ง พ่อบ้านหวังก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องไม้สี่เหลี่ยม “คุณเซียว นี่รึเปล่าครับ?”
“ให้ฉันก็พอ”
เซียวเหิงหยิบกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมมา เปิดอย่างชำนาญ และยกขวดในกล่องไม้ออก “นี่ เสิ่นซิวจิ่น ดื่มหน่อยไหม?” เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันไม่ได้มาเพื่อหัวเราะเยาะนายนะ” หัวเราะเยาะเสิ่นซิวจิ่น? ตำแหน่งของเขาคืออะไร? นี่มันเรื่องตลกอะไร?
“ฉันมาเมาเป็นเพื่อนนาย!” เขาว่า “เราทุกคนเหมือนกัน เราทุกคนต่างมีศักดิ์ศรี เคารพตนเองและภาคภูมิใจในตนเอง แต่เราลืมหันกลับมามองคนข้างหลัง มองดูหัวใจในหน้าอกของเราว่าเต้นแรงเพราะใคร
จากนั้น เราทุกคนต่างทำร้ายผู้หญิงที่เรารัก และสุดท้ายเราก็ต้องพ่ายแพ้”
เสิ่นซิวจิ่นมองไปที่เซียวเหิงเป็นเวลานานและส่ายหัว “ฉันแตกต่างจากนาย” เขาเหลือบไปที่ไวน์แดงในมือของเซียวเหิง “ฉันไม่จำเป็นต้องเมาเพื่อบรรเทาความเศร้าโศกของฉัน และฉันจะไม่ดื่มไวน์กับนาย”
เซียวเหิงในใจสั่นไหวและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “เสิ่นซิวจิ่น นายไม่คิดว่ากระจกที่แตกสลายจะกลับคืนมาได้เหรอ? นายไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาเหรอ?
นายไม่รู้จักเธอเลย!
เธอเป็นคนถ่อมตัว แต่ดื้อรั้นและอดทน!
สิ่งที่เธอต้องการทำ แม้ว่านายไม่อยากทำ เธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยภายใต้เปลือกตาของคุณชายเสิ่นอย่างนาย?
นายบอกว่าเธอเป็นภรรยาของนาย แต่เสิ่นซิวจิ่น ‘ภรรยา’ ในปากของนาย สำหรับเธอ เป็นเพียงหนึ่งในความอดทนที่นับไม่ถ้วนของเธอ เป็นการประนีประนอมที่เธอทำในวันที่เธอจากไป!
เธอต้องการจะแต่งงานกับนายจริงๆ เหรอ?
เธออยากอยู่เคียงข้างนายจริงๆ เหรอ?
เสิ่นซิวจิ่น นายมันน่าขันมาก! จนตอนนี้ยังฝันคิดว่าเธอจะกลายเป็นคนเดิม และรักนาย?”
เซียวเหิงไม่รู้ว่าใครที่เขาพยายามโน้มน้าวใจ เสิ่นซิวจิ่นที่อยู่ฝั่งตรงข้าม หรือ……ตัวเขาเอง!
ความเร็วในการพูดของเขาเร็วมาก เร็วขึ้น และเร็วขึ้น เสียงของเขาก็คมชัดขึ้นเรื่อยๆ ตัวเขาเองอาจไม่ได้สังเกตเห็นความตื่นตระหนกในหัวใจของเขา
เสิ่นซิวจิ่นเพียงแค่เหลือบมองเซียวเหิง “ฉันไม่รู้ว่าฉันเข้าใจเธอรึเปล่า แต่ฉันเข้าใจตัวเอง เซียวเหิง ฉันกับนาย แตกต่างกัน”
เซียวเหิงโกรธอย่างอธิบายไม่ถูก “เธอไปแล้ว! นายหาไม่เจอหรอก! ประเทศจีนใหญ่ขนาดนี้ นายจะทำอย่างไรได้?”
“ทุกที่ที่ฉันสามารถไปด้วยเท้าของฉัน ที่ที่เสิ่นซิวจิ่นสามารถไปได้ ฉันจะไปหา จนวันที่ฉันเดินไม่ได้อีกต่อไป” ดวงตาสีดำของเขาลึกลงไป และอึมครึมขึ้นมา จ้องมองไปที่ใบหน้าของเซียวเหิง ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “จะหาให้ถึงที่สุด”
ใบหน้าของเซียวเหิงซีดทันที!
จ้องมองไปที่ชายบนบันไดอย่างจดจ่อ หลังจากเฝ้าดูอยู่นาน เขาก็หัวเราะอย่างมีความสุข “นายต้องล้มเหลวอย่างแน่นอน!”
เสิ่นซิวจิ่นเพิกเฉยและพูดเบาๆ กับพ่อบ้านหวัง “พ่อบ้าน ส่งแขก”
เซียวเหิงดูซีดเซียวและมองลงไปที่พื้น ภายใต้การจ้องมองที่ “สุภาพ” ของพ่อบ้านหวัง เขาเดินออกไปและกำลังจะก้าวพ้นจากสายตาของเสิ่นซิวจิ่น ดวงตาของชายที่อยู่ข้างหลังเขาขยับเล็กน้อย “เซียวเหิง มีเหตุผลหนึ่งที่นายไม่เข้าใจ เพราะเธอเป็นภรรยาของฉัน ไม่ใช่ของนาย เพราะคนที่เธอจากไปโดยไม่พูดอะไรคือฉัน ไม่ใช่นาย ทางเลือกของฉันกับนาย จึงแตกต่างกัน”
หลังจากพูดจบ เขาก็เลิกสนใจเซียวเหิง และหันหลังกลับเดินขึ้นไปชั้นบนตามขั้นบันได
เซียวเหิงร่างกายสั่นเทาจนเขานั่งบนที่นั่งคนขับ เขาก็อยู่ในภวังค์……เป็นเพราะพวกเขาต่างกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกแตกต่างกัน……ฮา ฮ่าฮ่าฮ่า~
เมื่อหลับตาลง จู่ๆ น้ำตาก็ไหลลงมา เจี่ยนถง เป็นเพราะแบบนี้เหรอ? ดังนั้นในเรื่องนี้จึงมีเพียงเสิ่นซิวจิ่นและเจี่ยนถง ไม่ใช่ เซียวเหิงใช่ไหม?
เขาลืมตาขึ้นและมองดูไวน์แดงในมือด้วยสายตาเยาะเย้ย “วันนี้ ฉันมาที่นี่เพื่ออะไร?” ในตอนแรกเขาบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะนามสกุลเสิ่น ต่อมาเขาบอกว่า เขาและคนที่นามสกุลเสิ่น ต่างก็ทำผิด และก็มาเมาให้ถึงที่สุดกับนามสกุลเสิ่น
ตอนนี้อะไร?
เซียวเหิงมองขวดไวน์ในมืออย่างว่างเปล่า……เขาถามตัวเองว่า วันนี้เขามาที่นี่เพื่ออะไร?
