ดวงตาพิฆาตของชายหนุ่มรูปงามฉายแววแปลกใจ เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างเนียนๆ แล้วพยักหน้า “ยังมีห้องว่างอยู่ไหม?”
“มี! มีค่ะๆ ๆ !” คนทำงานเกสต์เฮ้าส์ ถ้าพูดกันตามเหตุผลแล้ว แน่นอนว่าต้องเคยเจอลูกค้ามาเยอะพอสมควร แต่ว่าลูกค้าหล่อเป็นพิเศษเหมือนชายหนุ่มตรงหน้านี้ จาวจาวเพิ่งเคยได้เจอเป็นครั้งแรก
ชายหนุ่มเดินตามจาวจาวเข้ามาในห้องโถง ทันทีที่เดินเข้ามา ก็พบว่าสะอาดและปลอดโปร่งเป็นอย่างมาก บริเวณหน้าเคาน์เตอร์สามารถมองทะลุผ่านกระจกใสเห็นวิวสวนข้างนอก ทั้งยังสามารถมองเห็นภาพทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ได้จากที่ไกลๆ
ทว่า สายตาของชายหนุ่ม กลับหยุดอยู่ตรงเก้าอี้เปลไม้ไผ่ตรงโถงทางเดินในสวน ชั่ววินาทีนั้น พลันมีแสงบางอย่างทอประกายวาบ
“คุณผู้ชาย นี่คือข้อตกลงร่วมกันในการเข้าพักที่เกสต์เฮ้าส์ของเราค่ะ คุณลองอ่านดูนะคะ ว่าสามารถยอมรับเงื่อนไขได้หรือเปล่า?” จาวจาวส่งเอกสารข้อตกลงไปให้ ถึงแม้เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเถ้าแก่ถึงต้องทำข้อตกลงนี้ขึ้นมา แต่ตั้งแต่ที่เธอเริ่มทำงานที่นี่ ก็ไม่เคยมีลูกค้าคนไหนได้รับข้อยกเว้น
ลูกค้าทุกคนที่เข้าพัก ล้วนแล้วแต่ต้องยอมรับข้อตกลงนี้ก่อนเท่านั้น
นิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่มรับเอกสารนั้นมา เขาสงสัย…..มันเป็นกฎที่ค่อนข้างแปลก เขาไม่เคยเห็นโรงแรม รีสอร์ตหรือเกสต์เฮ้าส์ที่ไหน ต้องทำข้อตกลงก่อนเข้าพักเลยสักที่
แต่เขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาอ่านดูคร่าวๆ ก็พอจะเข้าใจ ว่าทำไมคู่รักที่เป็นข่าวบนอินเตอร์เน็ตก่อนหน้านี้ ถึงได้ถูกผู้หญิงคนนั้นไล่ออกจากเกสต์เฮ้าส์
จาวจาวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างประหม่า หล่อมากๆ หล่อสุดๆ ! เธอยังแอบกังวล ว่าถ้าชายหนุ่มสุดหล่อไม่ยอมรับข้อตกลงนั้นขึ้นมา จะทำยังไงดี
ในสายตาของจาวจาว คนคนนี้คือท่านประธานฉบับคนจริงที่เดินออกมาจากละครรักโรแมนติกเลยนะ!
ในขณะที่เธอกำลังมีความคิดอลหม่านอยู่นั้น เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้นมา
“มีปากกาไหมครับ?”
“คะ?…..มีค่ะๆ !” จาวจาวรีบส่งปากกาไปให้เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความระริกระรี้
เขาเซ็นชื่อลงบนกระดาษสีขาว ตวัดลวดลายตัวอักษรราวกับมังกรเต้นระบำ
ในขณะที่สาวน้อยกำลังก้มหน้าจัดการเรื่องเข้าพัก ชายหนุ่มถึงได้หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เก้าอี้เปลในสวนตัวนั้น ถูกลมพัดจนเอนหน้าเอนหลัง ใบหน้าหล่อสุขรุมพลันกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างแนบเนียน
“คุณผู้ชาย กำลังมองอะไรอยู่เหรอคะ?”
“วิวที่นี่ไม่เลวเลยนะครับ เก้าอี้เปลตัวนั้นค่อนข้างน่าสนใจเลยทีเดียว ผมไปนั่งเล่นได้ใช่ไหม? ดูท่าน่าจะสนุก”
“อ่า เก้าอี้เปลตัวนั้น ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ นั่นเป็นของส่วนตัวของเถ้าแก่เรา เถ้าแก่จะชอบมานอนอาบแดดบนนั้นทุกวันเลยล่ะค่ะ” จาวจาวเป็นคนตรงไปตรงมา เธอจึงพูดทุกอย่างออกมาหมด ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
นัยน์ตาสีดำของชายหนุ่มเป็นประกาย แต่กลับทำให้คนมองอ่านความรู้สึกไม่ออก “อ่อ อย่างนี้นี่เอง” ใบหน้าหล่อเหลาทอแววเสียดาย “ที่แท้ก็เป็นของเถ้าแก่พวกคุณนี่เอง งั้นก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ” พูดจบ ก็เดินถือสัมภาระขึ้นบันไดไปพร้อมกับผู้ช่วยหัวเกรียน
ตอนเข้าพักเป็นช่วงเวลาบ่ายคล้อย หลังจากที่ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จจึงสวมใส่ชุดลำลองอีกครั้ง แล้วมายืนอยู่ข้างหน้าต่างบนชั้นสอง พร้อมกับทอดสายตามองเก้าอี้เปลบนโถงทางเดินในสวนตัวนั้น
“นายครับ……”
““อาเซิ่ง ฉันบอกแล้วไง ว่าอยู่ที่นี่ อย่าเรียกฉันอย่างนี้”
“เอ่อ…..ไม่ให้เรียกอย่างนี้ แล้วให้เรียกว่าอะไรครับ?”
“เรียกแค่ชื่อฉันก็พอ”
ถึงแม้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างกำลังพูดคุยกับผู้ช่วยข้างหลัง แต่สายตากลับไม่เคยผละหนีไปจากเก้าอี้เปลตัวนั้น จากมุมของเขา สามารถมองเห็นร่างกายครึ่งหนึ่งของคนที่นอนอยู่บนนั้นพอรางๆ
ทันใดนั้นเอง คนที่นอนอยู่บนเก้าอี้เปลก็ขยับตัว จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาช้าๆ ชายหนุ่มก้าวถอยไปหลับหลังผ้าม่านเล็กน้อย แล้วยกข้อมือขึ้นมามองนาฬิกา “อาเซิ่ง ไปซื้อของกินขึ้นมา มื้อเย็นฉันไม่ลงไปกินข้างล่างนะ” แน่นอนว่าที่เขาไม่ลงไป เพราะเขามีเรื่องอื่นที่ต้องทำ
เก้าอี้เปลที่อยู่ข้างล่าง ในตอนนี้ว่างเปล่า
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง
เมื่อหญิงสาวที่จาวจาวเรียกว่า “เถ้าแก่” ทานข้าวเย็นเสร็จ ก็เดินกลับมาในสวนอย่างเอื่อยอาดเหมือนปกติ ในตอนที่เดินมาถึงประตูกระจก ฝีเท้าก็หยุดชะงัก จ้องมองเก้าอี้เปลที่กำลังโยกหน้าโยกหลังอยู่ตรงทางเดินในสวนอย่างแปลกใจ …….เธอเดินเข้าไปใกล้อย่างข้องใจ เมื่อเข้ามาใกล้อีกนิด ความแปลกใจในดวงตา ก็กลายเป็นความตะลึงงัน
บนเก้าอี้เปลที่เดิมทีควรจะว่างเปล่า แต่กลับมีผู้ชายแปลกหน้าอยู่บนนั้น
อีกอย่างในมือของเขายังถือแก้วน้ำชาของเธออีกด้วย ซ้ำยังดื่มชาของเธออย่างสบายใจ…..เฮอะ!
คนคนนั้น ค่อยๆ หันหน้ามาหา บนใบหน้าหล่อเหลาดูดี ค่อยๆ กระตุกยิ้มขึ้นมาช้าๆ “สวัสดี…..” มุมปากยกโค้งขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ พร้อมกับเอ่ยแนะนำตัวว่า “ผมลู่หมิงชู”
